19: 2024: Over oa gemis en rouw

Heb schrijfsels in de steigers staan over veel onderwerpen. Te veel. Ik kies ervoor om mijn hoofd rustig te houden. Het zo stil mogelijk in mijzelf te maken. Ja, eruit schrijven helpt meestal wel. En nu? Stilzijn is ontmoeten. Daardoor komt er hoop ik vanzelf weer inspiratie over hoe te ordenen: over hoogsensitieviteit en een heg die ik verderop met wortels en al eruit zag getrokken worden zodat ik er misselijk van werd, ik zag een aura van co2 rond iedere bonk hegstruiken vrijkomen. Arg. Dank voor de zuurstof die je gaf, heg. 

Ho ono pono!

Schrijfsel over deTweede  Wereldoorlog in  dagboekvellen en wéér een oorlogs dagboek dat ik van oudste zus kreeg. Het lezen gaat moeizaam, mijn ogen hebben hun beste tijd gehad en de inhoud raakt mij. Zal het aan het #NIOD schenken.  

Veel van WO2 dat oudste zus geërfd had van onze vader. Oudste zus die er niet best aan toe is momenteel. Doch daarover in een Blogspot schrijven zou ze niet op prijs stellen. Over familie schrijven of het nou verdrietig is of vreugdevol is. Het is taboe bij ons en dan kan ik wel eens een vorm van jaloezie krijgen naar ouders die al hun leuke ervaringen met hun kinderen en familieleden in blogs laten belanden. Een enkele keer doe ik het toch. Ben ook maar een mens.

. 

En over tweede Wereldoorlog? Door die dagboeken, piepklein geschreven in een keurig handschrift doch zelfs met een loepe nauwelijks leesbaar, waarbij je een ongeloof krijgt over wat er nu wereldwijd gaande is. WO2 versus al het geweld in ons landje, korte lontjes, gegeneraliseer, onvriendelijkheid  en ongenuanceerdheid. Al wat broeit heden ten dagen. 

Ook daar ontstond een schrijfsel over naar aanleiding van: sta op tegen anti semitisme, moslimhaat, homohaat en kortom nee tegen veel.  Moge het stoppen. Moge de mens gezien worden, steeds weer en weer. Moge de  Politiek alsjeblieft  het goede voorbeeld geven aan de Jeugd maar ook aan volwassenen.

Maar ja, ieder vindt iets anders het goede voorbeeld! 

Vanavond is er drie minuten stilte in het openbaar vervoer door heel Nederland. Stilte. Stilstaan bij het geweld, stilstaan bij het onfatsoen. Dan ons beeldend vermogen met zijn allen op een motiverende wijze gebruiken 

Zeg alsjeblieft ja tegen vriendelijkheid, geduld en  samenhorigheid. De ander is ook een mens. Het is cliché maar ieder huisje heeft zijn kruisje. 

Ben zelf een babyboomer en steeds weer voor vrede gaan is mij meegegeven. Geen ruzie maken en niet huilen als je verdriet hebt. Tegenwoordig  vind ik dat ruzie maken bij het leven hoort  en huilen zeer zeker ook. Echter, ruzie altijd weer bijleggen en als je kunt lachen dan kun je ook huilen. Wenen, rouwen over de mensen die er niet meer zijn. Dat moet kunnen.  Het lucht op! Dat moet mogen, maar ja, soms zit rauwe smart nog diep verstopt, dan is dat moeilijk. Doch …niets mis met tranen, levenstranen.

Mensen kunnen hard zijn. Ik voel mij daardoor weer iets meer op slot, want men heeft het vaak over het heilige praten. Daarom uitte ik verbaal dat ik twee dierbaren mis. Ja, ze waren beiden bijna 95 jaar. Nou en? Dan mag je van sommigen niet rouwen. 

