2.299 lenteweer in februari eind week 7 -2021

 Eind februari is het nog maar,

na een week sneeuwpret  en temperaturen onder het vriespunt, 

worden wij 

wederom getrakteerd,

nu op zacht weer. 

Gisteren was het eveneens 17 graden.

Ongelooflijk. Ah, het klimaat. Crisis. Wat voor klimaat zal er over drie generaties zijn? 

Vandaag weer zacht weer. Toch ben ik dankbaar.

Niet te veel dode takjes weghalen. Nog niet spitten.

De planten komen nu uit hun rust, wie weet wat voor temperatuursschommelingen

we nog kunnen verwachten. Nog niet snoeien.

De vogels fluiten volop, sommige vliegen al met takjes,

op weg naar een nestje bouwen. Dat is de natuur

Net als dat het de natuur is voor mensen

om naar buiten te willen. Vit D inademen, de zon op onze huid voelen

Dat is normaal, net als knuffelen, handen geven en op een niet te druk terrasje zitten om die eerste warme zonnestralen op te vangen. 

Mentaal en fysiek gezondheid inademen. Immuunsysteem een boost geven.

Dát is nodig, ieder jaar weer.

Ben niet snel geïrriteerd, maar nu ik lees dat toegangswegen naar natuurgebieden zijn afgesloten omdat het er anders-volgens de Corona maatregelen - te druk wordt, heb ik opeens iets verdrietigs en geïrriteerd tegelijkertijd.  Er schijnt geen oversterfte door Corona te zijn. Toch?

We leven in Vredestijd! We willen wandelen. 

Zelf heb ik een simpel leven. Ik pas mij met gemak aan de Corona maatregelen aan,

maar met zacht weer beperkt worden vind ik voor jong en oud te frusterend.

Steeds maar iets niet mogen, frustreert en dát is niet goed voor de gezondheid. 

Dadelijk ga ook ik lekker naar buiten. Mijn dagelijkse ommetje. Wellicht ietsje verder. Naar het kanaal.

Kijken of er al plezierbootjes varen. Zo ja, zwaaien. 

Véél zwaaien. 

Toen ik bij het kanaal kwam viel er weinig te zwaaien. Wel te ruiken en ook te zien.

De bolletjes in de tuin zijn weer verder boven de grond gekomen, knoppen aan de hortensia’s. Alle van- mijn met zorg gestekte en opgekweekte- geraniums hebben de geest gegeven tijdens de vorst. Ze doen het al winters lang, maar ja tegen sneeuw en vrieskou konden en kunnen ze niet.

Behalve één, die in de knop stond toen het kouder werd,

Sindsdien staat ze in de keuken en haar knoppen hebben zich geopend.

Ze is  behalve drie andere mini stekjes de enige geranium overlevende uit mijn tuin.

Het is wat het is, doch het stemt mij verdrietig -maar dankbaar- voor de jarenlang volle bloemenpracht.

die deze zomer niet meer zal zijn.

Opnieuw stekken zodra het mogelijk is. 

Dan een thermoskan plus wat fruit in mijn rollatormandje doen

en hoppa naar buiten. Gezondheid inademen. Dankbaar dat hier geen wegen versperd worden.

Middags ben ik lui maar oh zo fit. De televisie is sinds begin deze week kapot en al keek ik gericht, dan toch vind ik het een verademing. Ik nestel mij op de bank -die ik afgelopen week op een andere plek zette- en samen met een beker chocolademelk en later bekers thee, verslind ik eindelijk de  tijdschriften die in maanden tot een fikse stapel groeide. Ik kwam er maar niet aan toe. Vandaag kom ik tot rust. Mijn ogen ook. Het doet mij goed. Hé, gezellig. 

Later herschik ik de stapel ongelezen boeken die op een andere bijzettafel ligt. “Jullie ga ik van de zomer in de tuin lezen.” 

Op een zalige wokmaaltijd bereiden heb ik niet gewerkt. Ik heb een vakantiegevoel. Mijn dochter belt en ik vertel haar dat: jij  hebt toch altijd vakantie? 

Nee dochter, met pensioen zijn is niet altijd een vg ( vakantiegevoel ) hebben. Ik kon het niet uitleggen. 

Echter, het heeft met hier en nu te maken. Met focus. Met dankbaar zijn voor de zegeningen in mijn leven. Zien wat fijn is.

2.298 Wintersweer februari week 6-2021

Weken vol grauwe luchten, kil herfstachtig weer vol nattigheid, de botten en spieren strammer, het serotonine gehalte daalt. Gelukkig Is het dagelijks al iets langer licht. Dat scheelt. 

