2.248 Over racisme, discriminatie en dat wat we one kinderen meegeven

All lives matter❤️

Sinds de demonstratie tegen racisme  in Amsterdam is de moeder meer naar binnen gekeerd dan anders. Alles wat via de media binnenkomt absorberen en verwerken is een klus. Soms kiest zij er bewust voor om een dag het nieuws over te slaan. Haar gedachten en gevoelens op een rijtje krijgen is nodig. Dat mag. De vele demonstraties en toespraken over racisme doen haar veel. Zij hoort, ziet en voelt pijn van anderen. Onrecht komt naar boven. Spreek je uit ...

Ze schrijft en zij vindt dat het te soft uit de verf komt. Toch voelt zij een innerlijke nood om vanuit haar perspectief als 72 jarig mens en moeder van twee volwassen kinderen te schrijven. 

Wie zwijgt stemt toe las ze in de NRC Weekend.  Nee, ze vindt van niet. Als je zwijgt kun je wat dan ook  overpeinzen en kiezen te proberen het te overzien. Genuanceerd kiezen. Kan zij dat? Ze voelt weer het niet goed genoeg zijn in andermans ogen. Niet aan andermans verwachtingen kunnen voldoen.  Ja, dat  is een zichzelf negatief discrimineren?  Echter, ze is steeds meer zichzelf. Dit 

Dit schrijven is waarschijnlijk te lang.

 Vandaag las ze: Silence = violence. Tjonge. Gelijk reageren hóeft niet. Soms moet iets rijpen. Soms duurt het generaties en jaren zoals nu de nakomelingen van mensen die werden gebruikt/ misbruikt als slaven. Vreselijk. Zijzelf is eveneens traag met reageren. Als moeder zijnde heeft ze - samen met hun vader- naar beste vermogen de kinderen dat meegegeven waarvan ze dachten en voelden dat het goed was.

Doet niet iedere ouder dat? Ieder mens - met welke huidskleur, welke afkomst  dan ook-doet zijn en haar best. Maar ja, inprentingen. Die verdraaide inprentingen. Zijzelf kreeg er ook een stel mee die haar leven hebben beïnvloed. Nog steeds.Wie kreeg ze niet mee? Wellicht is dit schrijven eveneens een te-kort-koming?

Vandaag hoorde zij wederom van een vriendin die een vreselijke ervaring had op het gebied van seksueel misbruik dat deze niet de juridische strijd aangaat. Waarom niet? Om haar vrouwzijn. Om het feit dat ze misbruikt is moet verdedigen. Om het feit dat ze nu al niet geloofd wordt. Discriminatie. Dus ... de dader wint? Zo onrechtvaardig. Toch begrijpt de moeder dat haar vriendin rust wil hebben. Maar is zij veilig? 

Toen de #MeToo periode aanbrak, dacht ook de moeder ‘zal ik het een en ander vertellen?’

Zou ik er een fijner gevoel door krijgen? Zo voelde het niet. Ze koos ervoor om te denken dat ieder mens zijn achtergrond heeft inclusief inprentingen. Ook daders van misdrijven. In wezen is ieder mens een slachtofffer. Nee, ze praat niets goed. Straf is nodig. Oorzaak en gevolg. Karma vraagt om rechtvaardigheid. Ze koos ervoor om zich door ellendige herinneringen heen te janken, te schrijven en te bewegen. Steeds weer te kiezen om het goede te zien achter de ogen van een mens. Mens, van welke kleur of geaardheid die mens ook is. Om met vriendelijke ogen naar een ander te kijken is een keuze, steeds weer je hart openen is een keuze. En ja, zij kan  flink uitvallen, zij is  geen heilige. 

Discriminatie en Racisme. Oké , mét hoofdletters. Al gelooft zij dat een woord met een kleine letter denken en schrijven, zoals ze deed toen ze kanker had, helpt. Het is dan alsof het aan kracht verliest. 

