Intense weken zijn het en als je niet lekker in je vel zit door onder andere het leed in de wereld, ondertemperatuur, erge vermoeidheid, ziektes van anderen en overprikkeld zijn dan is het overlijden ven een dierbare die je na 60 jaar weer zou gaan zien best wel een grote reset. Net of het niet echt is.
Sinds mei hadden mijn 94 jaar oude (derde) pleegvader en ik weer contact nadat ik eerst zijn dochter op het internet had gevonden en met haar van gedachten begon te wisselen. Haar, die ik als baby nog in de armen gehouden. Hoe bijzonder is dat!
Of ik met mijn pleegvader een correspondentie wou aangaan was na een poos de vraag. Zo gebeurde het. Het was zo fijn. We schreven niet eens zoveel over de Brussel tijd maar voornamelijk over de tijd erna. Over zijn leven en mijn leven.
Op een gegeven moment stelde oom Herman naast het schrijven ook het gebruik van Whats appjes voor. Whats app🥳! Voor mijn eigen vader was dat destijds nog een brug te ver. Het bestond nog maar slechts 2 jaar toen mijn vader in 2011 overleed.
Het Whats appen hebben oom Herman en ik gedaan tot zondag 15 oktober. Dat werden op den duur ook hele brieven. We leefden met elkaar mee.
Op 18 oktober 2023 is mijn krachtige, nog zo zelfstandig mogelijk volop levende, eigenwijze, inspirerende en bijzondere pleegvader overleden. Zijn hart stopte terwijl hij viel op weg naar de wc. Hij is weer bij zijn vrouw, mijn pleegmoeder, tante Toos die ik eveneens niet meer heb gezien.
Het is gek hoe het beeld van een tiener vertekend kan zijn. Al die 4 jaar waarbij mijn vader mij 3 x in een pleeggezin achterliet. Wegging zonder te zeggen dát hij ging (sinds kort kan ik in zijn pas van oudste zus gekregen dagboek lezen dat hij dat zijn verdwijntruc noemde, dit om emoties te voorkomen. Doch hij twijfelde wél. Net als iedere ouder) het viel niet mee om als 12 jarige van Frankrijk naar Nederland te worden gereden om dan achtergelaten te worden in pleeeggezin nummero 1. Een Frans gezin in Utrecht. Echter de “verrassing” was dat ik niet wist waar ik was, bij wie en hoelang ik daar moest blijven noch wat de bedoeling was behalve dat ik niet tot last mocht zijn doch wel lief plus gehoorzaam. Ik kwam snel achter de bedoeling. Dat was dat ik de hele Nederlandse schoolperiode(6 klassen) in 1 jaar in moest halen. Dat viel niet mee nadat ik net hetzelfde in de vorm van een paar klassen in het Frans had getracht te doen. ( niet gelukt)
Afijn, in het weekend kwam mijn oudste zus -die eveneens de pleeggezinnen toer onderging- mij ophalen.Dat was fijn.
In de schoolvakanties werd ik op de internationale trein gezet. ( waar oudste zus was?? Ergens anders🤔. )Later weer terug. Ik stikte van de heimwee. Thuis was destijds Frankrijk.
Afijn, dat ene jaar Lagere School ging niet echt jofel. In het gezin had ik het niet ( een understatement) naar mijn zin en voelde mij verlaten en eenzaam met kinderen die mij erger pestten dan de kinderen op de Franse school. Zwaar ongewenst was ik.
In de zomervakantie werden we naar een colonies de vacances ergens in Frankrijk gestuurd. Ergens wenden die verrassingen een beetje, en mijn vader had de verrassing om mij na die eerste zomervakantie dichter bij huis te halen. Ik smeekte hem thuis mogen blijven. Terug naar school in Frankriik, het kon mij niets meer schelen indien ik er weer gepest zou worden. MAAR ….mijn vader had een nieuwe surprise, Dichter bij huis. Dat werd Brussel. Eerst in een buitenwijk bij een gezin. Daar hield ik het een half jaar vol. Zo graag wou ik naar huis en ik begon een beetje tot last te zijn.
Maar nee, niet naar huis. Doch bij mijn derde paar pleegouders-destijds nog kinderloos- die ik tanteToos en oom Herman mocht noemen. Wanneer ik later terugdacht aan de hele pleeggezinnen periode dan voelde ik mij tot mei 2023 als een soort roerei.
Het valt niet te verwoorden. Ik besef nu dat ik best getraumatiseerd was en nóg met vervelende patronen zit. Nee, ik bagateliseer het niet meer, ik neem het kind dat ik was bij de hand. Ik zie je. Ja, al besef ik dat er echt veel ergere dingen zijn dan een vader te hebben die het beste met je voorheeft. Hij deed naar beste vermogen. Je moet/ mag jezelf steeds weer uivinden als ouder welke leeftijd je kinderen ook hebben. Ik had de meest bijzondere ouders die je je maar kunt bedenken. En .. het meest bijzondere derde pleegouderpaar.
Al heel snel nadat oom Herman en ik met onze correspondentie waren gestart kwam er het besef dat al had ik het gevoel dat ik daar - 60 jaar geleden -in een meestal continue gedeprimeerde staat van zijn verkeerde, dit vanuit het perspectief van mijn pleegouders niet zo bleek te zijn. Ze vonden mij gezellig en lief.
