Er kwam een opiniepanelenquête over de polarisering die momenteel wat heviger aan het worden is. Wat de oplossing zou zijn was de vraag.
Zou iemand DE oplossing weten? Ik begon aan de enquêtevragen doch kreeg er stress door en ben er mee gestopt. Ik ben allergisch voor polarisering ook omdat het in mij dan ook gaga wordt. Beter zou het zijn oplossingen voor verbinding te zoeken en vinden.
We zijn allemaal anders, we denken allemaal net even verschillend. Ik probeer wat dan ook vanuit andermans standpunt te bekijken, in te voelen, te begrijpen tot zekere grens en ieders standpunt te respecteren want ieder heeft de eigen waarheid, een geloof waarin diegene heilig in gelooft met het hele wezen en dat is oké tot zekere grens. Vrijheid van denken. Vrijheid van mening en uiting. Een groot goed.
Voor de Corona tijd wist ik meestal niet waar iemand op stemde (wou ik niet weten.) en óf diegene wel of niet stemde? Voor Corona maakte ik wel eens attent op ons stemrecht. Het is niet vanzelfsprekend, zeker niet voor vrouwen. Er is zo ontiegelijk voor gestreden en elders wordt er nog steeds voor het recht om te stemmen gestreden. Tegenwoordig doe ik verbaal nog een voorzichtige poging. Echter, het gaat zoals het gaat en indien iemand kiest niet te stemmen dan is dan diens keuze. Dat mag.
Voor de Corona periode wist ik en wisten wij meestal niet of iemand wel of niet tegen van alles gevaccineerd was.
Voor Corona werden verschillen niet zo negatief uitgemeten en kreeg een groep mensen niet zo massaal de schuld voor iets in ons land en in de wereld.
Ja, in de Tweede Wereldoorlog en andere oorlogen doch daarmee vergelijken vind ik te afschuwelijk en zo niet passend en onrespectvol.
Voor Corona waren er ook verschillen, doch die kwamen nog niet zo aan het licht als tegenwoordig.
Mensen verschillen. Mensen hebben talenten. Mensen hebben kwaliteiten. Omdat we zo verschillend zijn hebben we zo veel te delen met elkaar zei mijn moeder vaak. Elkaar versterken in constructieve kwaliteiten. Echter, er is ook polariteit in wat wat we als constructief zien.
Constructieve kwaliteiten zonder eindeloze discussies en mogen zijn wie je bent?
Ben ik dat? Mwoah …ik weet het niet.
De laatste tijd kan ik op korte termijn erg vergeetachtig zijn. Dat is best eng. De focus is soms á la minute weg. Stel dat de telefoon nu zou gaan dan is het ramp. Dan kom ik in conflict. Grote stress. Dus zet ik hem op dit moment van schrijven even uit. Onthouden dat ik hem weer aanzet! Zo niet, dan kan dat maakt dierbaren weer ( ja weer) ongerust.
Doch …mijn hele leven en dat van mijn kinderen kan ik mij haarscherp voor de geest halen. Daar kan ik goed op focussen.
Afijn, om het zo kort mogelijk te houden. Al kan ik geïrriteerd, gefrustreerd en dus onvriendelijk tegen mijn dochter uitvallen- vergeef mij dochter, gek… ik doe het niet tegen zoonlief🤔-dan toch blijft mijn intentie om vriendelijk zijn. Dat is vind ik een weg naar verbinding. Met vriendelijke ogen kijken in plaats van met boze ogen. Ik kies ervoor. Ik doe mijn best. Mijn leven lang al. Hoewel, in mijn dagboeken ook? Hm, die staan erbuiten? Een ander gooit wat dan ook verbaal eruit en een ander niet.
Het is wat het is.
Afijn, steeds weer eerst proberen met vriendelijke ogen naar mijzelf te kijken en dan naar de ander.
Perfect zijn is onmogelijk en tevens eng. Dan zou je als een robot zijn, een massaproduct mens. Dus ?
Eum … laat ik dankbaar zijn dat er zo’ diversiteit aan mensen is.
En …blijven accepteren dat mensen verschillen. Dat was zo, dat is zo en dat zal eeuwig zo blijven?
Wat kunnen we leren van migranten? Veel!.Geduld. Beleefdheid.Uithoudingsvermogen. Doorzettingsvermogen. Lef.
Niemand heeft de schuld bij woningnood of wat dan ook. De schuld voor de klimaatcrisis wellicht wel. Ik weet het niet. Wat dan ook het komt door de omstandigheden. Door keuzes. Technische groei. Ontdekkingen Auto’s enzovoort. De mensen van destijds die de eerste telefoon ontwikkelden kun je eveneens geen schuld geven. Waarom ook. Ontdekken, uitvinden is iets motiverends. . En …omstandigheden veranderen steeds weer, dus wederom ons aanpassen aan andere omstandigheden.
In het begin van de coronatijd leerde de beperkingen ons veel. Een stap en meer terug doen. Samen gingen we ervoor. Was Coróna daarvoor nodig? We hadden allen het gevoel dat verandering ten goede mogelijk was.
