11.2024 Vriendjes met jezelf blijven (2)

 Donderdag 15 februari 2024

Dagboekschrijven. Met de hand dagboekschrijven en ermee stoppen? Ze heeft het twee dagen volgehouden😁.

Ze kon het en …het deed haar geen goed. Ze is na die twee dagen weer begonnen. Omdat ze fysiek niet zo best beweegt momenteel heeft ze het broodnodig om in ieder geval met de hand de taal van haar hoofd, hart te laten bewegen en dan pas kan ze weer digitaal iets eruit krijgen zoals ze op dit moment van schrijven doet

Is dagboekschrijven zo erg?Is het een verslaving? Misschien wel, misschien niet. Het is een expressie vorm. Het is één van de belangrijkste  vormen van expressie die ze heeft. Jammer dan. Er zijn mensen die zich op een naardere manier uitdrukken. Dan vindt zij dat de hare wel meevalt. 

Moge haar kinderen het haar vergeven dat ze  er zoveel bladiblla uit pende. Ze kiest ervoor om van haar hart geen moordkuil te maken. Hononopono! 

Er zijn ergere dingen. Bijvoorbeeld de digitale wereld. Niet alles ervan.

De  digitale wereld. Ze is er deels dankbaar voor. Er is gemak, maar ja, al is ze steeds meer en meer zichzelf aan het worden, dan nog is het onmogelijk om jezelf te blijven. Vindt ze.

De digitale wereld, met ál die portalen van mijn dit en mijn dat  van steeds meer instanties, die haar in de greep hadden sinds een week. Ze had de intentie “oké, weerstand loslaten. Ga ervoor. Je kunt het.” Ze moest informatie  opnemen …via die portalen. TE erge stress was het gevolg. Niet goed voor haar hart.

 

Want ja, toch kwam ze in diverse digitale mijn dit en mijn dat  portalen. Ja, ja. Jippyyy. Ze kan het. Vulde vragenlijsten in. Chatte met een chatbot van haar ziekteverzekering (in het weekend.) Tjonge, en toen werd het erger en erger en ook dat was niet goed voor haar gezondheid. 

Haar zoon zei: “dan moet je bellen met een mens. “Oké, die maandag via de chatbot een mens te pakken gekregen. 

Voordat ze daarin duidelijkheid had was ze een hele tijd verder.

Het is deels haar wereld niet 

Berichten  via e-mail: “er staat nog een vragenlijst enz te wachten in je mijn dit digitale portaal.” Jaja, rustig aan. Gepusht worden.

Ja hoor, gisteren lukte het haar eindelijk om de belangrijkste  vragenlijst te openen, zorgvuldig in te vullen en op versturen te drukken. Daar bleef het bij. Tot drie keer toe op versturen geclickt. Mispoes.  Vloekerdevloekvloekvloek. Strrrrressss, frustratie in het kwadraat. Het clicken op versturen lukte niet en de vragenlijst met al haar antwoorden waar ze ipv 20 minuten 2 uur over had gedaan, verdween  ins blaue hinein.  

Met de stress in haar lijf (Adem adem adem rustig ademhalen) belde ze een nummer. Werd doorverbonden en vroeg om een papieren vragenlijst. Guest what? Geen probleem. 

Met een lieve, rustgevende vriendin hebben ze het samen ingevuld. De vriendin en haar man hielpen haar uit haar miserie. Zo dankbaar.

Een ander nummer gebeld en ook daar om  papieren info gevraagd en ja, ze krijgt zelfs een map met info,  halleluja. 

Ze wordt echt te oud voor dit soort dingen. 

En …dan wou ze dit jaar ook voor het eerst zelf digitaal haar belasting doen? Wow ..ze is bang om fouten te maken. Zucht.

Gedeprimeerdheid in het kwadraat was er?

Kom op. Nu niet. En zowel. Soit! Chi up en tevens kalm aan. 

Positief visualiseren.

Kortom … ze is weer aan het dagboekschrijven. Ze eindigt en begint er de dag mee. Ja, ze deelt hier nu ook nog even haar frustratie en de warrigheid die ze erdoor krijgt. Gelukkig heeft ze weer focus. 

Afijn, ze is de enige niet. Ze gaat niet ( meer) zeggen: “sorry dat ik besta. Sorry dat wij als Baby Boomers bestaan, noch …sorry dat ik een pensioneerde ben.” Ben je helemaal gek geworden? Nee hoor, geen ge sorry meer.

Er zullen vast mensen van haar leeftijd zijn die moeiteloos die digitale portalen in en uit komen en daar doen wat van ze verwacht wordt. Heus, ze ziet de voordelen van het digitale. Dít is ook digitaal. 

Tja, het leven is niet alleen maar leuk. En ja, er zijn mensen die het echt zwaar hebben. De Nos App vertelt er alles over.

