Wat voelde ik mij zwaar ongezellig, tot voor kort nog. Ik wou niemand zien en wou ook geen telefoon opnemen. Toch verlangde opeens ik naar een omarming, een knuffel.
De telefoon ging. Ik nam op. Vriendin vraagt hoe het is.’Ik ben zwaar ongezellig, laat mij maar’ is mijn respons, dankbaar dat ik geen blogbericht heb gepost. Een uur later: de deurbel. Vriendin kijkt mij aan en opent haar armen. Daar was ik aan toe. Ze vraagt of ze iets voor mij doen kan. “Graag.” Ze ruimt de afwas op en veegt de vloer aan. Daarna nog een knuffel en weg is ze, mij dankbaar achterlatend.
‘Middags andere vriendin op bezoek - we kennen elkaar bijna 50 jaar, door de coronamaatregelen zagen we elkaar 1,5 jaar niet- en ...weer een begroetings knuffel. Van levensbelang. De volgende keer dat ik mijn kinderen zie dan is het echt weer knuffeltijd. Het blije hormoon aanmaken is een oh zo belangrijke boost en een ongeschreven wet.
De dag erna dient wederom een zwaar ongezellig gevoel zich aan. Deze woorden gebruik ik sinds een paar dagen voor wanneer ik mij van licht tot zwaar gedeprimeerd tot diep gedemotiveerd kan voelen. Het maakt het ietwat lichter vind ik om de woorden: gezellig, ongezellig en zwaar ongezellig te gebruiken. Want in wezen huist er in mij -ondanks wat dan ook- steeds weer een motivator.
En ja ... gisteren mijzelf bij de lurven gepakt. In maart heb ik mij opgegeven voor het Project Schrijven naar de Toekomst. Daar kwamen helaas naast hoop, vertrouwen, motivatie en inspiratie andere zaken voor in de plaats. Ziekte in de familie en zelf ook naar een specialist. Dus meldde ik mij tijdelijk af, terwijl een stemmetje in mij zei: weet je zeker dat het voor even is?
Dat stemmetje manifesteert zich wederom. Echter, ik richt mijn aandacht op het feit dat ik mij wederom heb aangemeld voor dat Brievenschrijf Project. Al zegt mijn ego of wat voor stemmetje in mij dat het niet gaat lukken, dan toch heb ik er een vastberaden en toch relaxed gevoel bij.
Schrijven met een onbekende zal toch niet veel anders zijn dan hier ins blaue hinein schrijven? Met dien verstande dat er een correspondentie zal zijn. Zal ontstaan.
Door dit in mijn Blogspot mee te delen, zeg ik mijzelf toe om mij niet -uit schijtlijsterigheid en ziekmakende twijfel- af te melden. Die intentie is als een belofte. Doch minder zwaar.
Nadat ik mij gisteren uit mijn zwaar ongezellige gevoel duwde, mij bij de hand nam richting het perron waar de schrijftrein naar de Toekomst staat te wachten, sta ik hier en nu op dat perron. De machinist en conducteur zullen misschien binnenkort laten weten of ik nog mag instappen. Ik ga op een bankje zitten. Het is niet druk. Her en der zitten mensen of staan geleund tegen een muur alsof ze op het punt staan om een dansje te doen. Een schrijfdans? Lol. Dat worden spastische handbewegingen? De Schrijftrein die ik voor mij zie staan is voor een deel gevuld met mensen. Ze zitten naast elkaar, schuin tegenover elkaar of tegenover elkaar. Er is een aangenaam licht. Het is er niet donker maar ook schijnen de lampen niet te fel. Sommigen schrijven met pen op papier en sommigen op een tablet. Ook zijn er mensen die in een andere wagen zitten dan die waarmee zij schrijven. Ieder respecteert ieders eigen ruimte. Af en toe vliegt er een brief of e-mail naar iemand toe, die met brief en ál uitstapt om het elders rustig te lezen.
Ondertussen zit ik op het perron, waarbij ik in gedachten even naar huis kan om een kopje koffie of een thermoskan thee te halen. Mijn huis en tuin zijn mijn paradijselijk plekje. Doch opeens is het plotsklaps tevens een wachtruimte geworden waarin ik vol verwondering kijk naar wat er zich aan het voltrekken is. Openstaan voor het leven. Oh, op het perron zie ik een kiosk waar het een en ander te koop is aan voedsel, drinken, schrijfspullen, schilderspullen en andere hulpmiddelen om je creatief te kunnen uiten.
Wachtend op het perron kan ik van alles doen. Er mag van alles. Een vriendelijke man komt naar mij toe met een doos vol schilderspullen.
“ Ben jij niet diegene die al heel lang een stiekeme graffiti wens heeft? Zomaar ergens? “
”Ha, ja, maar zomaar ergens? Dan het liefst op die kale muur naast het brandpad achter mijn huis. Maar daar mag het echt niet.”
“Nee, daar niet. Hier wel. Je mag kiezen. Een treinwagon Of die muur daar? “
“Ik weet het niet, ik ben hier om te schrijven.”
“Het een sluit het ander niet uit.”
Terwijl ze toch aan het wachten is, bedenkt ze een manier om - al worden bloempjes er steeds verwijderd- het brandpad met die uitnodigende kale muur waar ze al twintig jaar op kijkt, gezelliger te maken🤪. Open up. Zelf-compassie steeds weer, steeds weer, steeds weer. Hier en nu leven, doch toch juist daardoor de toekomst ingaan.
