2.336 Rimpelingen in het water

 Zingend, neuriën, dansend soms fysiek dan weer stil en innerluck, sta ik aan het stromende water. De zon schijnt aangenaam op deze nazomerse dag op 18 september 2021, de lucht is strakblauw met witte wolken, de wind waait kalm en streelt mij zacht, de aarde draagt mij en ik doe steeds weer mijn best om vredevolle stappen te maken, verder te gaan door te kiezen om mijn gedachten te richten. Dankbaar adem ik. Adem waar we drie minuten zonder kunnen. Drie minuten! Dank je, bomen. Dankbaar ben ik dat ik steeds weer schoonheid mag zien. Zien, kijken, horen, voelen, ervaren. Voel mij verbonden met anderen die zich ook afstemmen op liefde, licht, harmonie en schoonheid. De balans houdend, doch tóch  stromend. Het leven is niet statisch, ook niet van de Natuur. Dat accepteren vind ik nog steeds moeilijk, doch het gaat de laatste jaren gemakkelucker.

Water in mij groet met het respect Water en groet water in iedereen. Emoties: levenstranen maar ook vreugdetranen. Krachtige zachte Levenskracht. Ik groet de elementen en voel die elementen ook in mijzelf. Schepen varen voorbij, laten eerst golven en vervolgens rimpelingen achter. Zoals mensen die  overleden zijn deze achterlieten en wij als mens eveneens onze golven en rimpelingen groot en klein zullen achterlaten. Velen ook bij leven.

 Vandaag is het mijn moeders geboortedag. Ze werd 19 september 1913 geboren. Het lijkt lang geleden. Toch is het in de eeuwigheid als een rimpeling. Ik mag deel uitmaken van haar rimpeling. We mogen allen onze rimpeling achterlaten, zoals ook onze voorouders deze achterlieten in ons. Bloedband of niet, zo voelt dat voor mij. Rimpelingen van waarde geef ik mee aan mijn kinderen. Zij doen er mee wat ze kiezen te kiezen. 

Een mooi Danslied kwam terug in mijn geheugen (pas gisteren nadat ik terugkwam van het water las in een e-mail die mij werd toegestuurd door een dierbare Dansleidster dat ze het met mij deelde en dat nummer in ieder geval samen op afstand doch zo dichtbij, mee te dansen en te zingen) Ancestor, Skypeople, ik neuriede, zong, danste voorzichtig doch vanbinnen voluit. Af en toe zwaaiend naar de enkele voorbijgangers, voorbijvaarders en ondertussen mijn voorouders met respect groetend is het alsof er een lichte dna verschuiving in mij is. 

Mijn voorouders en ieders voorouders, ieder deed naar beste kunnen vanuit hun eigen punt van staan in het leven, ieder met de ingeprente patronen ( patron= baas in het frans) die ingeprent zijn. Vanuit opvoeding, ervaringen, lief en leed, wantrouwen, vertrouwen, religie, cultuur, opleiding en meer die ieder zelf invult. Ministaatjes makend evolueren wij?

