Jezelf zijn is voor mij thuis zijn bij mijzelf. Mijzelf accepteren, accepteren dat ik hooggevoelig ben. Ook accepteren dat ik er slecht tegen kan wanneer mens, dier en al wat groeit en leeft niet als mede bewoners van deze Aarde gezien worden? Op dit moment van schrijven accepteer ik deze vorm van allergie die steeds erger lijkt te worden sinds ik gepensioneerd ben.
Moment van schrijven? Ja, want ik kom mijzelf weer eens tegen. Dat mijn hart, hoofd en ziel op 1 lijn zijn wanneer ik schrijf kan verdwijnen wanneer ik mij verbaal uit. Dan luister ik vooral naar wat de ander te zeggen heeft. Ieder mens heeft zijn waarheid vanuit het eigen perspectief. Zolang je een ander daardoor geen schade doet- hetgeen ik als pesten zie- is het oké. Mensen verschillen. Nog steeds kan ik van een ander leren. Andermans kwaliteiten kunnen mij motiveren, inspireren en creativiteit aanzwengelen. Daar ben ik dankbaar voor.
Maar ja, ik vraag mij af of ouder worden en gepensioneerd zijn inherent is aan het steeds meer mijn verbale mond houden. Althans bij mij is dat het geval. Ik kies er vaak zelf voor om maar niets te zeggen. Ha, behalve wanneer mijn kinderen een onderwerp aanzwengelen. Mijn dochter en ik kunnen goed onze mening aan elkaar toetsen. Zoonlief en ik zijn bedachtzamer. Echter onverwachte vragen van anderen kunnen mij soms ongelooflijk doen blokkeren.Vooral als mijn mening gevraagd wordt dan buitelen de beelden, gevoelens en woorden door elkaar heen in hoofd en hart waardoor het moment voorbij is. Het meisje dat ik ooit was kan dan volop aanwezig zijn, het meisje dat moest gehoorzamen, braaf zijn en niet tot last zijn en haar mond moest houden toen ze in pleeggezinnen zat.
Toch heeft ze verbaal kunnen spreken. En ja, ook zingen. Tóch heeft ze stembanden! Maar ja, het komt niet uit de verf en toch kan ze zichzelf uitspreken hoewel ze haar hart dan beschermd, waardoor het niet zo voelt is als tijdens schrijven.
~~~
Toch kon ik, in het openbaar spreken. Dát besef ik opeens. Ik kon het. Dat ging mij beter af dan tegenwoordig de telefoon aannemen. Is dat raar? Ja, vind ik wel 🤔. Nou, dat is dan iets waarover ik bij mijzelf te rade kan gaan. Want opeens komt boven dat ik ook nog bij een ziekenomroep programma’s presenteerde. Daar mocht en kon ik mijzelf zijn. En nu? Ik kijk mijzelf aan en schud mijn hoofd. Want er komt meer op het gebied boven. Ah, gekwetst worden is DE grote angst.
Over een paar maanden ben ik bij leven en welzijn 75 jaar. Ik voel mij jonger van geest dan toen ik twintig was. Ik voel mij meer thuis bij mijzelf hoewel mijn lichaam krakkemikkiger wordt. Met de dag stijver. Opstarten morgens gaat zo langzaam als een schildpad. De wereld om mij heen gaat snel. Mijn gedachten hebben de neiging nu om zich te versnellen, maar nee. Eerst nu fysieke oefeningen doen.
Fijne dag💕.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten