2.268 Traag en ... vooruitgaan.

 Vandaag gaat ze weer eens naar de mobiele milieustraat. Het is een uitkomst. Spullen die niet naar de Kringloop of Rommelmarkt gaan vinden er een goede plek om gerecycled te worden.

De zon breekt door de wolken heen als ze als een dakloze met volle tassen aan de  twee handvaten van haar rollator richting mobile milieustraat loopt. Wat is ze traag. Met gepuf komt ze aan bij de grote wagen van de Gemeente. Ze gaat zitten. Even uitrusten twee meter van de milieustraatkar vandaan. Net niet in een keer de eindstreep gehaald. De man van de milieustraat neemt de tassen aan en verdeeld alles. Apartheid van spullen.

Ze maken een kletspraatje. Een vorige keer zat er per abuis nog wat bij wat nog niet de deur uitmocht. Gelukkig was de man opmerkzaam en haalde zelfs twee goede paletmesjes te voorschijn. Een gesprek over schilderen ontstond. Vandaag deels weer. Opnieuw vist de man- die zelf ook schildert-iets te voorschijn en geeft de tas terug met de woorden “er zit nog een slak in. “

Een slak? Ah, dat is als een groet van haar vader, die een passie voor malacologie had. De slak gaat mee naar huis. 

Ze loopt terug en verplaatst zich in de slak. Nee, nu is zij niet traag meer. Voor de slak zal zij snelle Jelle zijn hoe langzaam ze ook loopt. Slak lift mee op het zitje.

De voelhorens gaan al snel uit en slak tast om zich heen. Nieuwsgierig. Het rollen van de lator bobbelt wel. Dan ...meeliften op de hand.

Hoog lijkt het haar. Slak heeft er niets mee. Deze glijdt en onderzoekt. De hele weg terug naar huis beweegt het zich op en over haar hand. Dit is een snellere manier van reizen dan dat dit diertje gewend is. Een binnen rondje dorp. Heen, onderin een tas met van alles boven zich. Terug vrijheid. Ze ademen dezelfde lucht in.

De slak ziet de bomen in het groene dorpshart. Slak is at ease. De vrouw eveneens. Want wát is traag? Als je 3/4 uur doet over een stuk waar ze toen ze nog vlot kon lopen een 1/4 uur over deed?

Het maakt niet uit. Slak heeft dan nu een snelle rit voor zijn doen gemaakt- en veel gezien, gevoeld- echter slak maakt haar tevens weer meer opmerkzaam dat je dichtbij steeds altijd iets nieuws ontdekt, maar ook dat het oké is om steeds weer naar binnen te keren is zijn/haar boodschap. Een slak heeft een belangrijke taak in de Natuur. Voedt zich met schadelijke insecten en kan zelf ook een hapje zijn voor vogels.

Terug naar de tuin van de vrouw gaat deze meereizende slak. Dappere slak, steeds vooruitgaand.” Naar buiten kerend in ál je kwetsbaarheid en dan weer naar binnen. Je gaat vooruit. Dank dat je er even was. Ik vind je iets magisch hebben, slak, zoals je vol zelfvertrouwen je voelhorens uitsteekt. Je doet mij altijd weer verwonderen. Dank je wel.”

Thuisgekomen laat ze haar hand met het beestje langzaam landen op een plek in de tuin waar wel vaker slakken te zien zijn. Landend, voelhorens éven binnenboord terwijl ze het diertje neerlegt. Als ze kort daarna terugkomt met een schijfje komkommer is slak nog meer in zijn/ haar/ het hum en komen de voelhorens in volle glorie te voorschijn. 

Dag slak. Je leert mij veel.

De dag erop staat ze per abuis op een slak. Owww Hononopono slak.

Is hier iemand?

