E Malama spreekt over eerbied, respect en dankbaarheid tonen aan de Aarde met al wat leeft, groeit en bloeit .
E Malama is eerbied, respect en dankbaarheid tonen aan alle elementen, ook die in ieder van ons.
In jou en in mij
Aarde, Lucht, Vuur en Water
Zon en Maan
Moge jij je, moge ik mij, moge wij ons blijven verwonderen en niets als vanzelfsprekend zien.
🍀💕🍀
Bosbranden in de Verenigde staten, slechtste luchtkwaliteit van de wereld ooit gemeten. Aan de westkust en in Oregon
Bezorgd zijn om de mensen daar: een- al 16 jaren -pen vriendin en ik hebben dagelijks app contact. Wat een wonder der techniek dat die verbinding werkt -ondanks dikke rook -de Aarde rond. Technische telepathie. Afstand en tijd bestaan niet. Verbondenheid is.
1,2 miljoen daklozen, mensen die een huis bewoonden als jij en ik. Het vege lijf hebben ze kunnen redden. Berooid. Mensen helpen elkaar. Vergelijkbaar met de oppervlakte van half Nederland zijn de kurkdroge wouden weggebrand. Over 2000 jaar zijn de zaailingen ervan mogelijk weer een oeroud bos. Herhaalt de geschiedenis zich steeds weer?
As van bomen, planten, mens en dier dwarrelt neer en wordt deel van de Aarde.
De Aarde is een kerkhof en een plek waar we steeds weer een paradijs van kunnen maken. Onze zegeningen zien. Dankbaar zijn voor de zuurstof die de bomen geven omgezet uit de door het door ons moderne leven met alle CO2.
De vriendin heeft tijdelijk een andere vriendin opgevangen wier huis en haar huisdier verbrand zijn. Zoveel dorpen in as. Vriendin kan moeilijk ademen ondanks haar luchtververser. Nauwelijks zuurstof is er wel extreem veel levensgevaarlijke rook.
De brandweer heeft een paar dagen het Vuur kunnen tegenhouden door de windstilte. Echter, de wind is weer wat sterker en doet het vuur oplaaien.
~~~~~~~~~~~~~~~
Een vluchtelingen kamp in as in Europa. 13000 al eerder gevluchte mensen zijn nu pas echt dakloos. Ook deze mensen hadden een paar jaar terug nog een huis met van alles erop in hun land van herkomst, een foto in de krant raakt mij diep. Een jong echtpaar met een kind waarvan de man accountant in Syrië was. Toen hij zijn land ontvluchtte dacht hij zo in Europa een baan te vinden.
Vluchtelingen zijn gemotiveerde mensen met talenten totdat ze jarenlang vastgehouden worden in verband met de asielprocedure.
Achter de vangrails poetst de vader de tanden van zijn vijfjarige dochter. ‘Zie ons’ zegt de foto’wij zijn vriendelijke mensen. Het kost ons moeite om gemotiveerd te blijven. Help ons en stop ons alsjeblieft niet weer in een kamp. ‘
In deze tijd van wereldwijde rampen vraag ik mij wel eens af waar wij Nederlanders heen kunnen als we zouden moeten vluchten....
Vluchten, migreren is van alle tijden. Zelf zou ik het niet weten. De zolder is een veilige plek bij een watersnood. Bij vuur niet.
Het WNF geeft door dat 60 procent van de in het wild levende dieren op deze planeet Aarde is uitgestorven.
In de straat hier in het dorp waar ik woon gaan twee mannen van de gemeente met branders. Met vuur wordt stoïcijns leven -dat wat men onkruid noemt -weggebrand. Inclusief de mieren, torretjes en meer die bij de wortels leven en dan vindt men het gek als er mieren in huizen komen op zoek naar een plek met voedsel. Vind je het gek met al die verstening en allergisch zijn voor dat wat tussen de stenen groeit dat water niet wegstroomt!? Een poos geleden schreef ik de gemeente aan over het wegbranden.
