24.2024 Asielcrisis?

 

 Na het beluisteren van de presentatie van het regeerprogramma  https://nos.nl/l/2537060 bleef het in mij tobben , met name “de asielcrisis.”

In gedachten zie ik  mensen een landenlange barre tocht maken. Om om wat voor reden je de eerste stap moet zetten, ik vind het zo dapper.

Echter, stel dat de asiel en migratiewet erdoor komt als crisis. Dan zijn er mensen in Nederland die voorlopig niet herenigt mogen worden met hun kinderen? Met hun gezin dat achter is gebleven in het land van herkomst? Er zullen mensen zijn - nu nog bezig met hun barre tocht- die bij de  Nederlandse grens niet het land binnen mogen? Moeders die met hun kinderen zijn gevlucht en herenigt zouden worden met hun echtgenoot en vader van de kinderen? Hij vluchtte vooruit om te kijken of de lange weg veilig is. Gaat dát nog door? 

Plaatsvervangende stress met buikpijn krijg ik bij de gedachte alleen al. 

Geen mens zou ongewenst mogen zijn. We zijn allen hier op deze Aarde geboren om er te mogen zijn,

Is de crisis, de onzekerheid na die landenlange tocht, van de gevluchte  asielzoekers niet vele malen sterker dan dat wat in de politiek asielcrisis genoemd wordt?

Ergens niet mogen zijn vind ik een te slecht scenario van een horrorfilm.

Moge humaniteit zegevieren.

Achter de nieuwe asiel en migratiewet- als deze doorgaat - zit dwang.

. Dat leren zal nóg meer en meer een moeten zijn. Dat drukt. Dat blokkeert. Dat wringt.  Doch het leven hier van de gevluchte, getraumatiseerde mens  hangt er vanaf. Dat kan een crisis geven bij die mens..

 Want er zijn ook getraumatiseerde mensen die niet in staat zijn om te leren, laat staan onder druk. Leren om hier te mogen wonen, leven en liefhebben.

 Twee jaar de tijd hebben vind ik kort. .

Enkele jaren ben ik taalcoach  geweest. Het waren fijne- ook voor mij leerzame- jaren. Doch soms kostte een enkel Nederlands woord uitleggen een hele middag, waarbij van het één naar het andere onderwerp werd gehopt. Na uren stopten wij. Waren moe, het uitleggen en absorberen lukte dan niet meer. 

Een leerkracht ben ik niet en al zou ik het wél zijn, dan toch vind ik - ik ben de enige niet- de Nederlandse Taal moeilijk om aan te leren en uit te leggen aan een anderstalige.. 

Tegenwoordig heb ik gewoon gezellig en warm vriendencontact met deze nu Nederlanders. Vrienden. Twee jonge  vrouwen zien mij als  mama en ik heb het gevoel dat ik het niet kan waarmaken net om als oma te zijn voor de twee kinderen van één van bovenstaande vrouwen en haar man. Het ene gezin woontte ver weg. Doch ik voel mijn verantwoordelijkheid. Mijn dochter zegt: gewoon jezelf zijn.

Ze weten waar ik woon en kunnen meestal terecht. 

Hoe zullen ( getraumatiseerde) asielzoekers kúnnen integreren in twee jaar tijd? Dus …naast de taal leren ook proberen de harten en ogen van  Nederlanders open te krijgen? Hoe dan? Hoe zal het gaan met mensen die niet goed kunnen leren, doch wel op een ander vlak prima leren en daardoor werk hebben plus woning ?  

De woningnood die sommige Nederlanders ervaren is niet veroorzaakt door vluchtelingen. Die zijn zich daar niet van bewust en voelen zich intens dankbaar wanneer ze eindelijk een plek hebben om te wonen.

En … ja, kinderen blijven soms lang thuis wonen. Mijn dochter woonde tot ver in haar twintigste thuis. Ik besef heus dat er omstandigheden zijn dat er mogelijk thuis te weinig plek is of andere omstandigheden waardoor het ouder wordende kind echt hoognodig op zichzelf moet en wil wonen. 

De meeste gevluchte mensen zijn leergierig, staan open voor ons in Nederland. Ze hebben talenten, kwaliteiten en zijn van  goede wil, leergierig, behulpzaam, vriendelijk, gastvrij en zij hebben een doorzettingsvermogen  waar ik (maar ook  oordelende, veroordelende Nederlanders) nog niet aan kan tippen.  