Hallo, is hier iemand? Zo ja, weet jij hoe ik met deze nieuwe Blogger interface ( raaarrrr woord vind ik) een jump break in een bericht kunt plaatsen? Ik doe mijn best om onder de 500 woorden per schrijfsel te blijven. Dat lukt niet altijd. Meestal niet🥳. Daarom, is een jump break handig. Ik heb het symbooltje nog niet ontdekt. Jij wel? Zo ja, laat mij weten waar het staat. Dank je. Ik wens een ieder een fijne dag toe.

2.267 Het toppunt?

 Het toppunt van, van wat? Van humor misschien? Het toppunt van humor is je door je eigen oude dagboeken heenlezen, je verbazen, herkennen en herinneren. Oh ja, zeker ook kunnen grijnzen, glimlachen en misschien weer tranen laten om de dialogen met jezelf, teneinde over dat waarover je schreef in het verleden, wederom te schrijven in een ...dagboek🤪. Zó schiet het niet op. Of juist wel? Reflecteren is een groeiproces. Steeds weer. Dagboek na dagboek na dagboek. Jaar na jaar na jaar. Dag na dag na dag. Momentopnames gevangen in de tijd. Ook kostbare herinneringen over de jeugd van je  kinderen. De twijfels die iedere ouder heeft: deed en doe ik het wel goed? Je leest met zelf compassie. Steeds- hoe jong of oud je ook bent- jezelf opnieuw uitvinden als ouder en als mens. Echter, ook blijvende inzichten. Tevens komen naarmate je bejaarder wordt meer herinneringen van het kind dat je was, in je bewustzijn. Je leest jezelf met zelfcompassie. Duidelijk zien voel je de conditioneringen. De pijn is er nog. De stress. Onderdrukken of doorgaan. Je gaat het aan. Wham ...in een tel kun je getriggerd worden. Wanneer houdt de eeuwige stress op bij zomaar een vraag? Je sluit je af voor de wereld maar je bent zo open. Steeds meer kom je thuis bij jezelf. Niemand die het ziet. Niemand die het merkt? 

Tijdsbeeld. Momentopnames gevangen in de tijd.  Dagboeken vol. Jaar na jaar na jaar, Dag na dag na dag. Je zag het als een loslaten. Opeens voelt het benauwend.

Opruimen, ordenen bewaren of wegdoen  valt niet mee vooral niet als je doorgaat met je ziel, zaligheid en onzaligheid van je af te blijven schrijven. Dát vind je het toppunt van on-opruimen terwijl je intentie ook een delen inhoudt.

Een onontruimbaar gegeven. Dagboekschrijven is een loslaten door het ordenen van al je gedachten, van al je gevoel. Een vriendelijke manier om je emoties eruit te kieperen.

Het is niet anders. Je kunt en kiest niet anders. Het spijt je? Wat is er erg aan dagboekschrijven? Of ...aan een blogbericht schrijven en delen? Het is een innerlucke broodnodigheid. Tijdopnames net als foto’s dat zijn, terwijl de momenten voorbij zijn, doorleefd. Het geeft niet?

Het is niet anders. 

Dat te accepteren is echt loslaten. Loslaten, wederom ...schrijvend in een dagboek. Het toppunt?

2.266 Uitwaaien

 Een herfstdag. Begin november. Ze gaat naar buiten. Stress eruit laten waaien. De wind pakt haar haren zoals de volle maan trekt aan de golven van de zee. Het blazen is als een stevig strelend wassen. Met beide handen houdt ze haar karretje vast. Ze denkt aan wandelen in een bos. Daar verlangt ze intens naar. “Wees tevreden met wat hier en nu is.”  spreekt ze zichzelf toe. Dan omarmt ze het dorp wederom. Dierbaar dorp. Ze begroet de bomen die her en der staan. Af en toe staat ze stil. Ademt in en uit. Heel bewust. Een geven en ontvangen. Wisselwerking tussen al het groen en haar, tussen al wat leeft. Nooit vanzelfsprekend. Ze ziet de stammen van de Staanden met hun wortels diep in de Aarde. De takken reiken omhoog als grovere doch exact gelijkende  netwerk vol verfijnde vertakkingen in longen. Hoog boven de vrouw zwieren en dansen ze, doch altijd verbonden met de stam totdat een fikse windvlaag ze eraf rukt. 

