23.2023 Een babyboomer versus bejaard zijn

In het verleden kikkerde de term: babyboomer zijn haar op. Het deed haar jong voelen. Het feit dat ze er eentje van de velen is die vlak na de Tweede Wereldoorlog geboren zijn. Eentje van de velen waarbij het verlangen naar Vredevolle verhoudingen hoogtij vierde en nog stééds doorkabbelt. Ze doet en laat naar beste kunnen. 

Echter, de babyboomers vallen tegenwoordig ( anno 2023j qua leeftijd in de categorie—> Bejaard.

In het hokje —->Nederland vergrijst. Het babyboomer zijn heeft haar glans verloren?

Het komt op sommige momenten net zo dėprimerend over als dat er van een vluchteling een probleem gemaakt wordt.

De grijze golf en de asielgolf? Doch beiden hebben geenszins de intentie om te overspoelen.

Beiden hebben eveneens niet de intentie om een woning, zorg en dus financieel “probleem” te zijn.

Na ja, is schrijfster van dit schrijfsel  wellicht een beetje een probleem voor zichzelf?  Is ze eindelijk zichzelf aan het worden doch nu is haar lichaam krakkemikkig en haar jeugd voorbij. 

En toch en toch is het voordeel ervan  dat ze niet meer zoveel in de toekomst leeft. 

Ze is nog in leven. Ze leeft! Ze zorgt goed voor zichzelf. Meestal. Ze is opgevoed met niet tot last 

mogen zijn en het is haar eer te na om dat te zijn. Vooral omdat in de Zorg werkte. Dus zal

ze het met zichzelf moeten en mogen uithouden de rest van haar leven. Ja, ze neemt heus wel hulp aan en is dankbaar!

. 

Meer en meer is zij zichzelf bewust dat vandaag er toe doet. The present, het heden, het leven

een geschenk wat niet vanzelfsprekend is. Het heden is nieuw. Het heden gaat snel voorbij. Toch is het eeuwig.

Wat ze aan het begin van dit schrijfsel typte is al verleden tijd. 

Ze ademt diep in, houdt het even vast en ademt uit het volgende moment in. Jonger dan het moment. Ouder dan haar pen die schrijft en haar vingers die typen. Haar voorouders wandelen

met haar mee. Nog voelbaar in sommige gedragspatronen. Aaah, om te leren zijn we nooit

te oud. Accepteren = loslaten en zelf keuzes maken. Stap voor stap voor stap. Per slot

Is ze een babyboomer🥳 en …ze accepteert dat de grijze golf als een probleem gezien wordt? 

Jammer dan! Het gaat erom dat ze zichzelf niet meer als een probleem ziet. Zichzelf accepteert. Ook niet als ze wat vergeetachtig is. Ook nu ze lang over wassen en aankleden doet.( een sokkenaantrekhulp*

werkt grandioos en is betaalbaar! Zie maar op internet.) Ook nu oefeningen doen veel tijd in de beslag neemt. . Ah met pensioen zijn is dus voor je zelf zorgen. 

Echt goed luisteren naar wat je lichaam nodig heeft en dankbaar zijn voor dat wat nog kan.

Ah, en ja de wereld met al haar ontwikkelingen gaat zo snel.

Het is 35 jaar geleden 

dat je voor het eerst gebruik kon maken van een pinpas om geld uit de muur te halen ( wonderluck was dat) en te betalen.

35 jaar geleden pas.

35 jaar geleden al!

Zoeffff.

Haar kinderen zijn ouder. Tijd is een raar iets.

Haar bewustzijn maakt tijdreizen.

Introductie van de pin https://youtu.be/Rppw22VGjxc?si=52HEMv_Mlm8ps6ooy

Sindsdien is er op technisch gebied zo veeeeel ont-wikkeld. Ze is dankbaar voor de mogelijkheden. Echter, het gaat haar te snel.

Ze zit weer te lang. Ze moeeeet nu echt opstaan en weer bewegen plus oefeningen doen. Anders overwint de stijfheid van haar lijf en het terwijl haar geest soepel aan het schrijven is is haar bloedsomloop minder aan het stromen? Of toch wel? Schrijven en tekenen zijn ook een vorm van bewegen.

Ja, een vorm. Hupetee, lichaam bewegen! 