Dankbaarheid is geen vanzelfsprekendheid voor mij. Steeds weer is het -op momenten dat het ertoe doet- een keuze (vind ik). Steeds weer de keuze op momenten dat het niet lekker gaat en het leven mij bij de lurven pakt zoals afgelopen week. Maar ja, dan ben ik ook flink overprikkeld. Ik ben dankbaar dat ik dankbaar kán zijn en jammer dan als er mensen zijn die ietwat meewaardig naar mij kijken als ik het heb over dankbaarheid of over mijn paradijselijke plekje hier en nu. Nee, niet saai doch steeds nieuw. Vernieuwend en schoonheid zien, mij verbindend met de Natuur om het dorp heen, verbindend met mijn tuin, met de diertjes in mijn tuin. Mij steeds weer verwonderen. Dankbaar dat ik mij steeds weer kan verwonderen. Dankbaar dat ik letterluck en figuurluck kan ontlasten ook al zijn de wc’s verstopt🥳. Dankbaar dat ik een goede woningstichting heb. Er wordt aan gewerkt. Dankbaar dat ik er steeds weer voor kies om constructieve optimistische gedachten te hebben of eigenluck zijn het in het midden gedachten. Mijn ex echtgenoot gaf mij mee: beter is het blind te zijn dan wat dan ook van één kant te zien. Nu is letterluck blind worden nou niet zo aangenaam, ik vind een niet zo groot  gezichtsveld ook niet zo fijn, doch ik heb wél het gevoel dat ik meestal wat dan ook bekijk van een afstand ( en soms dichtbij) en van twee kanten bezie. Daarom ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen als je niet in de schoenen van de ander hebt gestaan. Ik krijg er buikpijn van als dat op een grove manier gebeurt. Dat voelt zóooo niet kloppend voor mij. Wat wel kloppend voor mij voelt is keer op keer het magische dat het leven kan zijn zien. Geloven in oplossingen. Oplossingen visualiseren en voelen. Onze verbeeldingskracht is onze grootste kracht, zonder zou er niet veel ontdekt zijn. Samen. Dat zou mooi zijn. En ...zoals mijn moeder regelmatig zei: omdat we zo verschillend zijn hebben we zo veel te delen met elkaar. Dus ... deel ik vandaag mijn Blogspot hier. Ooit deelde ik mijn Blogspot Schilderen & Schrijven op Facebook. Daar voelde ik mij op een gegeven moment heel kwetsbaar bij en verwijderde het. 

Daarom zeg ik: vriendelijkheid kost geen geld. Met vriendelijke ogen naar mijzelf, onszelf en anderen kijken lost meer op dan een ander belachelijk maken of pesten of een hele groep generaliseren. We zijn allemaal mensen. 

Ah, Mama, ik ben in vrede met je, dank dat je geboren bent. Mijn voorouders die voor mij gingen groet ik met respect. Ze deden wat in hun vermogen lag. Zo doe ik dat ook. Momenteel doe ik kalmaan. En ja, het kind in mij mag van mij brocioli li lala zeggen en heerluck. Ja, het kind dat ik was en nog beetje ben weet als geen ander hoe het hoort. Dat is flink ingeprent. Echter, ze is genoeg gecorrigeerd in haar leven en dus zegt ze/ik: heerlucke broccioli en verzint nieuwe woordjes. Ze doet er niemand kwaad mee. Ja, mensen met grote talenkennis voelen zich mogeluck vreseluck? Ontspan, er zijn ergere dingen dan woordjes verzinnen. 

Dankbaar ben ik voor alle vriendschappen in mijn leven, al lukt het mij om maar met slechts een paar regelmatig contact te houden, dan tóch blijft voor mij ieder ander al ben je uit het fysieke oog altijd in mijn  💕.  

Verbondenheid is🍀💕🍀. 

 Een fijne vredevolle, nazomerse dag wens ik een ieder en moge er oplossingen komen voor mensen die in zware omstandigheden vertoeven🙏🕯💕 en moge de formatie van  het nieuwe Kabinet rondkomen in goede verstandhoudingen.🙏🕯💕

Zwaaiend vanuit 1953 of 1954 met mijn broertje 9-05-1950 ~~~25-05-1980 en mijn moeder

Mijn moeder: Johanna Justina WB 19-09-1913~~~11-09-1995

                               Mijn vader: Johannes G. J. Kuiper 3-09-1914~~~7-07-2011

          Gisteren aan het water.  Ik heb een fimpje gemaakt Van het stromende water,  maar die doet het niet hier.

PS opeens denk ik aan de schrijfsels die ik in de steigers heb staan en die eigenluck af zijn. Over de Internationale Suicidepreventiedag. Mijmeringen of je het kunt voorkomen.  

In ieder geval, indien je kiest om te willen en kunnen praten bel dan 0900-0113 of 113. Doch indien je tot hier bent bekomen mag ik waarschijnlijk mogelijk aannemen dat het met je gaat? 

Ik laat het los. in ieder geval voorlopig, Ook het schrijfsel over mijn hakken in het zand nr2 . Ik gá verder al ben ik nog zo traag, stil  en met regelmatig  op de plaats rust houden is niets mis mee. dat is een keuze. Het wil niet zeggen dat ik met niets of niemand meeleef. Integendeel. 