“Er zijn Nederlanders die een asielcrisis ervaren?” Zou dat echt het gros der Nederlanders zijn? Ik geloof er niets van. 

Mensen

We zijn mensen

Wij allemaal,

 jij en ik

Verschillend,

maar toch van vlees en bloed

Ooit als baby geboren,

 geknuffeld en  gewenst.

Laten we met een open hart en vriendelijke blik naar onze medemensen kijken. 

Naar elkaar.

Vriendelijkheid kost geen geld!

Dankbaarheid voor al het goede hier evenmin. 

Al zijn de boodschappen steeds duurder, 

Toch kies ik ervoor om dankbaar te zijn dàt er boodschappen en zoveel meer is. 

Dankbaarheid voeding geven doet goed.

https://www.google.com/search?q=lied+als+jij+ooit+vergeet+hoe+mooi+en+sterk+je+bent&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-nl&client=safari#fpstate=ive&vld=cid:749e8075,vid:ZAPohWG3Mdc,st:0

 

23.2024 Over handgeschreven brieven

 Een brief ligt op deurmat. Une lettre. Vrouwelijk.

Stil ligt ze daar, totdat ik mij buk en haar oppak.

Bedachtzaam, blij en dankbaar loop ik ermee naar de kamer.

Nadat ik haar op de tafel heb neergelegd,maak ik af waarmee ik bezig was.

“straks rustig lezen.”

Een brief, een handgeschreven brief is steeds zeldzamer aan het worden en ik mis het. 

Vooral mijn vaders brieven.13 jaar geleden overleed hij.September is zijn geboortemaand.Dit jaar is het zijn 110 de geboortedag. Hij werd bijna 97 jaar.Geestelijk nog tiptop,behalve zijn ogen.Niet meer kunnen schrijven was een ramp.Echter,zijn brieven waren en zijn hém.Vastgehouden momenten in de tijd.

Tot oktober vorig jaar hadden mijn derde pleegvader en ik een kortdurende maar mooie handgeschreven correspondentie. Na zestig jaar elkaar weer ontmoeten.Via het schrijven! Er zat een leven tussen. Fysiek heb ik hem nooit meer gezien na ik opgehaald werd op mijn 17de. Hij overleed oktober jongstleden.

Hoe anders zijn brieven dan de e-mails en berichten waarvan velen via een keur aan nieuwsbrieven in mijn e-mail box binnenkomen. Na ze aangeklikt te hebben verdwijnen ze.

Uit de ongelezen mailbox.Dán is het onthouden geblazen.

De e-mails moeten wél gelijk beantwoord worden willen deze niet in vergetelheid van het digitale monster verdwenen.

Wat een verschil met een brief.Op een brief kun je hérkauwen.Op de tafel neerleggen.De tijd nemen en dan op een dag pak je de pen op om respons neven. Cor respons. Cor = hart. Harte respons. De pen verbindt doormidden van het handschrift het hoofd en hart/ziel.

Dankbaar voor de twee, soms drie correspndentievriendinnen die nog in mijn leven zijn. 

Moge de enige brievenbus in het dorp blijven bestaan. 

Doch …het brievenschrijven is geen moeten.

22.2024 Perspectief

Perspectief

vanaf het punt van staan.

Jouw perspectief.

Mijn perspectief.

Onze perspectieven

Perspectief. 

Standpunt,

kijken,zien, voelen, horen,luisteren,ervaren vanuit 

de som van mijn leven tot het hier en nu,

vanuit landen, deel van de wereld, opvoeding, scholing, cultuur, ervaringen, gedachten en gevoelswereld.

Genuanceerd denken en voelen

daarin soms star zijn?

Is dat star?

Ik weet het niet,

Twijfelen is oké.

Verbaal spreken of schriftelijk?

Perspectief vanuit het in vier verschillende landen, culturen, scholen, talen, gezinnen te zijn opgegroeid.

Sinds kort ontdekte ik -op het internet- dat dit cross culture kid zijn heet.

Een woord voor het nog steeds anderszijn voelen. Dat geeft iets grip.

Ook voor mijn kinderen.

