2.290 Tante Adel

 Opruimen. Spulletjes doorgeven ( uit 1933) die  ik vind in spulletjes van een oudtante en mijn vader.  Adressen zoeken  en vinden van mensen die er geïnteresseerd in zouden kunnen zíjn. Ze aanschrijven. En ...ik ontdek dat de hortensiatakken die ik in de herfst met haar wasachtige bloemen in water heb gezet  prachtige ragfijne worteltjes hebben gekregen. Ik zet de twee takken in een pot met aarde en ontdek knoppen op de takken. De plant geef ik voorlopig een plek in de vensterbank die uitkijkt op de tuin waar de struik waar zij van af stamt staat te verdorren. Echter, ze komt weer tot leven. Ieder jaar weer.

Mijn  tuin waar veel hortensiaplanten staan. Zoals bij tante Adel destijds het geval was. Dan besef ik plotsklaps dat het Tante Adels geboortedag is. Ze werd geboren op 5 januari 1899, dat lijkt eeuwen geleden. Nee, het zijn geen eeuwen. Wel 120 jaar geleden. Ze overleed in februari 1984. Zoonlief was toen bijna 2 jaar.

 Het lijkt als gisteren dat ik als klein meisje bij haar werd gebracht in haar huis aan de Steniaweg te Zeist. In mijn herinnering stond ze áltijd als ik kwam in de deuropening. Met de armen wijd verwelkomende zij mij met “dag Tilleke “en drukte mij aan haar boezem. Ze rook oud en jong tegelijkertijd. Muffig en fris. 

Tantes huis had een intens knusse, gezellige sfeer. Vaak draaide ze op haar hypermoderne grammofoon ‘ ik zou wel eens willen weten’ door Jules de Corte. Daar praten we dan over. Vele gesprekken met mooie Stiltes waardoor je zelf leerde denken en voelen.

Net zocht ik of ik het lied kon vinden op you tube en jawel. Tevens een versie met Frans Halsema die antwoorden geeft op Jules vragen. Niets mis mee, maar het meisje dat ik ooit was plaatst hier in herinnering aan haar oudtante Adel  - de zus  van mijn Oma aan moeders kant, die ik nooit gekend heb- de haar vertrouwde versie van Jules de Corte. https://youtu.be/tKtSZFLwGsM inclusief gekraak van de naald op de plaat.

Daar zaten we dan in de kleine zitkamer te luisteren en te luisteren. De zon scheen door de ramen en stof danste in de straal. Zo mooi. Verwondering allom. De meubeltjes konden verhalen vertellen en het klokje liet om het half uur haar tingelstem horen. De grammofoonplaat kraakte.

Tijdens de eerste Corona  lockdown heb ik in het kader van iets willen laten repareren en iets willen uitgeven voor iets dat voor mij belangrijk was en is ( oude waarden en normen. Beschaving en fatsoen) voor mij, eindelijk  de klok  laten maken. 

Ze weerklinkt tegenwoordig in mijn thuis, zoals tante Adel in mij resoneert. Ze weerklinkt ook in mijn kinderen, want de klok klingelde wel nog in het vorige huis waar mijn voormalig echtgenoot, de kinderen en ik woonden als gezin.

Aan tante denken maakt mijn hart blij.  Ze was een ongetrouwde onderwijzeres. Voor die tijd was dat zeer vooruitstrevend. Een gestudeerde, werkende, ongetrouwde vrouw. Wow!

Ah, hoe ze mij de liefde voor al wat leeft in de Natuur meegaf. Het was heerlijk om haar in de tuin te helpen. Te leren dat er geen onkruid bestaat en dat iedere bloem mooi is. Haar tuin had iets wilds en tóch gecultiveerd. Net als mijn tuin. Mijn tuin is een samenvoegsel van hoe mijn ouders de laatste tuin die ze hadden onderhielden. Samen. Ieder een helft.

In mijn herinnering was de tuin van tante Adel een diepe tuin. Links een witte schuur met ervoor hortensias naast een bankje. Een lang pad - waar aan weerszijden eveneens hortensias groeiden en bloeiden- liep naar het theehuisje achterin? Daar thee drinken was het summum van gezelligheid.