2.303 Nieuwe Maan en mijn vaders stem

 Ja, mijn schrijfsel over Internationale Vrouwendag ligt nog te sudderen. 8 maart was het.

Nee, ik zie het als altijd Vrouwendag, Mensendag. Sprak er met mijn dochter over. Ze vroeg door de phone:” wat schrijf je dan?” Ik las het voor. Over haar had ik ook geschreven en over mijn vroegere vrouwenzelf.

We schrapten het.

Daar denk ik nog steeds over na ...

Is het een loslaten? Dat schrappen van zaken die mij vreselijk naar raakten in het verleden en die deels nog doorwerken? Misschien wel, misschien niet. Alles op zijn tijd. In ieder geval kies ik ervoor om het geenszins te bagatelliseren.

Nieuwe Maan, nieuwe cyclus,  nieuw begin. Loslaten dat wat was. Opnieuw beginnen. Leven. 

Lef  hebben. Het stukje over Internationale Vrouwendag mag vanuit mijn intuïtie komen samen met oude vrouwenleed. Alles op zijn tijd. Ik laat los, ik ruim op, ik verscheur, ik sorteer, ik verplaats, ik geef door, ik geef weg. Vind brieven, veel brieven, ook van mijn vader. Aaah op die dag  dacht ik: “op twee mensen na in mijn leven schrijft niemand meer handgeschreven brieven” ontdekte ik een bericht met oproep tot brievenschrijver. Per e-mail of met pen op papier via www.schrijvennaardetoekomst.nl  waar je gekoppeld wordt aan een nog onbekende briefpartner. Ik heb mij opgegeven. Zo spannend en zo eng. Ik blijf door mijn stresssyndroom heenademen  en accepteer dat ik een schijtlijster ben. Ben ik dat? Het ís spannend. Echter, wat is het verschil met hier schrijven en een brief? Hm. Hier houd ik mij toch in. In een brief is het gauw schrijf maar raak, hoewel dát gevoel nu aan het wegebben is. 

Ondertussen ga ik gestaag verder met opruimen. Vandaag de duurzame bouwdoos voor het houten speelgoedchalet die nog van mijn op dertig jarige leeftijd om het leven gekomen broer is geweest. Ik geef door. Zo jammer dat er geen kringloopwinkel of rommelmarkt open is. Verder  maar weer, verder met opruimen. Oude spullen van mijn werk verscheurd. Ah, mijn vader vond álles historisch. 

 Maar ja, ik wil het mijn kinderen niet aandoen om zoveel- als ik de geest geef- op te ruimen. Schriften vol ellende en vreugde ten tijde van mijn jaren in de Thuiszorg. De declaratieformulieren, ik verscheurde ze. Nooit meer uren bij elkaar hoeven te sprokkelen. Alleen sommige bijzondere werkverhalen heb ik bewaard. Toch was het een goede tijd. Maar ja, mijn stresssyndroom vierde vaak hoogtij als ik een  dienst had waardoor ik naar een onbekende in the middle of  nowhere moest. Als ik er was dan was alles ok. Ik deed mijn werk goed en vanuit mijn hart. Loslaten, ook die periode. Echter, het heeft mij gevormd. Goede herinneringen aan de vele cliënten/ patiënten. Tot  aan mijn pension met een o uren contract gewerkt, zwaar want je kunt zeggen wat je wilt maar de huur moét betaalt worden en er moet brood op de plank. Mijn dochter was toen nog thuis. 

En nu? In de stilte van de late avond voel ik mij rustig, maar toch stuitert het  in mij. Heb zoveel opgeruimd. 

Laatst nog, een stapel schoenendozen met negatieven en schoenendozen met muziek cassette bandjes heb ik verplaatst naar de voorzolder. Mijn atelier is te vol. Owww. Ik mag niet meer schilderen van mijzelf - terwijl ik erge behoefte heb- totdat ik weer eens mijn schilderplek heb aangepakt en het een en ander weg heb gedaan. Tegenwoordig schilder ik over eerder beschilderde doeken heen. 

