19: 2024: Over oa gemis en rouw

Heb schrijfsels in de steigers staan over veel onderwerpen. Te veel. Ik kies ervoor om mijn hoofd rustig te houden. Het zo stil mogelijk in mijzelf te maken. Ja, eruit schrijven helpt meestal wel. En nu? Stilzijn is ontmoeten. Daardoor komt er hoop ik vanzelf weer inspiratie over hoe te ordenen: over hoogsensitieviteit en een heg die ik verderop met wortels en al eruit zag getrokken worden zodat ik er misselijk van werd, ik zag een aura van co2 rond iedere bonk hegstruiken vrijkomen. Arg. Dank voor de zuurstof die je gaf, heg. 

Ho ono pono!

Schrijfsel over deTweede  Wereldoorlog in  dagboekvellen en wéér een oorlogs dagboek dat ik van oudste zus kreeg. Het lezen gaat moeizaam, mijn ogen hebben hun beste tijd gehad en de inhoud raakt mij. Zal het aan het #NIOD schenken.  

Veel van WO2 dat oudste zus geërfd had van onze vader. Oudste zus die er niet best aan toe is momenteel. Doch daarover in een Blogspot schrijven zou ze niet op prijs stellen. Over familie schrijven of het nou verdrietig is of vreugdevol is. Het is taboe bij ons en dan kan ik wel eens een vorm van jaloezie krijgen naar ouders die al hun leuke ervaringen met hun kinderen en familieleden in blogs laten belanden. Een enkele keer doe ik het toch. Ben ook maar een mens.

. 

En over tweede Wereldoorlog? Door die dagboeken, piepklein geschreven in een keurig handschrift doch zelfs met een loepe nauwelijks leesbaar, waarbij je een ongeloof krijgt over wat er nu wereldwijd gaande is. WO2 versus al het geweld in ons landje, korte lontjes, gegeneraliseer, onvriendelijkheid  en ongenuanceerdheid. Al wat broeit heden ten dagen. 

Ook daar ontstond een schrijfsel over naar aanleiding van: sta op tegen anti semitisme, moslimhaat, homohaat en kortom nee tegen veel.  Moge het stoppen. Moge de mens gezien worden, steeds weer en weer. Moge de  Politiek alsjeblieft  het goede voorbeeld geven aan de Jeugd maar ook aan volwassenen.

Maar ja, ieder vindt iets anders het goede voorbeeld! 

Vanavond is er drie minuten stilte in het openbaar vervoer door heel Nederland. Stilte. Stilstaan bij het geweld, stilstaan bij het onfatsoen. Dan ons beeldend vermogen met zijn allen op een motiverende wijze gebruiken 

Zeg alsjeblieft ja tegen vriendelijkheid, geduld en  samenhorigheid. De ander is ook een mens. Het is cliché maar ieder huisje heeft zijn kruisje. 

Ben zelf een babyboomer en steeds weer voor vrede gaan is mij meegegeven. Geen ruzie maken en niet huilen als je verdriet hebt. Tegenwoordig  vind ik dat ruzie maken bij het leven hoort  en huilen zeer zeker ook. Echter, ruzie altijd weer bijleggen en als je kunt lachen dan kun je ook huilen. Wenen, rouwen over de mensen die er niet meer zijn. Dat moet kunnen.  Het lucht op! Dat moet mogen, maar ja, soms zit rauwe smart nog diep verstopt, dan is dat moeilijk. Doch …niets mis met tranen, levenstranen.

Mensen kunnen hard zijn. Ik voel mij daardoor weer iets meer op slot, want men heeft het vaak over het heilige praten. Daarom uitte ik verbaal dat ik twee dierbaren mis. Ja, ze waren beiden bijna 95 jaar. Nou en? Dan mag je van sommigen niet rouwen. 