Het dringt tot mij door dat ook ik een pad heb gemaakt door mijn tuin, die een en al tegel was toen ik er kwam wonen. Wat een verdriet was die betegelde ‘tuin’. Mijn boosheid en verdriet over de scheiding en het moeten verlaten van mijn vorige plek met tuin heb ik weten te transformeren door tegels eruit te sjouwen. Steeds weer gingen er tegels uit. ‘Toevallig’ kon iemand in de straat ze gebruiken. Ik kreeg er aarde voor terug. Goede deal. Planten kwamen vanzelf. Gekregen van familie, vrienden en vogels.

Tantes poezebeest sjouwde ik door de struiken heen, die samen als een bos waren. Tegenwoordig loop ik door mijn tuintje en doe ook of het een bos is. Iedere keer ontdek ik iets nieuws. Een plant, vogels of insecten. Net als bij tante Adel komen er veel vogels. Vooral mussen. Op dit moment zitten er een drie op een tak van de boom op en neer te deinen. In de keuken hangt een kleine tekening van tante met een tak waarop mussen zitten. Wonderluck! @ dankbaar.

Ik ga naar Google Earth en Google Zeist, Steniaweg. Was het nummer 21? Vaag meen ik van wel.

Hoppaaaa. Daar ben ik in de Steniaweg. Op 21 zie ik in de smalle achtertuin geen groen😢. Met allemacht probeer ik de herinneringen vol schoonheid uit mijn vroegste kinderjaren vast te houden. Ook vanuit het eerste pleeggezin waar ik werd een jaar werd gepoot mocht ik tante Adel bezoeken. Ze was een Pied á Terre. Dank u wel, lieve tante Adel.

Tante leeft voort in mijn tuin en in mij.  Ook herken ik haar in mijn oudste vriendin hier in het dorp. 90 jaar is ze. Haar huis heeft dezelfde sfeer als dat  tante Adels huis had. Zijzelf lijkt er zelfs wat op. We houden beide van de Natuur. Echter, door Corona mag ze geen bezoek ontvangen- van haar goedbedoelende dochters- noch op bezoek gaan. Maarrr ze blijft wandelen. 

@dankbaar voor het nest waaruit ik geboren ben. Moge mijn kinderen -net als vroeger- ook weer de band met de Natuur voelen. Maar ja, ze maken hun eigen keuzes en geen mens is gelijk.

Mijn moeder glimlacht en reikt mij over de dood heen haar warme glimlach aan. 

                                                                     💕 

https://nl.wikipedia.org/wiki/1899 uit het geboortejaar van mijn oudtante Adel. 

2.289 Over de hemel en hel van het met de hand dagboekschrijven. To stop or not to stop!?

 Het liefst zou ze op dit moment met de hand willen schrijven. Niets kan vergeleken worden met het via de pen je hoofd legen, je hart te luchten om je ziel, zaligheid en onzaligheid op papier te krijgen. Weg ermee. Weg?

Had ze op de laatste dag van het jaar weer een doos gevuld met dagboeken. Deze keer uit 2008-2009. Thema’s? Getob over werk na gebroken arm aan de kant van de borstamputatie. Reisstress. Van hot naar her ingezet worden voor arbeidstherapeutisch werken. Invallen bij terminale patiënten. Nachtdiensten draaien. Verhalen over die nachten. Dan wel werk, dan niet werk. Onzekerheid kwa werk en inkomen. Spaargeld opeten. 

Dankbaar dát ze spaargeld had. 

Afijn, heeft ze net die ene doos gevuld. Zijn eindelijk de bodems van haar twee smalle kledingkasten leeg, op een kleine doos met een handgeschreven correspondentie na, is ze zich bewust van het feit dat er nog in twee kasten ‘iets’ aan dagboeken ligt. Gaat ze na de strijk gedaan te hebben één tel gluren in de onderkant van dat ene kastje. Dom, dom, dom.

De bovenkant was al eerder dagboekvrij. Wat ligt er nog omderin? Oh, mijn hemel. Twee planken volgepropt met allerlei formaten volgeschreven schriften. Een kleine linker stapel gaat terug naar 1991 ( 30 jaar terug) dichtprobeersels, een schrijfcursus en ...vier schriften als dagboekjes  over het hebben van borstkanker (2005) en het toeleven naar een borstamputatie en over de tijd... daarna. Pffff, niet te filmen. Wat een ellende. Ze leest. Ze leest zichzelf. Ze leest zichzelf over hoe ze zich destijds voelde en dat whammm neerpende. Deels ook over wat er in de wereld gebeurde. Het verleden voelt als altijd als gisteren. Raaaarrrr. Ze heeft compassie met zichzelf, doch ... het is een ander leven. Oh ja? Yep. Dat is het. Ze herinnert zich woorden die anderen zeiden na de diagnose.

