Als je een borstamputatie hebt ondergaan dan zal dit hart je oksel en arm van die kant steun, ontspanning en verlichting schenken. En ...bij verdriet het hart tegen je aan houden met beide armen eromheen geeft eveneens soelaas.
Ik vind dat dit boezemkussen in ziekenhuizen aangeraden zou moeten worden. Tot dat gedaan wordt, raad ik het zeker aan!
https://www.boezemkussen.nl/Heart-Pillow/
Mijn vrijheid was onder andere fietsen en flink kunnen wandelen, dat zit er nog steeds niet in. Echter, toch voel ik mij meer dan vrij. Kijken naar wat wél is in mijn leven behalve mijn kinderen en familie op afstand. Gisterenavond ná de corona persconferentie -over een gedeeltelijke lockdown -heb ik lekker gezongen. Met een groepje. Op afstand. Ieder vanuit de stilte van het eigen huis met een zang programma van een halfuur. Geen video verbinding doch een in gedachten verbinding. Verbondenheid is. Vrijheid is onder andere voor mij een dergelijke verbondenheid ervaren.
Ademen. Bewegen. Leven. Zingen is een bewegend ademen. Schrijven én schilderen idem dito.
Heb ik pas weer flink in huis opgeruimd - voor als ik opeens de geest zou geven en mijn kinderen niet te veel leeg hoeven te ruimen- ben ik voor de twee keer in vier dagen weer in mijn schildershol bezig geweest. Vrijheid, blijheid en ontspanning. Het denken houdt zich op die plek alleen met kleur en beelden bezig. Harmonieuze balans in de tent. Met mijn innercriticus heb ik een stilzwiigende afspraak. ’sssst’ Te vaak schilderen kies ik niet voor in verband met wat ik hierboven noemde. Je weet wel: de geest geven.
Heus, ik ruim ook daar wel op. Netjes? Neu🥳
Vandaag vrijheid in optima forma.Tevens een afscheid nemen. Het laatste beetje foetroel - een middel om verf vloeibaar te laten zijn- is nu op. Helaas. Echter, het is slecht voor het milieu net als de verfspuitbussen die ik nog heb staan. En ... ik mag zowel de foetrol als de spuitbussen niet meer kopen van mijzelf. Al was het een eenmalige koop, het is niet goed voor de Aarde. Maar ja ...achter het huis is een paadje met een lange kale stenen muur die mij de twintig jaar dat ik hier woon uitdaagt en verleidt. ‘Toe dan ... beverf mij stiekem.’ Maar nee ...’ mag niet’ inner criticusje kan erg vervelend zijn. Grrr.
Dit mag wel: close ups.
Wat je maakt in combinatie met foetrol en wat er daarna -zich steeds vernieuwend -ontstaat in een uur tijd doet mij nog steeds verwonderen. Het kind in mij is superblij en gefocust.
Het schilderachtigheidje van vandaag is al niet meer wat het was en was en was door het constante stromende kleurrijke samenvloeien van verf. Heerluck om er foto’s en video’s van te maken.
Ruimte om te ademen. Jezelf mogen zijn.
Echter, zó schiet het opruimen niet op. Maar ja, ik leef. Ik leef nog steeds. Hier en Nu. En daarom ...vandaag heb ik de behoefte om dit schilderachtigheidje met je te delen.
Het zijn veel close ups en af en toe zie je het hele beeld. Dit is de laatste keer dat ik met foetrol in combinatie met acrylverf werkte. Speelde🤪. Nu maar hopen dat ik de foto’s eveneens speels in mijn Blogspot weet te plaatsen.
Niet dus: alles strak onder elkaar als soldaatjes in het gelid. Ook liet de rest aan foto’s en video’s zich niet hier plaatsen. Wel jammer want het maakte het compleet.
Het is niet anders.
Toch maar weer eens een schilderachtigheidje dat vandaag ontstond hier durven te delen😁 dit in het kader van #thedailycalm @Calm van 11oktober 2020.
