2.60 Terugblikken op 2018

Terugdenkend aan het bijna afgelopen kalenderjaar dringen zich vele herinneringen tegelijk op. Het contact met Mario Dieringer die Trees of Memory * wou  planten al wandelend over de Aardbol voor suïcide slachtoffers. Hij is gestart. De herinneringen aan mijn  broer die zichzelf van het leven benam in 1980 kwamen terug. Vooral  herinneringen uit onze vroege jeugdjaren - drie jaar in een prachtig dorpje in Duitsland met een magisch aanvoelende vallei- kwamen als pareltjes boven. Ik héb gereisd dit jaar. Een dierbare vriendin reed mij. We hebben Mario ontmoet. We hebben mijn jeugdvriendin Rita ontmoet. We hebben een boom geplant bij het huis waar we in de jaren ‘50 woonden met aan de zijkant de weide waar destijds koeien graasden. Ja, ik heb gereisd. Ook zag ik dat een oorzaak van mijn weerstand tegen reizen, het wegmoeten daar was. Weer voor het
werk van mijn vader die gedetacheerd werd naar Parijs. 

2018 De boom voor mijn broer staat er- verbonden met andere bomen- bij de plek waar we zo uitbundig kind mochten zijn. 
Waar we luisteren en spraken naar en met de Natuur. Dit wordt, 
als je ouder bent als iets abnormaals gezien heb ik ondervonden.
Je staat er buiten. Waar buiten? Je zweeft? Ja, wij allemaal staan 
op een door de ruimte draaiende zwevende Aarde. Wie staat er eigenlijk buiten? 

Ja, ik voel mij verbonden met wat leeft en is. Stevig gegrond door de adem. Niets zweverigs aan om mij een deel van het Geheel te 
voelen. 

2018 Er staat een takje van de boom voor mijn broer in mijn 
huiskamer wortel te schieten met aarde van die plek, aarde uit 
mijn tuin en aarde van een boom van de zoon van een 
schrijfvriendin. In de lente mag het naar buiten. In mijn tuin een tweeling plaquette Trees of Memory op de boom aldaar - een dierbare kronkelwilg-in aarde van drie plekken, waar ik zeer dankbaar voor ben. Verbondenheid is. 

2018 Een lange warme zomer met  broeierige tropische dagen, 
droogte. Dankbaar gevoel voor het water dat we mogen 
gebruiken. Water opvangen onder de douche voor wc en 
plantjes. Geen verspilling. Voldoende te drinken. Een 
ieder wens ik voldoende te drinken toe.

Het kappen van een rij gezonde platanen in de laan hierachter
 bezorgde mij buikpijn. Ben voor ze opgekomen en voor de vogels die er nestelden? Het mocht niet baten. Ik blijf doorgaan. 

2018 Een lange logeerpartij van mijn volwassen dochter. Nieuwe 
baan van mijn dochter. Werktijden die niet meer de mijne zijn. 
Ander ritme. Zij en ik gaan door een proces.  Het moederschap opnieuw uitvinden. Mijzelf opnieuw uitvinden. En zij? Het 
dochterschap opnieuw uitvinden. Goede gesprekken hadden we. 
Echter, toch werd ik regelmatig getriggerd, geïrriteerd, gefrustreerd

en boos. Zo jammer. Hm, dochter is de enige die dit weet te genereren bij mij. Gelukkig kunnen we erover praten en ...lachen. Kortom ...het was een uitdaging. Zij en ik leerden 
ervan. Vaak dacht ik aan mijn droom: een vriendelijke samenleving. Ik was er verre van, maar ook steeds weer dichtbij, want vriendelijkheid begint echt met jezelf , bij jezelf. 

Weinig geschreven of geschilderd afgelopen zomer. Was weer meer en meer in de Zorg modus. Voor dochter, zoon die 

geopereerd werd, dieren, planten en bomen. Was ik diegene die 
toch nog steeds verlangde naar een gezin, nadat de kinderen het huis uit waren? Die phase is voorbij. 