Twee schoenendozen met muziekcassette bandjes, waarvan ik vaststelde dat er één verdwenen is. Waar oh waar zijn ze? Maar ja, mijn oude slecht werkende cassette recorder heb ik net voor de lockdown van een jaar geleden nog door kunnen geven. In de schoenendozen zaten oa bandjes in met de stemmen van mijn overlenden ouders en mijn overleden broer. Iets tastbaars. Iets voelbaars.

 In de Stilte probeer ik mij hun stemmen te herinneren. Ik zal ze niet meer horen of wel? 

Een mooi lief mens bood aan de tapes te digitaliseren en ik zond hem het enige bandje van één van mijn ouders - mijn vader- dat ik gisteren nog kon vinden. Een heel gek gevoel was het om Papa’s stem in een envelop op de post te doen. Zijn handschrift heeft zijn energie. Dát is hij. Zijn handschrift leeft of is het slechts een herinnering. Slechts? Maar de stem. Ja, een handschrift heeft eveneens een stem. Nu ook schrijf ik met mijn innerlijke stem. Een verbale stem is andere koek. Een andere dimensie. 

De laatste keer dat mijn vader en ik met elkaar spraken was de avond voor zijn plotselinge overlijden. 

Zijn speciale naam voor mij hoorde ik voor het laatst. Zijn: hou je goed. Daarmee sloot hij gesprekken en brieven af. Sindsdien is Papa’s stem stil. Zijn lichaam is niet meer. Zijn as is verstrooid. Doch de tape met zijn stem wordt gedigitaliseerd door de mooie mens die het aanbood te doen. Ik besef nu hoezeer ik Papa mis. Altijd al. Mijn vader deed naar beste kunnen. Hij was een topvader en zijn brieven waren hem. Altijd met minuscule tekeningetjes. Met zijn humor. Het zou mij ergens niet verbazen als op die tape niet zijn stem staat en dat er een ander bandje in het doosje zat. Het zal toch niet? De ochtend van zijn overlijden was dat ook echt papa achtig zoals dat ging en dat ik in mijn hoofd zijn stem hoorde die zei: onthoud dat  humor de smeerolie van het leven is waarna de téléphone ging en ik te horen kreeg dat hij was overleden. ik schreef er al eens over in mijn Blogspot. Of was het in mijn vorige?

Zachte muziek danst door de kamer. Heerluck de rust die er nu heerst in en om mij heen. 

Over een paar dagen hoor ik mijn vaders stem weer (of niet😅 , áls het bandje niet in dit doosje zat) wellicht ook die van mijn moeder? Op dit moment ik mij nog nooit zo sterk hun dochter gevoeld. Ze leven voort in mij. Hun kwaliteiten en sommige tekortkomingen hebben zich vermengd met mijn talenten en ik maak er maar een rommelig, warrig zooitje van? Soms wel, maar ik maak mijn  keuzes. 

Binnenkort hoop ik mijn vaders stem te mogen horen. Van ver over de dood heen. Wat een wonder is techniek. Momentopnames uit het verleden. Jaren ‘70 of ‘80? Mijn hart krampt opeens van verdriet en van warmte tegelijkertijd. Hart gevormd in mijn moeders buik dankzij een minuscuul zaadje en eitje. Wat een wonder is het menselijk leven. Het voortbestaan. Het doorgeven. Perpetue mobile van de harteklop. Generatie na generatie na generatie. Met mijn twee zussen vormen wij nu de oudste generatie van onze familie.

In gedachten zie ik mijn ouders, broer en zovelen dierbaren die overleden in de kamer op de bank zitten. Volle boel.

Alleen mijn vader is ooit in dit huis geweest. 

Binnenkort hoor ik zijn stem. Een levende herinnering in het hier en nu.

Ik mis mijn ouders en broer. Sterk hun voel ik  hun aanwezigheid. Echter, toch zijn ze niet meer. 

Het is Nieuwe Maan.