Haar vader door de telefoon.

“Oh, je hebt kanker? Dat wordt tegenwoordig zo vaak gezegd. Komt vast in orde. We zijn van een sterk geslacht.”

“Pap, mijn rechter borst is geamputeerd. Het is geen grapje en geen griepje.” 

“Hou je goed, dochter. Zing een liedje.”

Grrrr ...

Doeeei Pap. En ...ze schreef weer eens van zich af. 

Het is bizar om jezelf te lezen. Ze leest zichzelf terug vanuit de ogen van dierbaren: overdreven geschrijf. Te veel. Te beschrijvend. Help. Alles verbranden? Of in de container met restafval?

Dan ...weer zelfcompassie. Is het overdreven? Ze had kanker en dát was heel eng bedreigend. Tevens de stress, het gedoeee om genoeg uren werk te hebben. De Poortwachterswet was nét in het leven geroepen. Dus ... zo snel mogelijk weer aan het werk was de boodschap. Haar eigen tempo van herstellen niet kunnen volgen. De zware nachtdiensten. Bij terminale patiënten met uitbehandelde kanker. Zelf ademende ze haar angst om uitzaaiingen te hebben weg. Schreef het tevens van zich af.  En ... bij terminale patiënten was niet veel tilwerk. Haar arm kon ze zo veel mogelijk sparen. Verder waren het bijzondere nachten. En ja heus ...ze is dankbaar dit mee te hebben mogen maken. Bijzondere, unieke mooie mensen aan het einde van hun leven.

Het is 2021. Dan komen de tranen. Om al die mensen. Om al die dagboeken. 

Om het feit dat ze  niemand tot last wil en wou zijn. Om het feit dat ze niet zonder met de handschrijven kan én niet zonder wil. Zonder zielig te willen doen. Ze is niet zielig. Ze is een krachtig vrouw. Maar zonder dagboekschrijven weet ze niet of ze het gered had en zal redden. Hm, klinkt dit dramatisch? Al vanaf haar 12de -tot die ochtend, schrijft ze van zich af in dagboeken. 62 jaar van haar leven. Pfff...

Inderdaad niet normaal? Echter, ze is vast de enige niet die dagboeken vol pent.

Hoe moet het nu? 

Later? 

Als ze er niet meer is?

Niet leuk voor haar kinderen of andere nabestaanden om geconfronteerd te worden met die  verzameling-die in de loop der jaren verwijderd is- altijd weer aangevuld. Ze kan ze niet meer verwijderen.

Moment opnames in de tijd. Ook liefdevolle. 

Ja, het PJ.Meertens Instituut wil wel dagboeken hebben na haar overlijden. Maar ja, het is ook erg privé. Ze schrijft tevens over haar kinderen. Dus?

Ze weet niet waar ze goed aan doet.

Ok. Dan —> besluit ze dat ze van zichzelf geen blanco schriften met harde kaft meer mag bestellen. Geen ladingen pennen evenmin trouwens. Zo slecht voor het milieu. Ook beter voor haar portemonnee. Ze kán het. Ooit kikte ze af van jaren sigaretten roken, verder drinkt ze geen alcohol en aan haar lijf wil ze ook geen polonaise. En dus ...stoppen met de hand schrijven? Of kiezen tussen binge koekjes eten en stoppen met dagboekschrijven?

Echter, hoe goed het haar ook doet, het dagboekschrijven moet nu écht stoppen? 

Moet het?

.2.288 Oud en Nieuwjaarsdag 2020-2021🌠

 31-12-2020

Oudjaarsdag 2020. 

11:15 geen groot of klein vuurwerkknalletje te horen. Poezebeest zit voor het raam te soezen. Het kattenluik is open. Zo ongebruikelijk voor een Oudjaarsdag. Geen kinderen of middelbare scholieren met rotjes, die ze al lopend neergooien. Vaak niet kijkend waar ze terecht komen.

Mussen zingen hun concert. 

Het dorp is stil. Op de Provinciale weg verderop hoor ik wat verkeer. 

