Er komt op 2 kilometer afstand van het dorp waar ik woon een AZC. Ik hoor het gepraat aan. Geklaag vol kritiek, verontwaardiging, repeterende vooroordelen, aannames en generaliseren komt voorbij. Over criminelen die meegereisd zouden hebben om dan na een lange reis heibel te maken. Over moeilijke jongeren. Angst voor het onbekende hoor ik.
Ik werk stilletjes in mijn voortuin en laat dit dichtbij nieuws indalen.
Steeds weer tracht ik verbaal de juiste woorden te vinden om op te komen voor de mensen die een ellenlange reis achter de rug hebben. Mensen ( ja, nu generaliseer ik ook) die niets liever willen dan tot rust komen in een veilige omgeving en als het mag meedoen ook met de gastvrijheid die de veel mensen die gevlucht zijn uit hun landen in het bloed hebben..
En ja, mogelijk dat er criminelen tussen zitten. Die zitten so wie so ook bij Nederlandse autochtonen.
Doch ik vind het zo naar om bij de term AZC gelijk negatieve geluiden te horen en negativiteit voeding te horen geven.
Het zit te borrelen in mij. Het haalt boosheid in mij naar boven. Maar ja, al kan ik praten dan toch houd ik mij in.
Soms voel ik mij een soort advocate van asielzoekers, statushouders / vluchtelingen. De gevluchte mensen die ik ken in het dorp waar ik woon en omgeving die zich trachten thuis te voelen vind ik toppers.( Contact maken met allochtonen is voor deze mensen tot nu toe door de jaren heen moeizaam gegaan. Zelf voel ik mij er soms ook niet bijhoren. Daarom tracht ik mijn woorden zorgvuldig en zo diplomatisch mogelijk te kiezen.
Echter, de mensen die ik ken ( als statushouders) staan open of stonden open voor contact. Ik trachtte ze in contact te brengen. Doch tot nu toe vele Nederlanders niet. Het voelt pijnlijk ongelijkwaardig.
Integreren komt van twee kanten!!!
Statushouders en ik erkennen elkaar en we voelen ons op ons gemak bij elkaar. We kijken achter elkaars ogen en het is goed. De Nederlandse Taal, die vreselijke moeilijke taal aanleren, vind ik soms een stoorzender. . Ben al jaren geen taalcoach meer, wel een maatje.
Ja, ik schiet te kort. Verbaal hield ik nogal mijn mond naar de buitenwereld toe en koos voor zo neutraal en vriendelijk mogelijk blijven.
~~~~~~~~~
5 juni 2025
Slecht geslapen. Vandaag voel ik mij ik weet niet hoe.
Gisteren, op een verjaardag, ben ik uitgevallen nadat er werd gesproken over de woningnood. En dat hun kleinkinderen nog steeds bij hun ouders thuis wonen en daarvoor kreeg het aanstaande AZC met de aanstaande bewoners de schuld.
WONINGNOOD ligt niet aan asielzoekers en statushouders.
Veel bezie ik van twee kanten, want ik ben zo vreselijk allergisch voor vooroordelen, aannames, generaliseren zeker wanneer je iemand nog niet kent. Ja, er zullen ook asiel zoekende jongeren zijn die zwaar getraumatiseerd zijn en die heel graag bij hun ouders thuis zouden willen wonen. Echter Thuis? Als er nog een thuis, huis, woonplaats, veilig geboorteland en ouders zouden zijn.
Als jongeren wachten in een AZC dan hebben ze het zwaar. Volwassenen en kleine kinderen ook.Dat generaliseer ik want ik ben nog nooit in een AZC geweest. Doch ik durf die aanname te hebben.
Wel heb ik ervaring met statushouders ( die naam krijgen gevluchte mensen. Een vluchtelingenstatus met een verblijfsvergunning )
Onbegrip en angst voeding geven maakt het voor asielzoekers moeilijk. Wat dacht je? Dat mensen vluchten en nadenken hoe en waar gaan we heen ? Ze gaan. Ze gaan weg uit hun land op zoek naar veiligheid. En al begrijp ik heus wel dat het moeilijk is voor de Nederlanders die boos zijn als hun volwassen kinderen nog bij ze thuis wonen dan denk ik steeds: zij hébben een THUIS! Het meerendeel. Er iets van maken en leren is mijn ervaring
Ja, mijn dochter kwam ivm diverse redenen -toen ze dik in de dertig was -“even “bij mij logeren . Het werden 9 maanden volop wonen. Het was een uitdaging want ik moest accepteren dat zij haar eigen leven gewend was te leiden en zij moest dit eveneens van mij accepteren,
Dat botste! Twee volwassen vrouwen. Moeder en Dochter. We kwamen een poos in oude patronen uit de vroege kinder en mama jaren terecht. Daar stroom je langsaam
in terug.
Dat botst.
Doch we kwamen ook meer thuis bij onszelf
Bij het kind en de volwassene in onszelf
Ik kijk nu met een grijns terug op die tijd.
Sindsdien is het nog steeds het moederschap opnieuw uitvinden. Want ze zijn volwassen. Veertigers nu. Ze leven hun eigen leven.
~~~~~~~~
Heus, ik begrijp dat het stinkend vervelend is voor beide partijen wanneer je kinderen lang thuis wonen.
Echter … nogmaals … het is een thuis. Thuis!
Nu zullen er jongeren zijn die geen thuis en geen woning hebben en een moeizame relatie met hun ouders hebben. Ja, dan begrijp ik heus de roep om een woning.