2.222 Opruimen

Al een week ben ik flink aan het opruimen, schoonmaken, netjes inruimen, doorgeven of ik breng spullen naar een milieubak. Stel dat mijn geheugen slechter wordt? Dan heb ik geen houvast meer? Kom op, doorzetten. Eenmaal de opruimsmaak te pakken, gaat het steeds gemakkelijker. Hoewel ...regelmatig sta ik met iets in handen waaraan een herinnering kleeft. Ik zeg bij alles dank je wel. Doch het glazen potje halfvol bruine basterd suiker -met op het vergeelde, nee eerder verbruinde etiket, in mijn moeders handschrift de woorden bruine suiker - geeft mij iets extra’s vertrouwds. Omdat mijn moeder geen graf heeft is dit een extra tastbare herinnering als een groet van haar. Het zelf gebruiken? Nooit gedaan. Het lijkt op een relikwie? Zou de suiker nog goed zijn? Wanneer overleed mama? 11 september 1995. Daarvoor had ze vier zware jaren na een CVA (hersenbloeding) met afasie. Niet meer kunnen spreken, lezen en schrijven was een hel voor haar en het te moeten aanzien eveneens. De bruine suiker is van vóór die tijd. Ze heeft het zéker dertig jaar geleden in het potje gedaan en er af en toe zuinigjes een boterham mee bestrooid. Na de hersenbloeding kwam ze -behalve die laatste keer om aan te wijzen wat mee moest naar het verzorgingstehuis-nooit meer in haar woning. Het potje zet ik terug in een van de keukenkastjes op bovenste - nagenoeg lege- plank waar het gezamelijk met een oude plastic koffiefilter en een ouderwets metalen Frans expresso koffiezetdingetje een plek krijgt. 

2.47 Opgeruimd

Jawel, ik heb zowaar mijn zolder opgeruimd. 

Zoveel heb ik weggedaan, hoppa neem maar mee. 

Mijn atelier heb ik ook opgeruimd. ‘De ziel is eruit’ merkte een vriendin op.’Te netjes.’

2.42 1)Gedachten over opruimen

Heus, ik ben een mens dat kan opruimen en  deelt maar anderzijds kan ik ook star mij vastklampen aan oude spullen. Doch, pas nog begonnen met mijn email box te legen. Hoppaaaa weg ermee. Ik ben nog maar in 2015 aangeland. Ja, er zijn ergere dingen, ja dat weet ik. Ook leuke dingen, mijn dochter is met een andere woning bezig. Zij is blij, blij, blij. Zoon is door onrustig water aan het varen, tobt  doch  gaat niet bij de pakken neerzetten en neemt toch stappen. Ik tob ook. Ik tob over mensen die de dingen te erg kunnen verdraaien, vol aannames eigen rechter spelen, die mijn zoon zwart maken en mij al drie keer in de afgelopen jaren de stuipen op het lijf hebben gejaagd. Dat gaat mij niet in de koude kleren zitten, doch als moeder kun je het slechts aanzien.

Veelheid.

Tussendoor heb ik de centrale verwarming wat harder gezet. Deze vertoond mankementen. Dus ... twee keer de installateur gebeld. Maar als ik overprikkeld ben dan heb ik nauwelijks verbale woorden. Dus na de eerste keer bellen op 29 oktober was en is het probleem nog niet verholpen. 

Mijzelf gepusht om wederom te bellen en er kwam een monteur. Deze man kwam, doorliep het huis, zag en constateerde dat er op zolder veel spullen staan.  Dat alles  moet uit de hoeken zodat er een andere monteur bij de buizen kan. 

Ik hád een opgeruimde zolder. Had. Ja, veel spullen ook in mijn atelier waar ik al tijden niet meer heb geschilderd omdat ik niet tijdloos kon en mocht schilderen van mijzelf voordat er ik weet niet wat is gebeurd met die veelheid aan schilderwerkjes. Is allemaal gevoel. En ja, ik heb het al eens geordend en ...in hoeken gezet. Nu moet het uit de hoeken. Eind volgende week komt de reparateur,

Dagelijks beland ik op de zolder. Om daar net als de voorafgaande dagen bij éen doos te belanden. De herinneringen komen. Oké twee Sinterklaasboekjes doorgeven. Ik blader erin maar de boekjes zijn niet zo peadagogisch. Aan wie te geven? In mijn hoofd  hoor ik mijn vaders echo ‘historische besef, Til. ‘ ‘ ja, Pap, maar ik heb geen museum. En een museum wil dit ook niet hebben.’ Na lang gemijmer boven de twee boekjes leg ik ze weg. De kinderen willen niet meer aan Sint doen, de laatste echte keer was vlak voordat mijn ex wegging, ik moest en zou het nog gezellig maken. 