De lucht is blauw met schapenwolkjes. Langzaam zoeven de windturbines. Hun wieken maken een geluid alsof er een vloot vliegtuigen aankomt. Doch de ‘vloot’ komt nooit aan. Behalve af en toe een enkel echt vliegtuig of een traumahelicopter. Meer niet. Wel vogels. Meeuwen, spreeuwen, koolmeesjes en mijn vele bezoekmussen met bezoekduif, die anders op dit tijdstip al naar elders zijn weggevlogen. Waar vluchtten de vogels in de jaren voor het Corona vuurwerkverbod  heen met Oud en Nieuw? Hoog, hoog de lucht in?

Een paar vriendinnen - nee, ik zag ze een poos niet in verband met een overlijden in de familie- zijn getest op Corona. Nog geen uitslag. Dat wordt ieder voor zich Oudjaarsavond vieren. Ik bak geen oliebollen, hoewel ik wel meel en olie in huis heb. Er komt toch niemand en ik ben misselijk van het  binge snoepen dat ik gisteren deed, waaronder twee voortreffelijke oliebollen gekregen van de overbuurvrouw. 

. 

Een lieve boodschappenbezorger komt  drie versgebakken oliebollen brengen. Zoooo lief! Als cadeautje. Mijn misselijkheid is over na een gezonde start van de dag. Deze oliebollen  en die van de Overbuuf verdienen een prijs! Zo zalig.  Superrr.

11:30 de zon schijnt. Het is 3 graden boven nul. Dát is fris vergeleken de tropische temperaturen van de afgelopen zomer. Ik ga even een ommetje rond het dorp lopen. Kijken of ik nog Happy Stones vind. Gisteren vond ik een mooie. Roze met een lachend grappig kijkend  gezichtje en het woord Smile erop getekend.

Daar wordt een mens blij van. Ik heb de steen verder laten zwerven en neergelegd bij het huis van een vrouw die het regelmatig moeilijk met zichzelf en de wereld lijkt te hebben. Wie weet tovert de steen tóch een glimlach op haar gezicht. Poezenbeest -die meestal meeloopt - mag voor de zekerheid niet mee. Er zou tóch iemand opeens iets aan licht vuurwerk kunnen gooien. You never know.

14:30 Was van plan te gaan schrijven na mijn ommetje. Echter, ik ben beland op you tube omdat ik eens naar Guido Weijers wou luisteren voordat ik vanavond naar zijn Oudejaarsconference ga kijken. Ik had wel eens zijn naam gehoord maar ik kan mij niet herinneren ooit naar een conference van hem te hebben geluisterd. Opeens zijn er 43 minuten voorbij, hij boeit mij wel die Guido. Ja, vanavond ga ik kijken. Luisteren naar wat hij heeft gebrouwen van dit coronajaar. De rest van de show die ik net keek ga ik in 2021 bekijken. 

Waar wou ik over schrijven? Over Statushouders, mijn taalmaatjes/ cq bonus dochter en zoon in combinatie met de rechten van de mens.

19:00 ondertussen heb ik erover geschreven.  Het is een te lang epistel te worden. Daarom kies ik ervoor om het nog even te laten liggen, in te korten en pas later in mijn Blogspot te plaatsen. 

Zoonlief is elders rustig Oud en Nieuw aan het vieren.

Mijn dochter belde dat ze bij een vriendin vandaan rechtstreeks naar huis gaat. De metro rijdt tussen 19:40 en 20:42 de laatste rit. Thuisgekomen ontvouwt zich een avond beeldbellen met dochterlief nadat ik eerst hevig zat te dubben hoe mijn Oudjaarsavond tv kijken zou gaan invullen. 

Of toch schrijven, schilderen en muziekluisteren? Of ...Matthijs van Nieuwkerk, die ik erg gemist heb nadat hij stopte met DWDD. Hij is weer terug! Voor het eerst weer met het programma Matthijs gaat doorrr op Nederland 1.

Zoooo fijn. Ik verheug mij. Later dan op RTL4 The  Masked Singer meende ik te hebben begrepen. Heerluck ontspannen amusement. Tja, toen bleken de twee op hetzelfde tijdstip te zijn. Moeilijk moeilijk, moeilijk? Er zijn ergere dingen.

Matthijs gaat weer regelmatig presenteren. The Masked Singer niet dagelijks, noch wekelijks. 

Excuus Matthijs. 