Verkleurde blaadjes dwarrelen in een palet van bruin, geel, en rode herfsttinten op de grond. Kastanjes vallen net niet op haar hoofd. De stekelige omhulsels barsten open en hun prachtige bruine  ronde of hartvormige binnenkant laten zich als glanzend bolletjes of hartjes zien zien. Het beginsel van een nieuwe boom. Ze raapt er een paar en zal ze nogmaals planten net als eerdere kastanjes. Wellicht dat deze zullen ontkiemen.

Ze legt haar hand op een boom en heeft er een stil onderonsje mee. Twee kinderen lopen langs, stoppen en vragen: mevrouw, wat bent u aan het doen?

Dan vertelt ze kort op een eenvoudige wijze over de schoonheid en het belang van bomen. De kinderen luisteren, knikken en gaan verder. 

De adem van de wind blaast haar gemoed, haar hersenen, haar haren en haar hele gestel schoon.

Dierendag. Thuis begroeten haar poezebeest, de mussen en haar algeneter haar. 

Ze ziet de rommelige eettafel vol paparassen. Pfff. Daar zal ze zelf een frisse wind door moeten laten waaien. Terugdenkend aan de stress die ze had over iets- voor een ander simpel- administratiefs regelen heeft ze nu een gevoel van: lekker belangrijk maar niet heus.

Ze denkt aan de zieken in familie en om haar heen. Ze is niet meer zo fit dat ze zich om iedereen fysiek kan bekommeren. Doch familie. Altijd al op afstand. Veel meer dan 1,5 meter. Vanaf haar jeugd. Toch dichtbij. Haar kinderen wel.

De oogst van het  kleine appelboompje heeft ze dankbaar omgezet in appelflappen en rondgedeeld in de straat. Nog 1 flap ligt er. Ingepakt in folie. Voor haar dochter. Wanneer zal ze komen? Dochter ontmoet in haar werk dagelijks dertig  verschillende mensen. Best veel is dat. Oh🥳 wat heeft de vrouw opeens zelf trek in die ene appelflap. Echter, ze at al. Eergisteren met zoonlief.

Zo fijn dat hij er was.

De maand van de Weegschaal heft een denkbeeldige vinger op. “Al staat de herfst voor loslaten. Houdt de balans”

Ze onthoudt veel. Ze vergeet ook veel in het moment. Focus richten op het één is geen focus voor het ander hebben. Soit!

Laatst zei ze tegen een vriendin dat ze niet meer aan alle verwachtingen van iedereen kan voldoen. De vriendin vond dat ze zielig deed. Doch de vrouw noemt het zelf een feit.

In gedachten koopt, schrijft en verzend zij kaarten, brieven en cadeaux. Dat vond zij altijd leuk om te doen. Nu nog. Echter ze is erg vermoeid al heeft de wind haar gelucht. Ze heeft veel schrijfsels in de wachtrij staan. Over veel onderwerpen. Ze oordeelt te veel over dat schrijven. 

In de gang staat onder andere een doos met negen jaargangen: Schrijven Magazine. Het mag gratis opgehaald worden indien je graag schrijft of iemand kent die pent, laat maar weten onderaan dit epistel.

Morgen weer verder met opruimen. Blaadjes loslaten ...

2.265 The Jerusalema Dance Challenge en een idee voor Burgemeester Aboutaleb en Premier Rutte

 Gisterenavond - na wereld vrede kaarsjes te hebben gebrand voor World Peace Day,  met een vermoeid hart naar bed gegaan, echter voorbij de slaap zijn.

Kalmaan weer energie voelen. Naar mijn hart luisteren, oké dan

Jerusalema tutorials volgen op het internet, 

stap voor stap voor stap

de bewegingen verbeeldend inprenten,

ze voelen, 

ze voelen in mijn lijf, rustig op bed zittend

voel ik, visualiseer ik de bewegingen van deze

Wereldwijde verbindende dans op World Peace Day

-dans ontstaan in de Corona zomer van 2020-

mijn hart wordt er blij van. 

Daar gaan we:

1)Linkervoet  4x tik voor, heup mee laten doen

2)Jump naar rechtervoet

3)Rechtervoet 4 x tik  voor, heup  mee laten doen

4)Shuffle  naar voren links, rechts, links, rechts

5)Met linkerbeen een halve stap naar achteren doen al leunend naar achteren en gelijk vloeiend voorover buigen en voorwaarts  lopen in 

6)1,2,3 tellen rechts, links en rechts  en draai om op 4de tel  naar zijwaarts links

7)herhaal 5 en 6      Zijwaarts  links

8)Idem 5 en 6naar achteren rechts

Is dit duidelijk🥳? Niet ? Echt fysiek voordoen zit er vandaag niet in. Echter, leeftijd sluit geen dans uit, hoewel het míjn lijf nog niet zo lukt. Het geeft niet. De jumpjes zijn heftig, maar de dans zit al in mijn lijf en droog oefenen met de handen kan ook. Dus daarom ...stilletjes.

De tekst gaat over: gered willen worden, dat de plaats om te zijn niet hier is, niet hier willen zijn, dat het koninkrijk niet hier is, kom mee, laat mij niet achter. Jerusalem is de stille plek in ons  waar alles samenkomt. Zo ongeveer is de vertaling.

Hm, doch hier en nu zijn op Aarde is de plek waar we hier en nu zijn. Anders hadden we niet geboren hoeven worden. Toch? Moge ik steeds weer in balans komen, vooral in deze maand van het Weegschaal zonneteken.

Hm, als ik aan voetbalsupporters denk die juichen, blij zijn, zingen, zich verbonden voelen door het sámen die krachtige blije emotie tonen maar ze moeten hun mond houden in verband met Corona dan word ik langzamerhand zéér gedeprimeerd  door die regels( terwijl ik vanuit mijzelf al jaren vóór aan op mijzelf zijn doe) . Niet dat ik een voetbalfan ben. Maar het feit is dat er steeds geïrriteerder/ gefrustreerder/ onmachtiger wordt gedaan over normale menselijke gedragingen. Ja, ik kan dat wel begrijpen en ook al heb ik er alle begrip voor Zorgpersoneel dat het druk heeft en dat te druk worden voor de Zorg voorkomen moet worden. ( na ja, vroeger in de Zorg en Verpleging was het altijd druk en waren we altijd overbelast en ... onderbetaald. Soit! )

Bij mij is in mijn jeugdjaren- in drie pleeggezinnen-  veel emotie, gevoel en mij verbaal uiten de kop in gedrukt en dát is net zo ongezond als een virus. Dát genereert ook ziektes. Dát blijft een leven lang bij en ik heb er momenteel  weer eens erge last van nu ik dit op grote schaal zie gebeuren. Voel mij er dubbel over. 

Burgemeester Aboutaleb zegde €10000 toe als iemand een goede tip heeft om studenten zich bewust te maken dat ze zich aan de Corona maatregelen moeten houden dus door géén normaal studentengedrag te vertonen zoals samenkomen in een feestje. 

Dat stomdronken gedrag en politie bekogelen vind ik echt niet kunnen en daar mogen ze niet voor beloond worden. Toon ze de video’s dan schrikken ze van zichzelf. Echter patriarchaal preken is zinloos. 

Burgemeester Aboutaleb, u zou de Rotterdamse studenten in het algemeen €10000 kunnen toezeggen ( maak er een mooi certificaat van) voor hun studentenvereniging(en) voor wanneer Covid19 zich niet meer verspreidt. Dat bedrag kan dus pas gegeven worden wanneer covid 19 onder de knie is.