* https://www.medipreventie.nl/easy-pull-sokaantrekker?gad_source=1&gclid=Cj0KCQiA67CrBhC1ARIsACKAa8TOdpsKSgKV7RIJVOXEPPxyr6sSUo-t4spflAQyuVwTW-9JbeuPODMaAsTaEALw_wcB

22.2023 Een baby boomer schrijft over haar moeder, liefde, licht, kaarsen, vergeten, onthouden, veelheid, accepteren, loslaten, verbinding en meer

 Van een vriendin kreeg ik een zelfgemaakte adventkalender. Morgen is de eerste zondag van de vier steeds donkerwordende zondagen, waarbij het een gewoonte is om iedere week een kaars aan te steken op weg naar het Licht. Op weg naar iedere dag wat meer daglicht geboren zien worden.

 Zoekend naar mijn moeders kandelaar, zie ik een gegraveerd glas dat ze kreeg in 1988 op haar 75 ste verjaardag met het initiaal van haar voornaam. Ik denk aan de tweede vrouw van mijn ex-echtgenoot die dezelfde naam draagt als mijn moeder. Dan …op de radio het nummer dat we op mama’s uitvaart draaiden, tevens op die van een zwager. “Perhaps Love”! Gisteren dacht ik nog aan dat nummer én aan mijn moeder. Aan hoe destijds lang voor haar overlijden tijdens de laatste keer dat ik zonder kinderen bij haar kwam logeren, ze mij dat nummer liet horen en de wens die we op haar uitvaartdag honoreerden.  We draaiden en zongen het die avond tig keer. We lachten en we huilden. Mooie herinnering hoe we samen het leven en dus ook de vergankelijkheid vierden.

Op de radio:Perhaps Love. Mijn hart is warm. Ik glimlach ontroerd. Tja, Liefde is zoveel. Aaah lieve Mam. Dank je wel voor alles wat je voor mij betekende. Dank je dat je jezelf was.

Op zoek naar kaarsen, kak ik in. Ze moeten besteld worden. Online bestellen en betalen. Dan moet de postbezorger weer sjouwen. Strooizout is ook nodig. En meer. Dankbaar dat het kán.  Het is niet vanzelfsprekend . Echter, ik heb steeds vaker moeite met het internet vooral bij overprikkeldheid. Dankbaar dat hier schrijven en publiceren mij wél lukt.

Niets is vanzelfsprekend. 

Steeds vaker wordt er gevraagd om “mijn dit” en “mijn dat” in te vullen. Het is veelheid. Ik laat het, In mij is weerstand tegen te veel veranderingen. Toch ben ik tevens progressief. Echt waar!  De winkels zijn in een ander dorp. En veel drukte vermijd ik. Het is waar dat vier kaarsen aangestoken op vier zondagen veel licht zullen geven op de vierde zondag. Ik moet voorzichtig zijn en niet te veel kaarsen aan tegelijkertijd.

Doch 1 kaars speciale kaars is ook goed  als adventkaars besluit ik! Een mooie kaars.  Steeds aansteken aan mijn wereldvredevlam. Wel poets ik mama’s kandelaar op. Met respect. Ik voel mij mijzelf. Onthouden aan iemand te vragen om kaarsen voor mij te kopen. Onthouden om iets te vragen  is iets wat ik steeds vaker lastiger vind om te onthouden. Ik minder met sommige onthoudlijstjes. Was  te veel. Dan had ik regelmatig een nieuw lijstje nodig om te onthouden om in mijn onthoudschriftje te kijken. Kerstkaarten schrijven lukt mij dit jaar niet, ben er zo overprikkeld door terwijl ik het fijn vond om een ieder al mijn beste wensen toe te wensen. Nog steeds wens ik een ieder wensen. Liever maak ik iets meer over naar een goed doel.

Doch nu even lekker geschrijfseld. Dankbaar ook voor dat dit  kan en mag.

Eerst frisse neus halen. Lekkere warme sjawl om. Een mooie roze. Een zachte kleur. Een liefdevolle kleur. De kleur van de vrouwelijke energie die in ieder mens huist. Want we zijn allen van het zaadje en het eitje. 