Thuis. 

Thuis zijn bij jezelf.

Thuis zijn bij mijn kinderen, familie, vriendinnen, de straat waar ik woon met ieder die er woont.

Thuis zijn bij mijzelf

Denkend aan alle thuisen.

Vrije geest, slechts verlangend om thuis te zijn, thuis te voelen.

Thuis zijn te vieren. Thuis te zijn al levend, dóórlevend, doorlévend,

Dankbaar zijn voor de mooie plek waar ik mag wonen en leven,

Het leven vieren. 

Keuzes maken.

Thuis bij mijzelf, mij verbonden voelend

vanuit mijn hoogsensitieve natuur.

Al vele tientallen jaren 

steeds weer kiezen om dankbaar te zijn,

Eigen keuzes maken,

daarvoor waar ik mij zo min mogelijk gestrest door voel.

Ja,dan vier ik het leven al ziet een ander mijn leven van een ander perspectief.

Soit! 

Kiezen om zo min mogeluck stress te hebben is voor mij van levensbelang,

Dat is mijn vrijheid, daarin voel ik mij veilig.

Dat mag . 

21.2024 De grote boom

 De boom in mijn tuintje is nog nooit zo groot en hoog geweest. 

Omdat ze in een rijtjeshuistuin staat mag zij niet te groot worden. Waarom niet? Anders hebben anderen er last van. Echter, hoe kun je nou last van een boom hebben zolang deze niet omvalt en de zon zo schijnt dat niemand last van die boom kan hebben? Een boom, een  co2 omzetter naar zurrssfgever- zonder zuurstof kunnen mens en lopende, kruipende en vliegende dieren slechts 3 minuten! Een boom geeft daarbij schaduw, rust, koelte, een woonplek voor vogels en andere kleine dieren. En ja, we zitten waarschijnlijk op stoelen gemaakt van bomen. #dankbaar

Ja, de wilg in de tuin is groot en mooi ( foto plaatsen is nóg niet gelukt!)) Er waait een fikse wind en de takken zwaaien en zwieren. Ze fluisteren steeds luider met hun flink ritselende blaadjes over frisse lucht en bewegen. Bewegen als een boom met de voeten stevig op de Aarde en de armen weid gestrekt omhoog. Beweeg maar.

Er komt een dag,daar ben ik van overtuigd, dat bomen niet meer zomaar gekapt of gesnoeid mogen worden.

Er komt een dag, daar ben ik van overtuigd, dat alle bommen beschermd zullen zijn. 

Er komt een dag dat dat wat de mens onkruid noemt als volwaardige plant, als sterke plant wordt gezien met de eigen schoonheid.

Er komt een dag dat een groene tuin meer en meer als plusplek gezien wordt. Trouwens, dat is nu al deels zo.

Wat zou het mooi zijn sls er in een rij rijtjeshuistuinen een paar bomen zouden zijn . 

Nu ga ik in de tuin werken. Het voortuintje snoeien, opdat het er beschaafd en aangepast uitziet en …ik het kan behappen. 

 Ho ono pono.

20.2024 Geluidsoverlast

 Lang kon ik hier niet schrijven door telefoonproblemen met gelijk daarop een operatie en daardoor wachtwoordonthoudproblematiek.

Kortom, ik zou graag hier hebben willen schrijven. In mijn blogspot is het nét even anders dan dagboekschrijven. Echter,ik was zo boos dat ik opeens uit het niets weer mijn wachtwoord wist.

Waar maakte en maak ik mij vandaag zo boos over dat ik hoognodig moet spuien? Mijn hartslag is onregelmatig terwijl ik daar medicatie voor heb. Echter, wat te denken van zieken die op bed liggen of mensen met onregelmatige diensten,kinderen, baby’s, ouderen? Kortom alle dorpsbewoners van alle leeftijden,want … al een paar jaar- hoelang weet ik niet precies- wonen naast één van mijn buren met een brandgang ertussen steeds andere bewoners die ergens in de omgeving werk hebben. Na een paar maanden wisselt deze groep arbeidsmigranten. Het is goed dat ze werk, waar blijkbaar geen Nederlander voor te vinden is, doen.

Ze klinken vrolijk. TE vrolijk vandaag én ongeremder.