Dit idee probeerde ik gisteren op de site van de Gemeente Rotterdam te lanceren, doch ik zag het formulier en dacht: dat gaat hem niet worden. Mijn hoofd wou niet, mijn hart had evenmin puf in een formulier invullen. Zelfs een handmatige brief schrijven aan de Grieffie aldaar was mij te veel  Ik had steeds minder mijn dag. Dus zet ik het hier neer. Op Twitter delen lukt mij ook al een tijd niet meer. Een jump break maken is er ook nog niet meer bij sinds ik braaf ben meegegegaan met de nieuwste Blogger Interface.  Dus wie weet sluist een lezer dit idee door naar de  Burgermeester Rotterdam die ik een vriendelijke krachtige burgemeester vind. Super dat mensen ideeën mogen aandragen. 👍🏼

Positief jongeren blijven benaderen is belangrijk. Vriendelijk zijn. Een vriendelijke samenleving is belangrijk! 

Want ikzelf  krijg steeds meer het gevoel  terug van in de pleegkindmodus te zitten waarin ik in mijn tienerjaren( in de jaren zestig) zat en ik mij moest gedragen dwz niet spontaan mogen zijn, niet zingen als je niet mooi😔 zingt en ook geen gekke dansjes doen. Kortom niet jezelf kunnen en mogen  zijn. Kortom onderdrukt worden. Zo was dat in die tijd.Jaja, er zijn ergere vormen dat geef ik toe, doch niet  jezelf mogen zijn in je jonge jaren? Dát is funest voor je geestelijke gezondheid. Ik was er aardig bovenuitgegroeid maar de laatste maanden -terwijl ik mij te gemakkelijk  aanpas aan de coronaregels -komt die conditionering weer steeds meer volop boven en het  begint vréselijk te voelen als ik hoor over het straffen, ook met woorden van normaal menselijk gedrag. Dit te schrijven en te posten kost mij moeite want in mij weerklinkt de echo van het verleden: mond houden, stil zijn en niet tot last zijn. 

En daaaaaar zouden de Burgevaders en Burgempeder  en de Overheid in Den Haag waakzaam voor moeten zijn want als je tegen tieners en twintigers én tegen volwassen voetbalsupporters zegt: “mond houden en stil zitten “ ( ik hoor er dan in gedachten luisteren en gehoorzamen bij🙄😔)dan dóet dat wat met jone mensen voor hun verdere leven.  Dát triggert: bij volwassenen ook!  Zeg erbij dat het tijdelijk is, want niet weten wanneer je uit een situatie komt is afschuwelijk.  Nu is het zo dat je het niet kunt zeggen van een virus. Maar toch, al zegt u maar dat het TIJDELIJK is en dat het over zal gaan, helpt.

 Zeg er iets constructiefs bij, heb begrip. Alsjeblieft!!! Anders gaat de onvrede borrelen. Dan worden mensen en met name tieners en de tieners in ons rebels. Houd ze te vriend. Deze Corona tijd is een nieuwe situatie en dus ook een situatie om vriendelijk doch beslist met de jeugd om te gaan. Ze vragen hoe het met ze gaat. Hoe het met hun ouders  en grootouders gaat. Beeldend maken hoe dit covid 19 werkt. Dus overalin de stad een schema hangen hoe het virus zich verspreidt een optie?

Echter, ook iets contructiefs ophangen, iets waar mensen blij van worden.

 

Weer heb ik erge last van de conditioneringen van toen, meer dan zestig jaar later! Dat is niet goed. Het maakt mij gedeprimeerder dan de gedachte aan covid 19. De behoefte aan een ongedwongen fysieke knuffel geven en ontvangen van mijn dierbaren- niets meer en niets minder- wordt steeds groter.  

Verbondenheid daar gaat het om in de wereld. 