Maar ja, mag dat? Want het is heftige shit. Deze moeder kiest er geenszins voor wat dan ook te bagatelliseren. Leed is leed. Dus RACISME is. NEGATIEVE DISCRIMINATIE is nog steeds op 13 juni 2020. Toch, in haar gedachten ziet ze het minderen. Net als hoe je op een beeldscherm een tekst kleiner maakt met je vingers. Magisch denken mág🙏. Toch?

Nee, ze bagatelliseert niets. Vandaag las ze over slavennamen.  Ze wist het niet. Ze begrijpt steeds meer de pijn van mensen die afstammen van mensen die tot slaaf werden gemaakt..  Vreselijk die namen. ‘Ho ono pono. Het spijt mij, vergeef mij dat ik dat niet wist, ik houd van mensen.’ 

Maar ja, dat wat je niet weet, nog niet weet, weet je niet.

Haar inner criticus zit als op een bankje naast haar te murmelen:’Dit alles ga je dit toch niet in je Blogspot publiceren? Laat mij het overnemen.’

‘Laat mij schrijven.’

Innerlijke noodzaak. Nood Zaak.

Ja, ze begrijpt dat velen van de mensen met een zwarte huidskleur en ook andere huidskleuren leed voelen( wat heeft ze een hekel aan hokjesdenken. Maar goed ze heeft twee kinderen met een getinte huidskleur, de een donkerder dan de ander en zijzelf heeft een witte huidskleur die zomers vanzelf wat bruiner wordt. So what? Het gaat toch om hoe je doet en laat. Geen schade doen. Van goede wil zijn.) 

 Ze voelt afgrijzen en pijn om hoe door de jaren heen mensen in de Verenigde Staten om het leven zijn gebracht door politieagenten. Burgers die niets of niets groots misdaan hebben. Etnisch profileren. Het schijnt ook af en toe in Nederland te gebeuren. Afschuwelijk. Al zouden deze mensen wel wat hebben gedaan dan nog is het aan een Rechter om er een oordeel over te vellen. En ja, zij voelt ook pijn dat sommige demonstranten plunderen en kapotmaken door hun woedende onmacht vol smart en hun tekort in winkels van hardwerkende mensen. Afschuwelijk. Gevolg, de hardwerkende mensen hebben nu ook tekort.

Het ouderpaar gaf hun kinderen mee, vooral na een ervaring op het gebied van racisme.

‘Discrimineer jezelf niet want de ander discrimineert zichzelf als hij/ zij  jou probeert te raken door te wijzen op je huidskleur of wat dan ook waardoor hij/ zij vindt dat je niet bent zoals hij/ zij/het. Je bent niet meer of minder dan een ander.  Je mag er zijn. Voel en voedt je eigenwaarde en heb respect voor wie je bent, wat je doet, laat en hoe je eruitziet. Straal het uit. Zelfrespect is ook respect voor een ander hebben.’ 

De dag van de Demonstratie tegen Racisme in Amsterdam mocht eindelijk na lange tijd de Horeca onder strikte voorwaarden -onder andere  qua hoeveelheid mensen -weer open. 

Avonds kwamen er drie mannen aan een tafel  op het terras zitten. Een collega- met witte huidskleur🙄moet dit? Ja wel in het kader van dit schrijven- van Dochter sprak drie mannen aan dat er geen plek meer was omdat men anders te dicht op elkaar zat en ze vroeg of ze huisgenoten waren. De heren gaven respons met: je discrimineert ons en ze bleven zitten.  

Dochter die langsliep zag dat er iets was en vroeg ernaar: ‘die ander discrimineert ons’ was het antwoord. Toen zei  Dochter: ‘u discrimineert uzelf’ en ze legde tevens ook uit hoe het zat met de tafeltjes. De drie mannen gingen weg. Dat Dochter met donkere huidskleur het wel kon zeggen tegen de drie met een eveneens donkere huidskleur ...

Owww

Zij en haar broer kregen mee in het leven dat mensen verschillen en dat we dáárom zoveel te delen hebben met elkaar.’ Kijk naar elkaars kwaliteiten. Geef dát voeding. U

Ten tijde van Corona mag  er veel niet. Dat heeft geen bal met huidskleur  te maken.

Maar toch kreeg de collega te horen —->  je discrimineert ons. 

Net zomin als dat de gasten vonden dat ze niet kon zeggen: het ziet zwart van de mensen. Dat is een uitdrukking. Hoeee dit anders zeggen?

Je uitspreken is een mensenrecht.  De moeder wou dat ze het goed kon. Ooit kon zij zich mij wel voor een vriendelijke samenleving uitspreken en ze leerde haar verhaal over zelfvertrouwen vertellen  met behulp van een Master Storytellers, een mooi mens. Vele mensen- van allerlei kleuren- kunnen hem als voorbeeld nemen.

Als moeder van twee volwassen kinderen kan zij soms bang zijn over hoe mensen elkaar diep kunnen kwetsen en  beledigen. 

Opkomen voor onrecht, tegen discriminatie zijn, tegen racisme, tegen generaliseren want ja ook in Nederland wordt gediscrimineerd. Discriminatie is niet alleen op huidskleur, het kan gaan om je uiterlijk, geaardheid, achtergrond, opvoeding, religie, je sekse zijn, man, vrouw of lgbt , kleding, taal, fysiek of geestelijkbeperkt zijnhooggevoeligheid, leeftijd en alles alles wat een mens anders is en doet kan een voedingsbodem voor discriminatie zijn, zelfs nu tijdens dit schrijven indien zij groepen zou vergeten.  Zelfs dat ze geen specifieke groepen mensen noem kan een ander al zien als een vorm van discriminatie. We zijn allemaal anders, wat ons bindt is ons menszijn. Ons humaanzijn. Empathie, onszelf inleven in een ander zonder invulling te geven. Maar ja, dan nog kun je op het niveau komen: zoals de waard denkt beoordeelt bijzijn gasten?’ Neutraalzijn. In het midden staan. Wat dan ook van twee kanten overzien en bekijken. Moeilijk en tóch zo nodig.

Keer op keer je er niet bij voelen horen is een vreselijk gevoel. Is dat jezelf discrimineren? Hm, ze kan er van meepraten. Het gevoel praat erover mee. Als je een paar jaar in een land hebt gewoond met je ouders, broer en zussen -omdat haar vader er voor zijn werk  vanuit Nederland door BZ  werd uitgezonden- een land waar ze het mooiste deel van haar jeugd doorbracht, waar de mensen aardig waren en het leven goed. Echter, ook een land dat eerder een boek vol met bladzijden van een inktzwarte( hoe anders te duiden?) geschiedenis heeft. Hoe kun je dit anders zeggen zonder iemand van een zwarte huidskleur te kwetsen? Donkere geschiedenis? Weerzinwekkende geschiedenis? Het is een feit dat die periode -1940-1045- afgrijselijk was. Waarom? Door mensen van een bepaalde religie uit te sluiten. Anti semitisme bestaat nog steeds. Vele, vele,  zo afschuwelijk veel  mensen van jong tot oud met het Joodse geloof bestaan niet meer. 

Onverwoordbaar.

Tja, in dat land woonde de moeder drie jaar als kind. Vervolgens naar een ander land verhuizen. Alles opnieuw. Taal leren, school en klasgenoten die haar pesten met vuile blikken waar ze niets van begreep, ze werd uitgescholden en uitgesloten vooral als zij het woord ja per abuis in plaats van oui gebruikte was het erg. In het Nederlands en in het Duits spreek je ja hetzelfde uit. Aan uitsluiten deed  de maîtresse mee. Bij een verkeerd gebruikt oui of ja werd het kind achterin de klas gezet. Kortom, het gaf het kind dat ze was een gevoel van er niet mogen zij. Nooit goed genoeg. 

Discriminatie heeft met zoveel te maken. Kaaskop genoemd worden in Brussel, toen ze daar op school zat en in pleeggezinnen? Er zijn ergere dingen. 

Je eigenwaarde voelen -wat een ander ook zegt -vindt zij een levenslange worsteling. Ieder mens is bijzonder. Dat is positieve discriminatie. Niet meer of minder zijn dan een ander.

Als haar jongste met een lach over een erg drukke straat niet mag zeggen: het ziet zwart van de mensen.