Een eerdere groep heb ik wel eens aangesproken toen voordeur en ramen wagenwijd openstonden en boink muziek tot ver in ons rustige dorp doorklonk. Doortrilde.

Degene die ik toen aansprak sprak Engels en de muziek werd zachter gezet, de voordeur ging dicht. Ramen bleven open. 

Maar deze week? De wijkagent bellen? Nee. Althans, nog niet.

Ben moed aan het verzamelen om er weer eens heen te gaan, maar ja vrouw versus een groepje mannen in de bloei van hun leven? Slok op? Dan durf ik het nog niet. Nog niet

Wel een stukje schrijven om te overdenken wat te doen en te laten? Iemand zei van de week dat ik niet zo veel moet denken. Jammer dan. Ik ben een denker die wikt en weegt om zo genuanceerd mogelijk uit de bus te komen.

Van de week was de geluidsoverlast na 16 uur vreeeselijk. Tropisch warm en geluidsboxen IN hun tuin die knoerthard stonden.Je kon niet om de pokkemherrie heen. Het schalde alle kanten op Het was zooo warm die maandag dus binnen en buiten had iedereen - ik durf aan te nemen zelfs slechthorenden- er extreem veel last van.

Sinds dinsdag ben ik begonnen met bijhouden wanneer de muziek aanstaat. Dinsdag en Woensdag volop vanaf 16uur. Donderdag tegen de avond stond de muziek in de vorm van hardcore aan, dan even zachter, dan harder, dan zachter enz.boink, boink, boink. Als een pesten. Vandaag is het al bingo vanaf 12:45 en dit duurt nu al 5,5 uur. De muziek staat vandaag niet meer zo hard aan als eerder in de week.Maar het volume van de stemmen lijkt wel met het uur luider te worden.

Onregelmatige hartslag,hoofdpijn en gespannen nekspieren nemen sinds lange tijd weer bezit van mij. Stress grijpt mij in de klauwen en ik krijg het nog niet weggeademd.

Oooh ik geloof dat het dit keer een feestje is. Hard gelach, luide stemmen, gejoel. Tuurlijk mogen mensen een feestje houden. Maar ….als het is alsof je alleen met het groepje feestvierders op aarde bent, in dit geval alleen in het dorp woont cq logeert en schijt hebt aan de inwoners die gewend zijn een rustig leventje te leiden, dan heb ik er ook maling aan en spuug dit schrijfsel eruit.

Kijk, ik begrijp dat ieder mens zijn muziekvoorkeur heeft en ik heb echt geprobeerd te wennen aan de soort muziek, die soms heel melancholiek klinkt en waarschijnlijk een mooie tekst heeft. Echter, het volume gaat op dit moment van schrijven weeeeer omhoog en het klinkt als zou het een café bar zijn ergens in een vakantieoord.

Tja, als de te harde muziek er niet zou zijn dan is het hier zo heerlijk rustig in het dorp. Dan vind je hier de rust waar menigeen uren voor in auto, bus, trein of vliegtuig zit om die te vinden.

Wanneer bel je een wijkagent?

Want zoals nu klinkt het best blij. Maarrr de hoofdpijn wordt erger. Het is nu 18:30 vrijdagavond. Ik -en ik ben de enige niet- had mij verheugd op een rustig weekend in huis, tuin en omgeving. Het praten is ondertussen weer wat luider geworden. Het geluid van iets dat kapot wordt gegooid klinkt, glas kapot? Waarschijnlijk vloeit er rijkelijk alcohol. Zo klinkt het wel.

De remmen zijn los.