Er ontspon zich tussen dochter en mij video bel gesprekken die Oudjaarsavond vulden. Ieder vanuit ons eigen huis. Raden wie de gemaskerde zangers waren. Ondertussen anderen diepgaande onderwerpen. Dus televisie op pauze. Het gevolg was dat de klok van Oud naar Nieuw bij mij 40 minuten later was. Bij haar eerder omdat ze niet steeds gepauzeerd had.

Ondanks het vuurwerkverbod werd er toch flink geknald ( van die zware bomgeluiden. Vreselijk vind ik dat. En nee, het lukt mij nog steeds niet om de Politie te bellen) Wel werd er her en der in het dorp mooi siervuurwerk afgestoken. Doch nergens zag ik groepjes mensen. 

Poezebeest die tot 31 december middags voor het eerst van haar 10 jarig leven nagenoeg stressvrij had rondgelopen, kreeg het toch ouderwets op haar heupen door het dan weer wel dan weer niet geknal. 

01-01-2021 

Vandaag is het stil in het dorp,

Vanmorgen vond ik bij de voordeur een mariablauwe happy stone. Ik kan er zo blij en dankbaar van worden. Ze zijn als briefjes. Jaren terug liet ik in een trein tussen Rotterdam en Bergen op Zoom anoniem  een nagenoeg blanco schrijfboek achter waar ik wél voorin wat in had geschreven: Het eerste boek van de treinreiziger  of zoiets  noemde ik het. Mijn bedoeling was dat mensen er motiverende teksten of als ze in de put waren van zich af zouden schrijven naar elkaar.  Zichzelf en onbekende(n)  steunen én blij zouden maken. Waar het is gebleven?  Door een schoonmaker bij  vuilnis gedaan? Bij gevonden voorwerpen en toen bij vuilnis?  Of ..dacht men dat het iets engs was? Dát kan ook. Iets terrorisistisch? 😯😢

Of ...reist het nog en maakt het mensen blij???🙏🕯😊💓. Wie zal het zeggen? Waarschijnlijk niemand. Het is zo lang geleden en waarschijnlijk is het raaaarrr dat ik erover begin vooral omdat ik het boek anoniem in de trein achter liet. Ooit deed ik hetzelfde in een supermarkt ( met medeweten van de manager) het was géén succes. Verre van dat. We hebben het boek weggehaald. 😢. Men benaderde het boek niet met het hart maar met onvriendelijke, wantrouwende ogen en nare teksten. 

Maar ja, dat boek voor de treinreiziger.. misschien ... wie weet? ...toch? Wellicht dat iemand anders een nieuw boek initieert? 

Hoe kom ik erop, oh ja door de happy stones. Kijk, die stenen werken wel. Ze dóen iets en maken een verschil. Ondertussen heb ik van mijn kinderen op mijn verjaardag rock paint gekregen en kan ik meedoen. Echter, het mooi schrijven op een steen om een tekening heen valt nog vies tegen. Tot nu toe  zijn mijn brouwsels onleesbaar.

Kijk, deze  ⬇️blauwe lag vanmorgen voor mijn deur. Er staat op geschreven dat ik deze mag houden. Waarschijnlijk ga ik hem tóch na een poos ergens neerleggen 😊.

 

Lieve mij onbekend lezer.

In alle opzichten  wens ik je  een voorspoedig, gezond, Corona vrij en andere ziekten vrij, vitaal, energiek, vredevol, vreugdevol, vriendelijk,vertrouwensvol, liefdevol, harmonieus, blij én moedig, motiverend, inspirerend en creatief 2021 met keer op keer een warme glimlach en een mélodietje in je hart.🙏🕯🍀💕🍀

Warme groet,

Mathil

2.287 30-12-2020

 30-01-2020

Andere jaren heb ik het kattenluik in de dagen aan het einde van een jaar dicht. In 2019 zelfs vanaf 26 december. Mijn kat sloop dan - tussen hazenslaapjes door- al dagen te gespannen door het huis op zoek naar een plek ver weg van de knallen. Nooit vond ze echt soelaas. Vuurwerk training filmpjes op you tube hielpen niet. 

De afgelopen dagen werden we af en toe opgeschikt door een enkele knal. Toch sluit ik voor de zekerheid het kattenluik af. Ook hang ik de eindjaarsbriefjes op met daarop geschreven. “Kat mag niet naar buiten. Deur snel open en dicht.” De briefjes zijn voor mijzelf.

Wat is het vreemd. De vuurwerkbommen die mij en poezenbeest vorig jaar gek maakten van onrust, zijn niet meer. 