Dank jullie wel, lieve schrijfvriendinnen, voor jullie wederkerende bezoekjes aan mijn Blogspot en jullie reacties op mijn schrijfsels. Nog steeds lukt het mij niet om dank je wel onderaan een dergelijk schrijfsel te plaatsen. Echter, ik waardeer het zeer en ... het motiveert mij. Xxx😘
Dan zijn er ook de stille lezers, waarvoor eveneens mijn dank dat ze moeite nemen om mij te lezen☺️.
Jump breaks lukken evenmin nog steeds niet en ik weet donders goed dat ik nog steeds lappen tekst 😁schrijf. Mijn streven is onder de 1000 woorden te blijven en ik doe mijn best om maximaal 500 te schrijven, hetgeen mij een enkele keer lukt🤪.
Zondagmorgen programma op radio Rijnmond
Emoties. Archief. Zo gezellig. Het archief met de warme stem vertelt over schilderen. Over de eigen tekortkomingen van een vrouw die nadelig zijn voor het zelfvertrouwen terwijl ze haar uiterlijk wel mooi kan weergeven op een canvasdoek.
Mij lukt dat nog steeds niet om concreet mens of dier te schilderen
laat staan mijzelf🥳.
Maar tóch, vandaag is het toevallig schilder en schrijfdag voor mij. Ik koos voor twee dagen geen Whats app lezen. Geen wat dan ook. Niets moeten van wat een ander vindt dat ik zou moeten doen en laten volgens hun perspectief. Even alleen naar mijn eigen innerlucke stem luisteren. Alleen mij-tijd in deze weegschaal maand is broodnodig voor mijn balans, daardoor kan ik mijn grenzen bewaken..
Ik denk na over uiterlijk naar aanleiding van wat ik net op Radio Rijnmond hoorde. Mijn uiterlijk. Met één borst minder, vandaag lekker zonder bh en dus zonder rottige zware vervelende prothese- die ik draag om gehoor te geven aan het ideaal van een vrouw, om maar mee te doen met ‘ hoe het hoort’? verstopt achter een dikke fleecetrui en een comfortabele joggingbroek aan. Verstopt? Zo zie ik het niet. Het zit comfortabel. Dát doet mij goed. Ik accepteer al een poos hoe ik er al jaren ( 15 jaar schoon dwz kankervrij) uitzie. Maar toch ...mijn ene zus bood andere zus en mij ieder twee prothese bh’s aan van en door ontworpen door Marlies Dekkers. Mooie lingerie. Om weer je vrouwelijkheid te voelen. Dát is de droom van Marlies Dekkers in deze borstkanker maand. Mooi. Tja, kanker overleven is niet iets vanzelfsprekends. Mooie lingerie dragen evenmin. En je wel of niet vrouwelijk of totaal niets voelen heeft voor mij niets met een prachtige bh te maken. Of wel? Opeens komen de tranen en is het gemis van mijn ene borst erg aanwezig. Het gemis over hoe ik mij net had leren voelen met twee borsten. Wat voor bh dan ook zal dat gemis niet te niet doen. Echter mijn vrouwelijkheid evenmin want er is een phantoomgevoel en dit doet mij heel voelen. Hoewel een mooie bh dragen ws ook iets is van ... waard zijn zoiets moois te dragen? Mijn borst krijg ik er niet door terug. Nog het borstegevoel wat mét de borst verdwenen is, Echter, dat ik dit schrijf is een luxe, want het is niet vanzelfsprekend dat ik het nog leef. Kanker is en blijft een ziekte die dodelijk kan zijn. Aaaah. Dan is het toch wel mooi en ben ik dankbaar om twee beeldschone bh’s cadeau te krijgen en dat ik al zo veel jaren schoon ben. @ dankbaar.
~~~
Als nou iedereen een tijdlang mee zou willen werken en we als collectieve keuze ons aan alle corona maatregelen blijven (of gaan) houden dan is ál dat gepraat over wel of geen mondkapjes, wel of geen afstand houden en wel of niet bedrijven sluiten wellicht onnodig. Wel of niet dít of dat. Vaak snap ik er niets van. Eigen mening is prima. Maar ....pfff al die meningen. Ja, het is super dat we in een land leven waar je je mening mag geven en je kont tegen de krib mag gooien( idiote uitdrukking) maar ik - en ik ben de enige niet- word er wel moe van.