Het is  als een klets in het gezicht en een stomp in het hart om voor de zoveelste keer te horen te krijgen wanneer ik mij uit dat ik een dierbare mis  en dankbaar ben dat die diegene op een vredevolle manier de geest gaf, dan te horen als een terechtwijzing: “je wéét toch dat mensen doodgaan? wees blij dat ze zo oud zijn geworden. Iedereen gaat dood en nu je ouder bent gaan er nog meer mensen. Wen er maar aan.”  Hm?  Au! Onder andere deed ik drie jaar terminale nachtthuiszorg, mooie jaren maar toch gaat het niet in de koude kleren zitten al waren er ook grappige momenten. Zoals een mevrouw die regelmatig over overlijden wou praten. Ze bleef altijd wakker tot ik kwam. Dan moest ik op rand van het bed zitten. Op een keer vroeg mevrouw: “zuster, wanneer is het tijd dat ik naar een hospice ga? “

-“Zolang er voldoende nachtzorg voorradig is kunnen we hier blijven. Naar een hospice gaan is een optie. Geen moeten. “

-Zuster, hoe voelt het om overleden te Zijn?

We keker elkaar aan en beiden schoten in de lach, terwijl ik hikkend zei:“ik kan het u niet vertellen want ik leef nog steeds. Ben nog niet dooood.”

Bijzonderen nachten waren het. Ook dat kan ik soms missen, hoewel ik mijn nachtrust hard nodig heb. 

De mevrouw waarover ik het heb kijkt mij vanuit de dood glimlachend aan en ik herinner mij haar kracht.

Dan doet de eerdere  opmerking/ aanmerking op mijn “ik mis die en die “ verrekte zeer en doet mij tegenwoordig weer meer en meer  blokkeren. Verbaal ben ik dan nergens te vinden. Gelukkig heb ik een nieuwe vorm van tekenen ontwikkeld. Wou die van vandaag hier delen. Echter, dat lukt nog steeds weer niet.

Ja, ik kan ook cliënten/ patiënten missen. Op het sterfbed kan de mens heel open zijn. Puur. Eenvoudig. Moge ze allen rusten in vrede en liefde. 

Een réprimande krijgen omdat ik mijn gemis uit? 

Gemis uiten is een vorm van rouwen. Dus…doe ik het hier. Ins blauwe hinein. Of het is 113 bellen?  NEE, daar kies ik niet voor want ondanks alles houd ik van het leven, van mijn kinderen en in willekeurige volgorde van mijn  kat, vis, huisslak, tuin,  omgeving, vriendinnen, buurt, zussen, zwager, nichtjes, vriendinnen en last but not least de Aarde. En ja, ik mis mijn broer ook nog steeds die zich 44  jaar geleden van het leven benam. Een enkeling herinnert hem zich nog. Zoals mijn ex echtgenoot en zijn huidige vrouw. Dat doet goed. Ook doet het goed dat we op de verjaardag van zoonlief zo bewust waren van het feit dat we in goede harmonie met elkaar omgaan. Vriendelijk, begripvol en dát vind ik zo intens fijn. Zo fijn ook was het dat we het uitspraken. Een vriendelijke samenleving in het klein. Een uitgekomen droom. Echter ook in deze sluit dankbaarheid niet nog steeds gemis uit. Dat is oké. Hetzelfde met overleden personen die oud werden en rustig overleden zijn. Daar ben ik dankbaar voor, dankbaar dat ik ze heb mogen leren kennen en ja dankbaar voor de 31 jaar  huwelijk en 18 jaar gezinsleven dat ik genoot. Echter, het één sluit het ander niet uit en vandaag ben ik meer dan verdrietig. 

De gedeprimeerdheid probeer ik eruit te schrijven en plaats ik hoppa in mijn Blogspot dankbaar dat het er is. Dankbaar voor de mogelijkheden van deze tijd hoewel ik tevens veel klooi en er niet uitkom uit iets digitaals. Ook inherent aan mijn leeftijd denk ik.

Wat ik ook zo moeilijk vind is, dat als ik verbaal ben, mijn woorden verkeerd kunnen overkomen.

Dat overkwam gisteren.

Doch dankbaar dat we er dan weer uit zijn gekomen. Schriftelijk met een wederzijds ho onopono..

Naar ons zelf en de ander. 

I am sorry, 

Please forgive me, 

Thank you,

I love you,

Oké, ik adem in en uit, in en uit, steeds nieuwe momenten in. 

Een wereldvredevlam brandt rustig, mijn levensvlam ook weer.