Refererend naar mijn vorig epistel. Wat ik op een gegeven moment vermoedde, is waar. In het muziek cassette doosje zat een tape waar niet mijn vaders stem op staat, doch klassieke muziek.” Humor is de smeerolie van het leven” hoor ik zijn stem echoën in mijn hoofd. Ik mag alsnog het originele bandje zoeken en opsturen naar die lieve mens die het wou digitaliseren, doch nee. Momenteel niet. Genoeg tranen, genoeg emoties. De herinnering aan het laatste téléphone gesprek met mijn vader komt steeds helderder in mijn geheugen. Die laatste keer dat ik zijn stem hoorde koester ik met een gevoel van acceptatie dat het leven eindig is en dat het gaat zoals het gaat. Mijn traankliertjes werken goed en langzamerhand ben ik uitgehuild. Door het gemis heen dooooor ademen. Steeds weer.
Vandaag hoefde ik plotsklaps niet te taalcoachen. Ook dát is opeens voorbij. De fysieke school is weer open. Ben blij voor mijn taalmaatje/ bonusdochter die langs mag komen als ik haar nog zou kunnen helpen. Maar nee. Haha, de woordjes ja, nee en misschien heb ik goed meegegeven. Ze hanteert ze prima. Had alles voor de thee al klaargezet. Het was altijd zo gezellig. Ze klaagde nooit. Ook niet over Nederlanders. Het is maar goed dat sommige woorden nog niet tot haar doordringen.
Zij en haar man zijn twee mooie, lieve, dappere jonge mensen met hun vaardigheden die ze voor de maatschappij willen inzetten.
Hij had zo graag boer willen zijn hier net als in zijn geboorteland. Maar ja, in Nederland moet je daarvoor een pittige studie doen en dat taalbereik heeft hij nog niet. Misschien ooit.
Op dit moment heb ik net een hazelnootgebakje ( was zo lang geleden) op en kopjes thee. Op een bordje en in theekop& schotel van mijn moeder. Muziek danst door de kamer. De Libelle van de buurvrouw heb ik uit.
Al twee dagen tot ik vandaag naar buiten ging ben ik brak door slaapgebrek en raar in mijn maag. Zondag naar een vriendin met vervoer op maat, de rit duurt meestal 12 minuten. Medisch mondkapje voor mond en neus. Vervolgens gingen we een rondrit over Voorne Putten maken. Steeds beroerder werd ik. Warmmm met jas aan, strak in de autogordel. Mondkapje zat strak van neus tot kin. 1 uur lang. Steeds naar een ander adres rijden. Zo gestrest, misselijk, wee en duizelig werd ik. Een mopperende, klagende mijnheer maakte dat de stress overging in mij geërgerd voelen op hem. Echter, ik kon mijn eigen kooldioxide/Co2 uitstoot bijna niet meer verdragen en had het gevoel van mijn graat te gaan. Gelukkig gaf ik het aan bij de chauffeuse dat ik echt een paar minuten naar buiten moest. Zelden ben ik zo dankbaar geweest om te kunnen ademen. Frisse lucht! Bomen. Windje. Zalig.
Afijn, uiteindelijk toch veilig bij vriendin aangekomen. Een flinke tijd zat ik daar in de tuin om bij te trekken.
Daarna was het goed. Vriendin had een heerlucke maaltijd bereid en ik kon er van genieten. Ondertussen luisterden we naar elkaar en ik spuide over een ver verleden. Over mijn broer die zich het leven benam en nog meer. Weer tranen.
Avonds thuis gebracht dacht ik: laat ik toch het Nieuws even zien. Sindsdien voel ik mij verdrietiger en weer weeïger dan dat ik al was. Ooit droomde ik van een vriendelijke samenleving. De mensen in mijn omgeving zijn vriendelijk. Veel vriendelijkheid alom. Ik doe mijn bewuste best om ook vriendelijk te zijn, vriendelijk te blijven Sinds mijn pensionering kost het mij moeite. Echter, Dochterlief heeft het soms te verduren😔. Hononopono.
Zondagavond nieuws. Wat ik zag raakte mij nog harder dan in het begin van de Corona maatregelen. Vredelievende, vriendelijke mensen zitten samen. Dragen hartjes op hun jas. Zitten mens te zijn zoals je zou wensen dat iedereen mens is. Knuffelen, houden handen vast. Harmonieus. Gewone mensen.
Maar ja, er mochten maar 200 mensen demonstreren? Meer zijn het er. Veel meer. Ze zijn tegen de Corona maatregelen.
Owww ... en toen! Het intimiderende van de Politie vind ik in géén verhouding tot het vreedzame demonstreren. Over dat laatste heb ik geen oordeel. Al zou ik zelf ook wel spoedig van de Corona maatregelen af willen zijn. Dan denk ik: als iedereen zich aan de regels houdt dan zijn ze sneller over. En ja, mensen mógen demonstreren. Mensen verschillen. Echter, het machtsvertoon en geweld van de Politie jegens vreedzaam demonstrerende burgers ...😢zo naar.
Meestal begrijp ik ieders perspectief. Ja, ook van de Politie die op borden vroeg om weg te gaan. Ik vind dat je er dan gehoor aan moet geven. Echter, daarna al dat geweld om een noodwet te handhaven? Geweld lokt geweld uit. Vind ik erger dan een virus. Hoe erg ik het ook vind voor mensen die aan Covid19 overleden zijn of nog erg ziek zijn. Deze demonstranten waren toch geen relschoppers? Wellicht een paar. Maar de meeste - naar wat ik hoorde-waren vreedzaam.
Ondanks dat ik rustig thuis zit met een hazelnootgebakje en kopjes thee van en uit mijn moeders servies is er nog steeds verdriet in mij. Om zoveel. Onverwoordbaar.
Morgen verkiezingen voor de Tweede Kamer. Mijn stem laten horen. Terwijl ik zeker wist waarop ik ging stemmen ben ik nu in dubio. Dub dub dub. Waar doet een mens goed aan? Dit schrijfsel plaatsen is ook niet zo’n goed idee? Veelheid.
Rare periode om te gaan stemmen.
Laat ik trachten de gulden middenweg te blijven bewandelen.
Dan valt er een handgeschreven brief op de mat. De tweede al in korte tijd @dankbaar.
Dankbaar dat mijn ogen kunnen lezen wat ze nog kunnen lezen. In een doosje weet ik brieven van mijn ouders. Tastbaar. Mijn vaders stem is niet meer, doch toch wel!
Veeel te lang schrijven. Hélaas pindakaas. Niemand hoeft het te lezen.
En wie wel tot hier is gekomen ... wens ik én mijzelf nog een fijne dag met een warme😊glimlach en een mélodietje🎶 in je💖.