Moge er balans zijn 🙏🕯🧡 in de wereld, waar de manlijke energie hoogtij “viert”

~~~~~~~~~~~~

Buiten lopend, kom ik langs twee klussende jongens. We groeten elkaar. Hoiiiiij. Hallooo. Nog maar net voorbij ze hoor ik:”dát was een oud omaatje.” Het doet mij iets. 

 Helaas ben ik niemands omaatje én door mij zo te noemen voel ik mij opeens sterk in het hokje 

” bejaard en kwetsbaar” geplaatst. 

Je uiterlijk in combinatie met slecht lopen kan doen generaliseren. Alsof je minder waard bent? Alleen het uiterlijk wordt gezien? In de Ouderenzorg- waar ik onder andere werkte- merkte ik dit  eveneens sterk op. De snelle wereld won het ook daar van de trage. 

Gelukkig ben ik steeds meer mijzelf aan het worden. In mij huist een levendige geest, al kunnen mijn brein en lijf traag zijn. Dat maakt ouder worden mooi en tevens moeilijk. Accepteren is het sleutelwoord. In eerste instantie naar mijzelf toe. Naar onszelf toe.

In mij huizen tientallen jaren levenservaring. Zo is het bij een ieder. 

In mijn dagboeken kan ik de laatste tijd de flow van het schrijven over laten gaan in laat maar gaan tekenen als een kind, 1 lijn ononderbroken vrij over het papier laten gaan is iets heerlucks om te doen. Probeer het eens! Zonder oordeel kijken naar wat er ontstaat. Later kun je er van alles intekenen,  kleuren en of wat je zelf wilt, ook al zeg je zelf het niet te kunnen. Gewoon doen. Je oordelende geest even op een reservebankje zetten zo van: nu even niet, laat mij. 

Mijn moeder zei regelmatig: “omdat we zo verschillend zijn, hebben we zo veel te delen. “  Ze hield van verbinding. Ik ook,  hoewel ik mij fysiek steeds meer terugtrek dan toch voel ik mij wél verbonden. 

❤️ 

Een Wereldvredevlam brandt!

Perhaps Love: https://youtu.be/3YnfCH7LNcM?si=1JoGQ4FkPAHcI_hW

🙏🏼🕯💕     Foto van mijn moeder- Johanna Justina WB—K in 1939 (26jaar jong) vlak voor de Tweede  Wereldoorlog. In de oorlog reed zij als verpleegster op een fiets met houten banden door het land. Ze sprokkelde eten en wat nodig was bij elkaar, bij boerderijen vragend en ruilend. Ze bedelde  bij elkaar voor haar moeder/ mijn grootmoeder, ( die in 1943 overleed) vier broers en patiënten. In de Hongerwinter werd het zwaarder. Echter, haar verpleegsters uniform dragend werd ze overal doorgelaten door de Bezetters. Pas twee jaar na de oorlog trouwde ze met mijn vader en werd zijn vier jarig dochtertje negen maanden later mijn oudste zus . Mijn moeder was een dappere vrouw! 

21.2023 Het bankje

 . 

Daar sta je dan, omgeven door bomen op een tapijt van  prachtig warmgele gekleurde bladeren.

Stil sta je. Iets anders kun je niet. Of wel? Stil staan te wachten totdat er weer mensen op je gaan zitten. Je bent als een gedicht, als een verhaal dat vertelt: over een moeder die stilletjes rust bij je vindt je geeft haar steun terwijl ze naar haar spelende kinderen kijkt. .De zon beschijnt ze in het voorjaar, zomer en najaar als met een schijnwerper. Kindergelach en geroep alom. Je vertelt over een jong v’liefd stelletje dat onwennig hand in hand zit. Met stralende ogen kijken ze elkaar aan, draaien dan de wangen tegen elkaar een beetje verlegen lacherig naar de  enkele voorbijganger toe om ze een fijne dag te wensen. Je vertelt ook van een nieuwkomer met leed achter de  ogen die nog niet gewend is aan vriendelijk groetende voorbijgangers. Je fluistert over zoveel,  onder andere over een oude vrouw met rollator die zomers koelte vindt onder de bomen, haar kat achter zich aan, Samen overzien ze het veld. Je voelt veilig en vredig aan.

Ah, zoveel heeft het bankje te vertellen. Nu staat het stil al mijmerend op zijn plek in het groene hart van het dorp. Regen en wind teisteren haar, maar ooit was het een boom dus kan het tegen een stootje. Het verstilt, het lijkt of het slaapt en stilletjes fluistert: “laat mij maar één seizoen lang niemand hoeven dragen”