Ondanks lockdown en avondklok 

toch bewegen. In de regen lopen,

op de fietspedalen in huis 

doorzetten. 

Conditie op peil houden.

Dan   ... een weersommekeer. 

Van + 10 naar -10 graden.

Snijdende, gure wind jaagt door en over het land.

Steeds heftiger. 

We trekken ons terug in onze huizen,

Dankbaar voor het dak boven ons hoofd, 

de centrale verwarming draait.

Dikke truien aan en een maillot onder de broek,

dankbaar dat het kan.

Dankbaar voor warme kleding, voedsel en water, 

een bed met dek.

Daklozen worden  opgevangen.

Een fikse sneeuwbui. Snel groeit de laag  

afgewisseld door her en der 

witte sneeuwduinen.

De vorst is in het land

heeft alles in de koude hand

We vertragen nog meer.

De wind gaat liggen.

Een opgewondenheid als kinderen

bevangt ons,

we zijn blij

door de verstillende witte deken,

het is als een belofte.

Gek eigenlijk, want sneeuw is koud

doch van een verleidelijke schoonheid.

De storm is gaan liggen

De zon breekt door 

Strakblauwe luchten

doen aan een wintersportplaats denken.

Ze doet de sneeuw stralen. Schitterende

kleurrijke ijsbriljantjes showt ze.

In hard sneeuw teken ik smileys.

Zonlicht op de witte laag die bomen, planten, huizen,

wegen bedekt  maakt het dorp

sprookjesachtig prachtig, weg is het Corona sagerijn 

... als sneeuw voor de zon. 

Met jas aan op een stoel voor het huis,

Snufferd in de zon. Doet goed.

Waar is de slee? In lang vervlogen tijden ( jaren ‘50)

roetsjten 

mijn broertje, zussen en ik 

om de beurt hellingen af.

Mijn kinderen gleden er eveneens mee door de straten

en van de dijk af. Sneeuwpret is aanstekelijk.

Ik haal hem tevoorschijn, borstel het stof en spinrag eraf, schuur de ijzers op.

Ah, oude slede van duurzame kwaliteit. Dankjewel. 

De buren verderop hebben geen slee. Ik leen hem uit,

hun kinderen zijn dolblij. 

Derde generatie die ervan geniet.

De slee en ik glimlachen.

Het ijs op sloten en plassen groeit aan,

Schaatskoorts. Echter, geen NK, noch Elfstedentocht. De laatste was in 1997.

Zo sneu. Mag niet in verband met covid 19 en diens varianten.

Vroeger werden mensen met tbc naar Zwitserland gestuurd,

voor de gezondheid!  

Ik haal mijn ijzers tevoorschijn.

Het is zo lang geleden.

Maar dan. Nee, het lopen gaat te moeizaam

het is de goden verzoeken om te schaatsen.

Al denk ik nog zo positief. Het is niet anders. 

Ik kan mij geen valpartij veroorloven.

Dag schaatsen. Ooit kocht een vriendje jullie voor mij.

Kunstschaatsen. Ik leerde het snel.

Ik maak ze schoon, ik ga ze doorgeven. Er is vraag naar.

Heeft u nog schaatsen?

Maar dan, nee toch niet.

Niemand wil ze tot nu toe hebben.

In de gang liggen ze te wachten. 

Moge er iemand komen

want dit weer zal niet lang duren.

Een brief op de deur helpt wellicht. Brief hangt.

Oké, de kunstschaatsen hebben een ietwat gebarsten uiterlijk,

de ijzers móeten nodig geslepen worden. Echter,

gaan met die banaan zolang het nog kan.

Een weersvoorspelling kondigt aan dat deze vorstperiode

mogelijk als het laatste échte winterse weer in Nederland te boek zal gaan.

De Klimaatcrisis is.

Meer tropische zomers zijn te verwachten. Meer en meer.

Mijn tuin is een en al vogelgekwetter: merels, spreeuwen, 

1 roodborstje, 2 koolmeesjes en de vaste bezoekmussen

 die mijn tuin als hun territorium zien. Allen eten en drinken 

mij de oren van het hoofd. Het is een dure bezigheid aan het worden.

Steeds opnieuw waterbakjes ontdooien is opletten opdat ze constant te drinken hebben en houden.

En ...weer of geen weer, er zijn vogels die graag badderen.

Dat de vleugels niet bevriezen snap ik niet. Google geeft wellicht antwoord. Waarschijnlijk heeft het met vetlaag te maken.

Het dagelijks wandelen buiten- behalve mijn pad voor en achter plus de stoep sneeuw en ijsvrij schuiven -is er niet bij. Maar oh, wat vind ik het heerlijk buiten. Zon en sneeuw lokken mij. Buurvrouw raadt mij het wandelen af. 

