3- 2023 Over focus, sleutels, afleiding, verleiding, misleiding en leiding

Maandag 26 juni 2023

Ben ik ongefocust?

Focus behouden is je niet laten afleiden door de verleiding om je aandacht cq je focus aan iets of iemand anders te schenken. Je aandacht op dat waarmee je bezig bent te behouden is als door een lens van een microscoop je focus scherp te blijven stellen.

Soms kan dat niet en eist iets of iemand anders de aandacht op. Zolang deze niet in levensgevaar is dan kun je rustig zeggen: “ik maak dit of dat af. Bewust! “Anders heb je kans - als je wat chaotisch bent zoals ik kan zijn--dat je bijvoorbeeld je huissleutel onbewust ergens in doet om deze na een weekend terug te vinden.

Ik vond mijn sleutelbos terug in de koker van mijn verrekijker in mijn rollator. Jaja😅Eerder had ik - met hulp van behulpzame  buren-de halve straat afgezocht. Ha, de verrekijker😁😃. Wat je ver weg zoekt vind je meestal dichtbij lijkt de verrekijker en zijn koker te zeggen! Aha. 

Dat was voor mij de sleutel van mijn sleutels vinden. 

De symboliek van je huissleutels verliezen is een hele duidelijke vind ik nu. Het weekend zocht ik naar mijn sleutels en tevens tastten mijn voelhoorns naar de waarheid van een contact op Instagram die van het begin af zo vertrouwd aanvoelde en mij tegelijkertijd een waarschuwingsgevoel in mijn buik gaf. Bijna liet ik mij verleiden en misleiden om geld te storten uit mijzelf ( voor mensen in nood) Echter, er waren te veel dingen die niet klopten. Ik ben wél teleurgesteld want ik kies voor vertrouwen hebben. Maar ja, met een gezonde dosis alertheid cq gezond verstand is niets mis mee. Anderzijds, als mensen je zo proberen te misleiden dan zijn ze zelf ook in nood!?

Maar ja, indien een mij onbekende op straat zou vragen om hem een kopie van een bankoverschrijving te sturen, via e-mail ( dus heel veel privé gegevens )zou ik dat dan doen? Nee! Die overschrijving had hij nodig om aan de UN autoriteit (?)te laten weten dat ik een overboeking naar een door hem gegeven bankrekening nummer had gedaan. En om aan een diplomaat(?) te laten weten dat hij mij dat bankrekeningnummer had gegeven omdat dit eigenlijk niet mocht. 😳🙄. Ik schreef nog” als je dat nummer niet had mogen geven dan had je het niet mogen doen. “

Zo waren er nog meer  dingen die zeer vreeeeemd aanvoelden. 

Na ja, uiteindelijk maakte ik wél een donatie over …maar naar de unhcr, dat vond ik minder ingewikkeld en daar werd ik niet confuus /verward door.  En … het ging toch om de donatie! Om de mensen in nood …!

 Uiteindelijk heb ik de privé berichten met de “ hulpverlener” geblokkeerd. Ik voel mij teleurgesteld en verdrietig. En nee. Gedwongen werd ik niet. Wat was het dan? Een manipuleren via mooie praat. 

Focus behouden is - vind ik- waken voor afleiden, misleiden en wat voor leiden dan ook. 

Je laten leiden door je innerlijk gevoel van leiding is niets mis mee, zolang je zelf geen  schade doet. 

2-2023🤗Vraag mij niet hoe

 Opeens kan ik weer inloggen!

Ik weet niet wat mij overkomt, had de intentie om toch een nieuw Blogspot op te zetten. Echter, niet nodig!

Ben terug op mijn oude stek!

1-2023❤️ Over kwaliteiten, verbinding en een Vredevol 2023

Dag lezer

Bij deze wens ik je een vriendelijk,vertrouwensvol en vredevol 2023 toe.

In dit pas begonnen jaar probeer ik naar mensen te kijken als naar een medicijn dat voor bepaalde kwaliteiten ontwikkeld is en ja bijwerkingen kan hebben. 