Vandaag belde een  mevrouw van het Installatiebureau met de datum. Eind van de maand.  Dan moeten de hoeken leeg zijn.

Ik denk aan de koude badkamer, echter ik ben dankbaar dat ik warm water heb. Er zijn mensen die het met minder moeten doen. Mensen die het  met veel minder tastbare herinneringen moeten doen. De beschadigde hutkoffer waarmee mijn Opa van vaders kant ooit heen en terug naar het oude Indië reisde is er voor het geval dat er ooit een watersnoodramp komt en ik op zolder moet bivakkeren.’ Dekens, plastic, handdoeken, lucifers, oud🤔 kattevoer, zaklamp, oud🤔 water enzovoort enzovoort. Ik zit bij de hutkoffer, prop er nog een groot stuk plastic in ( mijn vaders stem echoot weer: want dat mag je niet wegdoen.)  nu puilt het uit. Matjes om op te slapen, slaapzakken. ( voor het geval een van mijn kinderen bij mij is.) Pff. Zal ik dit alles weggeven? Nou nee. Ik bezweer mijzelf met magisch denken😁🤪 ‘zolang die hutkoffer daar staat komt er geen hoog water.’ Is het angst voeding geven? Nee, het is een loslaten. Oh ja? Ja. Net zoiets als een verzekering afsluiten. Een brandverzekering en brandmelders: magisch denken, er komt nooit brand. Absurd? Jammer dan.

Achter de hutkoffer ligt DE groene koffer van mijn moeder met de ronde OVE sticker van de vereniging van mensen met relaties/ dierbaren in Canada. Mijn moeder is niet meer, mijn naar America geëmigreerde oom sinds vorig jaar evenmin. Maar de koffer is er nog wel. Die koffer ís mijn moeder. Ik hoor haar blijde lach. Ooooowww, net als de grote bruine  tas waarmee zij op een karretje boodschappen deed. Het beeld van het rieten boodschappenkarretje waarmee wij vanaf eind jaren ‘50 boodschappen deden op de markt van het stadje waar we destijds in Frankrijk woonde ís ook mijn moeder. De koffer en de tas zijn meer mijn moeder dan haar as die onder een den in Den en Rust verstrooid is. Wat zeg ik toch? Een koffer als moeder?Hm, mijn vader zou het bagateliseren, echter ik ga nu niet aan mijn gevoel voorbij. Het is een afscheid nemen. Ik maak een foto van de koffer en de tas. Ook een inner foto. Dan de twee plunjezakken van mijn vader met in éen ervan zijn oude bergtentje waar ik ook nog een week in kampeerde. Ik mocht het aan niemand geven, want het was zijn tentje🙄.

 Kamperen doe ik niet meer. Zou niet weten hoe overeind te komen. Maar ja, dat dierbare tentje. Mijn vader sliep erin tijdens tochten door de Pyreneeën op zoek naar pisidiums  en ik weet nóg niet of het verhaal van de beer die daar rondliep waar was of niet.

 Indien je dit wilt delen in je Blog, Mathil,  dan moet je flink schrappen. Dat is ook opruimen.

 Aan de andere kant van de zolder staan voor ieder mijn beide kinderen 4 ( dus acht) zorgvuldig uitgezochte dozen met lieve werkjes voor mama, hun eerste tekeningen en latere tekeningen, impressie van de lagere school die later basisschool werd en impressies van de middelbare schooltijd. Hm, en beneden nog vele fotoalbums( zo sneu dat de fotorolletjes tijd voorbij is, wat genoot ik van foto’s ophalen en inplakken.)

Die spullen behalve de werkjes voor lieve😍 mama gaan linea recta naar de kinderen zelf. Ik denk terug aan de (ieder twee)  adoptiedagboeken ( pré adoptief en adoptief)die ze eerder al eens kregen. Nooit hoorde ik er iets over. Ik heb een bruin vermoeden dat ze er niet in lazen. Mogelijk te confronterend? 

Tja, en dan heb ik nog meer, ergens. Veel dagboeken😁. Mijn uitlaadklep. Het programma: Lief dagboek? Nee, daar doe ik niet aan mee. 