Als een ieder zich aan de Corona regels houdt, kunnen reguliere operaties doorgang vinden. Het is zeer frustrerend en stinkend vervelend als een heftige ingreep 24 uur van te voren wordt geannuleerd. Dat overkwam mijn oudste. Hij heeft ondertussen drie nieuwe data gekregen voor twee ingrepen en hij leeft op dit moment naar die twee operaties toe in een maand tijd. Duimen maar dat ze doorgaan, want uitgestelde behandelingen hebben eveneens invloed op de gezondheid en je totale gevoel van welzijn. Mijn oudste is de enige niet die - eindelijk- op het punt staat geopereerd te worden of een behandeling te krijgen voor wat voor ziekte dan ook. Moge het door kunnen gaan.
Aanstaande dinsdag 13 oktober is er weer een persconferentie. Ieder houdt het hart vast. Vooral de bedrijven. We zijn met zijn allen corona moe.
Maar ... laten we ons aan de regels blijven houden ten gunste van de Zorg want nog steeds kan er geen blik verpleegkundigen of artsen of laborantes of wie dan ook die hard werkt in de Zorg opengetrokken worden. In de Zorg werk je altijd hard. Ik weet er alles van. Hard werken is oké. Echter, covid 19 patiënten in de ziekenhuizen erbij is extra zorg moeten geven. Dat is veelheid!
Want al lijkt het wellicht niet druk in ziekenhuizen, er wordt al weer meer met de micu’s gereden ( mobiele intensieve care units) dat zijn speciale ambulances die mensen naar ziekenhuizen -waar plek is op een Intensive Care te brengen!
Flatten the curve ten gunste van de Zorg.
Zowel voor de zorggever als de zorgontvanger.
Voor ons allemaal.
En dat de reguliere zorg door moge gaan en er geen operaties meer worden afgezegd!
Het is 12 uur en nu ga ik weer lekker verder met schilderen.
Fijne zondag allen met een warme glimlach en een mélodietje in je ❤️.
Ze maken een kletspraatje. Een vorige keer zat er per abuis nog wat bij wat nog niet de deur uitmocht. Gelukkig was de man opmerkzaam en haalde zelfs twee goede paletmesjes te voorschijn. Een gesprek over schilderen ontstond. Vandaag deels weer. Opnieuw vist de man- die zelf ook schildert-iets te voorschijn en geeft de tas terug met de woorden “er zit nog een slak in. “
Een slak? Ah, dat is als een groet van haar vader, die een passie voor malacologie had. De slak gaat mee naar huis.
Het maakt niet uit. Slak heeft dan nu een snelle rit voor zijn doen gemaakt- en veel gezien, gevoeld- echter slak maakt haar tevens weer meer opmerkzaam dat je dichtbij steeds altijd iets nieuws ontdekt, maar ook dat het oké is om steeds weer naar binnen te keren is zijn/haar boodschap. Een slak heeft een belangrijke taak in de Natuur. Voedt zich met schadelijke insecten en kan zelf ook een hapje zijn voor vogels.
Terug naar de tuin van de vrouw gaat deze meereizende slak. Dappere slak, steeds vooruitgaand.” Naar buiten kerend in ál je kwetsbaarheid en dan weer naar binnen. Je gaat vooruit. Dank dat je er even was. Ik vind je iets magisch hebben, slak, zoals je vol zelfvertrouwen je voelhorens uitsteekt. Je doet mij altijd weer verwonderen. Dank je wel.”
Thuisgekomen laat ze haar hand met het beestje langzaam landen op een plek in de tuin waar wel vaker slakken te zien zijn. Landend, voelhorens éven binnenboord terwijl ze het diertje neerlegt. Als ze kort daarna terugkomt met een schijfje komkommer is slak nog meer in zijn/ haar/ het hum en komen de voelhorens in volle glorie te voorschijn.
Dag slak. Je leert mij veel.
De dag erop staat ze per abuis op een slak. Owww Hononopono slak.
