2.270 Een schilderachtigheidje

Toch maar weer eens een schilderachtigheidje dat vandaag ontstond hier durven te delen😁 dit in het kader van #thedailycalm @Calm van 11oktober 2020. 

@ BEPPE, BLOEM en alle stille lezers.

 Dank jullie wel, lieve schrijfvriendinnen, voor jullie wederkerende bezoekjes aan mijn Blogspot en jullie reacties op mijn schrijfsels. Nog steeds lukt het mij niet om dank je wel onderaan een dergelijk schrijfsel te plaatsen. Echter, ik waardeer het zeer en ... het motiveert mij. Xxx😘

Dan zijn er ook de stille lezers, waarvoor eveneens mijn dank dat ze moeite nemen om mij te lezen☺️. 

Jump breaks lukken evenmin nog steeds niet en ik weet donders goed dat ik nog steeds lappen tekst 😁schrijf. Mijn streven is onder de 1000 woorden te blijven en ik doe mijn best om maximaal 500 te schrijven, hetgeen mij een enkele keer lukt🤪.  

2.269 Leven

 Regendruppels op het raam. De zon transformeert het water tot slierten minibolletjes als briljantjes, onbetaalbare briljante schoonheid miniregenboogkleuren als cadeautjes op deze regenachtige maar ook zonnige zondag.

Zondagmorgen programma op radio Rijnmond

Emoties. Archief. Zo gezellig. Het archief met de warme stem vertelt over schilderen. Over de eigen tekortkomingen  van een vrouw die nadelig zijn voor het zelfvertrouwen terwijl ze haar uiterlijk wel mooi kan weergeven op een canvasdoek.

Mij lukt dat nog  steeds niet om concreet mens of dier te schilderen 

laat staan mijzelf🥳.

Maar tóch, vandaag is het toevallig schilder en schrijfdag voor mij.  Ik koos voor twee dagen geen Whats app lezen. Geen wat dan ook. Niets moeten van wat een ander vindt dat ik zou moeten doen en laten volgens hun perspectief.  Even alleen naar mijn eigen innerlucke stem luisteren. Alleen mij-tijd in deze weegschaal maand is broodnodig  voor mijn  balans, daardoor kan ik mijn grenzen bewaken..