Het is  als een klets in het gezicht en een stomp in het hart om voor de zoveelste keer te horen te krijgen wanneer ik mij uit dat ik een dierbare mis  en dankbaar ben dat die diegene op een vredevolle manier de geest gaf, dan te horen als een terechtwijzing: “je wéét toch dat mensen doodgaan? wees blij dat ze zo oud zijn geworden. Iedereen gaat dood en nu je ouder bent gaan er nog meer mensen. Wen er maar aan.”  Hm?  Au! Onder andere deed ik drie jaar terminale nachtthuiszorg, mooie jaren maar toch gaat het niet in de koude kleren zitten al waren er ook grappige momenten. Zoals een mevrouw die regelmatig over overlijden wou praten. Ze bleef altijd wakker tot ik kwam. Dan moest ik op rand van het bed zitten. Op een keer vroeg mevrouw: “zuster, wanneer is het tijd dat ik naar een hospice ga? “

-“Zolang er voldoende nachtzorg voorradig is kunnen we hier blijven. Naar een hospice gaan is een optie. Geen moeten. “

-Zuster, hoe voelt het om overleden te Zijn?

We keker elkaar aan en beiden schoten in de lach, terwijl ik hikkend zei:“ik kan het u niet vertellen want ik leef nog steeds. Ben nog niet dooood.”

Bijzonderen nachten waren het. Ook dat kan ik soms missen, hoewel ik mijn nachtrust hard nodig heb. 

De mevrouw waarover ik het heb kijkt mij vanuit de dood glimlachend aan en ik herinner mij haar kracht.

Dan doet de eerdere  opmerking/ aanmerking op mijn “ik mis die en die “ verrekte zeer en doet mij tegenwoordig weer meer en meer  blokkeren. Verbaal ben ik dan nergens te vinden. Gelukkig heb ik een nieuwe vorm van tekenen ontwikkeld. Wou die van vandaag hier delen. Echter, dat lukt nog steeds weer niet.

Ja, ik kan ook cliënten/ patiënten missen. Op het sterfbed kan de mens heel open zijn. Puur. Eenvoudig. Moge ze allen rusten in vrede en liefde. 

Een réprimande krijgen omdat ik mijn gemis uit? 

Gemis uiten is een vorm van rouwen. Dus…doe ik het hier. Ins blauwe hinein. Of het is 113 bellen?  NEE, daar kies ik niet voor want ondanks alles houd ik van het leven, van mijn kinderen en in willekeurige volgorde van mijn  kat, vis, huisslak, tuin,  omgeving, vriendinnen, buurt, zussen, zwager, nichtjes, vriendinnen en last but not least de Aarde. En ja, ik mis mijn broer ook nog steeds die zich 44  jaar geleden van het leven benam. Een enkeling herinnert hem zich nog. Zoals mijn ex echtgenoot en zijn huidige vrouw. Dat doet goed. Ook doet het goed dat we op de verjaardag van zoonlief zo bewust waren van het feit dat we in goede harmonie met elkaar omgaan. Vriendelijk, begripvol en dát vind ik zo intens fijn. Zo fijn ook was het dat we het uitspraken. Een vriendelijke samenleving in het klein. Een uitgekomen droom. Echter ook in deze sluit dankbaarheid niet nog steeds gemis uit. Dat is oké. Hetzelfde met overleden personen die oud werden en rustig overleden zijn. Daar ben ik dankbaar voor, dankbaar dat ik ze heb mogen leren kennen en ja dankbaar voor de 31 jaar  huwelijk en 18 jaar gezinsleven dat ik genoot. Echter, het één sluit het ander niet uit en vandaag ben ik meer dan verdrietig. 

De gedeprimeerdheid probeer ik eruit te schrijven en plaats ik hoppa in mijn Blogspot dankbaar dat het er is. Dankbaar voor de mogelijkheden van deze tijd hoewel ik tevens veel klooi en er niet uitkom uit iets digitaals. Ook inherent aan mijn leeftijd denk ik.