Er kwam een opzichter die zei: als ik mijn mensen niet het ‘onkruid ‘ laat wegbranden dan krijg ik een boete van €10000 omdat ik mijn werk niet goed doe. Weer had ik geen verbale woorden.
Ah ...ze hebben deze keer de -door mij met krijt omcirkelde- Bloempracht die vanuit de tuin deels een beetje over de stoep bloeit, laten staan. Het stemt mij dankbaar namens de bloemen en de diertjes die eronder leven, zoals de mieren, torretjes en de bijen die nog rondvliegen en nektar verzamelen. Dankbaar namens toekomstige generaties.
Wat zei het WNF? 60 diersoorten zijn uitgestorven.
Zijn het asdeeltjes uit landen in het het verre westen of van zuid Europa - waar de bosbranden zijn- in de oude cementbak waarin ik water opvang?
Alles is met elkaar verbonden. Alle leven. Al wat leeft, is en was.
De as die in het westen van de Verenigde Staten neerdwarrelt is de as van oeroude bomen, planten, bloemen, mensen, vliegende, lopende, kruipende dieren. Ook is het de as van huisdieren en huizen met hun inhoud! Het daalt neer. Het daalt neer en is deel van de Aarde geworden. Ooit zal het steen zijn of een zaailing. Hoe kan het dat velen de Aarde als iets vanzelfsprekends zien terwijl het voor zover wij weten nog geen andere planeet in de ruimte ontdekt is die het soort leven bevat dat hier en nu nog is op De Aarde.
Klimaatverandering is. Het is crisis. Heeft het zin om tegen te werpen dat dit om de zoveel duizend jaar gebeurd? Nee, ik vind van niet. Het is crisis hier en nu voor de Aarde en al wat mens en dier. De Aarde zal zich resetten. En wij? Laatst las ik dat wat er ook gebeurd het Universum altijd in balans is. Begrijp ik het helemaal? Wel probeer ik keer op keer te doen en te laten voor dat wat ik voel als waarheid. Zo doet ieder dat. Laten wij in ieder geval het klimaat tussen ons vriendelijk houden. Een humaan klimaat.
Een grote groep ganzen vliegt over. Nog niet in een V vorm. Ze vluchten van iets.
Behalve mijn bezoekmussen is het stil in het dorp. Verderop in een tuin het geklets van een klein kind. Het geruis van de Industrie klinkt als het geluid van de zee. Een enkel vliegtuig is in de lucht. De hele vloot is nog niet terug door covid 19.
Wanneer wordt iedereen hier wakker? Wanneer stopt polariteit? Nooit? Ja, een ieder denkt en voelt verschillend. Een ieder heeft een eigen mening. Bijvoorbeeld over de Corona maatregelen.Echter, niemand kan zonder zuurstof. Geen drie minuten. Ik bid/ om regen daar waar het nodig is. Visualiseer het. Daar waar branden zijn.
Moge er balans zijn. Moge we dankbaar zijn én blijven voor dat wat dankbaarheid waard is.
De nazomerse temperatuur op deze 15 de september 2020 - hoe fijn ik het ook vind- is bij het huis in de schaduw 22 graden en in de zon 40 graden. We zijn samen als mensheid een deel van het ecosysteem!
Vanmorgen, bij het wakker worden ontving ik een appje van vriendin aan de andere kant van de wereld. De zon scheen bleek voor het eerst in haar maandag door de rook heen te zijn gebroken. Iets licht. Voor het eerst in 5 dagen is het minder donker. Echter de extreem slechte luchtkwaliteit is nog nooit eerder gemeten. Er komen opeens weer wat vogels in haar tuin. Nauwelijks gefluit. Maar toch ... vogels. Haar bekende vogels en haar onbekende vogels uit de bergen -uit de verbrande wouden- die geen habitat meer hebben. Ze eten en drinken.
Dan een bericht dat het vuur weer oplaait. Vriendin is zo moe. Haar longen doen pijn. Ademen kost erge moeite ondanks een luchtververser. ‘Ga slapen’ zeg ik, biddend met het beeld🙏 dat de wind daar rustig blijft en draait. Moge🙏 het er regenen💦💦💦. Al vijf dagen is ze klaar voor Vertrek uit haar huisje.