Een  gefrustreerde empathieloze opmerking over je mond houden en stil zijn, triggert mij ontiegelijk en haalt echt het slechtste in mij naar boven qua schrijven. Heus ik snap dat de premier al die maatregelen ook zat is. Ook heeft hij waarschijnlijk nog niet over zijn moeder kunnen rouwen door het vele vergaderen, Bij deze condoleer ik u, mijnheer Rutte en wens ik u veel sterkte zowel privé als in uw werk. Ik snap dat het moeilijk voor u is in deze tijd. 

Maar alsjeblieft toon begrip. Samen tegen Corona? Misschien samen voor dat wat nog leuk is. Maar dan anders? De jerusalem dance challenge (=1,5 meter afstand) is dat samenscholing of zou dat een demonstratie zijn als heel Nederland het zou doen?  Ja, u heeft dat bek houden al rechtgezet. Is oké. Maar mond houden en stil zijn ... brrrrr. De tiener die ik ooit was is zeeeeeer opstandig,

Is het niet mogelijk om de organisatoren van evenementen / festivals hun gedachten te laten gaan over een landelijke Jerusalema Dance Challenge te organiseren? Dat is dan íets motiverends voor ze. Corona proof.  Het zou ook kunnen wekelijks in het weekend. Want ik snap niet goed dat demonstraties wel mogen maar verder geen samenkomsten van meer dan 50 mensen 🤔

I

https://pnws.be/in-de-ban-van-een-dance-challenge-jerusalema/

@ dankbaar ben ik dat we in een land leven waar je mag schrijven wat je wilt. 🙏❤️. 

 ... vriendelijkheid kost geen geld! Ook in schrijven. 

Laten wij een vriendelijke Samenleving zijn.

 ❤️tot ❤️verbonden zijn op afstand of op 1,5 meter. Het kan! 

Gewoon ❤️openen en je best doen om met vriendelijke ogen naar de ander kijken. We hebben allen onze sores. Ieder huisje heeft zijn kruisje en alle mensen die tobben met hun baan. We zijn allen mens. 

🍀Fijne dag met in uw/je ❤️een beginnende warme😊 glimlach én een melodietje🍀

🍀💕🍀

En dit ...is op 10 oktober 2020 in Nederland😊

https://nos.nl/l/2351762

2.265 Hier en Nu

 Het weekend was zo mooi. Ik schreef erover, en daarna?

Energie, je vloeide uit mij weg vandaag terwijl ik van alles moest regelen aan de téléphone en ik mij steeds vermoeider en warriger voelde worden, waarna ik de wc moest ontstoppen ( cq met plastic handschoenen het wc papier er weer uit pakken. Energie, je vloeide uit mij weg tijdens mijj getob om  mijn paparassen te ordenen. Op deze manier heb ik dat nog nooit zo ervaren. Alsof mijn levenskracht werd afgenomen als een soort ‘ aderlating.’ 

Hier en nu probeerde ik te zijn tijdens de huishouding doen. Hier en Nu. Maar mijn geest trok aan mij als een paard dat vindt dat het elders moet zijn en trekt mijn hart mee. Mijn hart is vermoeid.  Het is slechts één gedachtestap en dan ben ik elders.

Stap terug doen. Gas terugnemen. Ik kies om thuis te zijn, hier en nu. Maar ja, ik ben ook thuis bij mijzelf als ik elders ben in de geest.

Maar nu? Hier en Nu zijn. 21 september 2020.

Mijn lichaam is zo vermoeid. Ik ben zo vermoeid. Ik ga rusten. Mijn hart lijkt opeens mijn hart niet meer. Ik ga vast ter plekke dood. Sorry mijn hart. Oh, ik moet nog dit en dat. 