Mijn oudste zus zei ooit dat onze moeder alles goed in orde had. Op orde? Yep, voordat ze ziek werd en jaren later overleed had zij al haar  persoonlijke tastbare herinneringen had tot een minimum gereduceerd.     

Ze wilde niemand tot last zijn. Ik evenmin, ik ben ermee opgevoed maar ja ...ik leef nu. Maar ja, mijn kinderen met de veelheid aan boel opzadelen na mijn overlijden? Daar kies ik evenmin voor. Ze zullen genoeg tegenkomen.

917 woorden al. Ook veelheid.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mijn atelier met een veelheid aan schilderwerkjes.

Een groot deel van de zolder is in de loop der jaren sinds mijn scheiding een vergaarbak van mijn schilderwerksels geworden. Ik begon met pastel tekenen in het vorige huis vlak voor dat mijn echtgenoot op 10 december 2000 de deur uitging en mijn ex werd. Uit wanhoop van het in de verlaten modus (= pleegkind modus) zijn ging ik in de teken modus. Later in de woning waar ik  nog  steeds woon  startte ik met schilderen. Ik schilderde, schreef mij het apekriek , ondertussen werk zoekend én steeds vindend. Op het laatste ben ik wel trots. Ik verhuisde in februari 2001 naar dit huis. Dat wil zeggen dat er aanstaande februari 18 jaar schilderachtigheden op zolder liggen, staan en hangen. Plus dezelfde hoeveelheid jaren dagboeken. In mijn leven heb ik regelmatig  dagboeken in de vuilnisbak gegooid. Ik kan het niet meer. Bij het oud papier doen? Vind ik te intiem. Ooit gooide ik schilderachtigheden bij het grof vuil. Het voelde klojo. Nog zie ik de kleurrijke abstract geschilderde kastdeuren in die container. Mijn hart krampte.

Het was iets gemakkelijker om mijn vorige Blogspot Schilderen en Schrijven te deleten.

Maar goed, wat te doen? Er zijn mensen die nauwelijks spullen hebben. Tastbare herinneringen. Herinneringen bewaar je in je hart. Voor een ander zijn mijn zolderspullen niets. Geen geldwaarde.

Ook kwam ik mijn borstkanker en vrouwen misère verwerkingsschilderij tegen. Al jankend van boosheid en verdriet heb ik het geschilderd. Nu ik het objectief bekijk zie ik dat het heel kinderlijk is. Dat maakt niet uit, het heeft zijn doel gehad. Maar ja, wat moet ik ermee? De zolder moet eind volgende week  begaanbaar zijn. Het is er zo vol. Het was er zo gezellig. Mijn heilige hol.

 In mijn atelier mag ik troep hebben van mijzelf, mag ik verf morsen, mag ik kliederen. Hoef ik niets op te ruimen van mijzelf. En nu? Een monteur kon zijn kont niet keren. ‘ overal spullen, die moeten weg uit de hoeken.’Ondertussen heeft dochterlief ook een deel van mijn zolder als opslagruimte.

En ....vandaag zei de medewerksters van het installatiebureau : ‘dan heeft u nog even de tijd om de zolder leger te krijgen, mevrouw. Dat is toch ook wel eens fijn om op te ruimen? ‘

Deze mevrouw voelt zich rebels, deze mevrouw wil niet op commando haar zolder hoeven op te ruimem. De rest van haar huis is toch aangepast? 

Maar ja, het universum geeft mij wel een seintje.’ Nu is het tijd’ 

Ja, wat? Ik denk dat ik de verwarmingsmonteur af ga bellen.

Hmmm ... de badkamer is wel erg koud en dat doet mevrouws botten, gewrichten en spieren geen goed. Maar ja, we hebben een dak boven het hoofd, er zijn mensen die dat niet hebben en er zijn mensen die geen tastbare herinneringen hebben. Dus ...wat zit mevrouw te miepen?