Ik voel mij machteloos en begroet mijn tuintje. Dankbaar voor de biodiversiteit. De vogels vliegen af en aan. Dankbaar ben ik voor wat hier en nu is.
Wat te doen? Wat kan ik doen behalve met haar appen? Verbinding is. Dan schrijf ik dit stukje.
Zo dadelijk Prinsjesdag kijken en luisteren op de televisie ? Een versoberde Prinsjesdag. Alles is anders.
De zon schijnt. Het is bijna nieuwe maan.
🍀💕🙏🍀
Dankbaar dat er rollators bestaan ‘wandel’ ik het dorp uit. Ver kom ik niet. Ik baal en voel mij zwaar teneergeslagen over veel.
Echter, de stem van mijn al negen jaar overleden vader echoot in mijn hoofd ‘kijk omhoog. En ...let op waar je loopt.’
Een rijtje lange nekken steekt met de koppen koddig boven de dijk uit. De rij gaat verder waar de foto ophoudt. Hoi ganzen. Ze zeggen niets terug, zelfs geen gak. Toch hebben we een gesprekje. Stilzijn is ontmoeten. Mijn melancholie laait even op. Ze staan daar als familie. De gezamenlijkheid van ganzen ontroerd mij en schenkt mij tevens kracht. Dan adem ik diep in en uit. De lichtelijke gedeprimeerdheid neemt af. De groep stijgt op. Mijn ogen drinken het in. In een mum van tijd zijn ze geworden tot een grote V, later zullen ze steeds wisselen van leider.Het alles samen doen vol vastberadenheid van ganzen ontroerd mij keer op keer weer. Toch zijn het geen makke schapen.
De laatste auto - een oude Citroen uit de jaren ‘50 -heeft in zijn kenteken de letters u en p staan.
UP! Ik recht mijn rug en tegelijkertijd hoor ik gezoefff. Een reiger landt vlakbij. Zag deze mij over het hoofd? Even schrikt de slanke, statige vogel. Vervolgens staan we een tijdlang muisstil en roerloos in elkaars gezelschap. Dag reiger, dank voor je serene rust en stille les.
1,4 kilometer gelopen. Duur? 40 minuten met stilstaan en kijken over gedaan. De avondvierdaagse lopen zit er niet in, noch rondje Nederland fietsen. Nog niet. Dit langzame lopen is andere koek dan het fietsen van laatst. Doch, niemand kan mij dat weer afnemen.
We gaan gewoon weer verder met balansoefeningen doen. En oefenen met op en afstappen. De fiets is nog lange na de deur niet uit.
Dankbaar zijn voor wat is. Schoonheid zien al kom ik niet ver. Nog niet.
Een roos trekt mijn aandacht.
Zo vaak in haar leven heeft ze ze te horen gekregen ‘je moet praten. Uit je eens.’
De een doet dat via praten, de ander via schrijven of op nog een andere manier. Is oké,toch?
Echter, vandaag. Vandaag zit haar hoog. Ze krijgt het er niet uitgeschreven. Een dierbare naaste die de zoveelste Tia met spraakuitval had en verder gewoon haar gang gaat op advies van arts. Accepteren. Het is haar leven zegt ze ook tegen zichzelf. En tegenwoordig zal er andere medicatie zijn die de aanwijzingen : arm, mond, gezicht, vinger aan neus en welke uitval dan ook is beroertealarm wegwuiven? Ze zou echt gerust gesteld willen worden. Wat voor medicatie en dergelijke? Maar goed de ander wil er verder niet over praten. Oké dan.
Toch zit het haar hoog. Ook is ze verdrietig. Niets mis mee. Het zit haar hoog dat het met .... altijd - Corona tijd of niet-een op afstand leven is. Zo zijn ze opgegroeid. Echter, tegelijkertijd: het zei zo. Ieder leeft het eigen leven. Dat respecteert ze. Doch, het een sluit het ander niet uit, ook niet de zorgen om een nog nabijere dierbare die binnenkort geopereerd wordt. En een vriendin, nee twee vriendinnen eum drie hebben ook fysieke klachten. Hoe meer een mens zichzelf wordt, hoe meer fysieke afbraak?
Nee, ze doemdenkt niet. Maar bezorgdzijn en meeleven is menselijk.
Tevens voelt ze zich emotioneel door het feit dat ze vorige week voor de 2 de en 3 de keer sinds een grote valpartij ( waarbij ze nog niet bekomen was van de valpartij ervoor) vorig jaar augustus weer op de fiets stapte. Het verlangen om de polder in te fietsen en rustig bij koeien en paarden te staan, natuur in te snuiven en bevrijdende gevoel dat fietsen kan geven was en is een grote innerlijke noodzakelijkheid. Afijn, het fietsen was bevrijdend. Het ging! Echter het op en afstappen werd steeds pijnlijker en nu? In haar is een energie van het eruit willen lopen, fietsen, schreeuwen in de polder. Echter, de pijn in haar ene been is te erg. De balans oefeningen van de fysio therapeute lukken deels en deels is ze weer terug bij af. Achter de rollator. Echter, dat ze weer gefietst heeft kan niemand haar afnemen.
Vandaag heeft ze een gedeprimeerd gevoel door dierbaren met klachten en haar beperkte mobiliteit. Weer terug naar de fysio therapeute? Of toch naar de dokter, ze krijgt al stress bij de gedachte. Dat is niet goed voor haar gezondheid, haar bloeddruk vaart niet wel bij stress.
Ze leest de weekend krant, verzorgt kat, vis, vogels in de tuin, ze doet de vaat, de afwas en ze heeft zichzelf schilderen beloofd.
Oké, dan ...ze appt. Ze vertelt aan een nabije over het een en ander. En dan... belt diegene. ‘ trek het je niet zo aan. Ieder maakt eigen keuze. Laat het los. Je moet het loslaten.’
Ze zegt: ‘ik praat toch? Ik laat toch los? Ik accepteer de keuze van de ander.’ Voor haar is loslaten accepteren dat ze ergens mee zit en het eruit bewegen, schrijven, schilderen of zingen ( in de polder) er doorheen gaan en nu dus praten. Ze heeft even behoefte aan een luisterend oor. Echter, het gesprekje eindigt in dat ze nog verdrietiger is. Het willen praten moment is voorbij. Ze hangt op. Dag heilig praten.
Ze had het jaren naar haar zin op Facebook. De Facebook familie inclusief vrienden plus familie uit het dagelijks leven, diversiteit aan mensen zijn haar dierbaar. Aan een ieder probeerde ze aandacht te geven en zo het uitkwam mee te geven dat ze allergisch is voor vooroordelen en generaliseren. Zie ieder ander als medemens op deze planeet. Het is een divers gezelschap vrienden geworden: Bomenridders, Natuurgroepen, Bomen, dieren, mensen, Goede doelen, SAMEN tegen onrecht, de vriend die als een broer is, die de wereld rondloopt al bomen plantend ter nachtgedachtenis van suicide slachtoffers https://www.treesofmemory.com/vision-of-suicide-prevention, VluchtelingenWerk, Schrijvers, Schrijfvriendinnen, in spirit vriendinnen waar ze jaren mee verbonden is, vriendin waar ze met de hand mee correspondeert, ook vrienden uit het dagelijks leven en last but not least least Familie.en nog veel meer. Ook heeft ze er een aparte pagina waar ze wat van haar schilderachtigheidjes deelt. Op beide een mooie groep mensen, waarin ze vaak zichzelf weerspiegelt ziet/ zag.