Hm. Dan ga ik tóch en loop als een soldaatje op wacht 

heen en weer voor vier huizen over het smalle schoongeveegde ontdooide pad op de stoep.

De buren krijgen de slappe lach iedere keer als ik langsga en zwaai, soms echt stappend met de knieën iets hoger.

 Een jongetje kijkt mijn heen en weer gedoe aan.

-Wat doet u, mevrouw?

—Ik houd de wacht.

-Waarom doet u dat?

Dan ontspint zich al heen en weer lopend 

een leuk gesprek over botten

en het voorkomen van vallen bij oude mensen.

Voel mij stokoud doch springlevend en vol humor.

Het jongetje stapt mee. 

We leggen heen en weer voor de vier huizen 2.3 km af. 

We hebben pret. Mensen aan de overkant 

lopen lachend voor een tweede keer voorbij.

Wij wijzen elkaar op sneeuwkristalletjes op de heg

en tekenen smileys in de harde sneeuw.

De sneeuw schittert schitterend in de stralende zon.

Wij zijn blij. 

De al eerder opgekomen sneeuwklokjes 

en andere sprietjes van bolletjes

laten zich wederom zien door al iets ontdooide sneeuw. 

Zij zijn sterk. Wat een ongelooflijke levenskracht,

Voor zo lang het duurt

Zij zijn sterk

Volgend jaar zijn ze er weer.

Mensen met korte lontjes zie ik niet

Hier en Nu.

Zondag zal de dooi invallen.

Fijn weekend.

Oud Hollandse taferelen:

https://nos.nl/l/2368371 met oa wonderschone foto’s van molena,

, ijs en schaatsen

https://nos.nl/l/2368393 Schaatsen

https://nos.nl/l/2368535 Drone beelden van schaatsen op plassen.

https://nos.nl/l/2368618 De winterse week in een video.

 

2.297 We wisten het niet

  Onze kinderen mogen we onze kinderen noemen volgens de Nederlandse Wet én de wet van mijn hart en ziel. In het belang van de kinderen? Eigenbelang door de kinderwens? 

Toentertijd  dacht ik dat het goed bij elkaar aansloot. In het belang van de kinderen. Ja! Dachten we. 

Mag ik er over schrijven hier?  Ja, schrijven staat vrij, echter de privacy van mijn  kinderen moet ik in acht nemen. Daarom schrijf ik op een enkele keer na nooit over mijn kinderen. 

In het belang van de kinderen en die van onze kinderwens dachten we gingen we  door ál die onderzoeken eind jaren ‘70, begin jaren ‘80. Het hemd wordt je van het lijf gevraagd. Dit is meer dan logisch want afgestaan zijn  en geadopteerd worden is niet niets. Zorgvuldig zijn. 

Waren we goed genoeg? Als aspirant ouders moet je aan zoveel verwachtingen voldoen vooral in de vorm van documenten. Papieren, papieren en nog meer papieren bij elkaar verzamelen. Het Gezinsonderzoek door de Kinderbescherming. We gingen ervoor. Probleempje was even dat ik in pleeggezinnen heb gezeten, doch ik kan liefde geven en ik had lieve ouders met normen en waarden.

Daarom ...we gingen ervoor. Dertigers waren we. Het mag niet weer misgaan met de kinderen. Afgestaan worden is al erg genoeg.

We deden alles met de beste intenties. 

Hun pap was en is een goede papa. Van mijzelf kan ik nu ook zeggen dat ik naar beste vermogen hun mam was en ben. Er waren tijden dat ik regelmatig twijfelde of ik het wel goed deed. Steeds opnieuw naarmate ze ouder werden vond ik opnieuw het mamaschap uit. Dat doet iedere ouder.

Helaas kwam er een scheiding tussen ex en mij. Het constante  gezinsbestaan wat ik mijn twee lieverds, mijn man en mijzelf ook zo had gegund was opeens anders. Toch is het nu ook goed. De kinderen zijn geliefd, zo gewenst en we gaven ze mee zelf keuzes te maken.

In maart 2019 kwam ik er voor het eerst achter dat er misstanden waren in de adoptiewereld. Het kindertehuis waar onze oudste vandaan kwam stond in een slecht daglicht. In één klap werden alle momenten vol schoonheid anders. Nu zijn ze terug. Ik mag ze koesteren. Mag dat? Ja.  Dat moet zelfs vind ik.

Over de misstanden gesproken met een paar dierbaren die zeiden wat ik niet moest voelen en denken. Behalve die ene lieverd die luistert. Met oudste kind het er over gehad. Zijn woorden moet ik respecteren. 