Oowww ... het boekenkastje in mijn atelier staat vol met jeugdboeken die ik van mijn vader kreeg. Franse boeken met in de meeste boeken een zo dierbare handgeschreven opdracht. Mijn kinderen wilden nooit deze boeken hebben. Wel las ik ze voor uit de Nederlandse Kinderboeken:De Pinkeltjes serie, Saskia & Jeroen, Jip& Janneke. Deze  en meer zijn wél al bij anderen. Ook de Sanne van Havelte serie. Ongelooflijk veel boeken gaf mijn vader zijn dochters en zoon. Dank je, Pap. De boeken die ik boven heb doen mij aan thuis denken. Wanneer ik thuis ( in Frankrijk) kwam uit de pleeggezinnen kreeg ik vaak zo’n boek.  Ook bij een goed cijfer, of als opkikker, of als ik weer weg moest kreeg ik vaak  een in cadeaupapier verpakt boek mee. Ook livres de poche. Literatuur voor een bakvis. Vaak te zware kost zoals bijvoorbeel La bête humaine van Emile Zola. Echter, wanneer je het vergelijkt met wat de jongeren vaak te zien krijgen met de altijd televisie op aan.

Oooh, ik dacht dat ik al mijn tranen al gehuild had, maar nu stromen ze weer. De meeste boeken waren als knuffels, ze gingen overal mee naar toe. Ik zat achtereenvolgend in drie pleeggezinnen. ( om de Nederlandse Taal te leren. Mijn vader werd uitgezonden voor zijn werk naar het Buitenland. Ik kwam- volgens zijn zeggen- niet goed mee in Frankrijk en moest weg ook omdat ik gepest werd.)

Hoe kan ik die boeken doorgeven, ze waren en zijn mijn houvast. En nog! Nog? Is dat zo? Ja, ze zijn als een knuffel. Bizar eigenlijk.

Pffff.

Wie kan ik blij maken met Franse jeugdboeken? Mijzelf! Of een Franstalige vluchtelingen gezin.

Mijn atelier is de letterlijke en figuurlijke ruimte die ik als meisje nooit had. Ja, ik had thuis bij mijn ouders een kamer en in de pleeggezinnen maar dat waren keurig nette kamers. Ik was braaf want ik mocht niet tot last zijn. Elvis Presley  en The Beatles aan de muren was al heel wat. Waar zijn mijn dagboeken (want dat deed ik wel)  uit mijn pleeggezinnen tijd gebleven? Die heb ik niet zelf weggegooid, of toch?

Mijn kinderen mochten vroeger tot een bepaalde grens best veel. En ik? Ik kwam los in het atelier. 

Maar wat nu? Wel of niet de verwarming laten repareren is wel of niet de hele zolder opruimen.

Wie wil er nog een koffer met dia’s en een diaprojector.

1743 woorden. Wil ik dit beleesbaar maken? Of gaat het mij om dit als onderdeel van het loslaten te maken? 

Mijn hart fluistert: herinneringen zitten in je. Altijd. 

Ja... dit zijn mooie herinneringen. Zo dierbaar. 

Ik ga koken. Dankbaar dat ik het goed heb.

1957 woorden🤔. In 1957 was ik 10 jaar. Retrograde Mercurius doet zijn werk.

2.41 Gedachten tijdens de herdenking van de wapenstilstand van WO1

11 november, 100 jaar geleden.Wapenstilstand van de Eerste Wereldoorlog. Deze oorlog duurde van half 1913 tot  1918.

Al die ons onbekende mensen die vielen voor onze vrijheid. Het is niet te bevatten, ook niet de oorlogen die sindsdien en nu nog gevoerd werden en worden. 

Vandaag is er bij mij  sterk het besef dat mijn moeder in het jaar voordat de Eerste Wereldoorlog uitbrak -in 1913-geboren werd. Mijn vader in 1914. Buiten 2 keer de moeder van mijn vader te hebben ontmoet heb ik mijn grootouders niet gekend. Ja, wel een beetje door de verhalen van mijn ouders. Het besef dat mijn beide grootmoeders zwanger waren tijdens de roerige, ellendige tijden in de landen om ze heen (Nederland was neutraal)hun verwachting, hun angsten, hun hoop, hun ongerustheid en hun 
liefde meegaven aan hun pasgeborenen raakt mij opeens sterk. Wat  zal dat pittig zijn geweest voor mijn grootouders en zoveel
 andere grootouders.