Gisteren schreef ik over leven en laten leven met de afschuwelijke Nieuw Zeelandse tragedie vers in het geheugen. Vanmorgen werd in Utrecht - het midden van ons eigen land- een aanslag gepleegd. In een tram. Afschuwelijk. Tegelijkertijd is het opeens totaal anders wanneer éen van je kinderen daar in de buurt werkt en vanavond weer terug reist naar waar hij woont.
Gelukkig, een bericht: ‘ik zit op kantoor.’