Een Vuurwerkverbod is er om het samenkomen van mensen  - ivm covid19- te voorkomen. Vorig jaar was ik van plan de Politie te bellen als het dit jaar weer zo extreem werd.  De bommen werden tussen de garages vlak achter de rij woningen waar ik woon afgestoken. Bij iedere zware boemmm die ik in mijn lijf naar voelde resoneren dacht ik dan aan Statushouders die vanuit een oorlog gevlucht zijn naar os land, aan de senioren die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt, aan veteranen én ik kreeg de ervaring dat mijn dna zich herinnerde en voelde dat mijn ouders WO2 hadden meegemaakt. Het leek wel oorlog hier. Afschuwelijk. 

30 december 2020 is bijna voorbij. Poezenbeest ligt op mijn schoot in diepe slaap. Om 22 uur schrikken we alletwee op van 1 knoertharde knal. Poes is opeens klaarwakker. Kijkt met grote ogen om zich heen en naar mij. “Miauw. Zal ik vluchten naar de doos achter de bank?” We wachten af of er meer knallen of boemen komen. Nee. Dit was het. We ontspannen weer. Hm, hier kunnen we wel aan de wennen. Ik denk aan Oudejaarsavond. Wat zal het vredig zijn. Hoop ik. Dat wens ik tevens de Hulpdiensten toe. Moge zij een rustige Jaarwisseling doormaken. Moge ze Gelukkig Nieuwjaar toegewenst worden in plaats van - zoals vorig jaar extreem het geval was- bekogeld te worden met zwaar vuurwerk. Te erg! 

Vredig. Mensen die met sterretjes buiten staan en elkaar Gelukkig Nieuwjaar toewensen. Het doet mij denken aan de jonge  jeugdjaren van mijn kinderen en ja, ook aan mijn eigen jonge jeugdjaren. Een sterretje aansteken doet mij nog steeds verwonderen. Kijk eens met andere ogen naar een sprankelend 🌟sterretje, lezer. Met de ogen van het kind dat je ooit was. 

Hm, ik voel mij wat ziekig. Raar gevoel in de schouderbladen. Lichte hoofdpijn ook. Beetje misselijk. Stel, dat ik iets aan mijn hart krijg dan is daar geen plek voor in een ziekenhuis. Hebben mensen van mijn leeftijd geen recht op momenteel. Dochterlief benadrukte het nog eens. Toch geeft het een weird gevoel. Raar die hoofdpijn, omdat ik dit niet meer had sinds ik met pensioen ben. De 24ste heb ik- om risico uit te sluiten- nog een coronasneltest ondergaan. Zo eentje die te diep gaat. Die was negatief. Met Kerst samen met mijn kinderen bij de zus geweest waarvan de partner deze maand overleed. Zou ik toch Corona hebben opgelopen? Opeens voel ik mij afgesneden van de wereld. Stil is het buiten. Doodstil. Stille avond. 

De klok tikt het rare jaar 2020 weg. 

Het Verenigd Koninkrijk staat nu echt op zichzelf. De Brexit is nu echt een feit. Uiteindelijk toch met een deal. Het voelt weemoedig aan. Europa voelt niet meer compleet. Gelukkig maakt mijn vader dit niet meer mee. 

Hij was trots op het feit een Europeaan te zijn. Het VK uit de EU voelt net zo raar als het afgelopen coronajaar met al haar zieken, overledenen, maatregelen en mensen die geopereeerd hádden moeten worden - zoals mijn zoon- dat nog steeds niet zijn. Over 21 dagen hebben de Verenigde Staten een nieuwe President. En zo is er nog meer. 

De wereld is in verandering. Toch staat alles stil behalve de kabbelende muziek op Spray The Spa. Mmm. De muziek danst door de kamer, om mij en door mij. Langzaam kom ik in beweging en laat een dans ontstaan. Nee, ik ben niet ziek. Heb te weinig bewogen vandaag.  

2.286 Dag dierbare

 Dierbaren in het ziekenhuis, momenteel drie.

Via appjes, e-mail en telefoon communiceren, in gedachten naast de  bedden zitten.

De ene dierbare van een dierbare is er het ergst aan toe.

Zoveel diagnoses, slecht nieuws gesprekken en beslissingen 

vielen er in de laatste anderhalve maand.

Duivelse dilemma’s.

Zoveel keuzes werden er gemaakt in de laatste vier dagen.