Wat ik ook zo moeilijk vind is, dat als ik verbaal ben, mijn woorden verkeerd kunnen overkomen.

Dat overkwam gisteren.

Doch dankbaar dat we er dan weer uit zijn gekomen. Schriftelijk met een wederzijds ho onopono..

Naar ons zelf en de ander. 

I am sorry, 

Please forgive me, 

Thank you,

I love you,

Oké, ik adem in en uit, in en uit, steeds nieuwe momenten in. 

Een wereldvredevlam brandt rustig, mijn levensvlam ook weer.

 

VRAAG: gaarne advies

 Al een tijdje kan ik geen afbeeldingen/ foto’s plaatsen in mijn Blogspot. Ik vraag mij af of het met instagram te maken heeft die allerlei verwijderde van mij. (Ik ben er de enige niet.)

Erachter komen. hoe het komt, ben ik nog niet. Heeft iemand enig idee over het hoe,wat en waarom? Graag zou ik het willen begrijpen. 

Als ik op het afbeeldingsymbool in dit Blogspot  click krijg ik vervolgens een blanco scherm te zien met een kruisje(x). Wanneer ik daarop click kom ik weer terug op de pagina met  tekst. 

Heeft iemand een idee hoe ik weer  foto’s kan plaatsen In mijn Blogspot?

18.2024 Wacht even.

 Door een dierbare vriendin werd ik gewezen op een stopwoord dat ik veel blijk te  gebruiken. Tegen ‘mijzelf zeg ik het in de trant van:“let op, wacht eens even. Of wacht even  Eerst dit en dan dat. Heb geduld.” Opeens ben ik mij die woordjes erg bewust. Ik weet nù weer dat het in mijn opvoeding, vooral in de drie pleeggezinnen waar ik opgroeide vaak tegen mij werd gezegd. Meestal moest ik wachten en geduld hebben. Wanneer mocht ik weer naar huis? ( dát was een raadsel waardoor het meisje dat ik was zich nóg verlatener voelde.) ) en zelden wou men horen -in de eerste twee gezinnen -wat ik te zeggen had. 

De laatste tijd word ik veel getriggert. En …gisteren hoorde ik sinds tijden opeens weer de zin:

“ik wil het niet horen” dit omdat de ander vermoeid was, vol zat en haar grens aangaf. Er is niets maar dan ook niets mis  mee met grenzen aangeven, doch ik blokkeerde als een tierelier die op slot ging. Tegelijkertijd is stil zijn een ont -moeten en probeerde mijn gevoelige op hoge toeren draaiende brein het hoe en wat te analyseren. Iets zeggen of niets  zeggen? Ik begreep het moment niet van “ik wil het niet horen.”  Wou niets vervelends vertellen. Afijn. Nieuw moment, nieuw begin. Volle maan. De emoties gisteren hoog. Zowel in de ander als mijzelf kan invoelen zwaar zijn. Althans voor mij.

