10.2023 Een moeder is ook gewoon een mens

Een moeder is ook 

gewoon 

een mens,

met gevoel.

Dit is in plaats van 

5000 woorden🥳 

geschreven in september

in het kader van 

ouders leren hun kinderen spreken 

kinderen leren hun ouders 

zwijgen.

…. 

9-2023 Vrijheid van Meningsuiting

 

Je staat nog steeds in het dorp. Al zeker vier jaar. Onbeschreven, behalve aan de voorkant bovenaan de gemeentenaam met eronder de woorden aanplakbord voor  vrije meningsuiting en de lijmresten van campagneposters ten tijde van Verkiezingen . Ah, toch heb ik eens een kerstwens op je  aangebracht. Oh ja, en iets over vriendelijkheid. Dát werd  eveneens verwijderd. 

~~~~~

Een Vrijheid van Meningsuiting bord op de plek waar ooit een brievenbus stond nodigt uit tot schrijven én niet schrijven. Regelmatig loop ik er langs of sta stil en als er weer wat in het land  of elders in de wereld gebeurt heb ik wel eens de neiging om via dat bord boos, machteloos en verdrietifg ( of …is het tevens belerend?) te reageren. Bijvoorbeeld: “leven en láten leven,  haal even diep ademen als iets of iemand je niet zint of je je gekwetst voelt en doe  zelf geen schade in woord en daad. Het leven is zo kort. 

Vrijheid van Meningsuiting is respect hebben voor andere meningen en andere perspectieven zolang het niet de perken te buiten gaat.

Vrijheid van Meningsuiting is ook je mond weten te houden in en dus lopen we -in het dorp waar we wonen- langs dat bijzondere bord  - dat een teken van democratie is- zonder er iets op te schrijven, te plakken of op aan op te hangen.

Fascinerend! 

Het lege bord brengt mij keer op keer  tot zelfreflectie

Nog steeds bezin ik..

Het bord staat er niet voor niets. We mogen! Ik mag! Misschien zou ik er een schilderwerkje op mogen bevestigen ? Ja, zou kunnen. Met alle inwoners samen zouden we een collage kunnen maken aan woorden of stukjes zin in zwart, wit of kleur. Als een lappendeken. Mooi! 

Doch het blanco bord is al een lappendeken van onzichtbare gevoelsgedachten  gemengd met wel of niet emoties van een ieder die er langsloopt of even bij stilstaat. Zelf word ik er vandaag ontroerd door.

Zijn wij schijtlijsters in het dorp dat we er niets op durven te schrijven of te tekenen? 

Tja… ik besef dat vrijheid van meningsuiting niet hoeft te zeggen dat je altijd iets móet zeggen of te schrijven. Ja, we hebben de vrijheid om onze mening te mógen uiten. Het mag! Doch dat wil niet zeggen dat we altijd, constant iets hóeven te zeggen uit naam van die mooie en tevens steeds vaker verschrikkelijke Vrijheid van Meningsuiting als ze misbruikt wordt en in woord en daad over de grenzen van goed fatsoen en wetten gaan.

Stilzijn is ont-moeten. Ontmoeten. 

? 

Ja en Nee. 

Misschien …

In gedachten zie ik opeens vanaf 4 en 5 mei  vergelijkbaar bord op de Dam in Amsterdam staan, “Bord voor vrije meningsuiting na …bezinning”. Of zou dat dan niet meer vrij zijn? Nou ja, ik weet het niet. 

Tja, ik vraag mij af hoe ik in mijn jongere jaren zou zijn geweest als er social media platforms of gratis Blogspot als deze waren geweest.

Vandaag zet ik het bord op de foto. 

Het is of het glimlacht en even beweegt. Mij toeknikt als een Wijze. Dan … staat het weer stil op de plek -waar vele mensen waaronder ik -ooit brieven en kaarten in de brievenbus stopten. 

“Stil staat het bord 

het houdt de wacht 

met de onzichtbare woorden

Bezint eer gij begint. “

“Misschien een idee voor bij trein en metrostations maar dan met zichtbare woorden erop gedrukt?”

#vrijheidvanmening #vrijheidvanmeningsuiting #idee #Gemeente

#stilzijnisont-moeten

#https://www.mensenrechten.nl/themas/vrijheid-van-meningsuiting

8-2023 Een regenboog🌈