Het    is   niet   anders! Wat had ik gedaan als ik destijds iets had vermoed? Niets? Ik weet het niet. Het is gegaan zoals het ging.  En ja, mijn hooggevoeligheid was er ook. 

Omdat het mij traumatisch lijkt om je kind af te staan en om afgestaan te zijn heb ik altijd een in gedachten band met de beide biologische moeders gehad. Ja vooral de moeders. Af en toe schreef ik naar beide kindertehuizen dat de kinderen het goed maakten. Ik blijf loyaal naar de biologische ouders en naar de kinderen. Het een sluit het ander niet uit. 

En ja, onzeker is iedere ouder bij tijd en wijle. Doch van full time thuismoeder zijn heb ik geen spijt van gehad. Vaak brachten de kinderen vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis. Goede tijden. Het leven ging zo met ups en downs. We hadden en hebben  zeer speciale ervaringen/ gesprekken. Dankbaar ben ik dat ik dat mee mocht en nog mag meemaken. We hadden het goed. Ja, goedbedoelde soms te gênante vragen van mensen. Dan dacht ik altijd als onbekenden op straat van alles vroegen.’ Ik vraag toch ook niet naar uw voorouders enzovoort. ‘ Discriminatie was een onderwerp en een pijnlijkheid.

Wanneer de kinderen vragen hadden dan gaven we antwoord. Alles op hún tijd.

Dat veranderde in 2019.

Ergens voel ik nog steeds de band met de biologische moeders, maar ook is er de schaamte van het niet geweten hebben wat er zich in de landen van oorsprong afspeelde en dat er ouders zijn die hun kind opeens kwijt zijn. Vermist? Bij ‘gewoon’ afstaan kúnnen biologische ouders nog weten waar hun kind heengaat? Weet ik niet zeker. Ja, ik had er door de jaren heen tamelijk vrede mee. Had het druk met de kinderen. Met jongste wekelijks naar het ziekenhuis. De band met mijn kinderen was er al  voor hun komst. Verweg waren ze, op afstand maar oh zo dichtbij in mijn hart. En toen we bij het bedje van onze oudste stonden op een voor mij belangrijke datum voelde het zo kloppend. Was dat hoogmoedig? Ik weet het niet. Het voelde kloppend. En ik voelde mij nederig. Ook de thuiskomst in Nederland voelde kloppend. We kwamen thuis. Anderzijds voelde het deels toch ook dat ik het rot vond dat ik toentertijd geen oplossing voor de vooral moeders ( sorry vaders) wist.

Denkend aan verdwijning/ vermissing voel ik hun rauwe smart. Ik stem mij af en weer zeg ik: sorry, dierbare moeders, ik wist het niet. Maar ja, wat is waarheid in ons geval? Waarheid is dat we een goed leven hadden. Ja met ups en downs doch tamelijk  stabiel. Tegenwoordig zijn ze al jaren  uitgevlogen. 

Vorige week waren adoptiemisstanden  wederom op het Nieuws. Mijn oudste was bij mij. We luisterden en we zeiden niet veel. Behalve dat het vreselijk was en is. Samen keken en luisterden wij. Ik blokkeerde. 

Gisterenavond  was het  voluit in het Journaal. Minister Dekker bood zijn excuses aan aan alle geadopteerden. Honopono bad ik tegelijkertijd. Is het echt waar? De misstanden? Wat is er waar?

Wat kan ik eraan veranderen? Niets. Er is boosheid in mij  dat er zo met kinderen is omgegaan. En ...met ons. Een wirwar aan gevoelens. Terwijl wij - en we zijn de enige niet- ons stinkende best deden om kind waardig te worden bevonden. Al die papieren. Zoveel. En ...een wachten, een verwachten van 5 jaar.  Of was het vier? Gek, ik weet het niet meer. En ja ... we gingen ervoor. Hoeeee kan het dat wij - en alle andere adoptief ouders- hier in Nederland alles legaal volgens de wet deden en dat er zo met de kinderen en ons werd omgegaan?  We twijfelden er totaal niet over dat 

ook zo was in het land van herkomst. Wat waren we jong en naïef. 

Hoe dit alles - als het waar is- te verantwoorden naar mijn kinderen toe? Ja! mijn kinderen. Ze voelen als mijn vlees en bloed. Ik ben een verbond voor het leven met ze aangegaan. Wij zijn een verbond aangegaan. Soms is het goed zegt vooral jongste lachend dat we geen bloedband hebben omdat ik soms wat warrig kan zijn in verband met veel voelen en aanvoelen. Dat neemt niet weg dat we van elkaar houden. Door dik en door dun. 

