2.159 Sublimeren?

In  the Daily Optimist van vandaag leest zij: https://theoptimist.nl/daily/het-succes-van-zelfreflectie-derde-persoon/. Ah, ze was het vergeten. Dus vooruit met de geit. Aan de schrijf om haar zwaar gedeprimeerde gevoel te sublimeren in iets lezenswaardig. Hm🤔. Ze oordeelt over zichzelf? Indien ze zichzelf zou observeren dan zou ze mogelijk meer begrip voor zichzelf hebben? Misschien wel. Deels héeft ze dat begrip. Echter, deels is de optimist die ze door dik en dun kan zijn het onderspit aan het delven. 

Vanmorgen voor de badkamerdeur keek ze  bewust naar de foto die daar hangt. Bewust in de blije ogen van het onbevangen kind dat ze ooit was eind jaren ‘40. Daar zat ze in de zinken teil waar 
ze wekelijks in werd gebadderd. Iedere zaterdag ging er éen van
de drie zusjes en broer er als eerste in. Tegenwoordig heeft zij de mogelijkheid om zich te wassen onder de douche of aan de wastafel. Beide met stromend warm en koud water. Wat een luxe. Wat een weldaad. Ze is er dankbaar voor. Maar oh, wat voelt ze zich gedeprimeerd. Waarom dan toch? Is het om de valpartij 
waarbij ze haar fiets vol over zich heen kreeg terwijl zij wou 
opstappen? Haar rechter been dat van adel leek zo blauw, is na 
zestien dagen minder pimpelpaarsblauw aan het worden. 
Doch in haar rechterdij zit een  grote keiharde pijnlijke schijf. Een Echo wees iets uit wat zijn tijd zal moeten krijgen om te helen. Als dat been beter is dan krijgt ze een vaatonderzoek aan haar linker been. Ze heeft er nu al geen puf in. Ze wil zo min mogelijk polonaise aan haar lijf. 

Haar fiets - haar fysieke vrijheid- is opgehaald door de 

fietsenmaker. Op eigen verzoek wordt hij pas half september 
teruggebracht, want ze weet dat ze er anders op dit moment- te link- op zou stappen. De polder in om een poos te gaan staan zingen bij de koeien. Mooi zoals de dames vanuit kauw modus in de nieuwsgierigheid modus opstaan en tot dichtbij sjokken. Ze 
probeert het zich voor te stellen hoe het was. De laatste weken 
sjokt ze zelf. Met de rollator. Er zijn mensen die dit niet hebben noch toe in staat zijn. Heus, ze ziet haar zegeningen. Ja, 
pessimisme genereert pessimisme en optimisme genereert 
optimisme.

Ze ontvangt de door haar bestelde fotolijstjes. De vriendelijke bezorger is haar vertrouwd. Ooit hielp hij haar - na haar eerste grote valpartij of was het na haar sportblessure?- de rollator in 
elkaar te zetten. Zoals vaker zegt hij ’een cadeautje’ terwijl hij het
pakketje glimlachend overhandigd. Leuk, ze motiveert zichzelf om de uitgekozen foto’s er in te doen. Dankbaar dát ze foto’s 
heeft. De in de juli gemaakte drie zussen foto’s en de collage
ervan geven  haar een paradoxaal gevoel. Oudste zus vindt het een leuke, spontane foto en mooi als herinnering, maar niet goed genoeg voor in een lijstje. Te rommelig!’ Juist in deze foto’s voelt zij de ziel. Met Kerst nog maar eens overdoen stelde Oudste voor.
 Een foto waardig voor in een lijstje. Een statiefoto? Waarom? Een lijstjes foto is toch juist een herinnering? Ze blokkeert nu al. 

Kijkend naar haar dierbaren in lijstjes bevangt verdriet haar. 

Dan hoort zij de stem van haar overleden vader in haar hoofd: ‘kom op, zing je eruit.’ ABBA zingt via de oortjes in haar oren ‘Thank you for the music.’ In Stilte zingt ze mee terwijl de muziek door haar heen danst. Ze voelt zich verloren. Ze is moe van het 
leven. Nee, niet levensmoe. Nog net niet. Wel moe van alle meningen. Moe van zichzelf. Moe van zoveel. Vandaag gaat ze 
niet oefenen met lopen. Ze oefent met kauwen, vreet zich vol. Dat is ook een bewegen😁. Dan kijkt ze op. Naar haar dierbare paradijselijke plek die haar, nu ze zo slecht ter been is, als een gevangenisuitlaatplek lijkt.

De tuin is al richting herfst aan het gaan is. Kom op: kijk. Je ogen zien nog zoveel. Kijk, naar de bloempjes die er nog volop zijn. 
Kijk naar de bijen  wespen en vlinders die nectar oogsten. Adem in, adem uit. Hier en nu. Stop met je adem vast te houden, laat 
het stromen. Zachtjes begint ze te neuriën. Een mus baddert vlakbij in de schaal die aan en tak van de wilg hangt. Haar hart gaat weer open. He lekker, de zon op haar armen en gezicht. Serotonine  en Vitamine D opladen. Daglicht. 

Dag Licht. Dank je wel.