Zelf neem ik heel bewust hartmedicatie  tot mij. Ja, ik kán er last van bijwerkingen door krijgen. Héb er erge last van gehad. Echter, tegenwoordig neem ik ze steeds bewuster in: bewust van de kwaliteiten zeg ik “dank je wel” tegen iedere pil terwijl ik deze inneem. Het  scheelt, net zoals het scheelt als je aandachtig eet of water drinkt. Dank zij dat waarmee we ons voeden blijft ons lichaam gezond. Dank zij dat alles blijven wij in leven. Voor zolang het duurt.

Stel dat we mensen zó zouden ontmoeten? Stel dat we aandacht geven aan elkaars kwaliteiten en  talenten in plaats van elkaars tekortkomingen te vergroten? Zou het dan weer gezelliger worden in plaats van de polarisering die lijkt te groeien?

Mijn moeder zei vaak: “omdat we zo verschillend zijn, hebben we zo veel kwaliteiten te delen.” Zoveel talenten hebben bijvoorbeeld mensen die moeten vluchten uit hun land. Er is - zover we weten- maar éen planeet Aarde. Daar ook bewust van zijn is al een stap op weg naar een verbonden gevoel. 

Dat wat je aandacht geeft groeit! 

Een mens is zo veel meer dan diens tekortkomingen. Jij, ik, wij. Dát steeds meer te beseffen geeft mij vrede en doet mij de wereld met alles erop en eraan met andere ogen te zien. Dat wil niet zeggen dat ik alles wat een ander aan nare dingen doet goedpraat. Nee, wetten en regels zijn niet voor niets bedacht.

Dankbaar zijn voor dat wat dankbaarheid behoeft in plaats van te kijken van wat we niet “hebben” helpt mij. Want is het niet bijzonder dat er water 💦 uit de kraan komt, electriciteit en warmte? En ja, het is duur. Toch leven we in een land waar vrijheid en geen oorlog heerst. Tevreden zijn is iets wat ik meekreeg als kind. Tegenwoordig lijkt men steeds ontevredener ( hoort dát bij Vrijheid…?) en zien velen wat dan ook als vanzelfsprekend.  Maar is het niet bijzonder dat de Overheid ons tegemoet komt. Oh, de Overheid zou dat meer moeten doen? Dan zullen we ook meer belasting moeten ophoesten. Dat schiet niet op. 

Het zou fijn zijn als ook mensen die de Overheid  vormen en ook een ieder die in een Dienstbaar beroep werken als mensen zouden worden gezien, mensen met kwaliteiten ( hulpverleners) en talenten die met de beste bedoelingen hun werk trachten te doen dóór hun talenten in te zetten. Mensen met gevoelens, die net als wij allemaal hopeluck dierbaren hebben.

Moge mensen weer met vriendelijke ogen en een open hart naar elkaar kijken. Ieder van ons maakte of maakt veel mee in het leven. De een heftiger dan de ander, doch niemand ontkomt eraan dat er dierbaren overlijden. Niemand ontkomt aan lief en leed. Dát kan ons verbinden, ook wanneer iemand een andere achtergrond heeft door opvoeding,opleiding,studie, ervaringen, cultuur, geboorteland en dus …perspectief. Wij hebben allemaal een ❤️ met een harteklop die al in de baarmoeder begon te kloppen.

 Dat verbindt ons. Warme liefde van het hart, een warm gevoel van genegenheid, van empathie, van compassie en last but not least: zelf compassie. 

Laten we lief zijn voor onszelf en elkaar. 

Laten we humaan zijn voor de ander en onszelf.

De werking van het hart vind ik zo bijzonder nu ik zelf een hartaandoening heb. 

Liefde is de oorzaak van veel, liefde is de remedy.

