Er zijn van die dagen, bijvoorbeeld na spannende tijden over de gezondheid van een familielid, dat alles opeens anders voelt. Er zijn van die dagen dat je je brak voelt door slaapgebrek. Er zijn van die dagen dat alles smoothe gaat. Er zijn van die dagen dat je het nodig hebt om je terug te trekken. Er zijn van die dagen dat je je overprikkeld voelt. Er zijn van die dagen dat je je intens bewust bent van de golfbeweging van het leven. Er zijn van die dagen dat je bewust bent dat morgen alles anders kan zijn. Er zijn van die dagen dat je bij voorbaat al dankbaar bent dat je je morgen weer beter in je vel zult voelen zitten.Er zijn van die dagen waarbij je het leven in, door en om je heen voelt stromen. Er zijn altijd weer dagen waarin je je blij voelt. Er zijn veel, heel veel dagen dat je je intens dankbaar voelt voor het goede in je leven. Er zijn van die dagen dat je jezelf en anderen kunt motiveren en inspireren. Er zijn van die dagen dat je je gedeprimeerd, alleen en eenzaam voelt en zijn van die dagen dat je je al-één, een-saam voelt. Verbonden.
Er zijn zo veel soorten dagen en die gaan allen voorbij. Accepteren dat je van die eb-dagen hebt is wat helpt, doorademen en denken ‘ het is weer zo’n dag.’ Ja, er zijn van die dagen.
Er zijn van die dagen na de Corona periode, het land van slot, dat je voelt dat de maatschappij zich wederom versnelt en juist in die dagen is je hooggevoeligheid intens is. Nee, het is geen ziekte, doch het is iets wat bij je hoort als de kleur van je ogen. Door de Stilte in Corona tijd is het versterkt.
Er zijn van die dagen dat mensen elkaar versterken.
Vandaag is het zondag en zit ik in de tuin. Straks wandelen. Ik luister, kijk, ruik, voel en ervaar de tuin. Voel mij een deel van de tuin. Alles groeit en bloeit uitbundig. Ik glimlach. Mijn hart glimlacht. De tuin is groen. De tuin en ik compenseren minder groene tuinen. Echter, ik moet de tuin ‘beschaafd’ houden opdat niemand er ‘last’ van heeft. Last van een zuurstofgevende tuin?
Er zijn van die dagen dat verdriet mij bevangt. Er zijn van die dagen dat structuur aanbrengen van levensbelang is en ik er niet veel bij kan hebben.
Er zijn van die dagen dat ik de tuin kritisch vanuit andermans ogen kan bekijken. Er zijn van die dagen dat de tuin via mij opeens een compliment van iemand krijgt. Zo fijn! De tuin mag even zijn zoals ze is. De tuin met hoekjes en gaatjes. Een doodgewone eensgezinswoning tuin die mijn, gezellige, knusse, mooie paradijselijk plekje is waar ik intens dankbaar voor ben.
Mijn poezebeestje ligt te soezen. Een paar vlinders en bijen vliegen van bloem tot bloem. De mussen die de tuin als territorium hebben nemen een spetter spetter bad. Buiten het dorp hoor ik meer dan voor Corona het gezoeffff van het verkeer dat weer op oude snelheid is. Nederland is nagenoeg van het slot af. Snel, sneller en snelst als een opgangkomende centrifuge om in te halen wat gemist is in anderhalfjaar tijd? De mussen lijken harder te moeten fluiten om door de opkomende ruis van de weer op gang komende maatschappij heen te fluiten.
Er zijn van die dagen dat je jezelf wederom opnieuw moet uitvinden en beseffen dat je méér ben dan dat wat je stress geeft.
Er zijn steeds meer van die dagen dat je met vriendelijke ogen en compassie naar jezelf kijkt en weet dat je je best doet en jezelf mag zijn van jezelf.
Er zijn van die dagen dat je van je af schrijft en denkt: ik wil niet meer. Dat accepteert, het eruit schrijft en met een “zo, dat was dat” de dag met een diepe zucht doch toch dankbaar verwelkomt. Het leven is niet vanzelfsprekend. De zon schijnt, de vogels fluiten, dak boven het hoofd en zoveel meer zegeningen. @ steeds weer dankbaar voor dat wat wél is en dankbaar maakt.
Er zijn van die dagen ....
Wilgenroosje groeiend uit een oude boomstam van een destijds gezonde wilg die plotseling