En nu? Op dit moment van schrijven? Ik heb gewacht alvorens aan dit verwerkende schrijven te beginnen. Nu weet ik weer waar ik geduld heb leren beoefenen. Tegenwoordig zeg ik dan ook tegen mijzelf: “waarom haast hebben? Nog langer wachten voor een operatie.? Alles op zijn tijd. Anderen maken zich er drukker over dan ik.”

~~~~~~

Vanmorgen belde mijn dochter en vroeg ik haar of ik de woorden: “wacht even” of “wácht eens even” vaak gebruikte en gebruik.”Ja” zei ze “heel vaak, maar vroeger als kind hoefden we niet lang te wachten, je maakte even iets af en tegenwoordig bel je soms niet gelijk terug. Is oké. “

Dankbaar voel ik mij!

Afijn, het erover gehad. Vanaf nu zal ik er naar een ander toe op letten en onthouden dat ik niet te veel “wacht even ” zeg. 😁

Nu ik toch bezig ben. Mijn brein denkt veel in beelden, een beeldend brein. Meestal, wanneer men mij vraagt éven uit te leggen waar dit of dat ligt of hoe dit of dat moet, of wanneer dit of dat is? Dan krijg ik heel veel beelden doch nog geen woorden. Verbaal het vertellen lukt dan soms en soms ook niet. 

Soms komen er bij de beelden ook zijwegen met beelden van het verleden of nieuwe interessante beelden. 

Dan kan ik overprikkeld geraken- als ik dit al niet ben- door de veelheid.

Dan is het echt even wachten.  Het is niet anders. Alles op zijn tijd. 

Het gekke is dat als ik een lijstje zou maken er dan wél geschreven woorden komen.

Curieus.

Ik ben een lijstje addict. Doch het lijstje voor de digitale belasting opgave lukte mij steeds niet. Waarschijnlijk omdat het digitale ( mijn dit en mijn dat van portalen)door de strot wordt geduwd? Vooral bij ons -van de generatie geboren tussen  1924( ouder ook? Ik weet het niet) en 1970- valt het zwaar. 

Ja,  ik zie heus wel de voordelen van het internet. Op dit moment van schrijven maak ik er ook dankbaar gebruik van om te verwerken en te ontladen. Maar ja, de Belasting invullen vind ik toch eng. Bang om fouten te maken? Yep.

Afijn. Ik heb het lijstje klaar en nu ff wachten.

“ff wachten, want ik ga de was afhalen en strijken” mijn vader zou de humor ervan inzien. Ah, mijn vader. Mijn vader zei ook héél veel “even wachten.” Zodra hij thuis kwam sloot hij zich op en keek geconcentreerd door zijn microscoop en schreef gelijk op wat hij zag. Als we dan op de deur klopten was het …. wacht even.

Ik besef dat ik heel veel op mijn vader lijk. En dat is oké. 

Geduld is een schone zaak. 

17.2024 Dag Henny

 Het voelt onwennig en ook wel naar dat  ik  geen fysiek afscheid van je heb kunnen nemen. Geen condoleancebezoek. Niets …behalve de heengaan kaart waarop je zo mooi  omschreven  staat. Er is al uitgeleide gedaan in besloten kring. 

Sinds de Corona tijd,  door mijn gezondheid en het mijn slechter ter been zijn, hadden we minder contact dan voordien. Steeds minder.

Toen ik pas in het dorp woonde zag ik je regelmatig her en der  flink doorstappend met je hondje  ook buiten het dorp. Af en toe liepen we met elkaar mee. Daarna was het da-ag en gingen we -als zelfstandige vrouwen- ieder ons weegs. Ja, we kwamen elkaar vaak tegen, jij nog tot dik in je zeventiger jaren op de fiets. Je sprong erop als een jonge meid. Levensgevaarlijk vond ik. Een créatieve geest, oude ziel en ondanks dat  lichaam brozer hield je het krachtig.

Je was een voorbeeld voor mij van hoe oud te worden.

