Het liefst zou ze op dit moment met de hand willen schrijven. Niets kan vergeleken worden met het via de pen je hoofd legen, je hart te luchten om je ziel, zaligheid en onzaligheid op papier te krijgen. Weg ermee. Weg?
Had ze op de laatste dag van het jaar weer een doos gevuld met dagboeken. Deze keer uit 2008-2009. Thema’s? Getob over werk na gebroken arm aan de kant van de borstamputatie. Reisstress. Van hot naar her ingezet worden voor arbeidstherapeutisch werken. Invallen bij terminale patiënten. Nachtdiensten draaien. Verhalen over die nachten. Dan wel werk, dan niet werk. Onzekerheid kwa werk en inkomen. Spaargeld opeten.
Dankbaar dát ze spaargeld had.
Afijn, heeft ze net die ene doos gevuld. Zijn eindelijk de bodems van haar twee smalle kledingkasten leeg, op een kleine doos met een handgeschreven correspondentie na, is ze zich bewust van het feit dat er nog in twee kasten ‘iets’ aan dagboeken ligt. Gaat ze na de strijk gedaan te hebben één tel gluren in de onderkant van dat ene kastje. Dom, dom, dom.
De bovenkant was al eerder dagboekvrij. Wat ligt er nog omderin? Oh, mijn hemel. Twee planken volgepropt met allerlei formaten volgeschreven schriften. Een kleine linker stapel gaat terug naar 1991 ( 30 jaar terug) dichtprobeersels, een schrijfcursus en ...vier schriften als dagboekjes over het hebben van borstkanker (2005) en het toeleven naar een borstamputatie en over de tijd... daarna. Pffff, niet te filmen. Wat een ellende. Ze leest. Ze leest zichzelf. Ze leest zichzelf over hoe ze zich destijds voelde en dat whammm neerpende. Deels ook over wat er in de wereld gebeurde. Het verleden voelt als altijd als gisteren. Raaaarrrr. Ze heeft compassie met zichzelf, doch ... het is een ander leven. Oh ja? Yep. Dat is het. Ze herinnert zich woorden die anderen zeiden na de diagnose.
Haar vader door de telefoon.
“Oh, je hebt kanker? Dat wordt tegenwoordig zo vaak gezegd. Komt vast in orde. We zijn van een sterk geslacht.”
“Pap, mijn rechter borst is geamputeerd. Het is geen grapje en geen griepje.”
“Hou je goed, dochter. Zing een liedje.”
Grrrr ...
Doeeei Pap. En ...ze schreef weer eens van zich af.
Het is bizar om jezelf te lezen. Ze leest zichzelf terug vanuit de ogen van dierbaren: overdreven geschrijf. Te veel. Te beschrijvend. Help. Alles verbranden? Of in de container met restafval?
Dan ...weer zelfcompassie. Is het overdreven? Ze had kanker en dát was heel eng bedreigend. Tevens de stress, het gedoeee om genoeg uren werk te hebben. De Poortwachterswet was nét in het leven geroepen. Dus ... zo snel mogelijk weer aan het werk was de boodschap. Haar eigen tempo van herstellen niet kunnen volgen. De zware nachtdiensten. Bij terminale patiënten met uitbehandelde kanker. Zelf ademende ze haar angst om uitzaaiingen te hebben weg. Schreef het tevens van zich af. En ... bij terminale patiënten was niet veel tilwerk. Haar arm kon ze zo veel mogelijk sparen. Verder waren het bijzondere nachten. En ja heus ...ze is dankbaar dit mee te hebben mogen maken. Bijzondere, unieke mooie mensen aan het einde van hun leven.
Het is 2021. Dan komen de tranen. Om al die mensen. Om al die dagboeken.
Om het feit dat ze niemand tot last wil en wou zijn. Om het feit dat ze niet zonder met de handschrijven kan én niet zonder wil. Zonder zielig te willen doen. Ze is niet zielig. Ze is een krachtig vrouw. Maar zonder dagboekschrijven weet ze niet of ze het gered had en zal redden. Hm, klinkt dit dramatisch? Al vanaf haar 12de -tot die ochtend, schrijft ze van zich af in dagboeken. 62 jaar van haar leven. Pfff...
Inderdaad niet normaal? Echter, ze is vast de enige niet die dagboeken vol pent.
Hoe moet het nu?
Later?
Als ze er niet meer is?
Niet leuk voor haar kinderen of andere nabestaanden om geconfronteerd te worden met die verzameling-die in de loop der jaren verwijderd is- altijd weer aangevuld. Ze kan ze niet meer verwijderen.
Moment opnames in de tijd. Ook liefdevolle.
Ja, het PJ.Meertens Instituut wil wel dagboeken hebben na haar overlijden. Maar ja, het is ook erg privé. Ze schrijft tevens over haar kinderen. Dus?
Ze weet niet waar ze goed aan doet.
Ok. Dan —> besluit ze dat ze van zichzelf geen blanco schriften met harde kaft meer mag bestellen. Geen ladingen pennen evenmin trouwens. Zo slecht voor het milieu. Ook beter voor haar portemonnee. Ze kán het. Ooit kikte ze af van jaren sigaretten roken, verder drinkt ze geen alcohol en aan haar lijf wil ze ook geen polonaise. En dus ...stoppen met de hand schrijven? Of kiezen tussen binge koekjes eten en stoppen met dagboekschrijven?
Echter, hoe goed het haar ook doet, het dagboekschrijven moet nu écht stoppen?
Moet het?