 Hoeee dan wel? 

Heus, ze bagatelliseer niets. Heus niet. Maar ze ziet  mensen en ieder mens is uniek en ziet er anders uit. We zijn geen robots. Het manlijker en het vrouwelijke beweegt in ieder mens. We komen  allen uit een zaadje en een eitje) met wat voor huidskleur dan ook, in man en in vrouw, met wat voor afkomst, religie, seksuele geaardheid en meer. 

Moge gelijkwaardigheid zegevieren. Hoewel golven van verandering altijd zullen zijn. 

 ❤️Ja #Black Lives Matter❤️ ALL LIVE MATTERS❤️  Mensen doen er toe. Al wat leeft is doet er toe❤️( afschuwelijk de dieren die pas zijn geruimd)

Ze schrok toen ze hoorde spreken in een Talkshow over Het Gesprek dat Akwazi nooit had gehad. Wat was het? Hij wou een auto huren om dwars door de VS te gaan. Dat scheen geen goed idee te zijn. Waarom? In verband met het feit dat er racistische politie agenten kunnen zijn. Dus, gedraag je, wees beleefd, laat je handen zien en wees gehoorzaam. 

Veel ouders geven dit aan hun kind mee? Iets dergelijks zei de moeder eveneens  toen haar kinderen samen de VS bezochten en ook toen haar oudste een reis erdoorheen maakte per auto. Hoe dan ook slaakt de moeder- en ze is  heus de enige niet- die een zucht van verlichting als  de kinderen weer veilig thuiskwamen. Voorlopigs het reizen even van de baan geweest ivm Corona restricties.

Hoewel zij vragen doorstond van mensen die niet beter weten: 

-je kinderen zijn toch buitenlanders?

—Nee, ze zijn hier van baby tot nu.

-Ja maar toch ...

Dat toch. Wat toch? 

Zo kan ze nog meer voorbeelden geven. Maar ze probeert te vergeten en zich te focussen op de  schoonheid  die het leven ook heeft. Wat je voedt groeit. Vaak kapte ze de gesprekken af, eveneens die over haar taalmaatjes, want er bleef een onbegrip vanuit het bekrompen denken van de ander, hoezeer ze ook voor mensen opkwam .  

Sinds de demonstraties tegen Racisme is het anders. Het slavernij verleden van de voorouders heeft even stempel gedrukt op de opvoeding van vooral mensen in de Verenigde Staten. Misschien hebben kinderen met een witte huidskleur -die later  Politieagenten werden -eveneens thuis een dergelijk wees op je hoede gesprek gehad vanaf de afschaffing van de slavernij waar mensen afschuwelijk slecht behandeld werden  en is dat steeds weer gevoed door met mensen die met ze opgroeiden???  Maar ja, het is een aanname. 

En hier in Nederland? Slavernij was ook hier een paar eeuwen terug. Ze voelt soms  bij sommige (witte) mensen een niet te verwoorden gevoel waar ze akelig van wordt. Zijn wij niet allen mensen?

Zwarte Piet? Ja, als je er op door en doorgaat dan begrijp ik de diepe smart van mensen die er zich heel gekwetst door voelen. De pijn van beide kanten. Moeilijk afstand kunnen doen van een stukje cultuur versus niet willen zien hoe een Piet als knechtje, als hulp en zeker niet als slaaf wordt afgeschilderd. Er is al veel veranderd. De Pieten hebben nu vele kleuren. Maar geen ronde oorbellen meer in de oren? Haar dochter wel.

Vorige  week las zij in de NRC weekend met wat voor vragen van nieuwsgierige niet beter wetende mensen een vrouw al jaren door het leven gaat. Vragen waardoor ze zich gediscrimineerd voelt. Vragen waarvan de moeder weet dat haar dochter ze ook krijgt. Haar zoon uit zich er niet meer over nu hij volwassen is. Regelmatig probeert ze hem uit te lokken tot een gesprek: hij heeft nergens last van is de respons. 