Het is al de 6de dag van 2023 en ik wens jou,ons en mijzelf een goed, gelukkig, zo gezond mogeluck, blijmoedig, levenslustig,vitaal, harmonieus, liefdevol, motiverend, inspirerend, créatief, optimistisch, vriendeluck,vredevol,vertrouwensvol en verbindend 2023.🤗🥰

en … een mooie tekst die bij the daily calm van vandaag hoort over serendipity’s= toevalligheden @calmapp 

I

#

❤️10.2022 ❤️De slag om het vrouwenhart een film door Hella de Jonge

 https://helladejonge.nl/video/de-slag-om-het-vrouwenhart-volledig/

Na het zien van deze film, waar ik op het juiste moment over las, weet ik nu zeker dat er niets mis is met mijn intuïtie ! Als vrouw heb ik een lagere dosering medicatie nodig! Mijn hart fluisterde het mij in.  Morgen een gesprek met mijn cardioloog over de medicijnen en wat ze deden.

Dankzij de film voel ik mij mondiger en … dankbaar naar @Hella de Jonge toe en de vrouwen waaronder cardiologen in de film. Ik zie het weer zitten. 

❤️

9-2022 ❤️Ze werkte aan haar gezondheid.

 Ze wás al trager, ze kón de snelle wereld al niet meer bijbenen. Maar sinds ze bij een cardioloog loopt, een diagnose kreeg inclusief een batterij medicijnen die ze braaf slikt is ze anders en trager dan een schildpad.. Ze voelt zich niet meer zichzelf. Zij, die vanuit haar hart met een gezonde dosis verstand leefde voelt zich oud en het is alsof door de medicijnen het emotionele gedeelte van haar hart met pensioen is. Vorige  week tikte ze de 75 levensjaren aan, Ze is dankbaar, want na kanker schoon te zijn verklaard nog doorléven - al sinds 2005- is niet vanzelfsprekend. 

Alles is anders in haar. Ze observeert zichzelf. Ze observeert hoe ze zich voelt. Stress lijkt te zijn weggetoverd. Ze is kalm, traag en voelt zich vermoeid. Kortom, een oud wief. Wel kan ze soms geïrriteerd en wat bozig reageren. Ze herkent zichzelf er niet in. Spanning van zich af huilen is niet meer. Kón ze maar een potje janken. Van zich af schrijven? Kón ze het maar. Nu typt ze traag dit schrijfseltje, pas 165 woorden. Pas! De nieuwste medicatie settelt zich nu al bijna een maand. Haar hart met slechte pompfunctie reset zich en het hoeft niet meer te proberen snel het bloed door te pompen. Soms versnelt het hart zich nog en dan …alsof er een hand aan een noodrem trekt, gaat het  -dank zij de beta blokkers en andere medicatie -op de rem. Ze is er nog steeds niet aan gewend. Ze is niet meer zoals ze is. Euh was. De passie is weg. De levenslust foetsie. Haar hoogsensiviteit lijkt kalmaan vervangen te worden door een vorm van ongeïnteresseerdheid. Zo vreemd.

De nieuwe bloeddrukmeter die ze  -na het crashen van de vorige meter door te morbide hypertensie-voor het eerst gebruikt toont een voor haar ongelooflijk mooie bloeddruk. 134/71 pols 54. Mijn liefje, mijn liefje wat wil je nog meer? Ze mist de workouts die ze deed.Echter zelfs bij het langzaamste dansen piekte de bloeddruk  een maand geleden tot hoge hoogtes. Holterkastje.

“U heeft een  oud 75 jarig hart dat slecht pompt en onregelmatig klopt, hartritmestoornisssen” zei de arts. Ja, uitgeput. Sorry, mijn hart. Is zij een slavendrijfster voor haar hart geweest? Misschien. 

De klachten begonnen van de zomer. Hoewel ze al hoge bloeddruk had, ging ze tijdens de tropische temperaturen laat in de middag toch allerlei workouts. doen.  Ja, ze wist dat oudere mensen zich koest moesten houden in verband met combinatie de hitte en hart. Echter, zij voelde zich niet in het hokje”oudjes” passen. 