Doch, begrijp alsjeblieft dat gevluchte mensen geen schuld hebben aan de woningnood hier. Daarbij krijgen ze niets cadeau.
Begrijp dat ze zich willen inzetten. Deze mensen hebben veel doorzettingsvermogen anders hadden ze het niet tot hier gehaald! Velen hebben talenten. Willen meedoen. Kan de autochtone Nederlander bv Chinees leren in zeer korte tijd wanneer je een lange reis / levensreis achter de rug hebt, en lange tijd in een AZC waar je helemaal murf wordt van het wachten en steeds minder een doel hebt?
Ik werd dus boos gisteren .
Al het opgekropte van wat mensen vinden over gevluchte mensen en AZC’s , de Nederlandse Taal leren( het is een verdraaid moeilijke taal vind ik) terwijl ze niemand persoonlijk kennen en er geen statushouder bij ze thuis komt, kwam eruit.
Doch nooit worden asielzoekers en later statushouders voor vol aangezien? Nooit zijn ze goed genoeg?* terwijl velen ze niet kennen.
Eum … wat zijn de Nederlandse normen en waarden waar menig Nederland mee schermt?
Integreren komt van twee kanten. Vriendelijkheid en met een open blik onze medemensen aankijken helpt het. Met vriendelijke ogen ! Kwade ogen wekken angst. Wat je aandacht geeft groeit! Laten we daarom plantjes van vriendelijkheid laten groeien.
Kiezen .
Stel je eens voor dat je ergens wordt geplaatst / komt wonen waar je niet gewenst bent!
. Uit ervaring weet ik dat dit een naar, waardeloos, angstig rotgevoel is. Een gevoel dat een lange worsteling gedurende het leven met zich mee kan brengen .Dat niet goed genoeg zijn gevoel sijpelt nog steeds genadeloos door. Vooral wanneer je in een ander land komt te wonen is dat fnuikend .
.Waarom niet met vriendelijke ogen een ander vanuit het hart aankijken?
*Tja, wat u niet wil dat u geschiedt doe dat dan een ander niet aan.
*Oftewel: wat je niet wilt dat jou overkomt, doe dat dan ook niet een ander aan.
*Behandel de ander en praat over de ander zoals je zou wensen dat jij behandelt wordt en hopelijk dat anderen goed over je praten wanneer je er niet bij bent.
Over een poos is er dus een asiel zoekers centrum 2 km van het dorp.
Laten we de mensen die hier asiel zoeken verweg van waar hun eigen thuis met hun eigen leven was.
Laten we deze dappere mensen een WELKOM geven!
Zoals mijn moeder mij destijds meegaf ‘omdat we zo verschillend zijn, hebben we zoveel te delen met elkaar’
Laten we meelevende gevoelens voeding geven , kijk dan over een poos hoe de wisselwerking is.
Vriendelijkheid kost geen geld.
~~~~~~~~~~~~~
Bovenstaand schrijfsel . Zal ik op de publiceerknop drukken ?Hm. Het is lang. Veels te lang.
Nachtje over slapen. Morgen kijken of ik het hier plaats.
Het is lang. Er moet iets af. Zou iemand het lezen en voelen wat ik bedoel?
Eerst naar de wc. Daar zie ik op de mat een briefje liggen.. Er staat op : Nee tegen het AZC, kom demonstreren.
🥹🤔. Nachtje over slapen.
~~~~~~~~<
6juni 2025
Mijn demonstratie is dit schrijven. Om mensen die asiel zoeken en graag gewenst zouden willen zijn, mensen die een rustige plek hopen te vinden, te verdedigen.
De Aarde is van ons allemaal.
De “rustige” plek waar de asielzoekers voorlopig wonen in afwachting tot ze gehoord worden is een plek buiten het dorp bij: de Gemeentewerf voor afvalverzamrling, vrachtwagenparkeerplek, Mac Donalds en er komt een Voedselbank. Iets verderop een gevangenis, een dierenasiel, een park, een crematorium en een drukke provinciaals weg. Het lijkt mij een niet aangename plek om tot rust te komen. Een mix aan energie / sfeer. Er komt ook een Voedselbank.
Opeens heb ik erge buikpijn nu ik denk aan het briefje dat net op de deurmat lag.
Mensen zoals jij en ik worden bij voorbaat al niet goed genoeg bevonden? Ongewenst? Nee toch?
Laten we met vriendelijke ogen kijken en ze een welkom gevoel geven. Gewenst!
Behandel een ander zoals je zelf ook behandelt wil worden. Respect voor wat ze hebben doorstaan. Voor hun doorzettingsvermogen.
Maar ja, het lijkt mij daar echt geen gezellige plek. Nee, geen vakantieplek want dat is vluchten geenszins.
En wij? Het meerendeel heeft het goed.
Echter ik ben wel bang voor boze Nederlanders zoals zij die op andere plekken in Nederland zeer boos en vol vooroordelen en vanuit angst demonstreerden dat ze geen AZC willen (zonder dat ze de azc bewoners kennen.)
Vrede begint bij jezelf is een gezegde. Momenteel is het zeer onrustig in mij.
🙏🏼🕯️🥰
#menszijn #humaan #empathie #compassie #AZC #asielzoekers #vluchtelingen #migranten #statushouders #respect #vriendelijkheid #welkom #ongewenstzijn #gewenst
.