Doch ...na ja, ik voel mij op dit moment van schrijven nog te rot. Slapeloze nachten gehad. In een vicieuze  emotienele gedachten cirkel ronddraaien. Totaal niet meer denken aan de Calm app of aan ademen. 

Nu adem ik wel door en denk aan mijn twee volwassen lieverds. Ik kan mij niet voorstellen dat wij niet in elkaars leven zouden zijn gekomen. Ja, ik ben dankbaar dat we op elkaars pad mochten komen. Mochten? Mocht het?  Daar ga ik weeeeer.

Mijn ex echtgenoot appte mij vanmorgen oa: ik zou stoppen met dat worstelen. 

Ik dacht: gemakkelijk gezegd, ik ga mijn hele Blogspot volschrijven. Misschien geeft dat soelaas? Maar nee. Kalmaan. De privacy van mijn kinderen is belangrijk. Ze maken het goed.

En ja, dan zeg ik op dit moment: zijn er andere ouders van onze kinderen in de buurt? Nee. Dus we gaan gewoon verder anders word ik gek en maak ik mijn kinderen tureluurs. Onze kinderen. Die gewenst zijn en geliefd zijn. Nee, er is niemand anders in de buurt. Geen andere moeder. Het is niet aan mij om zoektochten te ondernemen. Ook niet in geval van vermissing? Op dit moment van schrijven zie ik in: Nee. Wat de kinderen ook kiezen te doen en te laten: het is goed. Waar zij zich het beste bij voelen. 

Ja, ik voel dat heel sterk: NEE, ik kan niemand redden. 

Wel kan ik kiezen hier en nu om mijzelf in mijn kracht zetten. De kracht van het mama zijn. Ook nu er ál dat gedoe is kan en mag ik het VANUIT DE WET VAN MIJN HART EN ZIEL zeggen dat ik hun moeder ben en daardoor mijn kinderen in hun Kracht houden. 

In het belang van de kinderen die zeggen geen behoefte te hebben om te zoeken. Dát is hún goedrecht. Waar ze ook voor kiezen het is goed. Dan sein ik nu de wens/ bede  het universum in richting  biologische ouders ver weg toe dat het de kinderen - zover ik het mag weten - goed gaat. Honopono. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel🙏🕯❤️.

 Honopono ook naar onze kinderen toe. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel.  🙏🕯❤️.

Wát spijt mij nu ik op dit punt van schrijven ben aangeland? Veel? Nee. Ik ben dankbaar voor dat de kinderen in mijn leven waren en zijn. Ook dankbaar dat ik ze als volwassene mag meemaken. Het spijt mij maar ik kan het leven van andere vrouwen niet oplossen. Ook niet het leven van de biologische ouders van onze kinderen. Noch kan ik het leven van onze  volwassen kinderen  regelen of oplossen of ze voor innersmart behoeden. 

Echter, Overheid van weleer. Het belang van welk kind dan ook moet altijd voorop staan in geval er ooit weer geadopteerd gaat worden.

De excuses aan alle geadopteerden hadden voorkomen kunnen worden als de overheid van destijds zich net als alle aspirant adoptief ouders zich aan de wet en de kompas van de morele wetten had gehouden. Pfff ...ik kom weer richting vicieuze cirkel. Het is zinloos. Stop mathil. Het is niet anders. Het is gegaan zoals het ging. 

Wat is de waarheid dan? Dat het ging zoals het ging.

Waarheid is dat we van elkaar houden. Door lief en leed. 

Waarheid is ook dat ik wederom het moederschap aan het uitvinden ben. 

Op de achtergrond blijven. Rustig gepensioneerd. 

Verdorie die Corona. Wat zou ik mijn kinderen op dit moment graag willen omarmen en knuffelen. Niet op afstand maar gewoon blij, blij, blij als voor de coronatijd. Blij elkaar te zien.

Al draait de wereld nog zo raar

Wij houden van elkaar.

Dat is míjn waarheid.

🍀💕🍀

 

2.296 Nationale Holocaust Herdenkings Dag

 Mijn allergie tegen generaliseren, vooroordelen, discrimineren en uitsluiten verergerde doordat ik opTwitter las dat sommige relschoppers die in Rotterdam huis hielden van een bepaalde afkomst zijn en ...gelijk werd -door een groep -ieder mens met die afkomst in Nederland over één kam geschoren. Het maakt mij misselijk. 

31 januari. Nationale Holocaust Herdenkingsdag. Op deze dag ‘hébben’ we het recht en ik vind tevens een plicht, een verantwoordelijkheid om voor verbondenheid te kiezen. Dat zijn wij verschuldigd aan alle omgebrachte onschuldige mensen van Joodse, Roma en Sinti afkomst. Alle mensen wier Vrijheid met voeten werd getreden. 