Het ademen ging moeilijker.

Ze vond dat ze zich overdag tamelijk koest hield. Vakantie in eigen tuin op het noorden. Een zaligheid in de schaduw. Ze genoot van haar tuin. Keek en las. Ze dronk veel water. At gezond. Maar ja, ze werd wél loom en sloom. Daarom …huppeteee, aan de conditie werken als de zon wat minder hard scheen. 

Ze kan het zich niet meer voorstellen. 

En nu? Met moeite motiveert ze zichzelf om dagelijks tóch 30 minuten te blijven wandelen. Traag beweegt ze zich voort. Haar benen doen meer pijn. Ze voelt zich oud en uitgeput. Eigen schuld? Ja/Nee, ze werkte aan haar gezondheid. Maar ja, het leven is eindig. Je lichaam slijt. En nu? Ze heeft geen idee. Haha, geduld hebben heeft ze haar leven lang gehad.  Wijsheid? Mwah.

8. 2022 Woorden kunnen pijn doen

 In een goed telefoongesprek waarbij ze haar hart wijd open had, vol empathie naar de ander toe, werd ze onverwachts twee keer flink op een onaangename  manier geraakt door quasi nonchalant  tussendoor geplaatste opmerkingen die weer eens als zeer kwetsende  aanmerkingen  bij haar binnenvlogen als twee pijlen met ruwe randen die de wond van” ik voldoe niet, ik ben niet goed genoeg, ik ben nooit goed genoeg in haar ogen en ze kent mij niet” openscheurden. Ze dacht dat ze geheeld was? Mispoes. Ze is er na middags en avonds erover getobd te hebben, waarbij heen en weer geslingerd werd tussen compassie en zelfcompassie, tussen giftig venijn en mededogen, er nu mee wakker geworden. 

De vraag is: zal ze erover schrijven of zal ze never nooit meer schrijven?

Ze kan de ander niet veranderen. Bij de ander zijn die kwetsende aanmerkingen ook “slechts” patronen? 

Ze is vermoeid. Haar hart kan er niet meer tegen. Ze dacht dat op haar hoede zijn voorbij was. De ander is namelijk ook kwetsbaar. Zoveel ziektes en aandoeningen heeft ze doorgemaakt. Ze hebben alle twee hun kwaliteiten en hun tekortkomingen. Ja, ze ziet heus wel haar eigen te- kort- komingen, waarbij mogelijk het schrijven er één van is? Uit noodzaak geboren toen ze jong was. Zal ze dan maar never nooit meer schrijven. Ze worstelt. 

En de ander? Wat zij meemaakte, hoe zij is grootgebracht, hoe zij zich heeft ontwikkeld - door haar kleine inner meisje heen -zal waarschijnlijk áltijd invloed hebben op anderen, vooral op familie? Positief heeft diegene eveneens zo haar best gedaan om te voldoen.  Ook aan zichzelf? Geeft ze echt om zichzelf? Ze is in ieder geval een flinke.  

Het is niet aan haar die nu schrijft  om dit te analyseren. Het is niet aan haar om te analyseren? Maar het is niet aan de ander om tussendoor beledigende kwetsende aanmerkingen te maken en mij als een naar adem happend iel vogeltje achter te laten?

Wie doet wie pijn? Doen we elkaar allemaal onbewust pijn om de eigen pijn niet te hoeven voelen of om daardoor toch te transformeren in een betere versie van onzelf? Of een slechtere? Soms weet ze het allemaal niet meer. De schrijfstroom is voorlopig opgelost. Geblokkeerd.

Haar hart doet zeer, want waarschijnlijk overdrijft ze weer in andermans ogen? 