De oude vrouw loop langs, buigt haar hoofd, legt haar hand op haar hart💚, stuurt een levenslustige harte🧡groet naar het bankje en naar ieder die er op zat of weer op zal gaan zitten. Dag bankje, dag bomen, dag bladeren🍂 en dag boom🌳 waarvan het bankje is gemaakt. 🤗. Dank je wel en tot ziens.

20.2023 Vriendelijkheid is een keuze!

 

Een wereldvredevlam brandt en ik voel mij verbonden met alle mensen van goede wil wereldwijd  die geen schade kiezen te doen in woord, daad en gebaar. Maar ja, wat de een niet als schade ziet , kan  een ander dat wel zo ervaren.  Woorden kunnen als pijlen zijn. Recht in hart en ziel en je verbaal doen blokkeren. 

 Vanmorgen was ik op het Instagram account  van een politicus die ik volg, een mooi mens die na  zijn uiterste best te hebben gedaan tijdens het campagne voeren voor de Tweede Kamer 2023 een hoeveelheid bagger, nare, kwetsende, beledigende, discriminerende woorden over zich heen heeft gekregen.  

De woordenspugers vinden  dát hun mening, hun vrijheid.

.

Daar  gaat  mijn hart van narigheid heel snel van kloppen zodat ik er misselijk van word..

Wat wint iemand erbij met een ander naar beneden te halen? Een fijn gevoel van op het gevoel van de ander te hebben gewerkt🤔? We zijn allemaal mensen met gevoel. Wij maken allen lief en leed mee. Laten we het daarom zo  gezellig mogelijk  houden. 

Ik begrijp niet dat wanneer wordt geleerd op scholen dat pesten niet getolereerd wordt dit wel als mening op het internet mag.

Is pesten een mening? Nee toch? Kwetsend spreken of schrijven vind ik geen mening. Dat is gedrag  veroorzaakt door patronen die je de baas kunnen zijn. Waarom? Omdat je zelf gepest bent of gediscrimineerd in het verleden? Dat is geen reden.

 In mijn jeugdjaren ben ik negatief gediscrimineerd en gepest in Frankrijk. Bij leven en welzijn hoop ik binnen een maand de 76 jaar te behalen en nog steeds raakt het mij als ik lees hoe er gepest wordt. Gelukkig! Nog steeds ben ik niet verhard hoewel het verdraaide hard innerlijk werken was en is. 

Beledigend spreken of schrijven, vooral over hoe je bent of eruit ziet, zie ik als een aanval. Een oorlogsvoering. Daar kies ik niet voor. 

Heeft de achterban van een  winnend sportersteam, het nodig om een andere verliezende sporter naar beneden te halen? Nee! Zeker niet op Olympisch niveau. Meedoen is dapper.

Laten we het gezellig houden.  Laten we met vriendelijke ogen naar elkaar kijken. Wees vriendelijk! 

Leven en laten leven terwijl we onze gedeelde humaniteit zien. Ik zeg niet dat ik het allemaal weet, doch ik probeer wél zorgvuldig mijn woorden te kiezen. 

De vrijheid van meningsuiting is een groot goed en heeft grenzen.  Ik ook!  Vandaar dit schrijfsel. 

        https://www.worldpeaceflame.org/

#vrijheidvanmeningsuiting #pesten #belediging #kwetsen #discrimineren # bangzijnomjezelftezijn #woordspugen # schrijven #vrijheid #wereldvredevlam #Levenenlatenleven #innerlijkwerk #latenwehetgezellighouden

18.2023 De geraniums gaan naar binnen

 Ze haalt de oude geraniums die al vele zomers bloeien naar binnen, de temperatuur zakt vannacht en deze planten hebben - al zijn ze sterk- deze maanden genoeg meegemaakt. Zoveel hoosregens. 

Ze zingt opeens zachtjes: “Spirit of Peace, kom” en denkt aan mensen en dieren in extreem zware situaties. Ze bidt/wenst dat mens en dier net zo veilig zijn voor weersinvloeden en 🙏🏼🕯💕voor wat voor afschuwelijke invloeden dan , als de oude geraniums die al jaren in huis overwinteren. 

Het is geen vergelijking, beseft ze. 

De geraniums zijn veiliger dan: baby’s in een couveuse, mensen op een ic en mensen in en rond ziekenhuizen in de Gazastrook. Veiliger dan andere mensen die daar in de buurt woonden en die nu dakloos zijn. Gebroken harten💔. Mogelijk veiliger dan al de mensen die sinds 7 oktober gegijzeld zijn.