Het moment dat we meer en nog opener naar elkaar toe werden was de dag dat je - ietwat uitgeblust-voorbij mijn voortuintje liep. Ik zat in het zonnetje. Je voelde verdrietig aan. “Gaat het wel met u?” (destijds zeiden we nog u tegen elkaar.) Je stond stil en we keken achter elkaars ogen. “Weet u het niet?” 

Je  kwam naast mij zitten en vertelde dat één van je kinderen zich van het leven had genomen. Je sprak je immense smart en onmacht eruit. Ik deelde over mijn moeders verdriet omdat mijn broer zich eveneens van het leven had benomen. Lang geleden. Het went nooit, hoewel het verwerkingsproces voor mij  milder werd. Op deze manier je broer verliezen is afschuwelijk. Echter, een kind lijkt mij nog meer niet te behappen. Je zat er doorheen die dag en ik luisterde en luisterde. De band werd versterkt.  We zagen elkaar vaker, wandelden samen. Stil of pratend. Nooit prietpraat. Wel humor.  Af en toe sprak je over de situatie rondom je omgekomen kind. Er was het stille weten van onze smart. Doch er was ook onze passie voor de Natuur die we deelden. 

Meeleven met mens, dier en plant . Fijn, dat dit ook op de kaart vermeldt staat Oh oh , ik herinner mij nog hoe je lekkers bracht naar mannen van de gemeente, terwijl ze druk bezig waren met snoeien of kappen. Samen probeerden wij de mannen te overtuigen dat de bloempjes daar en daar en daar haar eigen schoonheid hadden. Ze leven. Laat ze staan. En …wat men onkruid noemt, sterke planten zijn, vaak ook kruidjes waarvan jij in WO2 at. 

We hebben geprobeerd bomen van de kap te redden. Dat lukte meestal niet. Bomen, ze zijn onze in leven houders. Bomen leven soms eeuwen, wíj kunnen slechts drie minuten zonder de zuurstof van bomen. Ze geven ons koelte, rust, schaduw, zijn woonplekken van vogels, insecten en andere  dieren. 

Gemeentewerkers kregen opdrachten. Moesten het uitvoeren. Gingen door met levende wezentjes van het leven te beroven door ze met een vuurbrander weg te schroeien. Afschuwelijk. Mieren van hun woonplek te verjagen. Er was niet tegen op te boksen. Werden er te naar door. Doch redden wat we konden redden.

Jij had en hebt een prachtige tuin, alles mocht er groeien en bloeien. Wat een heerlijkheid was het om op warme zomerse dagen middags thee bij je te  mogen komen drinken. Thee, met op vrijdag eigengemaakt appelgebak. Het was zóoo gezellig. Vogels die dichtbij kwamen, bijen, vlinders en zoveel leven. Je hondje. Altijd had je iets te vertellen  over een boek dat je aan het lezen was of je las een gedicht voor. Ondertussen waaide de wind, soms een bries, fluisterend bewogen blaadjes aan de takken van bomen. Dan was het opeens: ik ga nu koken want andere zoon komt zo thuis. 

Winters binnen thee, aan de tafel vlak voor het raam. De sfeer en de geur in je huis was vergelijkbaar met hoe het bij mijn oudtante Adel was in de jaren ‘50. De keuken straalde nog ouderwetserige thuisheid uit. De woonkamer. Je verzamelde veel. Nu zou het de hazenbeeldjes en schapentijd zijn geweest.

Ah, je kwam ook bij mij en bij mijn poezebeest. Dan belde je de dag van te voren aan om te melden: “morgen kom ik bij je op de koffie. Nee niet nu, morgen!” dan stapte je weer weg. Ik zag het als een fysiek sms’je. 

In de Corona tijd en daarna ging ik nog wel bij je langs, dan kwam je in de deuropening staan of  zitten. We praten wat, we deelden wat en gingen minder hevig in op wat er met de Natuur gebeurde. Ja, ook jij  ging aan de rollator. De fiets werd te link. We liepen in ieder geval nog, vaak meer dan mensen die zich merendeels in een auto verplaatsten.