Schakel de schakel de schakel, voor jou en voor allen rondom je.

Iedereen leeft mee. Op afstand. Daardoor zo dichtbij in de geest.

Voor je kinderen is dit ook geen kattenpis.

Je kiest ervoor om niet verder behandeld te worden. 

Je kiest om naar huis gebracht te worden. Thuis.  

Weg uit het ziekenhuis. Je wilt naar huis met 24 uurs palliatieve Zorg. 

Je hebt vrede met je beslissing. Jij en je Lief hebben er Vrede mee, hoe verdrietig het ook is.

Moge het rooster ingevuld kunnen worden met voldoende Zorgpersoneel.

Er is nog steeds geen voorraadje  mensen voor die  24 uur. Voor dagen en nachten.

Dan

je gaat tóch niet naar huis.

Je gaat naar een hospice.

En dan ...

wacht je totdat er plek is in een hospice,

in het ziekenhuis.

Vervolgens gaat het hospice niet door,

je blijft in het ziekenhuis.

Bij je thuis is de kerstboom in allerijl opgetuigd door je Lief.

Je zou thuiskomen...

Je bent de enige niet die nooit meer thuiskomt met Kerst.

In gedachten - netjes op afstand- neem ik afscheid van je. 

Dank dat je er was voor haar. Je bent een lieverd.

We zullen je missen. 

Ik hoop🙏🕯💕 dat wanneer de tijd daar is, je volledig thuis komt bij jezelf en je ontspannen je laatste adem kunt láten gaan.

🍀💕🍀

2.285 Vertrouwen

 Hm, waarom heb ik geen fotovan mijzelf in dit Blogspot? Omdat ik mij veilig wil voelen.  Maar ja, vandaag schreef ik wél over vertrouwen. Maar ja, het voelt wél kwetsbaar. Trouwens een foto van een schilderwerkje ( vergeet ik vaak te plaatsen)vind ik eveneens een foto van mijzelf, wellicht wel meer dan een foto van mijn gezicht? Ja, dat vind ik wel. Mijn schrijven is ook een deel van mijzelf. Hoewel je dat niet aan mijn gezicht kan zien, denk ik

Als ik een foto van mijzelf plaats dan kan ik niet meer ongedeerd ontladen en delen  in schrijfsels ...😳🧐🤔? 

 

2.284 Over wantrouwen, vertrouwen, keuzes en vriendelijkheid #motivatie #doeslief#wensen

 Ondanks dat er kortgeleden extreme uitingen zijn geuit hier in Nederland en een zo afschuwelijk ongemakkelijk gevoel mij bekruipt als ik er aan denk zo van “zijn mijn en andermans kinderen veilig nu en in de toekomst? ” 

Ondanks dat ik denk waar gaat het het naartoe in ons land en andere landen? Bang voor terreur? Best wel. Dat is logisch. Ik accepteer mijn  angsten en bezorgdheid, doch ik kies ervoor om ze geen voeding te geven. Ha, zoals nu popt up: je bent wél bang. Ja dus. Nou en? 

Ja, waar gaat het naar toe in de wereld in dit Corona jaar 2020 vol veranderingen? Hoe starten we weer op? Wat zal anders blijven? 

Ondanks dat er veel wantrouwen is? Ondanks dat er mensen zijn die zeggen dat er op Whats app  of waar dan ook gespioneerd wordt en data wordt verzameld of webbubbels van berichten vol achterdocht over fraude en andere narigheid, dan tóch KIES ik er voor om vertrouwen voeding te blijven geven. Mag ik alsjeblieft? Over veertien dagen heb ik -bij leven en welzijn meezit -73 jaar geleefd. Ik KIES ervoor om die te leven met goede intenties.

Met Vertrouwen - al worden we soms erg gekwetst in woord of daad-  met een gezonde dosis wantrouwen of -beter gezegd- alertheid / voorzichtigheid is niets mee voor mijn gevoel. We delen allemaal samen dezelfde planeet en adem. En een collectief bewustzijn waarbij dat waar je je aandacht op richt groeit. 

Waar je je aandacht op richt geef je voeding, zonder dat je al dat andere ontkent. 

Dus KIES ik er keer op keer op keer om in eerste instantie mijzelf en als het kan een ander te motiveren.