Ze heeft begrip voor veel, doch er zijn  overschrijdingen van een grens, ook als je jezelf wilt verdedigen. Geweld  beantwoorden met nog veel en veel zwaarder  geweld ook op onschuldigen,  is geen oplossing. Slechts meer leed en meer haat is het resultaat

Moge Liefde, Compassie en Empathie ondanks alles overwinnen. 🙏🏼🕯🥰.We zijn een gedeelde Mensheid

op deze kleine in de Ruimte draaiende planeet. .

Moge elkaars leed  gezien en zo mogelijk begrepen worden .

Niet nóg meer geweld🥹, daar krijg je geen inzicht door slechts nóg meer generaties na generaties na gemeraties met zielePijn in het DNA en gebroken harten 💔.

. Respect voor al wat leeft🙏🏼🕯!  

Leven en laten leven.  

🙏🏼🕯🥰

❤️

17.2023 Nacht

Voor het slapengaan schreef ik een dankbaarheidscountdown in mijn dagboek, benoemend al waar ik dankbaar voor ben. Dat is goed voor hart en ziel. Niets is vanzelfsprekend. Dankbaar zijn voedt mij. Echter, nu? Ik kan niet slapen en voel mij verbonden met allen die niet kunnen slapen. Met de mensen die nooit konden slapen  van 9 op 10 oktober. Kristalnacht waar alles in huizen van mensen met een Joods geloof en synagogen in Duitslamd kort en klein werd geslagen..Mensen werden vermoord om hun geloof.!

 De dag daarop De Razzia in Rotterdam waar alle mannen gedeporteerd werden naar Duitsland om aldaar dwangarbeid te doen onder erbarmelijke omstandigheden.

Dit allea nooit meer.

 De wind huilt om het huis. De regen gezelt de ramen. Het huis kraakt. Mijn poezebeestje komt bij mij op bed. Mauwt. Ik mauw terug. 

Moge mensen mensen zien. Moge wij elkaars kwaliteiten en talenten zien. Moge we vriendelijk zijn voor elkaar. Vriendelijk en lief. Ieder mens heeft pijnen, verdriet, smart, diep leed. Dat kán verbindend werken. Zie elkaar!

Moge er vertrouwen komen vooral in de grote steden. Moge haat gestopt worden door een vriendelijke groet, woord of gebaar.

Leven en Laten Leven!

Vergeving, vertrouwen, vriendelijkheid, vredevolle harten, en vooral een veilig gevoel voeding geven. Veilig om jezelf te kunnen en mogen zijn. 

Leven en láten leven. 

Flarden van te erge nieuwsbeelden spoken

door  mij heen. Te erg. Te verdrietig. Trauma’s.

De wind huilt als ware hij de uitgeblazen adem van vele, van vele, van velen. De regen geselt de ruiten als met ontelbare nooit geweende tranen. Kristalnacht. Angst. Dit nooit meer. Mensen toen en nu. Daar. Op dezelfde aarde . Laten we het hier alsjeblieft gezellig houden  ondanks meningsverschillen. Lief zijn voor elkaar. Ieder huisje heeft zijn kruisje. 

Het Leven is kostbaar. Zo kostbaar en kwetsbaar.

Daarom …Leven en Laten Leven. Het is een keuze! Steeds kies ik ervoor maar ik ben moe heel moe van het luisteren naar akelig spreken over een ander die geen schade doet, doch wel zichzelf is. Laat ik mijn mond durven open te doen. Leven en laten leven, religies, geaardheid en alles wat ons verschilt van elkaar. Misschien kunnen we juist daardoor een verschil maken?

 We zijn allemaal mens. Leven en laten leven, humaan zijn. In ieder geval wij -hier en nu- in dit kleine landje. Dan hebben we geleerd van die ene 9 op 10 oktober nacht. Dan hebben we geleerd?  Weer flarden van nieuwsbeelden. Owww. Al die gegijzelden. Al die oorlogen. Al dat leed. Al het gemis van dierbaren. 

Ik steek weer een wereldvredevlam aan en voel mij verbonden met allen van goede wil🙏🕯met allen die geen schade doen in woord, daad en gebaar.❤️e klopgroet tot❤️e klopgroet tot ❤️e klop groet 

Opeens is het stil. De wind is bijna gaan liggen. De regen ook. Ik ga weer proberen te slapen. 

Wel te rusten! 

💕

16-2023 Vredevol hart❤️🙏🏼

Mijn hart en mij zijn met elkaar verbonden.

De harteklop voelt zich verbonden met elkaars harteklop

Zo mag dat toch zijn?

Moge ieder hart zich vredig en veilig voelen.

Moge de geest van Vrede,  Liefde, Harmonie, Begrip en Schoonheid in ons wonen.

🙏🏼🕯❤️