Iedereen van een bepaald Volk, een religie of een denkwijze over één kam te scheren?  

Dat voelt afschuwelijk. Als individu weet je je geen houding te geven. In het buitenlandse nieuws las ik over de rellen van kortgeleden, dat wij Nederlanders vanuit het perspectief van die kranten ook over 1 kam worden geschoren. Dat voelt ongemakkelijk. Ieder mens heeft zijn, haar en het kwaliteiten én tekortkomingen. Zie de mens!

Vrijheid in Vredestijd is een kostbaar goed. Het kan onder de voet gelopen worden en dát is niet waarom oorlog nu voorbij is. Is dat Vrijheid?  Hoe zit het met jouw en mijn innerlijke strijd? Is het oorlog of strijd?

Moge wij allen Bruggenbouwers tussen mensen zijn. Steeds opnieuw. Ja, ook in coronatijd.

Het is een keuze die het hart samen met het verstand maakt.

Vrijheid  in Vredestijd is voor mij kiezen om steeds weer voor verbondenheid te gaan al is er nog zo’n diversiteit.

Ik herhaal. Vrijheid, wat is dat?

Vrijheid en Vrede zijn met elkaar verweven.

We leven als land in en dankzij de Europese Unie al bijna 76 jaar oorlogsvrij

In Vrede en Vrijheid,

Dat is groot respect waard. 75 jaar - bijna 76 jaar- geleden zijn vele mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog omgekomen en vermoord. Voor  onze vrijheid? Nee, hun eigen Vrijheid werd verkracht. Hun waardigheid als mens werd gestolen, omgebracht.. 

Mensen uit landen waar oorlog en/ of dictatuur zijn naar ons land gevlucht.

Een land waar je in vrede en vrijheid kunt en mag leven.

Kies daarvoor zeg ik tegen mijzelf. Zelfs in coronatijd. Gewoon in je innerlijk. Heb het goed met jezelf, keer naar binnen. Al bijna drie jaar volg ik de mindfullness @ Calm app. Ik leer erdoor. Al kan ik nog steeds in de stress modus schieten en geen weerwoord hebben, dan kom ik er tóch steeds sneller uit, dankzij wat ik wel wist maar wat beter beklijft door Calm.

Vrijheid is voor mij vertrouwen met een gezonde dosis alertheid. 

Vrijheid is voor mij achterdochtige gedachten geen voeding geven, mij aan regels en wetten houden, met een gezonde dosis alertheid.

Vrijheid is voor mij wel of niet werken aan jezelf, aan je emotionele en geestelijke ontwikkeling met en in respect voor je medemens opdat we in vrede met onszelf en onze medemensen

kunnen leven. En Oke, het leven is niet statisch. Het beweegt. Ja, ook in Coronatijd.

En ja, we verschillen. Tegenwoordig merken we steeds meer de verschillen. Dat kan tot  ongelooflijke Babylonische spraakverwarringen leiden want ieder mens spreekt vanuit dat wat hij als waarheid ziet en voelt. Dat vind ik vaak zo moeilijk, want in wezen heeft ieder mens gelijk. Doch het gaat niet om je gelijk halen. Het gaat vind ik om vanuit je hart de ander te zien. Zo simpel en moeilijk tegelijkertijd.

Maar ja,  in ieder mens huist toch de behoefte om voor vol te worden aangezien. 

Om gezien te worden. Gehoord. Met vriendelijke ogen aangekeken te worden. We zijn allemaal mensen en hebben deze planeet als woonplaats. Ieder als het meezit zo’n negentig jaar. 

Leven en laten leven. Vanuit respect voor elkaars eigenheid. Zo simpel, zo moeilijk,

Een eigen wil, zelf keuzes mogen maken. Ja, ook in deze Coronatijd. Het goed hebben met jezelf.

Ons bewust zijn dat ieder doen en laten een gevolg kan hebben. 

In stilte herdenk ik al schrijvend de Holocaust. 

Een wereldvrede vlam brandt rustig 

Ze brandt voor zo afschuwelijk veel onschuldige mensen die omgebracht werden in de Tweede Wereldoorlog ( en ...daarna) om wie ze waren, waarin ze geloofden terwijl zij geen schade deden.

Waarom? 

Daarom ... alsjeblieft -sommige generaliserende- politici: stop met generaliseren! Geef alsjeblieft, alsjeblieft een goed voorbeeld aan de jeugd. Stop met vooroordelen voeding te geven. Wees Bruggenbouwers. 🙏🕯❤️

https://www.auschwitz.nl/nederlands-auschwitz-comite/onze-activiteiten/nationale-holocaust-herdenking/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Holocaust

🙏🕯💔 5-6 miljoen mensen! 