Echter, de laatste tijd raakt ze steeds weer overprikkeld en versnipperd door al wat ze leest, ziet en hoort op Facebook. Veelheid in het kwadraat. Regelmatig vliegen de teksten en filmpjes om haar oren bij het bezoeken van andermans pagina’s met onder andere discussies over racisme, discriminatie, wel zwarte piet, niet zwarte piet, wel Corona regels volgen, geen Corona regels volgen, demonstraties, migratie, statushouders, eigen land, politiek en over de politie wier werk is om noodmaatregelen en wetten te handhaven dus respect verdient in plaats van dat zij - evenals een politicus-belaagd worden.
Haar concentratie en focus verdrinken in de veelheid aan berichten. Warrig en gefragmenteerd wordt ze ervan. Het kost haar keer op keer een paar dagen om erover te denken en het te verwerken. Steeds weer. Ze zal de enige niet zijn. Wat zal zij nou eens zeggen? Als ze er met een ander over praat krijgt ze regelmatig te horen dat ze niet zoveel moet denken en voelen. Daar kan ze niets mee. Het is zinloos. Dus sluit ze zich af.
Keuzes maken.
Zich weer even afsluiten is een prima keuze. Hier en nu. Mindfullness beoefenen. Coronatijd werkt in haar voordeel.
Oké, een paar dagen geen social medium bezoeken en geen whats app schenken wellicht wat soelaas. Naar binnen keren. Ademen. Genieten van al het goede dat er in dit land is. Dit zien. Al het goede in het leven hier. Dankbaar zijn. Dáár kiest ze voor. Ondertussen komen er twee opiniepanel enquêtes binnen. Hm, zal ze die even gaan invullen? Háar mening geven? Niet die van een ander. Wat vind ik nou? Wat is mijn mening?
Het brengt haar een beetje rust.
Ja, ze weet dat ieder een andere mening heeft. Niets mis mee. Wij leven in dit mooie land met de vrijheid van meningsuiting, we mógen het uiten, dat is een ontiegelijk kostbaar goed. Vrijheid van Meningsuiting -vindt zij - is oké als je Respect hebt en de mens in de ander blijven zien. Ieder heeft in wezen gelijk. Ieder heeft een ander standpunt. Door te schreeuwen kunnen we een ander niet overtuigen van ons gelijk. Is haar schrijven als een schreeuwen. Ze vindt van niet. In ieder geval is het geenszins haar intentie.
Ieder van ons is ooit als baby geboren en ieder van ons heeft hoopt ze familie. Respect hebben voor een ander, zeker voor de door ons gekozen mensen die ons land besturen en alle mensen die ons en ons land beschermen. Steeds weer trachten iets van twee kanten te zien.
Genuanceerdheid voeding geven. Ze geeft toe - dat schreef ze al eerder- dat ze verdrietig werd toen mensen ( die tegen alle Corona regels zijn) - in een grote kring gingen zitten elkaar bij de hand houdend en later knuffelden en dat de Politie er aan te pas kwam. Ze had iets van ‘moet dat nou? Vredevoller kun je het niet hebben!’ Maar ja, de 1,5 meter afstand houden is een noodbevel. Hoe vervelend ook( maar ik vind het eigenlijk ook best) Iedereen moest nog ontdekken hoe en wat betreffende covid 19. Omdat het aantal besmettingen stijgt moet er nu echt gehandhaaft worden.
Dat is het werk van de Politie, ze doen hun werk. Zíj maken geen wetten. Tja, dan ontstaan opeens nare situaties zoals ze in sommige filmpjes in de NOS app zag. Gewoon heel gewoon 1,5 meter afstand houden en kiezen je aan de adviezen en regels houden. Samen. Je eigen verbeelding in toom houden.
Al die narigheid die ze zag naar zowel burgers als Politieagenten toe. Vicieuze cirkel. En ja, ze vindt het vreselijk als een vrouw tikken met een wapenstok krijgt en ze vindt het vreselijk als een oudere vrouw ( die vlak voor een agent gaat staan roepen) geduwd wordt zodat ze valt. Zij weet hoe lang het duurt om -als je ouder bent- van valpartijen te herstellen. Maar óók vindt zij het vreselijk als politie te paard wordt toegeschreeuwd door een megafoon zodat het paard en waarschijnlijk ook de ruiter - die net als iedereen mens is- er heel nerveus van worden. Petje af voor agent en paard. Of een middelvinger naar de politie of politie insluiten? Dat is respectloos en bedreigend voor hen die ons beschermen.