Ik denk na over uiterlijk naar aanleiding van wat ik net op Radio Rijnmond hoorde. Mijn uiterlijk.  Met één borst minder, vandaag lekker zonder bh en dus zonder rottige zware vervelende prothese- die ik draag om gehoor te geven aan het ideaal van een vrouw, om maar mee te doen met ‘ hoe het hoort’? verstopt achter een dikke fleecetrui en een comfortabele joggingbroek aan. Verstopt? Zo zie ik het niet. Het zit comfortabel. Dát doet mij goed. Ik accepteer al een poos hoe ik er al jaren ( 15 jaar schoon dwz kankervrij) uitzie. Maar toch ...mijn ene  zus bood andere zus en mij ieder twee prothese bh’s aan van en door ontworpen door  Marlies Dekkers. Mooie lingerie. Om weer je vrouwelijkheid te  voelen. Dát is de droom van Marlies Dekkers in deze borstkanker maand. Mooi. Tja, kanker overleven is niet iets vanzelfsprekends. Mooie lingerie dragen evenmin. En je wel of niet vrouwelijk of totaal niets voelen heeft voor mij niets met een prachtige bh te maken. Of wel?  Opeens komen de tranen en is het gemis van mijn ene borst erg aanwezig. Het gemis over hoe ik mij net had leren voelen met twee borsten. Wat voor bh dan ook zal dat gemis niet te niet doen. Echter mijn vrouwelijkheid evenmin want er is een phantoomgevoel en dit doet mij heel voelen. Hoewel een mooie bh dragen ws ook iets is  van ... waard zijn zoiets moois te dragen? Mijn borst krijg ik er niet door terug. Nog het borstegevoel wat mét de borst verdwenen is, Echter, dat ik dit schrijf is een luxe, want het is niet vanzelfsprekend dat ik het nog leef. Kanker is en blijft een ziekte die dodelijk kan zijn. Aaaah. Dan is het toch wel mooi en ben ik dankbaar om twee beeldschone bh’s cadeau te krijgen en dat ik al zo veel  jaren schoon ben. @ dankbaar.

~~~

Als nou iedereen een tijdlang mee zou willen werken  en we als collectieve keuze ons aan alle corona maatregelen blijven (of gaan) houden dan is ál dat gepraat over wel of geen mondkapjes, wel of geen afstand houden en wel of niet bedrijven sluiten wellicht onnodig.  Wel of niet dít of dat. Vaak snap ik er niets van. Eigen mening is prima. Maar ....pfff al die meningen. Ja, het is super dat we in een land leven waar je je mening mag geven en je kont tegen de krib mag gooien( idiote uitdrukking) maar ik - en ik ben de enige niet- word er wel moe van. 

Als een ieder zich aan de Corona regels houdt, kunnen reguliere operaties doorgang vinden. Het is zeer frustrerend en stinkend vervelend als een heftige ingreep 24 uur van te voren wordt geannuleerd. Dat overkwam mijn oudste. Hij heeft ondertussen drie nieuwe data gekregen voor twee ingrepen en hij leeft op dit moment naar die twee operaties toe in een maand tijd. Duimen maar dat ze doorgaan, want uitgestelde behandelingen hebben eveneens invloed op de gezondheid en je totale gevoel van welzijn. Mijn oudste is de enige niet die - eindelijk- op het punt staat geopereerd te worden of een behandeling te krijgen voor wat voor ziekte dan ook. Moge het door kunnen gaan.

Aanstaande dinsdag 13 oktober  is er weer een persconferentie. Ieder houdt het hart vast. Vooral de bedrijven. We zijn met zijn allen corona moe.

Maar ... laten we ons aan de regels blijven houden ten gunste van de Zorg want nog steeds kan er geen blik verpleegkundigen of artsen of laborantes of wie dan ook die hard werkt in de Zorg opengetrokken worden. In de Zorg werk je altijd hard. Ik weet er alles van. Hard werken is oké. Echter, covid 19 patiënten in de ziekenhuizen erbij is extra zorg moeten geven. Dat is veelheid! 

Want al lijkt het wellicht niet druk in ziekenhuizen, er wordt al weer meer met de micu’s gereden ( mobiele intensieve care units) dat zijn speciale ambulances die mensen naar ziekenhuizen -waar plek is op een Intensive Care te brengen! 

Flatten the curve ten gunste van de Zorg. 

     Zowel voor de zorggever als de zorgontvanger.

                  Voor ons allemaal.

En dat de reguliere zorg door moge gaan en er geen operaties meer worden afgezegd! 

.https://youtu.be/R5KXo67NI14

Het is 12 uur en nu ga ik weer lekker verder met schilderen. 

Fijne zondag allen met een warme glimlach en een mélodietje in je ❤️.

2.268 Traag en ... vooruitgaan.

 Vandaag gaat ze weer eens naar de mobiele milieustraat. Het is een uitkomst. Spullen die niet naar de Kringloop of Rommelmarkt gaan vinden er een goede plek om gerecycled te worden.

De zon breekt door de wolken heen als ze als een dakloze met volle tassen aan de  twee handvaten van haar rollator richting mobile milieustraat loopt. Wat is ze traag. Met gepuf komt ze aan bij de grote wagen van de Gemeente. Ze gaat zitten. Even uitrusten twee meter van de milieustraatkar vandaan. Net niet in een keer de eindstreep gehaald. De man van de milieustraat neemt de tassen aan en verdeeld alles. Apartheid van spullen.