Ik besef nu dat ik het goed bij ze had. Echt goed. Daar ben ik intens dankbaar voor dát ik mij dit bewust ben geworden. Oom Herman, die best streng kon zijn ook als leraar -hij gaf les op de school die ik bezocht- had tevens een vorm van humor waarmee hij mij flink aan het lachen kon krijgen. Ik besef dat hij dit vaker probeerde. Ook een keer laatst in een brief.
Ja, de correspondentie was een bijzonder geschenk. Op zondag 15 oktober schreef hij mij zijn laatste sms versierd met leuke smileys. Hij moest die dag lang wachten in het ziekenhuis. Tja, patiënt zijn is geduld beoefenen. To have patience.
Ik had het gevoel dat het wel goedkwam. Zelf deed ik kalmaan met Whats app, voelde mij ziek en meldde dit bij zijn dochter . Op woensdag 18 oktober ontving ik een gesproken bericht van haar dat haar vader was overleden. Echt op zijn manier. Geen ziekbed.
De afspraak om elkaar weer te zien is niet doorgegaan. We hebben elkaar nooit meer gezien na die 60 jaar, noch gesproken ( hij was slechthorend en ik ben niet zo’n beller) Doch tóch hebben we elkaar méér mogen lezen /inzien dan de meeste mensen elkaar. Daar ben ik intens dankbaar voor.
Echter, weer heb ik net als destijds een soort verlaten gevoel, ik raak er door in de war. Wat is leeftijd? Bewustzijn is.
Eergisteren volgde ik de online uitvaart en het voelde vervreemdend, want links van het scherm had ik twee wereldvredevlammen en daar tussen stond achter het scherm oom Hermans rouwkaart met de foto van een 94 jarige man.. Nee, ik heb oom Herman niet meer life mogen zien. Ik denk en voel nu dat het zo moest zijn. Want ik correspondeerde met de pleegvader die hij destijds was maar met de wijsheid van een 94 jarige en ik voelde mij zowel de tiener van weleer als de bijna 76 jaar die ik tot dit moment geleefd heb. Toen ik tijdens de uitvaartdienst( met mensen die ik nooit had ontmoet) mijn naam een paar keer hoorde vallen over hoe oom Herman het hernieuwde contact met zijn pleegdochter had gewaardeerd, toen kon je mij opdweilen.
En nu? De map met brieven ligt stilletjes te wachten totdat ik ze nog eens lees. Zijn ze nu voor zijn dochter?
Het valt niet uit te leggen wat brieven in het algemeen betekenen voor mij. Brieven die per post komen. Zo anders dan e-mails. Deze brieven zeer zeker. En al streek ik over mijn hart om mijn schrijven minder te laten stromen en in kramperig blokschrift te schrijven ✍️- in verband met zijn slechte zicht- dan nog was het een zegen om met de hand te mogen en kunnen schrijven.
Rustig de ontvangen brief op tafel leggen, erover nadenken en dan na een poos reageren.
Ja, ik voel mij weer een soort verlaten. Dat gevoel heb ik lang niet gehad, ik was aan het thuiskomen bij mijzelf. Nu is er een grote reset in mij. Voel mij deels een tiener, voel mij deels stokoud
en eigenlijk voel ik mij alle leeftijden die ik tot nu toe leefde.
Mensen zeggen vaak dat ik moet praten. Ja, ik ben dankbaar voor mijn stem. Echter, als ik schrijf dan schrijft mijn hele wezen, Hoe verbaal uit te leggen dat je echt goed contact hebt gehad gedurende de afgelopen zes maanden -ten tijde van digitaal verkeer -door middel van brieven terwijl je elkaar 60 jaar niet zag? Er zit een leven tussen. Mijn kinderen zijn ook al volwassen. Hebben hun eigen leven. Zoveel leerden we.
Het is niet uit te leggen. Waarschijnlijk omdat via digitale correspondentie er niet échte ontmoetingen zijn? Is wellicht een aanname. Anders!
Ik denk dat het handschrift ook veel doet. Oom Herman typte deels en schreef deels. Zijn handschrift bracht mij terug in de tijd. Een handschrift ís of was de persoon die het schrijft.
En nu? Alles is anders. In ieder geval gaan zijn dochter, schoonzoon en ik contact onderhouden. Elkaar zien. Ze komen naar mij toe.
Dank u wel, oom Herman. Rust in Vrede🙏🕯. Ik mis nu uw brieven en appjes al. Het was gezellig en leerzaam. Dagdag🙋🏼♀️👋🏼 Verder ga ik. Verder het digitale tijdperk in, wat ik nu al bijna niet meer kan bijhouden. Ah, er is nog een hele generatie die niet met smartphones, videobellen, social media, zwart wit of kleuren televisie, tablets, computers, Digi,d, online dit en dat, mijn dit en dat, tig wachtwoorden en wat voor digitale wereld dan ook opgroeiden. De gewone telefoon met draaischijf was in mijn jeugd heilig. Bellen naar het buitenland peperduur.
Lang leve brievenschrijvers en brievenbussen.
https://youtu.be/2ICFtXx546A?si=XQqgMq9qEpDIu9eUl