Doch gaandeweg veranderde ook dat.
Wat nu?
Laten we met vriendelijke ogen naar elkaar kijken. De mens zien in elkaar.
Nieuw moment. Verandering ten goede kan toch net zo goed mogelijk zijn?
Tja, voor ondernemers waarvan de meesten het zwaar hadden en hebben tijdens Corona restricties, is het heel zuur. Maar toch kan optimisme ervoor zorgen dat er nieuwe manieren worden ontdekt.
Míjn leven is aan het vertragen. De wereld om mij heen raast en raced ondanks de coronamaatregelen. Ook ik moet/ mag leren om te gaan met waarmee ik te maken heb. Valt soms niet ,mee.
De digitale wereld valt voor mij - als oudere- soms nauwelijks bij te houden. Moge dit Blogspot beschrijven mij blijven lukken. Zolang ik gefocust kan blijven lúkt het mij en blijft het mij lukken. Doch bij een focus op van alles en nog wat, hetgeen resulteert in warrigheid kan paniekstressangst mij bevangen ook omdat het mij soms moeite kost om bepaalde zaken online regelen. De hel voor mij en ik ben de enige niet. De tijd van de kascheques lijkt als gisteren en toch ver weg.. Alles heeft zijn voors en zijn tegens.
Moge het schrijven en posten in dit Blogspot dus blijven lukken. Zolang ik gefocust kan blijven lúkt het. Doch de kerstkaarten zijn een drama dit jaar. Of ik vind dat ik er te veel op schrijf, dan te weinig en bij iedere naam ben ik een uur verder omdat mijn gedachten teruggaan met en naar diegene door de tijd heen. Hm, inherent aan mijn leeftijd?
Nee, ik ben niet dement. De- ment = uit het denken. Ont-denken? Mijn hart denkt meestal in mijn hoofd. Of mijn hoofd buigt zich naar mijn hart? Hm. Misschien zou er met een andere blik naar oudere mensen gekeken mogen worden. Niet van: ach zij ( gender neutraal) vergeten dingen. Raken in de stress door wat dan ook? Dus ze zijn gaga?
Nee! Ik zie het als helen. Een ander ziet het anders. Soit!
Kijk, dit schrijven doet mij goed. Dank dat ik dit hier kwijt kon, zolang het kán want Google gaat met tweestaps verificaties komen. Moge het mij lukken. Op mijn telefoon kan ik al niet meer op mijn Blogspot komen. Al die wachtwoorden. Om kierewiet van te worden, doch daar kies ik niet voor.
Waar ging dit schrijfsel ook alweer over? Oh ja, wie heeft er een oplossing voor de groeiende polariteit? DE oplossing is er niet volgens mij. Allemaal samen oplossingen aandragen is wel een goede oplossing lijkt mij. Net als dat destijds velen meededen aan het project mijn droom voor ons land.
Heb ik een oplossing? Nou, nee behalve met vriendelijke ogen kijken en de ander accepteren ( zolang gedrag niet de spuigaten uitloopt en er geen schade gedaan wordt. Pfff dit was weer belerende praat? Hm🤔.) steeds weer opnieuw verbinden.
Zelfcompassie en vriendelijkheid is de start van het accepteren en helen van polariteit in onszelf !? Is dat te versterken niet één van de oplossingen?
Niemand heeft de waarheid in pacht.
Laten ik daarom dankbaar zijn dat ik/we 4 & 5 mei kunnen gedenken en vieren. De Stilte- met zo weinig mensen- zoals de afgelopen twee keer op de Dam vond ik intens indruk-wekkend. De Stilte verbond. Misschien een idee om met Oud en Nieuw te doen? Ah, Nieuwjaarsdag brengt meestal een bijzonder stilzijn met zich mee.
Verbondenheid is, ver voorbij al onze verschillen, dichtbij in de harteklop! Van harteklop tot harteklop tot harteklop. Genegenheid voelen. Steeds weer bewust zijn van ons aller menszijn. Bewust zijn van het feit dat al wat leeft en is één geheel is. Mij steeds weer bewust te zijn dat evolueren voor een ieder anders is. Of ik evolueer? Hm, een klein beetje. In andermans ogen sta ik stil en zou ik meer wat dan ook moeten. Corona tijd of niet, ik reis niet vaak, behalve in mijn binnenwereld. En dát is best wel een pittige reis, met steeds kiezen om genuanceerd wat dan ook te bezien, doch het doet mij tevens- zoals nu- ontspannen.
Vandaag is het de Internationale dag van de mensenrechten.
Misschien type ik daar nog een schrijfsel over. Dat wel of niet mogen doen is een recht. Een bijzonder recht. Doch soms ervaar ik schrijven tevens als een plicht om voor mensen op te komen. Ook ervaar ik het als een plicht zonder dwang om te blijven kiezen om zo vriendelijk mogelijk door het leven te gaan omdat ik er ook nog over schrijf☺️.
Daily Calm van vandaag ging over mensenrechten
