Eind februari is het nog maar,
na een week sneeuwpret en temperaturen onder het vriespunt,
worden wij
wederom getrakteerd,
nu op zacht weer.
Gisteren was het eveneens 17 graden.
Ongelooflijk. Ah, het klimaat. Crisis. Wat voor klimaat zal er over drie generaties zijn?
Vandaag weer zacht weer. Toch ben ik dankbaar.
Niet te veel dode takjes weghalen. Nog niet spitten.
De planten komen nu uit hun rust, wie weet wat voor temperatuursschommelingen
we nog kunnen verwachten. Nog niet snoeien.
De vogels fluiten volop, sommige vliegen al met takjes,
op weg naar een nestje bouwen. Dat is de natuur
Net als dat het de natuur is voor mensen
om naar buiten te willen. Vit D inademen, de zon op onze huid voelen
Dat is normaal, net als knuffelen, handen geven en op een niet te druk terrasje zitten om die eerste warme zonnestralen op te vangen.
Mentaal en fysiek gezondheid inademen. Immuunsysteem een boost geven.
Dát is nodig, ieder jaar weer.
Ben niet snel geïrriteerd, maar nu ik lees dat toegangswegen naar natuurgebieden zijn afgesloten omdat het er anders-volgens de Corona maatregelen - te druk wordt, heb ik opeens iets verdrietigs en geïrriteerd tegelijkertijd. Er schijnt geen oversterfte door Corona te zijn. Toch?
We leven in Vredestijd! We willen wandelen.
Zelf heb ik een simpel leven. Ik pas mij met gemak aan de Corona maatregelen aan,
maar met zacht weer beperkt worden vind ik voor jong en oud te frusterend.
Steeds maar iets niet mogen, frustreert en dát is niet goed voor de gezondheid.
Dadelijk ga ook ik lekker naar buiten. Mijn dagelijkse ommetje. Wellicht ietsje verder. Naar het kanaal.
Kijken of er al plezierbootjes varen. Zo ja, zwaaien.
Véél zwaaien.
Toen ik bij het kanaal kwam viel er weinig te zwaaien. Wel te ruiken en ook te zien.
De bolletjes in de tuin zijn weer verder boven de grond gekomen, knoppen aan de hortensia’s. Alle van- mijn met zorg gestekte en opgekweekte- geraniums hebben de geest gegeven tijdens de vorst. Ze doen het al winters lang, maar ja tegen sneeuw en vrieskou konden en kunnen ze niet.
Behalve één, die in de knop stond toen het kouder werd,
Sindsdien staat ze in de keuken en haar knoppen hebben zich geopend.
Ze is behalve drie andere mini stekjes de enige geranium overlevende uit mijn tuin.
Het is wat het is, doch het stemt mij verdrietig -maar dankbaar- voor de jarenlang volle bloemenpracht.
die deze zomer niet meer zal zijn.
Opnieuw stekken zodra het mogelijk is.
Dan een thermoskan plus wat fruit in mijn rollatormandje doen
en hoppa naar buiten. Gezondheid inademen. Dankbaar dat hier geen wegen versperd worden.
Middags ben ik lui maar oh zo fit. De televisie is sinds begin deze week kapot en al keek ik gericht, dan toch vind ik het een verademing. Ik nestel mij op de bank -die ik afgelopen week op een andere plek zette- en samen met een beker chocolademelk en later bekers thee, verslind ik eindelijk de tijdschriften die in maanden tot een fikse stapel groeide. Ik kwam er maar niet aan toe. Vandaag kom ik tot rust. Mijn ogen ook. Het doet mij goed. Hé, gezellig.
Later herschik ik de stapel ongelezen boeken die op een andere bijzettafel ligt. “Jullie ga ik van de zomer in de tuin lezen.”
Op een zalige wokmaaltijd bereiden heb ik niet gewerkt. Ik heb een vakantiegevoel. Mijn dochter belt en ik vertel haar dat: jij hebt toch altijd vakantie?
Nee dochter, met pensioen zijn is niet altijd een vg ( vakantiegevoel ) hebben. Ik kon het niet uitleggen.
Echter, het heeft met hier en nu te maken. Met focus. Met dankbaar zijn voor de zegeningen in mijn leven. Zien wat fijn is.