Weet je nog, Hen? Hoe ik in de Corona tijd aan de deur kwam en jij en ik -als buitenmensen hadden wij zo frisse lucht en bewegen nodig.-Aaah🤗 en die middag dat we naar buiten gingen,  jij met wat lekkers, ik met een thermoskan thee met twee bekers en daar  gingen we die éne keer  stiekem naar buiten. 

Niet ver. Ergens vlakbij een oud muurtje, kijkend op bomen- braaf 1,5 meter van elkaar af- ieder zittend op onze rollator. Toet in de zon, dronken we thee, aten we een koekje en babbelden over ons “spijbelgevoel.” Giebelend en giechelend als twee bakvissen. 

Toen mijn lopen nog te doen was ging ik bij je langs, belde aan.  Soms zag ik je door het raam op je stoel achter de tafel zitten lezen. Je hoorde de bel niet en het getik tegen het raam niet. Dan schreef ik een briefje, deed het door de brievenbus en liep weer naar huis. Mijn mobiliteit is minder geworden, waardoor wij elkaar minder en minder  zagen. Toch was en bleef de verbondenheid. Je bent een voorbeeld voor mij, Hen.

Doordat je uitvaart stilletjes in besloten kring is geweest, er geen condoleancebezoek was en ik geen fysiek afscheid van je heb kunnen nemen, is het wél alsof je er nog bent. 

Onbewust van het feit dat je er fysiek niet meer was gaf je mij die dag  een teken want ik herinner mij dat ik op de dag van je over-lijden een potje met zaadjes uit je tuin oppakte in mijn schuur. Ja de teunisbloem bloeide in ieder geval al weer afgelopen zomer, ook in mijn tuin. De  zaadjes - een verrassing- zal ik binnenkort op de dag dat je 95 jaar zou zijn geworden uitzaaien. 

Mijn tuin is net als de jouwe een paradijselijk plekje. Veel mag vrij en blij groeien en bloeien. Maar niet te vrij. Deels in toom gehouden, anders vinden mijn buren het niet fijn. Toch zijn mijn tuin en ik dankbaar.

Het is en voelt nu wel zo alsof je er wel nog bent. Deels leef je ook in mijn tuin voort.

🙏🕯💞

Ik heb een  afscheid/ verbondenheids wandeling gemaakt. Gelopen daar waar ik van mijn naar jouw huis voor het laats met je meeliep. De kaart die ik voor je familie en voor jou heb geschreven in mijn handen beschenen door de zon. Geen bloemen, niets anders mee behalve de herinneringen die we deelden en  mijn dankbaarheid dat ik je hebt mogen leren kennen en van je leerde. 

Geen bloemen, echter je tuin staat vol. Zo mooi de foto op je heengaankaart.

Heb de tijd voor die wandeling genomen. Mijn ene been  deed steeds meer zeer doch ik vroeg met mijn hart 💖 of het aub mee wou doen en dat deed het. @ dankbaar. 

Voor je  huis, waar niemand was, een poos stilgestaan/ gezeten en  afscheid  genomen. Van jou, je gezellige huiske en je heerlijke tuin. Afscheid van de bijzondere tijden samen. Altijd elkaar vrijlatend.

Kijkend naar binnen. Je stoel stond nog- beetje weggeschoven alsof je er zo op zou gaan zitten-  bij de eettafel in de zon bij het raam met uitzicht op de tuin. 

In gedachten zat en zit ik nu even in je tuin en ja, ik besef nu pas dat je écht overleden bent. Je hebt, de geest gegeven, je fysieke vorm afgedaan en bent verder gegaan.

Kaart voor de familie  in je brievenbus bus gedaan.

Toen moeizaam doch met dankbaar hart naar huis gelopen  de herinneringen die we deelden meenemend💖. Ik mis je.

Dank je, Henny, dat ik je heb mogen leren kennen. 

Dank je, Henny, voor de fijne uren samen.

🕊Goede Reis in Vrede, Licht en Liefde 🙏🕯🤗🥰🌳💖🍀🌷🌸🌼🌺🐬🐕‍🦺

16-2024 Tranen

 Tranen

Meer tranen 

Druppel na druppel

wenen, dan weer wel

dan weer niet

Een leven ,

levenstranen

wenen.

Ontroerd wenen, geraakt zijn 