Als ik maar goed met mijzelf kan opschieten en met mijn medemens. Daar gaat het om.

2018 een dodelijk vermoeid stokoud gevoel naarmate de maanden met de R vorderden. Tegelijkertijd iets van een nieuw
 begin. 

2018 de wereld bekijk ik via de NOS app’s, soms het nieuws en op zaterdag de krant. Je wordt er niet echt vrolijk van. Tsunami in west Java. Daar woonde de biologische moeder van mijn  zoon. Zou ze nog leven? Ik accepteer dat ik mij verbonden voel met beide moeder.

2018 de donker wordende maanden zijn voorbij. Het is weer 
lichter aan het worden. Dacht het niet te redden met mijzelf. Doch, ik ben er nog, ondanks dat ik minder kon lopen, minder buiten was en daardoor minder blije hormoon aanmaakte. 

Het contact met mijn kinderen is hecht. Toch laten wij elkaar vrij. Ik ben er dankbaar voor. Ze weten de golven van het leven te bevaren. Ze zijn kanjers.

Kerstmis was fijn zo samen.  Zoonlief bleef een poos logeren. Kwam de 24 ste en ging gisterenmorgen pas weer weg. Samen 
gingen we naar mijn jongste zus, zwager en nichtjes waar later mijn oudste zus en zwager zich bijvoegden..

2018 Contact met vele dierbaren per app en af en toe  Video bellen of per telefoon. Met een enkeling heb ik nog een ouderwetse handgeschreven correspondentie. Zo zalig.

In gedachten bezoek ik een familie die mij zeer dierbaar is. Ze woonden vlakbij.  Ze zijn al een poos vertrokken. Moesten 
verhuizen. Door omstandigheden. Te erg en te verdrietig.

Drie kinderen die ik erg miste en nog steeds mis. Doch nu is er de dankbaarheid dat ze in mijn leven mochten zijn.  Voor de verbondenheid die we nog hebben. De dankbaarheid voor de lol, de gezelligheid en het vertrouwen. Dat kinderen zich thuis voelen bij je is zeer hartverwarmend. Echter, dat ze hier waren is al een poos voorbij.  Van de zomer vierden we wel de verjaardag van hun mama hier. Ze kwamen met zijn vijven en twee hondjes.
 Het was bijzonder. Toen al merkte ik dat ik ouder was geworden. 

Doch ...geen drie lieverdjes meer die tussen de middag komen eten. Geen geknutsel, spelletjes, picknicken in de woonkamer of buiten.  Geen gelach of vertrouwelijke gesprekken. Voorbij.

 Niet meer kunnen meegeven dat wat van waarde is van wat ik meekreeg uit mijn leven en wat ik mijn kinderen meegaf.

 Die periode is voorbij. In gedachten zing ik voor ons: in het 
groene dal, in het stille dal.  Het werkte kalmerend voor mij in mijn jeugd ( ik weet nu dat ik over de Droomvallei in Duitsland zong die echt bestaat) Wat was het leuk. Gekke dansjes geoefend en gezongen.  Ze blij maken. Mijzelf blij maken. Toch de volwassene zijn. Respect geven, respect ontvangen. Mooi om terug te kijken naar die tijd. Hun foto kijkt mij stil en glimlachend aan. Evenals aan mijn twee kinderen geef ik deze hele familie mee: moge  de ogenblikken vol schoonheid  die we samen 
hadden voor altijd in de inner tuin van jullie harten geplant zijn en jullie de liefde, moed, blijheid, motivatie, inspiratie en creativiteit schenken om jullie pad verder te leven. 