Op Instagram heb ik onder de naam van mijn kat een schrijfsel over de regenboog geplaatst. Over de schoonheid ervan en al is het  natuurkundig te verklaren dan toch vind ik het van een magische schoonheid getuigen. Een allemachtig prachtig verschijnsel waar ik een warm, blij gevoel in mijn borst door krijg. 

Het is een nogal lang schrijfsel geworden. Van het een kwam het ander. Vandaag ga ik voorbij mijn schijtlijsterigheid, mijn angst om gekwetst te worden, en verbind ik  mijn Instagram account met mijn Blogspot. 

#regenboog #suicidepreventie  @113 #harr #levenen latenleven #geenschadedoen #diepademenk #vriendelijkheidkostgeengeld

https://www.instagram.com/p/CwX2bLCtmIP/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==

7-2023 Mijn tuin😍🐜🐝🐌🪳🕷🐾🌳🌺🌸🌹🌷🌼

 

Een eengezinshuurwoning met tuin. 

Tuin en huis. Mijn plek. 

Eerst was de tuin vol tegels, als een parkeerplaats of een luchtplek. Kil. Tóch riepen huis en “tuin”mij.

De onmacht, woede, verdriet, gemis om te moeten kiezen om te moeten verhuizen na 30 jaar huwelijk, weg. Na het complete  gezinsleven inclusief gezellige inloop van een plek die als Thuis  voelde. De verhuizing maakte veel oud zeer los  dat mij eerst blokkeerde. 

Echter, ik koos en al dat gevoel sublimeerde ik door veeeeel dagboeken te schrijven,  hard in de Zorg te werken en in mijn vrije tijd naast het zorgen voor mijn kinderen tegels te verwijderen om een nieuwe tuin te laten ontstaan. 

Tegel voor tegel, maand na maand na maand. Zand om ruilen voor aarde. Zaadjes aangedragen door de wind en vogels. Planten gekregen van dierbaren. Een paasboomstek werd een boom. Dierbare boom. De stenen vlakte is langzaam door de 22 jaren na de scheiding heen gesublimeerd tot een paradijselijke plek met steeds meer knusse(5🥰) hoekjes  waar mijn niet zo beste ogen tóch steeds meer zien, steeds meer opmerken. Ontdekkingen.

Ben er v’liefd op🥰 ,  dankbaar dat alles zo mooi groeit en bloeit. Ik zie het nooit als vanzelfsprekend 

Thuis.  Thuis in huis en tuin.  Thuis bij mijzelf.  Biodiversiteit alom. Een deels gecultiveerde, tevens vrijgroeiende tuin.

Moge mijn ouder wordende lijf meehelpen om de tuin behapbaar te blijven houden zodat niemand klaagt over  ….mijn groene tuin! 

Hm, misschien wordt het eens tijd dat ik verbaal ga klagen over alle te veel tegels elders? Of om het feit dat prachtige stoepplantjes niet in achterpaadjes mogen leven.  Daar ga ik ( weer) een ander blogbericht aan wijden. 

 #dankbaar #onttegelen #groene tuin

 

6-2023 Tekenen van leven over de dood heen

 Een doos vol spullen van mijn vader staat op de tafel. Op 7 juli 2011 overleed hij. Al 12 jaar geleden. Alles is als gisteren ook dat. Wat mis ik onze correspondentie. Verweg, maar altijd in de geest dichtbij. De doos gaat open. 2 lijstjes met slakkenhuisjes. Een thuisgevoel. Ze hingen in welk huis, in welk land we ook woonden aan de ingang van papa’s werkkamer waar hij achter zijn microscoop zeker 1,5 miljoen  pisidiums *bestudeerde determineerde. Het was mijn vaders hobby. Hobby? Zeg maar gerust passie! Een passie die hem als amateur wetenschapper een ere doctoraat in de natuurwetenschappen bezorgde op  90 jarige leeftijd toen hij nog steeds in de bloei van zijn leven was. 

Het Liber amicorum dat hij kreeg ligt voor mij. Ik heb het al eens mogen inkijken echter, nu mag ik er rustig in lezen. De vele blijken van waardering doen mij  dankbaar zijn. Trots op Papa. S’middags begin ik aan mijn vaders dagboekbrieven ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het zit door elkaar heen. Hij schreef altijd al klein maar dit schrijven lijkt op  het handschrift waarmee artsen recepten schrijven / schreven. Waarschijnlijk was er een tekort aan papier. Gelukkig heb ik papa’s loupe en kan ik handschriften van artsen ontcijferen dus ook dat van mijn vader. Een ervaring in een trein in 1944 geeft mij een herkenningsgevoel. Mijn vader vluchtte met 3 andere onbekenden in de wc, waar ze muisstil verder reisden, want alleen de Wehrmacht gaf zichzelf toegang tot die trein. Zelf zocht ik als alleenreizende tiener die lastig werd gevallen twintig jaar later eveneens mijn toevlucht in een wc. Het is niet vergelijkbaar, toch  is er  er iets van die momenten  doorgegeven in mijn  dna. 