Ik houd mij daarom koest 

Nog even aankijken😁! 

~~~~~~~~~~~~

Het is Dinsdagavond 20 augustus 2024 21:53 en in de bovengenoemde woning is het al sinds vorige vrijdagavond na het smijtwerk waar ik hierboven over schreef rustig. Vandaag was het een regenachtige middag, dus ik weet niet hoe de bewoners zich gedroegen bij thuiskomst van hun werk. Doch de overige dagen- zaterdag, zondag en maandag- was het weldadig rustig en kon je de gewone geluiden weer horen: Kimdergespeel, geblaf en in de tuinen gedempt gepraat. Zo ook in de tuin van bovengenoemd huis. Ik durf aan te nemen dat iemand iets heeft durven zeggen tegen die gasten. 

In ieder geval wou ik het hier even melden. Ik ben dankbaar en tevens dankbaar dat het sinds lange tijd vandaag weer regende. Dat frist op.   

19: 2024: Over oa gemis en rouw

Heb schrijfsels in de steigers staan over veel onderwerpen. Te veel. Ik kies ervoor om mijn hoofd rustig te houden. Het zo stil mogelijk in mijzelf te maken. Ja, eruit schrijven helpt meestal wel. En nu? Stilzijn is ontmoeten. Daardoor komt er hoop ik vanzelf weer inspiratie over hoe te ordenen: over hoogsensitieviteit en een heg die ik verderop met wortels en al eruit zag getrokken worden zodat ik er misselijk van werd, ik zag een aura van co2 rond iedere bonk hegstruiken vrijkomen. Arg. Dank voor de zuurstof die je gaf, heg. 

Ho ono pono!

Schrijfsel over deTweede  Wereldoorlog in  dagboekvellen en wéér een oorlogs dagboek dat ik van oudste zus kreeg. Het lezen gaat moeizaam, mijn ogen hebben hun beste tijd gehad en de inhoud raakt mij. Zal het aan het #NIOD schenken.  

Veel van WO2 dat oudste zus geërfd had van onze vader. Oudste zus die er niet best aan toe is momenteel. Doch daarover in een Blogspot schrijven zou ze niet op prijs stellen. Over familie schrijven of het nou verdrietig is of vreugdevol is. Het is taboe bij ons en dan kan ik wel eens een vorm van jaloezie krijgen naar ouders die al hun leuke ervaringen met hun kinderen en familieleden in blogs laten belanden. Een enkele keer doe ik het toch. Ben ook maar een mens.

. 

En over tweede Wereldoorlog? Door die dagboeken, piepklein geschreven in een keurig handschrift doch zelfs met een loepe nauwelijks leesbaar, waarbij je een ongeloof krijgt over wat er nu wereldwijd gaande is. WO2 versus al het geweld in ons landje, korte lontjes, gegeneraliseer, onvriendelijkheid  en ongenuanceerdheid. Al wat broeit heden ten dagen. 

Ook daar ontstond een schrijfsel over naar aanleiding van: sta op tegen anti semitisme, moslimhaat, homohaat en kortom nee tegen veel.  Moge het stoppen. Moge de mens gezien worden, steeds weer en weer. Moge de  Politiek alsjeblieft  het goede voorbeeld geven aan de Jeugd maar ook aan volwassenen.

Maar ja, ieder vindt iets anders het goede voorbeeld! 

Vanavond is er drie minuten stilte in het openbaar vervoer door heel Nederland. Stilte. Stilstaan bij het geweld, stilstaan bij het onfatsoen. Dan ons beeldend vermogen met zijn allen op een motiverende wijze gebruiken 

Zeg alsjeblieft ja tegen vriendelijkheid, geduld en  samenhorigheid. De ander is ook een mens. Het is cliché maar ieder huisje heeft zijn kruisje. 

Ben zelf een babyboomer en steeds weer voor vrede gaan is mij meegegeven. Geen ruzie maken en niet huilen als je verdriet hebt. Tegenwoordig  vind ik dat ruzie maken bij het leven hoort  en huilen zeer zeker ook. Echter, ruzie altijd weer bijleggen en als je kunt lachen dan kun je ook huilen. Wenen, rouwen over de mensen die er niet meer zijn. Dat moet kunnen.  Het lucht op! Dat moet mogen, maar ja, soms zit rauwe smart nog diep verstopt, dan is dat moeilijk. Doch …niets mis met tranen, levenstranen.

Mensen kunnen hard zijn. Ik voel mij daardoor weer iets meer op slot, want men heeft het vaak over het heilige praten. Daarom uitte ik verbaal dat ik twee dierbaren mis. Ja, ze waren beiden bijna 95 jaar. Nou en? Dan mag je van sommigen niet rouwen. 