Ondanks doemdenkers en complotdenkers KIES ik er voor om steeds weer in een soort neutraalstand te leven vanuit mijn hart. KIES ik om te geloven in goede intenties. Keer op keer weer. Zo verdraaide lastig soms. Ondanks alles geloven in de goede intenties van een ander -zolang de ander niet schaadt, zoals rechts extremisme kan/ kon doen. Maar ja, misschien ben ook ik extreem? Men vindt mij soms naïef. Waarom? Hm, ook ik kan mijn levenslijstje ellende opnoemen. Het vormde mij. Doch ik KIES er- althans op dit moment van schrijven- niet voor om dat lijstje op te noemen. Soms wel. Ja, ik zie en voel  heus wel dat ieder huisje zijn/haar/ hun kruisje heeft. Koning, keizer, admiraal, burger, de Zorg, Politie,  enzovoort, kortom wij allemaal hebben onze moeilijkheden, zorgen verdriet, rouw maar ook vreugde, ieder op de eigen manier. Mijn overtuiging is dat iedereen naar beste vermogen doet en laat. Vanuit onze conditioneringen om te ontdekken dat sommige ervan zo gek nog niet zijn en daarvoor te kiezen. Zoals je fatsoenlijk gedragen.

Echter,  als ik vanuit andermans ogen maar ja ook de mijne naar de wereld kijk dan lijkt het surrealistisch. Werelddelen waar geen andere mensen in nood van buitenaf mogen komen. 

Mensen die in ons eerder goed geregelde landje hun banen verliezen. Ondernemers die duimen dat ze het financieel gaan redden. Sommigen zijn al onderuit. 

Alles is in verandering. 

Onze planeet ook. Ik wens dat de planeet Aarde er in dit Corona tijdperk niet zo sterk op achteruit is gegaan dan eerst. De aarde zal het so wie so overleven, doch de mensheid en het dierenrijk? 

Al dacht ik laatst, ik kan er niets aan veranderen als mensen onvriendelijk tegen elkaar doen of over elkaar praten met allerlei vooroordelen. Al dacht ik geen verschil meer te kunnen maken. Dan toch blijft er diep in mij de droom leven dat we allemaal samen een optimistisch, blij- moedig verschil kunnen maken voor een vriendelijker samenleving waarbij met vriendelijke ogen naar elkaar leren kijken

In het dorp waar ik leef, groeten wij elkaar. Ook de jongeren en wat vind ik het een cadeau dat ik gisteren twee tieners met donkere kleding en hoodies  over het hoofd die in nogal sombere bui onderuitgezakt op een bank zich zaten te vervelen reageerden op mijn vraag: “vervelen jullie je erg? “

“Ja nogal mevrouw. Stomme Corona. “

“Sterkte jongens nog even volhouden” en zij geven respons als duo:

“ Dank u mevrouw,  een fijne dag met een glimlach en een liedje in je je hart. “

Wowwww... dat is een wens die ik -toen ze kleiner waren regelmatig tegen ze uitsprak- als ze langs mijn huis naar de basisschool liepen. 

Het doet mij zo goed.@warm dankbaar gevoel💓. Misschien dat mijn vriendelijkheidsdroom wens toch een verschil mag maken? Met zijn allen, samen? Vriendelijkheid kost geen geld.

Waarom vooroordelen hebben, achterdocht, aannames en generaliseren? Onszelf vertrouwen, onze eigenwaarde zien dáár gaat het naar mijn mening, om. 

Weten dat we goede intenties hebben en geen schade kiezen te doen, dát is onze bescherming.

Zal ik-voor het eerst -op het Aanplakbord voor Vrijheid van Meningsuiting  verderop- deze  wens groet durven te schrijven? In íeder geval doe ik het hier.

Dag lezer, ik wens je een fijne dag met in je ❤️een mélodietje en een warme glimlach!  Geef het door aan elkaar. 

#doeslief, kijk met vriendelijke ogen naar je medemens ❤️

#doeslief wens jezelf en je medemens een fijne dag vanuit je ❤️. 

#doeslief, de ander heeft misschien nét of een poos geleden zijn, haar, hen moeder begraven, een broer, een zus, een vriendin. Of er is Ziekte in de familie. 

#doeslief, wrijf over je hart. Heb zelfcompassie en compassie met jezelf en de ander doch voel je grenzen. 

Soms helpt het om even afstand te nemen van wat dan ook om vanuit een ander perspectief  te kijken. 

Waar je je aandacht op richt groeit. 

🍀💕🍀