Ik lees en ik lees en ik lees over hoe lief en zorgzaam hij- als kersverse vader en tevens dertigjarige weduwnaar- was voor mijn oudste zus. Ze ging in oorlogstijd van baby via de dreumes periode naar de kleutertijd. Door de phone lees ik enkele bladzijden aan haar voor. We zijn ontroerd. 

Heb nog niet alles gelezen wat hij dagboekschreef  en zal er de tijd voor nemen  om te savoureren met een glimlach en een traan  

Als ik een slak zie, dan denk ik aan Papa. Vooral als er heel even een slak is op een muur die later spoorloos of met een klein spoortekening zomaar verdwenen is in het niets. 

De slak die gisterenmorgen aan de gangmuur vastgekleefd zat is verdwenen. Mogelijk was deze de voorbode van alles wat uit die doos kwam en nog komt.

Dank je wel, Pap. Wat was het gisteren vreemd om weer terug te zijn daar waar je de laatste vier jaar van je leven doorbracht. Het was alsof je zo te voorschijn zou komen en in feite héb je dat gedaan. Terug naar het verleden en tóch verder.

*pisidiums zijn twee kleppige erwtenmosseltjes ( soms kleiner dan suikerkorrel)

#malacologie

#dagboekbrieven  #slakken #Tweedewereldoorlog #jaren40 #liberamicorum

5-2023 Speech van onze Koning #Keti Koti

 

❤️

1 juli 2023

https://nos.nl/l/2481040 

Dankbaar voel ik mij voor de speech die onze Koning gaf. 

Dankbaar voor zijn mooie menszijn. 

Dankbaar voor de Verbinder die hij is.🙏🏼🕯🧡. 

#KetiKoti 

4-2023 Wij drinken koffie

Ik drink koffie, bewust. 

Soms twee maal daags

Koffie Bewust, 

denken aan wat er aan voorafging. Denken

hoe het kon dat die koffie ooit

naar onder andere Nederland werd getransporteerd.

Het drinkt nu anders vind ik ,

net als chocola eten, kruiden gebruiken

en katoen dragen anders voelt

dan vóór ik mij ervan bewust werd,

vorig jaar pas viel het kwartje.

Bloed en Wijn

Lichaam en Brood

Wij drinken koffie, thee, eten chocola,

kruiden ons voedsel, dragen katoen

en zoveel meer

wat destijds zonder het lijden van zoveel mensen

nooit hier 

zou zijn gekomen.

Bij een kopje koffie stilstaan vind ik vanzelfsprekend

omdat het niet vanzelfsprekend is. 

Mensen zijn ervoor ontvoerd met dwang, 

weg van hun eigen begin, hun

 menszijn

met hun naam en identiteit werden afgepakt.

Geketend,verkocht, verhandeld, afgeranseld 

het was

te erg.

Lang geleden, toch nog intens dichtbij.

Deze tot slaaf gemaakte mensen wisten niet

waar ze heengingen, waar ze terecht kwamen.

Ze wisten niet voor hoe lang het zou zijn.

Het werd heel lang.

Nu pas begrijp ik, voel ik hoe pijnlijk

oa Zwarte Piet overkomt op de nazaten.

Moge een kopje koffie of thee met elkaar drinken

een verbindende rol blijven  behouden.

Wij waren het ons nog niet bewust.

We voelden het nog niet.

Wij zijn mensen, steeds  weer zullen we

meer en meer bewustworden waar

we ons

nog niet bewust van waren.

Evolueren

op deze roterende planeet in 

de Ruimte, planeet waar we met zijn alleb

mogen leren met elkaar te leven.

Leven, vriendelijk met respect voor elkaars

Eigenheid.

Laten we lief zijn voor elkaar.

Ho ono pono

Stilzijn is ontmoeten

Een Wereldvredevlam brandt

🙏🏼🕯🥰

17 augustus 1795 was de dag dat tot slaaf gemaakten in Indonesië en Curaçao ( Caraïbische opstand) hun vrijheid opeisten en in opstand kwamen.

In 1980 werd deze dag uitgeroepen tot Dag van de Vrijheidsstrijd.

1 Juli 1863 Keti Koti. Dag van de Verbroken Ketenen. Afschaffing van de slavernij door Nederland in Suriname en de Nederlandse Antillen.

https://app.nos.nl/op3/slavernijverleden/#/