Het is  als een klets in het gezicht en een stomp in het hart om voor de zoveelste keer te horen te krijgen wanneer ik mij uit dat ik een dierbare mis  en dankbaar ben dat die diegene op een vredevolle manier de geest gaf, dan te horen als een terechtwijzing: “je wéét toch dat mensen doodgaan? wees blij dat ze zo oud zijn geworden. Iedereen gaat dood en nu je ouder bent gaan er nog meer mensen. Wen er maar aan.”  Hm?  Au! Onder andere deed ik drie jaar terminale nachtthuiszorg, mooie jaren maar toch gaat het niet in de koude kleren zitten al waren er ook grappige momenten. Zoals een mevrouw die regelmatig over overlijden wou praten. Ze bleef altijd wakker tot ik kwam. Dan moest ik op rand van het bed zitten. Op een keer vroeg mevrouw: “zuster, wanneer is het tijd dat ik naar een hospice ga? “

-“Zolang er voldoende nachtzorg voorradig is kunnen we hier blijven. Naar een hospice gaan is een optie. Geen moeten. “

-Zuster, hoe voelt het om overleden te Zijn?

We keker elkaar aan en beiden schoten in de lach, terwijl ik hikkend zei:“ik kan het u niet vertellen want ik leef nog steeds. Ben nog niet dooood.”

Bijzonderen nachten waren het. Ook dat kan ik soms missen, hoewel ik mijn nachtrust hard nodig heb. 

De mevrouw waarover ik het heb kijkt mij vanuit de dood glimlachend aan en ik herinner mij haar kracht.

Dan doet de eerdere  opmerking/ aanmerking op mijn “ik mis die en die “ verrekte zeer en doet mij tegenwoordig weer meer en meer  blokkeren. Verbaal ben ik dan nergens te vinden. Gelukkig heb ik een nieuwe vorm van tekenen ontwikkeld. Wou die van vandaag hier delen. Echter, dat lukt nog steeds weer niet.

Ja, ik kan ook cliënten/ patiënten missen. Op het sterfbed kan de mens heel open zijn. Puur. Eenvoudig. Moge ze allen rusten in vrede en liefde. 

Een réprimande krijgen omdat ik mijn gemis uit? 

Gemis uiten is een vorm van rouwen. Dus…doe ik het hier. Ins blauwe hinein. Of het is 113 bellen?  NEE, daar kies ik niet voor want ondanks alles houd ik van het leven, van mijn kinderen en in willekeurige volgorde van mijn  kat, vis, huisslak, tuin,  omgeving, vriendinnen, buurt, zussen, zwager, nichtjes, vriendinnen en last but not least de Aarde. En ja, ik mis mijn broer ook nog steeds die zich 44  jaar geleden van het leven benam. Een enkeling herinnert hem zich nog. Zoals mijn ex echtgenoot en zijn huidige vrouw. Dat doet goed. Ook doet het goed dat we op de verjaardag van zoonlief zo bewust waren van het feit dat we in goede harmonie met elkaar omgaan. Vriendelijk, begripvol en dát vind ik zo intens fijn. Zo fijn ook was het dat we het uitspraken. Een vriendelijke samenleving in het klein. Een uitgekomen droom. Echter ook in deze sluit dankbaarheid niet nog steeds gemis uit. Dat is oké. Hetzelfde met overleden personen die oud werden en rustig overleden zijn. Daar ben ik dankbaar voor, dankbaar dat ik ze heb mogen leren kennen en ja dankbaar voor de 31 jaar  huwelijk en 18 jaar gezinsleven dat ik genoot. Echter, het één sluit het ander niet uit en vandaag ben ik meer dan verdrietig. 

De gedeprimeerdheid probeer ik eruit te schrijven en plaats ik hoppa in mijn Blogspot dankbaar dat het er is. Dankbaar voor de mogelijkheden van deze tijd hoewel ik tevens veel klooi en er niet uitkom uit iets digitaals. Ook inherent aan mijn leeftijd denk ik.

Wat ik ook zo moeilijk vind is, dat als ik verbaal ben, mijn woorden verkeerd kunnen overkomen.

Dat overkwam gisteren.

Doch dankbaar dat we er dan weer uit zijn gekomen. Schriftelijk met een wederzijds ho onopono..

Naar ons zelf en de ander. 

I am sorry, 

Please forgive me, 

Thank you,

I love you,

Oké, ik adem in en uit, in en uit, steeds nieuwe momenten in. 

Een wereldvredevlam brandt rustig, mijn levensvlam ook weer.