Het is alsof iemand al mijn energie eruit heeft  getrokken en ik als een leeggetrokken batterij achterblijf. Wie? Iemand? Ikzelf! Rusten op bed terwijl buiten de zon schijnt. Tukkie doen, vervolgens weer opstarten alsof ik herstellend ben van een lange ziekte. Simpel doen. Met een tijdschrift en een kop thee in de tuin. Maarrr ... Plantjes watergeven. Vogelbakjes weer vullen, medicatie uitzetten. Oh, pijnstiller is op. Tijdens het bestellen  concludeer ik dat ik een serieus rekenprobleem heb. Dat is eng! Daarop krijg ik de gedachte: “bel de politie dat je een rekenprobleem hebt, mijn rekendeel is weg.” Ja, daaaag. Bekijk het even gedachte. Dag gedachte. Aju paraplu. Ben ik gek aan het worden? Als ik het al niet was. Gedeprimeerdheid neemt bezit van mij tesamen met een hardnekkige’ niet goed genoeg zijn’ conditionering. Wanneer houdt dát nou eens op! Hm, zelf stoppen om het voeding te geven?

Ik maak mijzelf te druk en zie alleen maar dat wat mij niet lukt als ik het te druk héb en het lukt mij wat dan ook nòg minder omdat mijn hoofd drukker en drukker wordt. Slow down. Afremmen. Het mag. Dus ...rekenprobleem komt door mijzelf of door het gisteren in het zwembad tijdens achteruitzwemmen door een knal met mijn hoofd tot stilstand te worden afgeremd tegen zijkant van het zwembad. Een aardige badmeester vraagt of het gaat en of ik een koud compres wil. Ik zeg nee. Hier en nu zeg ik ja. Mijn hoofd gloeit. Echter, de erge vermoeidheid is opeeeeens aan het verdwijnen. Relaxdheid komt er voor in de plaats. Míjn hart❤️klopt weer warm. Hehe.@ dankbaar De energie is er weer. Dan: muziekje aan en mee neuriën  Drie wereld vrede vlamkaarsen aansteken en tevens de vlam doorgeven aan een pas gekregen zelfgemaakte blauwe kaars. Blauw koele kleur.

Al lukt rekenen mij hier en nu nog niet, dankbaar ben ik dat dit schrijven mij wél lukt. Is het een móeten? Misschien wel? Misschien niet? In ieder geval krijg ik het een en ander beter op een rijtje en gooi het het universum in. Hono pono dat ik het nodig heb. Laat ik eens klein horoscoopje lezen. En wat lees ik? Energielevel van de Boogschutters gaat pieken aan het einde van de dag, nadat het eerder blah was.

Nou zeg, laat ie fijn zijn. Lopen we helemaal in de pas.🥳

@toch nog steeds wel erg moe van mijzelf. 

Is het een moéten om op de hoogte te zijn van het Wereldnieuws? Eum🤔.Nu?  Ik drink hier en nu een kopje thee en blijf stil zitten. Hier en Nu. In de Stilte hoor ik de fluisteringen van mijn hart weer. 

‘Ga maar lekker naar bed  en heb daar vrede mee op deze World Peace Day.’ 

2.264 World Peace Day

 Het was een weekend voor mij waarin ik mij veel kon verwonderen. Verwonderen op een manier dat mijn❤️er warm van wordt. Mijn hart wordt blij van verwondering. Dankbaarheid in beweging.

Langer kunnen lopen dan normaliter het geval is is een groot cadeau. Dankbaar zijn naar mijn lichaam toe. Dankbaar dat het kan leven en bewegen. Dankbaar dat ik kan leven en bewegen. Samen met mijn lijf, Eenheid. Mij afstemmen op een groep dansers midden in het land maar toch in het hier en nu zijn en in dat hier en nu kunnen genieten met de voeten op de grond. Hoofd deels in de hemel. Lopen, voorzichtig dansend fysiek of in gedachten. Staan bij het kabbelende water dat bij het voorbijgaan van een pleziervaartuig tegen de oever aanklotst. Water, zonder jou kunnen wij niet leven. Dank dat je elders op de wereld vuren blust. Ja, ik weet dat je het allemaal natuurkundig kunt vertalen. Zelfs dan vind ik het allemaal wonderen. Een  prachtige bloem ontdekken  verscholen bij het water. Ha die bloem. Wat ben jij mooi. Ik kijk omhoog naar de zon. Hoi Zon, dank voor je schijnen. Dank voor je steeds weer te voorschijn komen. Dank voor je daglicht, dank  je voor doen doen groeien en bloeien van alle gewassen, alle planten en bomen. Ja ook ons. 