2.295 Een wandelingetje

Het dorp rondlopen. 

De rollator piept.

Mijn schoenen trommelen in een langzaam, rustig tempo over de weg.

Het water klotst een beetje. 

Langs de dijk loop ik,

bovenaan kijk ik naar het waterverschil. 

Dimensies. 

Het water staat hoog.

(@Bloem, zie je? Zoals je voorstelde heb ik van de zinnen een gedichtachtigheidje gemaakt. Echter ik krijg die witjes niet weg🤔.)

Onderaan grazen liggend de twee dorpszwanen. 

Ik lailailai 🎶luid Pavane, het mannetje kijkt kwispelend op. We kennen elkaar. Zijn vrouwtje zal over een paar maanden weer gaan broeden op haar vaste plek. Later de kleintjes. Ik verheug mij en kan er zo van genieten lente na lente na lente.

Ganzen vliegen in formatie hoog in de lucht 

lijken net door de draaiende wieken van 

de windturbines heen te vliegen, 

deze zoet, zoeff, zoefffen hun perpetue mobile,

helaas nooit locked down. Avonds na 21uur zijn ze nóg irritanter te horen

hoewel ze langzamerhand iets vertrouwds hebben.

Verder lopend zie ik een vrouw de ramen van haar zo gezellig uitziende dijkwoning lappen, een paar kippen scharrelen om haar heen. We zwaaien naar elkaar. “U bent de eerste mens die vandaag ik zie” roep ik.

“U ook” hoor ik terug. 

Weer in het dorp, ontmoet ik twee kinderen. Ze hebben beschilderde stenen gevonden. Ze jubelen. Ze doen mij glimlachen.

Thuiskomend begroet mijn poezebeest mij vanachter het raam met een voor mij  onhoorbaar mmmaaa. Als ik de sleutel in het slot steek komt zij mij tegemoet. Dag huisgenootje. Zij krijgt een mini potje brokjes en voor mijzelf zet ik een pot verse thee. ja, vaak gebruik ik oude zakjes, nu niet.

Mijn kinderen sturen mij een sms. Ik denk aan toen ze klein waren, hoe ze na schooltijd (lagere school, later basisschool) meestal een vriendje of vriendinnetje meenamen en hoe we regelmatig met zijn vijven theedronken. Kletsend.

Wat was het gezellig. Mijn mond krult in een dankbare💓 glimlach. 

Later toen ze al lang de deur uit waren, kwamen mijn buurvriendinnetjes vaak. Ze waren kind aan huis. Soms kwamen ze tussen de middag lunchen. Echter, vaker kwamen ze na schooltijd of in het weekend . Knutselen. Spelletjes doen. Vogels bekijken met de verrekijker. Hutje bouwen. Praten. Van gedachten wisselen. Zingen. Gek doen. Poffertjes bakken. Meehelpen met eten bereiden. 

Het was best druk, maar toch ...heerluck. Want wat was het gezellig. Mijn mond blijft krullen in een dankbare💓 glimlach. 

Ja, iedere periode en levensphase heeft zijn ups en downs. Op dit moment van schrijven rest dankbaarheid. Dankbaar dat ik het mee heb mogen maken.

De tiener die ik ooit was heb ik door de jaren heen al helend langs de tijdlijn van mijn leven naar Hier en Nu meegenomen. Het is volle maan, op dit moment geen blue moon of deels toch wel? Er is keuzevrijheid, ik kies om te zien wat hier en nu op dit moment is. 

De tiener die ik ooit was, glimlacht💖. We voelen ons stokoud en tóch ook jong tegelijkertijd. Zijn wij heel? Op dit moment van schrijven wel. Wel véél gevoel en emoties die ik eruit loop,schrijf, schilder en zing. Lailailai mijn moeder zong ook vaak besef ik opeens. Ah, Mam. Ik houd van je. Ze glimlacht over de dood heen rechtstreeks mijn hart en ziel in. 💓 Ah en Pap? Die hoor ik - bagateliserend -in mijn hoofd zeggen 

”Je stelt je aan. “

“Dag Pap. Mag ik alsjeblieft mijzelf zijn?”

Ik besluit dat het mag🥳 .

Dan haalt gelukkig een telefoontje van zoonlief mij nog meer in Hier en Nu. Fijn. Volgend weekend komt hij langs. Fijn. 