2018 Mijn twee taalmaatjes. Ze  zijn mij zo dierbaar. Beide hoeven niet meer verdere  inburgeringslessen te volgen, Hij is voor op 1 na alle examenonderdelen geslaagd. Het praten wil nog niet zo, zoals de meeste Nederlanders wensen dat 
statushouders spreken. Afgelopen week heeft hij voor de zoveelste keer het examen spreken gedaan. Moge hij slagen. Al mogen ‘ mijn ‘ twee in ieder geval naturaliseren, dan nog zou hij zo intens graag dat inburgeringsdiploma willen hebben. Nee, het spreken lukt nog niet top. Weinig Nederlanders op zijn pad. Maar- al is de glans uit hun beider ogen iets verdwenen- dan toch is híj wel  onder andere geslaagd voor ‘ Kennis der Nederlandse Maatschappij’ en ‘Begrijpen.’ Luisteren kan hij goed. Gaat het 
daar niet om in het leven? Vind ik. Er zijn waaarschijnlijk betere taalcoaches. Taalcoaches die kunnen doorvragen. Ís dat beter? Taalcoaches die veel praten? Ik ben zelf ook merendeels een luisteraar. Tja, en een paar luisteraars in elkaars gezelschap dat schiet niet op indien je wilt inburgeren. Toch weet ik dat ik naar beste kunnen taalcoach ben geweest, hoewel ik niet zeker weet of ze zich echt thuis voelen in Nederland. Nog steeds voel ik mij taalcoach Eum ... thuisdoenvoelencoach. Nog steeds zou ik 
mensen zich thuis willen laten voelen in ons land, waar zoveel eigen bewoners zich niet thuisvoelen. Zucht. Het zal mij benieuwen indien ik nieuwe maatjes mag begeleiden. 

2018 Dochter die hulp krijgt in haar huis van haar Pap en stiefmoeder. Ongelooflijk veel hulp. Veel geklus. Dankbaar ben ik voor die steun en hulp aan onze beide kinderen. 

2018 Zovee om over te schrijven. Ik ben dankbaar dat ik in augustus de Calm app tegenkwam en installeerde nadat ik mijn vorig  Blogspot verwijderde. Het is een dagelijkse vriend geworden die mij zowel weer dichter bij mijzelf brengt als naar buiten toe.

Dankbaar ben ik dat ik dankbaarheid kán ervaren. Dagelijks doe ik de gratitude count down. 10 dingen  waarvoor je dankbaar bent met de hand op papier schrijven. Van 10 tot 1. Het genereert dankbaarheid om rechtstreeks je hart te laten schrijven. Het lijkt soft? Nou nee, is het niet een krachtig iets om jezelf steeds weer naar die pen terug te leiden? Iemand zei mij gisteren dat ik iedereen te veel vergoelijk. Doe ik dat? Deels wel. Ja. 
Waarschijnlijk was ik advocaat in een vorig leven. Doch ik voel mij er beter bij wanneer ik niet andermans of vrouws tekortkomingen voeding geef, doch noteer waar ik dankbaar voor ben.  Dat wat je wel voeding geeft groeit. Vroeger schreef ik alleen maar met de pen en het is nu als een thuiskomen.

 Guitaarmuziek in huis.  Vandaag een dag zonder mensen om mij heen. Alleen muziek. Oh ja, wel nog de bezorger van mijn 
boodschappen@Dankbaar.

Buiten hoor ik  het  knallen van vuurwerk en rotjes. Waardeloos dat gisteren- 28 december- de vuurwerkverkoop al begon. Tijd om het kattenluik dicht te doen. 

🍀💕🍀🎶🍀Een mooie, gezellige en vredige jaarwisseling wens ik je toe, lezer, en mijn beste wensen voor een  goed gezond, motiverend en inspirerend 2019. Probeer steeds weer te kijken naar dat waarvoor je dankbaar bent. Dat kan veel zijn! 

(Dit was wederom een lap tekst😁, de tweede in een paar dagen tijd, terwijl ik kortgeleden de link plaatste naar mijn 120 Woorden stukjes van een paar jaar terug. )

* https://www.treesofmemory.com