Je kunt ook doen verschroeien. Ja, soms is er ergens te veel zon en te weinig water. Toch gaat het zoals het gaat. 

De Aarde, een kostbare planeet roterend om haar eigen as in de tijdloosheid van de Ruimte om haar heen. Op haar worden vele Dansen gedanst. 

Moge ik keer op keer vredevolle stappen zetten. Zondag voor het eerst in tijden weer gezwommen. Hallo Water, diep respect heb ik voor je. Ik verwonder mij over je vloeibare vorm die ik als een dans zie. Een beweging die Wind of mens kunnen laten dansen. 

Gisteren dook ik in je, gleed door de armen  vooruitgestoken en de benen erachteraan. Moeiteloos. Automatisch deed ik 1 schoolslag toen ik boven kwam en ging gelijk weer kopje onder van de pijn in mijn linker been. Teleurstellend. Echter, Water je droeg mij, je omhulde mij en herinnerde mij aan bewegen. Moeiteloos bewegen. Het water in mij groet water om mij. Kalm water, beweeglijk water en soms ook wild water. Het water om mij heen groet water in mij. Vloeibaar, beweeglijk, herkenning. Verwondering. Mij een deel van het Geheel voelend kan mij doen dankbaar zijn. Ook verdrietig. Echter, ook dat is oké In wezen is ook dat verwondering waard. Ieder voelt wat hij, zij, het voelt.

Doch ieder zwemmend, kruipend, lopend, klimmend, vliegend en lopend wezen waaronder dus ook de mens heeft een hart. Heeft het leven waarin wij maar drie minuten zonder zuurstof kunnen. Het is deels beangstigend, want soms voelen wij ons zo stoer. Drie minuten kunnen lang zijn en een leven veranderen. Drie minuten zijn ook kort als je door de eeuwen heen bekijkt.

Ons hart, onze harteklop ooit ontvangen in de baarmoeder. Het klopt nog steeds. Dank je wel hart. Dank je wel harten om mij heen. Ha al die harten. Samen zijn wij  één grote ❤️e klop. Onlosmakend met elkaar verbonden. De harteklop, is de meest vanzelfsprekende  beweging? Ík vind het een wonder. Mijn hart en ik schrijven dit nu samen en dat vind ik ook zo wonderluck, dat het kan. Warmte in mijn borstkas. Mijn hart is blij. Laatst las ik ergens: ( ik meen in de NRC, dank hiervoor) ‘dat W aar je hart blij van wordt, is goed voor je brein.’Het was een zin die mij goed wakker schudde. Het doet mij anders met mijn denken omgaan. Bewuster. 

Moge ik mij die zin keer op keer herinneren. Onthouden,

Terwijl ik de intentie heb bovenstaand schrijfsel in mijn Blogspot te delen, appt een goede vriendin van daaruit waar de bosbranden in de VS nu voor 20 % zijn gedooft in de afgelopen dagen voor regenval ( water💕)dat een goede vriend van haar die Omgevingsbeschermer was  en voor Bomen opkwam in de vlammen is opgekomen. Vuur, zo erg eng.  Ik bid dat hij de Beschermer van bossen blijft, zijn ❤️e klop bleef daar achter, ging daar over samen met zijn geest. Wellicht wordt hij  wel wereldwijd een Beschermer Who knows?

Het bericht doet het zachte levenskrachtvuurtje in mijn hart verdriet. 

Verwondering blijf bij mij, alsjeblieft. 

Laat mij ook nu een Wereld Vrede Vlam aansteken. Moge het vlammetje rustig branden en verbindend werken. 

Vandaag is het International World Peace Day.