Ja, ze beschermen ons. Maar als we ons allemaal aan de regels houden, misschien gaat de economie minder zakken als er minder besmettingen zijn? En voor diegenen die bang zijn dat de Democratie verdwenen is? We leven in een land met een coalitie en met een keur aan partijen in de oppositie. Allemaal gekozen door ons. Door al die mensen met verschillende meningen. Waar zie je dat nog meer? Iedere partij heeft het eigen verkiezingsprogramma en probeert dát waar te maken. Ga er maar eens aanstaan met daarbij belastinggeld te verdelen over ieder ministerie. Ga er maar eens aanstaan met ondertussen demonstraties over van alles. Ga er maar aanstaan om dat lastige landelijk huishoudboekje te beheren. Dat is ons geld, belastinggeld. Dus ... ieder meer belasting betalen een optie? Lastig!
Ieder van ons, dus iedere partij eveneens, heeft een andere mening die wij vrij mogen uiten zolang het naar elkaar toe binnen de grenzen van respect en dus fatsoen.
En zij? Ze wil van het versnipperde gevoel af. Uiteindelijk heeft zij vandaag haar Facebook account verwijderd. Beter zo dan iedereen ontvrienden. 101 waren er op het laatst. Ieder is haar lief. Ieder heeft de eigen mening. Ze is dankbaar voor een ieder die nu en in het verleden deel uitmaakte van haar FBgroep en Messenger. Dankbaar voor het vierkoppig Schrijfmeiden groepje. Ze zullen vast een manier vinden om het buiten messenger in stand te houden
Ze is dankbaar voor alle mooie berichten en het gevoel van verbondenheid en vriendelijkheid dat er is/ was/is. Ze is dankbaar voor een ieder die met haar meeleefde.
Verbondenheid is.
Vriendelijk zijn naar zichzelf toe? Ze koos voor weggaan.
🍀💕🍀.
-
Door een getriggerd worden ontstond er een schriftelijke worsteling in mij over wel of niet bloggen en dat terwijl we in een land met vrijheid van meningsuiting wonen. Kortom moeilijk gedoe waarbij ik op een gegeven moment het idee krijg de innerlijke discussie te continueren op mijn tablet in een blogschrijfsel. Een pijnlijk kwetsbaar onderonsje is het gevolg. Oké dan. Langzaam kom ik uit de worsteling. Oké dan. We plaatsen het in mijn Blogspot. Dát lijkt mij een vorm van evolueren.
Prima, ik selecteer alles en laat het voorlezen-dat het kan, ongelooflijk toch?- door de ingebouwde computerstem. Ik kikker er zelfs van op om van een afstandje mijn monoloog of liever gezegd de dialoog met mijzelf te beluisteren. Gedoeee. Zelfcompassie en grinniken om mijzelf krijgen de overhand. Ja, ik krijg zowaar een gevoel van: goed stuk. Daar herkennen zich vast velen zich in. Hoppa, hoog tijd om weer eens wat te posten. Waarom blogangst hebben? Ik mág mijzelf zijn. Echter, in plaats van op kopiëren te drukken, click ik onbewust op verwijder terwijl ondertussen de computerstem onverstoorbaar mijn onvoorzien onzichtbare schrijven van nu zero woorden verder voorleest. Verdorie nog aan toe. Weg is het schrijfsel. Weg is mijn kwetsbaar onderonsje. Maar ook ...weg is de worsteling. Letterlijk en figuurlijk. Het is over. Is het over? Op dit moment van schrijven wél. Halleluja. De humor van mijn vader borrelt op. Lachen is gezond. Maar dan zonder wat dan ook te bagatelliseren. Mijn conditioneringen en ik. In verandering. Of ‘slechts’ steeds weer er beter mee om kunnen gaan? Zelfbegrip in beweging.