Ze maken een kletspraatje. Een vorige keer zat er per abuis nog wat bij wat nog niet de deur uitmocht. Gelukkig was de man opmerkzaam en haalde zelfs twee goede paletmesjes te voorschijn. Een gesprek over schilderen ontstond. Vandaag deels weer. Opnieuw vist de man- die zelf ook schildert-iets te voorschijn en geeft de tas terug met de woorden “er zit nog een slak in. “

Een slak? Ah, dat is als een groet van haar vader, die een passie voor malacologie had. De slak gaat mee naar huis. 

Ze loopt terug en verplaatst zich in de slak. Nee, nu is zij niet traag meer. Voor de slak zal zij snelle Jelle zijn hoe langzaam ze ook loopt. Slak lift mee op het zitje.

De voelhorens gaan al snel uit en slak tast om zich heen. Nieuwsgierig. Het rollen van de lator bobbelt wel. Dan ...meeliften op de hand.

Hoog lijkt het haar. Slak heeft er niets mee. Deze glijdt en onderzoekt. De hele weg terug naar huis beweegt het zich op en over haar hand. Dit is een snellere manier van reizen dan dat dit diertje gewend is. Een binnen rondje dorp. Heen, onderin een tas met van alles boven zich. Terug vrijheid. Ze ademen dezelfde lucht in.

De slak ziet de bomen in het groene dorpshart. Slak is at ease. De vrouw eveneens. Want wát is traag? Als je 3/4 uur doet over een stuk waar ze toen ze nog vlot kon lopen een 1/4 uur over deed?

Het maakt niet uit. Slak heeft dan nu een snelle rit voor zijn doen gemaakt- en veel gezien, gevoeld- echter slak maakt haar tevens weer meer opmerkzaam dat je dichtbij steeds altijd iets nieuws ontdekt, maar ook dat het oké is om steeds weer naar binnen te keren is zijn/haar boodschap. Een slak heeft een belangrijke taak in de Natuur. Voedt zich met schadelijke insecten en kan zelf ook een hapje zijn voor vogels.

Terug naar de tuin van de vrouw gaat deze meereizende slak. Dappere slak, steeds vooruitgaand.” Naar buiten kerend in ál je kwetsbaarheid en dan weer naar binnen. Je gaat vooruit. Dank dat je er even was. Ik vind je iets magisch hebben, slak, zoals je vol zelfvertrouwen je voelhorens uitsteekt. Je doet mij altijd weer verwonderen. Dank je wel.”

Thuisgekomen laat ze haar hand met het beestje langzaam landen op een plek in de tuin waar wel vaker slakken te zien zijn. Landend, voelhorens éven binnenboord terwijl ze het diertje neerlegt. Als ze kort daarna terugkomt met een schijfje komkommer is slak nog meer in zijn/ haar/ het hum en komen de voelhorens in volle glorie te voorschijn. 

Dag slak. Je leert mij veel.

De dag erop staat ze per abuis op een slak. Owww Hononopono slak.

Is hier iemand?

Hallo, is hier iemand? Zo ja, weet jij hoe ik met deze nieuwe Blogger interface ( raaarrrr woord vind ik) een jump break in een bericht kunt plaatsen? Ik doe mijn best om onder de 500 woorden per schrijfsel te blijven. Dat lukt niet altijd. Meestal niet🥳. Daarom, is een jump break handig. Ik heb het symbooltje nog niet ontdekt. Jij wel? Zo ja, laat mij weten waar het staat. Dank je. Ik wens een ieder een fijne dag toe.

2.267 Het toppunt?

 Het toppunt van, van wat? Van humor misschien? Het toppunt van humor is je door je eigen oude dagboeken heenlezen, je verbazen, herkennen en herinneren. Oh ja, zeker ook kunnen grijnzen, glimlachen en misschien weer tranen laten om de dialogen met jezelf, teneinde over dat waarover je schreef in het verleden, wederom te schrijven in een ...dagboek🤪. Zó schiet het niet op. Of juist wel? Reflecteren is een groeiproces. Steeds weer. Dagboek na dagboek na dagboek. Jaar na jaar na jaar. Dag na dag na dag. Momentopnames gevangen in de tijd. Ook kostbare herinneringen over de jeugd van je  kinderen. De twijfels die iedere ouder heeft: deed en doe ik het wel goed? Je leest met zelf compassie. Steeds- hoe jong of oud je ook bent- jezelf opnieuw uitvinden als ouder en als mens. Echter, ook blijvende inzichten. Tevens komen naarmate je bejaarder wordt meer herinneringen van het kind dat je was, in je bewustzijn. Je leest jezelf met zelfcompassie. Duidelijk zien voel je de conditioneringen. De pijn is er nog. De stress. Onderdrukken of doorgaan. Je gaat het aan. Wham ...in een tel kun je getriggerd worden. Wanneer houdt de eeuwige stress op bij zomaar een vraag? Je sluit je af voor de wereld maar je bent zo open. Steeds meer kom je thuis bij jezelf. Niemand die het ziet. Niemand die het merkt? 

Tijdsbeeld. Momentopnames gevangen in de tijd.  Dagboeken vol. Jaar na jaar na jaar, Dag na dag na dag. Je zag het als een loslaten. Opeens voelt het benauwend.

