Lieve Schrijfmeisjes
Graag wil ik een eerbetoon schrijven aan de meisjes van het schrijfdinnen groepje van vier waarvan ik deel uitmaak.
Hoe lang al? Precies weet ik het niet meer, maar we zijn aan elkaar gewaagd. Na elkaar één keer tijdens een schrijfmeeting life ontmoet te hebben is HET online samenkomen ontstaan. Tegenwoordig is ons groepje meeverhuisd naar whats app. Met mij. Daar ben ik dankbaar voor!
Lieve Dinnen zoals R ons noemt, ik weet nu weer dat wij elkaar in ieder geval al kenden toen mijn vader op 7 juli 2011 overleed, want … jullie hielpen mijn speech -om tijdens de uitvaart van mijn vader voor te dragen- lees en spreekbaarder te maken. Een pisidium speelde er een rol in zoals dit diertje gedurende mijn vaders leven dagelijks na zijn werk had gedaan.
Aaah jullie zijn mij dierbaar. Dagelijks hebben we kort of lang contact. Schrijvend.
Naarmate wij- de vier meisjes- ouder worden en onze gewrichten nog meer kraken, de spieren en pezen stijver. Naarmate we ochtends met nog meer pijn en moeite ons nest uitkomen en sinds een van ons een zeer ernstige ziekte onder de leden heeft groeit het begrip voor elkaar en wordt de verbondenheid sterker. Dank jullie wel
Begrip voor elkaars traagheid, de angst om te vallen en zo veel meer.
Echter, wij blijven elkaar opbeuren en ( ik citeer mijn vader) humor is de smeerolie van het leven.
Lachen en huilen. Niets mis mee!
We zijn wie we zijn. Wij respecteren elkaar, doch we nemen geen blad voor de non verbale mond.
Ik wou dus een eerbetoon schrijven aan ons, B, R, T en M. Echter, ik vroeg mij tevens af hoe lang dit Blogspot bestaat. Terugscrollend zag ik dat ik in de eerste berichten ook over jullie/ ons schreef. Wat ik schreef geldt nog steeds.
Daarom, lieve schrijfvriendinnen transporteer ik uit 2018 het volgende Blog bericht🥳 Het geldt nog steeds!
🤗🥰
2.61 Vier schrijfwijven
We zijn met vier Schrijfmeiden, Schrijfvrouwen of Schrijfwijven. Het maakt geen mallemoer uit hoe we ons collectiefje noemen. Zeker sinds 2011 vormen wij een hechte groep met een stevige band vanuit de sprekende stilte die schrijven is. Soms delen wij tralala en soms is het shitzooi uit ons verleden of heden.
Eerder waren we lid van een groot online schrijvers platform doch we verdronken in de serieuze massa. Gelukkig was ik daarin de enige niet. Al die prikkels van te veel indrukken. Brr. Zo velen willen gelezen worden waardoor slechts weinigen écht gezien werden en worden. Een ratrace. Wie schrijft literatuur? Dáar ging het om. Gáat het daarom daar om? Daarom doen we het nooit goed genoeg?
Éen keer hebben wij meiden elkaar life ontmoet. Daarna was het een ont-moeten, een mógen delen. Elkaar zien. Onszelf zien.
Als getergden met autistische trekken trokken we ons terug uit het grote schrijfforum. Uiteindelijk bleven wij met zijn vieren over. Het werd een ontmoeting voorbij de regels die schrijvers zouden móeten hanteren. Echt, met alle respect😌 maar het zal mij een worst zijn of ik wel of niet show and don’t tell. Ik tell mijzelf het apekriek. Please forgive me.
We mógen onszelf zijn. Ach meiden, soms lijkt het op getover hoe wij elkaar aanvullen, corrigeren, helpen, moed inspreken om ver voorbij de letters van het alfabet om door middel van schrijven vanuit ons diepste wezen onze zielen omhoogtrekken en een hart onder de riem weten te steken. Dank jullie wel. Ik voel mij vereerd en dankbaar om deel uit te mogen maken van onze hecht groepje. Moge wij nog lang bij elkaar blijven. Opeens besef ik dat jullie boeken hebben uitgegeven. Jullie zijn auteurs, terwijl ik nog een blogster ben. Ach, het maakt toch niet uit voor jullie, vriendinnen?
Wij kennen elkaar beter dan menigeen. Zo veelzeggend, zo veelzeggend, zo stil, zo luister’nd, zo opluister’nd en zo sprekend in lief en leed. Niets moet. Het is een ontmoeting steeds weer om
vanuit het diepste alleen zijn wat schrijven is, met elkaar te verbinden
Dank jullie wel, meiden, voor alles wat we met elkaar delen! Dit wou ik even gezegd hebben. Amenindegloriajajajahalleluja.
Dit wil geenszins zeggen dat ik voorbij ga aan mijn vriendschappen in real life, die zijn mij net zo dierbaar. Het éen sluit het ander niet uit.
Dank jullie wel, alle vriendinnen🍀💕🍀en zussen.🍀💕🍀.
🫶liefs van M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten