2.248 Over racisme, discriminatie en dat wat we one kinderen meegeven

All lives matter❤️

Sinds de demonstratie tegen racisme  in Amsterdam is de moeder meer naar binnen gekeerd dan anders. Alles wat via de media binnenkomt absorberen en verwerken is een klus. Soms kiest zij er bewust voor om een dag het nieuws over te slaan. Haar gedachten en gevoelens op een rijtje krijgen is nodig. Dat mag. De vele demonstraties en toespraken over racisme doen haar veel. Zij hoort, ziet en voelt pijn van anderen. Onrecht komt naar boven. Spreek je uit ...

2.131 Triggers

In de zondagse stilte gaat de telefoon. Een blijde dochter ratelt: ‘Mam, ik kom maandag bij je langs. Deze keer ga ik niet naar mijn vriendin, dus ben ik langer bij je.’

Een glimlach siert moeders mond. Leuk, dochter komt alleen voor haar. Dochter heeft het druk, werkt hard en combineert meestal bezoekjes. Dat begrijpt ze.

Niet lang daarna belt dochter voor de tweede keer: ‘Mam, ik pas morgen op een hond, die neem ik dan mee, goed?

2.114 moeder de vrouw met ‘dat soort dingen’

Moeder, de vrouw ( het thema van de Boekenweek) én / over uitspraken van Thierry Baudet. Oh, wat ben ik allergisch voor generaliseren. ‘Vrouwen hebben in het algemeen minder ambitie om zakelijk de top te bereiken dan een man, zij houden meer van familieachtige dingen. Dat soort dingen.’ 

2.19 Mijn moeder

19 september, de geboortedag van mijn moeder. Vandaag zou ze jarig zijn geweest. 23 jaar geleden overleed zij, ik zou er aan gewend moeten zijn dat ze er niet meer is. Echter, echt wennen hoeft niet want je mag altijd van je overleden dierbaren blijven houden. Houden van mijn ouders is steeds meer leren om mijzelf te geven want ooit was ik een deel van ze. 

Terugdenkend  ga ik naar haar zware ziekbed maar ook naar haar logeerpartijen toen mijn kinderen nog klein waren. Je was een lieve Oma, Mam. Oh, wat was het bijzonder om op de geboortedag van mijn door suïcide overleden broer - jouw zoon-  jouw eerste kleinkind - mijn zoon- in de armen te mogen houden in een land hier ver vandaan. Wat een wonder ook dat het ons- mijn ex echtgenoot en ik -  toeviel, om twee jaar na de sterfdag van mijn broer naar Nederland terug te keren. Nog voel ik de j
ontroering van toen, Mama, hoe jij ons huis uit kwam rennen de armen weid gespreid, om je eerste kleinkind tegen je hart te houden. Drie jaar later verwelkomde je net zo spontaan en  blij je eerste kleindochter. Ze zijn zo gewenst.