Oké, de moeder belt haar dochter en vertelt haar over het artikel. ‘Zeg nou eerlijk, sommige van deze vragen worden toch ook aan jou gesteld.’ 

‘ Mam, het doet mij niets. Ik discrimineer mijzelf niet negatief.’ Maar mam vraagt door, heeft haar kind echt geen leed door uitspraken van een ander? 

‘ Nee, ik vind het oké wanneer mensen vragen waar ik vandaan kom, waar mijn ouders geboren, opgegroeid  zijn enzovoort enzovoort en dat ik goed Nederlands spreek. Ik zit er niet mee. Zelf vraag ik het ook aan mensen en dan heb ik een leuk gesprek.’

De moeder denkt aan alle ouders wereldwijd. Ze voelt zich verbonden met de moeders én met de vaders van goede wil. Ieder maakt zich bezorgd over haar en zijn kinderen. In de VS  is de angst, het leed en het wantrouwen van de voorouders die in de slavernij zaten diep in de genen geworteld. Vice versa is er eveneens wantrouwen gevoed om het anders uitzien dan ( witte) politieagenten. Als kind hebben zij mogelijk eveneens een boodschap meegekregen van hun ouders van generatie op generatie op generatie?

Ieder mens ziet er anders uit, ieder mens is anders. Indien we allen er hetzelfde uitzien en hetzelfde doen dan zijn we als robotten. ‘Moge mijn kinderen altijd veilig zijn en beschermd. Ook door hun eigen gedachten.’

Avonds steekt de moeder een WereldVredeVlam aan voor de situaties in de Wereld. Ze kan slechts steeds weer bij zichzelf te rade gaan en tevens haar- allang volwassen  kinderen - toch steeds iets meegeven. En zij haar. Leren is nooit klaar voor oud en jong. 

Ze steekt aan weerszijden van de Vredeskaars twee kaarsen aan met de Vlam. In gedachten zegt ze tijdens het aansteken  ‘ ik vergeef ieder uit het verleden die mij ooit iets heeft aangedaan en  gekwetst en moge ik ook vergeven worden voor dát waardoor anderen zich niet gezien voelden en gekwetst.’.

Dan steekt ze de rechter kaars aan: ‘dank voor de Liefde die ik heb mogen ontvangen en dank voor de Liefde die ik mag ontvangen.’

Ze verbindt zich met de vaders en moeders wereldwijd

Ze verbindt zich met mensen wereldwijd die ook een dergelijke kaars 🕯 vlam 🔥 aansteken.

Soft? 

 ‘Omdat mensen zo verschillen hebben we zo veel te delen met elkaar’ kreeg de moeder mee van haar moeder.

Kwaliteiten ... zie ze, bij jezelf en bij een ander. Opdat mensen keuzes kunnen en mogen maken.

Gelijkwaardigheid, al verschillen mensen respect en zelfrespect. Mag het zijn? Of is het een illusie om dát te denken, te wensen, te bidden? 

Al zijn er wetten tegen discriminatie en racisme dan moeten wij als Samenleving ‘het’ samen oplossen. Gewoon vriendelijk zijn, aardig zijn. Elkaar vergeven. Begrijpen van elkaar dat we niet alles weten. Dat niemand perfect is. Elkaar het licht in de ogen gunnen. Mensen forceren werkt niet. Een ieder voedt zijn /haar kinderen anders op. Het is een leer en groeiproces van beide kanten. Ouder en Kind. 

Ze kijkt naar het positieve in het hier en nu. Over het algemeen is onze Politie heel top en van goede wil.

Zie de goede wil van zó veel mensen met motivatie, inspiratie en creativiteit. Voedt het in jezelf zegt de moeder, ook tegen zichzelf. Keer op keer op keer weer.

Gelijkwaardigheid is volgens haar accepteren dat ieder mens anders is en dat we met zijn allen  wél het recht hebben om hier op Aarde te zijn, wat je ook bent qua geslacht, geloof, cultuur en tot welk Volk je behoort. Anders hadden we niet geboren hoeven te worden op deze planeet waar plant en dier ook nog steeds door velen gediscrimineerd worden.

All live matters❤️ 

13juni 2020