Opruimen, ordenen bewaren of wegdoen  valt niet mee vooral niet als je doorgaat met je ziel, zaligheid en onzaligheid van je af te blijven schrijven. Dát vind je het toppunt van on-opruimen terwijl je intentie ook een delen inhoudt.

Een onontruimbaar gegeven. Dagboekschrijven is een loslaten door het ordenen van al je gedachten, van al je gevoel. Een vriendelijke manier om je emoties eruit te kieperen.

Het is niet anders. Je kunt en kiest niet anders. Het spijt je? Wat is er erg aan dagboekschrijven? Of ...aan een blogbericht schrijven en delen? Het is een innerlucke broodnodigheid. Tijdopnames net als foto’s dat zijn, terwijl de momenten voorbij zijn, doorleefd. Het geeft niet?

Het is niet anders. 

Dat te accepteren is echt loslaten. Loslaten, wederom ...schrijvend in een dagboek. Het toppunt?

2.266 Uitwaaien

 Een herfstdag. Begin november. Ze gaat naar buiten. Stress eruit laten waaien. De wind pakt haar haren zoals de volle maan trekt aan de golven van de zee. Het blazen is als een stevig strelend wassen. Met beide handen houdt ze haar karretje vast. Ze denkt aan wandelen in een bos. Daar verlangt ze intens naar. “Wees tevreden met wat hier en nu is.”  spreekt ze zichzelf toe. Dan omarmt ze het dorp wederom. Dierbaar dorp. Ze begroet de bomen die her en der staan. Af en toe staat ze stil. Ademt in en uit. Heel bewust. Een geven en ontvangen. Wisselwerking tussen al het groen en haar, tussen al wat leeft. Nooit vanzelfsprekend. Ze ziet de stammen van de Staanden met hun wortels diep in de Aarde. De takken reiken omhoog als grovere doch exact gelijkende  netwerk vol verfijnde vertakkingen in longen. Hoog boven de vrouw zwieren en dansen ze, doch altijd verbonden met de stam totdat een fikse windvlaag ze eraf rukt. 

Verkleurde blaadjes dwarrelen in een palet van bruin, geel, en rode herfsttinten op de grond. Kastanjes vallen net niet op haar hoofd. De stekelige omhulsels barsten open en hun prachtige bruine  ronde of hartvormige binnenkant laten zich als glanzend bolletjes of hartjes zien zien. Het beginsel van een nieuwe boom. Ze raapt er een paar en zal ze nogmaals planten net als eerdere kastanjes. Wellicht dat deze zullen ontkiemen.

Ze legt haar hand op een boom en heeft er een stil onderonsje mee. Twee kinderen lopen langs, stoppen en vragen: mevrouw, wat bent u aan het doen?

Dan vertelt ze kort op een eenvoudige wijze over de schoonheid en het belang van bomen. De kinderen luisteren, knikken en gaan verder. 

De adem van de wind blaast haar gemoed, haar hersenen, haar haren en haar hele gestel schoon.

Dierendag. Thuis begroeten haar poezebeest, de mussen en haar algeneter haar. 

Ze ziet de rommelige eettafel vol paparassen. Pfff. Daar zal ze zelf een frisse wind door moeten laten waaien. Terugdenkend aan de stress die ze had over iets- voor een ander simpel- administratiefs regelen heeft ze nu een gevoel van: lekker belangrijk maar niet heus.

Ze denkt aan de zieken in familie en om haar heen. Ze is niet meer zo fit dat ze zich om iedereen fysiek kan bekommeren. Doch familie. Altijd al op afstand. Veel meer dan 1,5 meter. Vanaf haar jeugd. Toch dichtbij. Haar kinderen wel.

De oogst van het  kleine appelboompje heeft ze dankbaar omgezet in appelflappen en rondgedeeld in de straat. Nog 1 flap ligt er. Ingepakt in folie. Voor haar dochter. Wanneer zal ze komen? Dochter ontmoet in haar werk dagelijks dertig  verschillende mensen. Best veel is dat. Oh🥳 wat heeft de vrouw opeens zelf trek in die ene appelflap. Echter, ze at al. Eergisteren met zoonlief.

Zo fijn dat hij er was.

De maand van de Weegschaal heft een denkbeeldige vinger op. “Al staat de herfst voor loslaten. Houdt de balans”

Ze onthoudt veel. Ze vergeet ook veel in het moment. Focus richten op het één is geen focus voor het ander hebben. Soit!

Laatst zei ze tegen een vriendin dat ze niet meer aan alle verwachtingen van iedereen kan voldoen. De vriendin vond dat ze zielig deed. Doch de vrouw noemt het zelf een feit.

In gedachten koopt, schrijft en verzend zij kaarten, brieven en cadeaux. Dat vond zij altijd leuk om te doen. Nu nog. Echter ze is erg vermoeid al heeft de wind haar gelucht. Ze heeft veel schrijfsels in de wachtrij staan. Over veel onderwerpen. Ze oordeelt te veel over dat schrijven. 

In de gang staat onder andere een doos met negen jaargangen: Schrijven Magazine. Het mag gratis opgehaald worden indien je graag schrijft of iemand kent die pent, laat maar weten onderaan dit epistel.

Morgen weer verder met opruimen. Blaadjes loslaten ...