 “Zaterdagavond laat ga ik weer naar huis, Mam. “

 “Eum, dat gaat niet, zoon, in verband met de avondklok. Ruim op tijd weer naar huis gaan.”

 “Oh ja.”  

 “Het is niet anders” kiezen we bijna synchroon te zeggen. We maken er wat van. 

Daarna ga ik een maaltijd  voor mijzelf bereiden. Andijviestamppot met een vegaburger.

Dankbaar dat het kan.

Het is volle maan.

2.294 Volle Maan

  Al een poos heb ik een schrijfsel klaar over taalcoachen. Nou ja, taalvrijwilliger zijn want dat coachen ging mij gisteren niet goed af. Computer gedoeee. Aanmeld, inlog en activeringsgedoe waar ik niets van snap waarom het keer op keer op keer fout gaat en we er na een uur bijna uit zijn en dan toch weer niet. 

Uitleggen aan mijn taalmaatje cq bonusdochter lag evenmin in mijn vermogen en in haar vermogen lag  het te begrijpen ook niet. We begrepen er allebei geen bal van al dat digitale. Klantenservice en taalmaatjes docent gebeld. Stress in motion stak de kop op bij mij. 1/2 oxazepam helpt mij iets en dan ...verder.  Doorgaan. We zullen doorgaan. We lieten de verbale taal na nóg een uur eveneens voor wat het is en ik liet haar zien wat rockpainten is. Een happy stone maken door een steen te beschilderen en het dan ergens neerleggen om iemand blij te maken, ontspant en maakt zelf ook blij. In stilte schilderden wij. Gezellig. Wij begrijpen elkaar. Daar zijn geen woorden voor nodig. 

Maar ja, de wereld is van de Taal der Woorden? Babylonische spraakverwarringen ontstaan steeds meer zelfs al spreek je dezelfde landstaal. 

Stil. Stilzijn is ont-moeten.

Dat schrijfsel over statushouders en  taalvrijwilliger zijn laat ik voorlopig voor wat het is. Het komt wel of niet. 

Dan wou ik in verband met het feit dat het Holocaust Memorial Day was ook daar een stuk over schrijven. Tegen uitsluiting en vóór verbondenheid zijn. Want wat ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen. Mijn schrijfsel over Vrijheid in Vredestijd staat wél al klaar. Of ik het hier plaats is de vraag. Zo veel verschillende meningen zijn er en zo velen die zich niet vrij voelen. Gisteren tijdens een telefoontje met een dierbare vriendin eveneens. Opeens voel ik mij zo vermoeid. Zo afschuwelijk vermoeid. Meestal doe ik mijn best om mij in een ieder in te leven. Vanuit de diverse standpunten/ inzichten naar iets te kijken. 

Dat doe ik al vanaf mijn jeugdjaren. Zó dát ik op een gegeven moment op andermans meningen blijf herkauwen met een hoofd dat nauwelijks meer kan absorberen, terwijl ik heel goed weet waar ik voor sta. Dus is mijzelf uitsluiten is voor vandaag een strak plan? Straks mijn rollator en mijzelf uitlaten is  in ieder geval een strak plan. Uitwaaien. 

Uitsluiten, uitlaten, uitwaaien. Drie keer uit. Mag niet volgens  schrijvers die zich aan schrijfregels houden. Met alle respect maar het zal mij een worst zijn. Ik houd mij aan alle regels behalve met schrijven. Dát mag in dit land. Hoewel, je qua schrijven géén schade mag berokkenen. Verboden op te ruien. Was ik ook niet van plan, al zit ik mij af te vragen of ik op de een of andere manier via schrijven anderen zou kunnen stimuleren tot een vanuit thuis gezamelijk iets? .

Pfff ...vandaag niet. Heb genoeg aan mijzelf . Mijzelf te stimuleren, motiveren en inspireren.  Blah!

Want vandaag was er wederom digitale ellende. Wat krijg ik er een stress door. 

Heb mijn dag niet. Hoewel ik mijzelf had toegezegd te gaan schrijven of te schilderen. 

Nu ben ik moe en sluit mij voor vandaag zelf uit of misschien doe ik dat mijn leven lang al sinds mijn 12e?  Lekker thuis. Zacht muziekje op. Geen gepraat. Even geen meningen van een ander. 

Net stond een Politiewagen een poos in de straat tegenover mij. Dat gaf mij opeens zo’n weldadige rust. Een veilig beschermd gevoel na alle spanning en bezorgdheid over mijn kinderen, anderen  en ook hier bezorgdheid en oude echo’s vol angst, terwijl ik vertrouwen voeding blijf geven. Nu de wagen weg is schiet ik in de huilmodus en kan ik er niet mee stoppen. 

Het is volle maan.

O