De boogschutterenergie in haar rommelt. Het zegt: “sta op, kom op, laat je niet kisten door die twee aanmerkingen. Het is wat het is. Leg je hand op je hart, wrijf er letterluck en figuurluck over. Chi up. Het is bijna nieuwe maan. Nieuw begin.Zeg Honopono tegen jezelf, sta jezelf in ieder geval toe jezelf te zijn. Zeg hoonopono tegen de ander. We doen naar beste kunnen. Keer op keer weer.  Accepteer dat je je voelt zoals je je voelt, adem doooor en laat los, een nieuw moment ingaand.”

Zucht! 

Ze staat op. De dag wacht. Dankbaar voor de dierbaren in haar leven. We zijn allemaal mens.

7 .2022 Een babyboomer en opruimen😁

 Van mijn moeder en vader kreeg ik mee dat je wat dan ook moet “bewaren( de kleinste prullaria)  voor je weet maar nooit” waarbij mijn vader herhaaldelijk eraan toevoegde: “wat dan ook is historisch, dus niet te gauw zomaar wegdoen. Het kleinste krantenknipsel is al historisch” “ Cadeaupapier nooooit weggooien, maar strijken of gladstomen boven een ketel water op het vuur” zei  en deed mijn moeder. Ik heb haar nog nagedaan. Mijn kinderen niet. Prima, die maken hun eigen keuzes.

Veel heb ik wél doorgegeven. Jaartallen tijdschriften met evenveel huis aan huisbladen en folders nog in guldens evenals de eerste folders waarbij alles in euro’s geprijst was, kranten van de vorige eeuw en die van 1999 op 2000.  Mij bewust zijnd van het historische. Speelgoed, knuffels van de kinderen. Zo dierbaar, toch doorgegeven toen er echt geen kinderen meer in mijn huis kwamen spelen. Einde van een tijdperk. Nog niet echt, want ik heb zoveel schoolspullen van ze bewaard. De eerste tekeningen, knutsels, moederdagcadeaux, schoolschriften. Het eerste schrijven. Alles bewaard en op een gegeven moment in grote plastic dozen gedaan. Ze zijn ( geadopteerd) hun eigen begin. 

Echter, langzamerhand  word ik een beetje gestoord van dat historische. Zelfs belastingpapieren en wat dies meer zij, zou je historisch kunnen noemen. Afgelopen week alles van 2015, 2016 en 2017 versnipperd. 

Afijn, met in december 75  voltooide levensjaren - in leven en welzijn- achter mij, ben ik nu als een idioot aan het opruimen. Voor wanneer ik ooit kom te overlijden. Mijn dochter zei omdat het mij moeite kost: “laat maar mam, als jij er niet meer bent dan doen wij het wel. Dat gaat dan gemakkelijker. “ Ze weet niet wat ze zegt, want ík heb uren en dagen boven spullen van mijn vader gezeten en eerder boven die van moeder en mijn broer.  

Mijn vaders heeft agendas bewaard vanaf 1950 tot zijn overlijden. Te compleet. En …met namen en adressen van mensen die nog leven. Die kan ik niet wegdoen. Bij het oud papier doen gaat mij aan het hart. Pff. Heb eens aan iemand gevraagd om het samen met mij op te ruimen. Dit lukte niet. Wel spraken we over veel. Diegene ging met een paar spullen van mijn vader naar huis. Echter, wat te doen met programmaboekjes van theater voorstellingen  en uitnodigingen voor tentoonstellingen? Alles keurig bij elkaar uit de jaren dat hij in Parijs woonde. Ik ben al blij als ik met 1 folder iemand blij kan maken. Documentatie over het Institut Néerlandais. Een doos vol. Wie het graag wil hebben kan mij een privé bericht sturen. 

“Marktplaats” zegt zoonlief. Maar dat zou mijn vader niet gewild hebben. Hij was niet van het verkopen. Zoonlief is wel flink aan het opruimen. Ik vind het knap. En mijn dochter? Die is minimalistisch. Ik in wezen ook want ik koop niet vaak iets nieuws. 

Ik hoop nog lang te leven en niet te veel te verzamelen. Aaah …die theelabel vraagjes vind ik ook zo leuk. Ken je ze? Ze zitten aan een touwtje vast aan theezakjes van een bepaald merk.

Mijn huis probeer ik netjes te houden. Maar ja, toch staat en vooral ligt overal wat- hoewel het niet doet denken aan het huis van een hoarder.  Ah, mijn woning is mijn thuis en overal paparassen en boeken vind ik  gezellig. Leven en laten leven. Na ja, in ieder geval heb ik papieren uit 2015, 2016 en 2017 versnipperd de deur uit. He hè. Die papieren worden minder omdat ik op een gegeven moment alles digitaal opsloeg.

Maar ja, wat vond ik vanmorgen? agenda’s en kas -en doe boeken uit die jaren. Kreun. Ook nog een paar van voor mijn pensionering. Help! Stuk voor stuk verscheuren? Er zijn mooie agenda’s bij. Te mooi om te verscheuren. En nu? Nu zitten ze in leeggekomen dozen. Het staat wel netter. Dat wel. 

Dat ik dit hier schrijf is omdat ik met ingang van vandaag  zo min mogeluck dagboeken vol mag pennen. Opdracht van mijzelf. Zucht. Met de hand schrijven is mijn lust en mijn leven, mijn hemel en mijn hel. Een uitlaadklep. Ook van de dagboeken zijn er heel veel die ik weggooide, verbrandde, en die uit de jaren ‘60- in de tijd dat ik in pleeggezinnen was achtergelaten-die dagboeken zijn verdwenen. Raar eigenlijk.

En nu denk ik : leven en laten leven. Voel mij dankbaar dat ik als het ware mijn ouders om mij heen heb in allerlei papierigheden. Er zijn mensen in en uit oorlogsgebieden die dit niet hebben.

Mijn zoon stuurde mij een link over opruimen. Over boeken ook. Maar ja, boven op zolder heb ik de eerste boeken die ik in het eerste pleeggezin kreeg waar ik verbleef. Bij een goed cijfer of zomaar stuurde Papa mij een boek toe. Met een woordje van hem voorin. Die boeken zijn voor mij thuis. Thuis was destijds Frankrijk. Livres d’or kinderboeken. Ze staan in mijn atelier. Dat is mijn “ik mag nog kind zijn plek.”Ik heb een poos sommige herlezen. De latere boeken: Sanne van Havelte en nog veel meer gaf ik weg, ook Pinkeltjes en Jip&Janneke boeken hebben nieuwe leesogen gekregen nadat ik er mijn kinderen uit had voorgelezen. 

Ja, die boeken waren een stukje thuis in de vier tienerjaren dat ik stikte van de heimwee naar huis.

Gek hoe mensen verschillen die deels in hetzelfde gezin zijn opgegroeid. Oudste zus kan zo ongeloofluck alles weg en doorgeven. 

Maar ja, ik ben niet haar. 

905 woorden telt dit schrijfsel tot nu toe, dat schiet ook niet op. Ik doe mijn best om er 500 te schrijven. Echter ik ben op schrijfgebied een rebelse puberale bejaarde kletsmajoor, die geen zin heeft om na te denken of ze wel of geen literatuur schrijft. Het zal mij een worst zijn, met alle respect voor diegene die dit leest😌. Ik ben genoeg.

Dankbaar dat ik in vrijheid kan schrijven. En waarschijnluck ga ik tóch lekker door met dagboekschrijven. 

Leven en laten leven.🤗 in en met respect voor de eigen en andermans eigenheid.

PS. Ik kan nog steeds niet met naam reageren op een reactie.

De boeken in dit kastje zijn altijd met mij meeverhuisd. Indien er een Franssprekend 

Maar tja, als je dan het volgende bekijkt over kantel punten van bepaalde plekken op aarde door de klimaatveranderingen https://nos.nl/l/2452976, dan kan ieders opruimen heel snel gaan en dan wil je “ alleen” nog je leven redden en verandert alles.