door mooi, door pijn, door lelijk, gemis, rouw en door zoveel meer.

Voelen, zien wat vele anderen niet voelen en zien?

Empathie is een valkuil

en

 is een kwaliteit?

Verdrietig, eenzaam, oude gevoelens herleven, hoe gaat het verder als oudere?

Hoe gaat het verder met mijn kinderen en twee zieke familieleden.

al-een met mijzelf 

onverwoordbaar

wenen.

Tranenstroom vol zout

deel van mijn levende lijf

niets mis mee.

Levenstranen als een soms dagenlange,helende stroom.

Kom op,

nu water, zoet water drinken

 om het geweende zoute vocht aan te vullen.

Wallen onder de ogen.

Geland zijn, bewust of onbewust.

Om véél kunnen huilen

levenstranen 

in de plaats van woorden.

Plaatsvervangend verdrietig huilen?

.

Levenstranen,

waterval van onverwoordbaarheid.

Huil ze, ween ze , kom op!

Menszijn.

Dankbaar zijn voor de zegeningen van het leven en dát is veel.

Ik heb geen woorden voor mijn tranen- wie wel?-

behalve dat ik kortgeleden las dat de structuur van de diverse tranen als een kunstwerk is. 

😊💖

15.2024 Internationale Vrouwendag

 Vrouwendag 2024

Voor mij is vrouwendag onder andere schrijven. Schrijven omdat we mogen schrijven en daardoor kunnen en mogen delen. Ook schrijven omdat er mensen zijn die niet vrij mogen schrijven of het niet kunnen of het niet hebben mogen leren. 

Schrijven? Nee, niet op Instagram waar  - ik ben de enige niet- mijn  berichten  sinds korte tijd - verwijderd worden. Voor het eerst toen ik het woord Vrede ( in het Engels) schreef in een vredevol artikel over dat Vrede/ Peace in en met jezelf begint, net als Vriendelijkheid. 

Begrijpen? Nog steeds begrijp ik niet dat dát niet mag. 

Daanet weer - tegen beter weten in- een  respons op Instagram geschreven. Het werd geplaatst doch even later kreeg ik alweer een bericht dat het verwijderd is en dat ik mij aan de richtlijnen dien te houden. Dat doe ik!

In mijn tienerjaren ben ik een kei geweest in zelf- censuur.

Met mij velen in die generatie.

Doch dat er steeds berichten verwijderd worden  van Instagram Waarom? Wil ik het begrijpen?  Heb de richtlijnen doorgelezen iedere keer wanneer er iets verwijderd is. Begrijpen  doe ik het  nog steeds niet.

Op berichten van anderen reageer ik motiverend, inspirerend, optimistisch, opbouwend, empathisch en vaak met een vleugje humor. Wát is dáár mis mee?

Nee, ik  streef geen likes of weet ik veel wat na. Ik tag nauwelijks. Er waren tijden dat ik quotes van een mindfullness app, die ik dagelijks beluister, deelde mét tag. Om te waken dat mensen zouden kunnen denken dat ik die quotes zelfbedacht had.  Doch dat scheen niet te mogen van Instagram. Men nam aan ( wat ben ik allergisch voor aannames) dat ik er geld voor kreeg. Grrr.

Ah, ik heb er wel innerlucke rijkdom door ontvangen om te doen rijpen.

Vervolgens deelde ik zonder tag de quotes. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tegenwoordig - tot voor kort- deelde ik dus die appquotes  zonder tag. Is het toch dát ?

Maar ja, na iedere dagelijkse mindfullness oefening krijg ik te horen: “feel free to share it with a friend. “ Dat nodigt toch uit om de boodschap te delen? Om een verschil te maken. Gewoon om te delen met velen in deze wereld waar onvriendelijkheid, haat en onbegrip hoogtij kunnen vieren mogen mindfullness en mediteren heus hun plek hebben. . Zonder er iets voor terug te verwachten. Behalve dat mensen wat vriendelijker en begripvoller worden. Voor zichzelf, naar elkaar. Kortom naar al wat leeft en is. Dankbaarder. 

Ik houd mij aan de wetten. In mij is nog steeds een zo braaf mogelijk meisje. Echter, wanneer ik mij het apekriek denk over wat ik fout kan hebben gedaan, dan worden dat meisje en de oude vrouw -die ik tegenwoordig ben- opstandig. Rebels. Het triggert ons. Het triggert mij erg en ik dan denk ik aan de schrijfcensuur die ik mijzelf vroeger oplegde. Het niet vrij zijn om te zeggen en te schrijven wat je wilt. Het je niet vrij voelen. 

Op Instagram is dit bezig. “ je houd je niet aan de wet” hoppetee, bericht verwijderd. Hoe dan? Waarom dan? Mag ik het begrijpen? Ook dat niet? Het voelt als de bloemen die gelegd worden bij een graf. Daar waar heel veel verboden is. 

Wij leven hier en nu nog steeds in een vrij land. Vrije meningsuiting. Echter, ik voel mij wederom zeer geremd in mijn schrijven en mijn spreken. Het gaat mij niet om likes of weet ik veel wat. Het gaat om delen. Motiverend, inspirerende, vriendelijke, krachtige, empathische  gedachten delen. Omdat mijn hart en ziel dit nodig hebben?. Egoïstisch? Misschien wel, misschien niet. Ik weet het niet. Ik twijfel weer aan veel. Niets mis met twijfelen. Op de plaats rust.

We hebben het nog steeds heel goed in dit mooie land. Rustig wakker worden in een  bed in een woning is niet vanzelfsprekend. Niets is vanzelfsprekend. Electriciteit niet en dus internet evenmin.

Mijn lege blogbericht “ niets is vanzelfsprekend” ook dat verdween uit mijn Blogspot terwijl ik het plaatste. Foetsie!. Schrijf ik dan zulke bedreigende taal. Nee! Onder andere schreef ik over februari 2 jaar geleden. Over een jong stel dat geïnterviewd werd door een Nederlandse verslaggever  ergens in een oost Europese stad. Een mooie stad met alles er op en eraan. Ze waren pas getrouwd. Lang gewerkt en gespaard om een kleine woning te kunnen kopen. Het appartementje waarin de jonge vrouw geïnterviewd werd. Vol trots liet ze de kamers zien en in de keuken en badkamer: “Kijk, een mooie koelkast vol met levensmiddelen. Een voorraadkast eveneens gevuld. En kijk …we hebben ook een  bad. Dat bad vol water met daarin ook nog flessen met  hetzelfde. Grandioos. Wij redden het wel!” Blij en onbevangen was ze.  Vaak denk ik aan dat stel. Ongeveer in de leeftijd van mijn kinderen. 

Vrouwenrechten, mannenrechten, diversiteitrechten, mensenrechten. Het recht om te zijn wie je bent met goede wil en zonder schade te doen. Vrij en veilig met respect voor elkaar!

Het is goed dat er wetten en regels  zijn. Het is goed dat die er ook zijn op social media. Echter, het moet en mag toch logisch zijn? We mogen het toch kunnen begrijpen? Niemand is perfect. Dat pretendeer ik geenszins, We hebben allemaal onze tekortkomingen en  ook onze kwaliteiten en talenten. 

In het kader van Internationale Vrouwendag wou ik iets schrijven en ik ben er dankbaar voor dat het mag. 

Een Wereldvrede Vlam brandt ! Voor mensenrechten. Voor mannen, vrouwen, kinderen,diversiteit, respect voor elkaar en onze eigenheid met goede Wil en zonder elkaar schade te doen.

Harteklopgroet tot harteklopgroet!

🙏🕯

#vrijheid #veilig #wereldvredevlam #schrijven #internationalevrouwendag #expressie #hart #ziel #verstand #censuur #socialmedia #vrijheidvanmeningsuiting #goedewil #geenschadedoen #wereldvredevlam

14-2024 L’oiseau er l’enfant (gezongen video)

 https://www.google.nl/search?q=youtube+l%27enfant+et+l%27oiseau&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-nl&client=safari#fpstate=ive&vld=cid:ea431ccd,vid:DQH1HlQeHdo,st:0