Adem in adem uit  

Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Ze glimlacht. Driinggg. De digitaal bestelde boodschappen staan, gebracht door een aardig mens, voor de deur. Ze is dankbaar.

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Later  pakt  ze haar rollator en gaat naar buiten. Het is lenteachtig, Zowaar 16 graden is de buitentemperatuur!. Strakblauw is de lucht. Overal begint de Natuur zich te laten zien en te voelen. Vogels vliegen al rond met takjes in hun bekkies. 

#dagboekschrijven #schrijven #metdehandschrijven #frustratie #digitale portalen #75+ #BabyBoomer #mijn dit en dat

,

10.2024 Vriendjes met jezelf blijven

 Donderdag 8 februari 2024 

“Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild, krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

De bovenstaande zinnen zaten sinds gisteren( dat was meen ik 8 februari) nog onder haar wijsvinger. Daar snapt ze geen jota van. Ondanks zich douchen, handen wassen, afwassen en wat je zoal op een dag met je handen doet bleef het daar zitten. Wonderluck, magisch en bizar. 

Ze leest de zinnen over. Een stil “dank je” welt in haar op.

Ja, ze is vriendjes met zichzelf geworden door de jaren heen. Ze is steeds meer zichzelf geworden. 

Het typen gaat langzaam. Ze komt tot het besef dat ze kan inspreken. Het kan! 

Ook dat gaat traag. Ze glimlacht, de computer past zich aan.

Daarnet na het wakker worden had ze het toch moeilijk dat ze niet gelijk dagboek en pen  kon pakken. Natuurlijk kan ze het. Natuurlijk mag  ze het  pakken  van zichzelf.  Jazeker mag ze er wél in inschrijven. Doch …minder. Af en toe?

Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Dáár gelooft ze nu in!

Dit is toch heel erg raar dat ze tikte op dat scherm om een woord  te verwijderen  en dat er weer de tekst komt over vriendjes met jezelf zijn. Echt gek!

Het is nieuw. Nieuwe maan, nieuwe energie, nieuwe maan in Waterman. Creatieve energie. De Energie die ze voelt heeft iets fris als van een klein kabbelend beekje in een bos. Het heeft iets  traags doch het stroomt gestaag verder, het heeft iets van verwachting. Alsof ze een haute cuisine gerechtje proeft. Met de pen zou ze het wellicht kunnen verwoorden doch ze heeft er geen behoefte aan. Met haar geest houdt ze de verbinding met haar dagboek alsof het een onzichtbare hand is die de rust van het schrijven met de hand, pen op papier haar gaf.  Zonder prikkels van buitenaf bij het naar bed gaan en wakker worden. En nu? Het beeldscherm is fel. Te fel aan haar ogen. Het kan zachter. Ze verzacht het licht.

Dit schrijven gaat echt heel langzaam. Af en toe spreekt zeeens wat in. Gisteren  komt in haar gedachten. De eerste dag zonder dagboek. Eerste dag dat ze haar weerstand losliet om in te loggen met haar digi id bij twee instanties. Opeens snapte ze -met enige hulp-hoe dat in elkaar zit. Doch, wat zat ze lang op de site van haar zorgverzekering waar een chatbot constant zich voordrong met vragen of ze goed geholpen was en gevonden had wat ze zocht. Geduld is een schone zaak. Na een uur had zij nog niet gevonden wat ze zocht. In ruil hiervoor een heel zwaar hoofd met erg vermoeide ogen. Vandaag zal ze een telefoontje plegen. Telefoontjes met instanties vindt ze niet het summum van aangenaam.

PS vandaag is het 15 februari 2024 en ze heeft bovenstaande 8 februari  geschreven en  niet gepost. Al is ze weer met handgeschreven dagboekschrijven begonnen, ze zet haar innercriticus op het reserve bankje.

#innercriticus #dagboekschrijven

#vriendjesmetmijzelf #digid #digitaleportalen

9. 2024 Afscheid

 Slaperig opent ze haar laptop. Het is nog vroeg in de ochtend. De morgenstond heeft goud in de mond? Vandaag is de eerste dag dat ze  haar jarenlange dagboekgebruik inwisselt voor het beeldscherm. 

Gisteren begon ze al  aan haar derde dagboek van dit jaar. Twee dagboeken per maand pende ze van zich af. Het was. Is het echt was? De tranen komen want zij en haar dagboeken hadden een intense en intieme  band. Is die band voorbij? Deels wel? Met de hand schrijven is onvergelijkbaar met het typen van twee vingers op een computer of telefoon. Met de hand schrijven- rechtstreeks op papier vanuit hoofd, hart en ziel in je eigen handschrift -is onverwoordbaar intiem. Is dít typen intiem?

Ja, nee. Totaal anders. Ze kijkt voor zich uit en typt blind. Het beeldscherm is te fel aan haar ogen op de vroege morgen. 

Ze begon op haar 12 de met dagboekschrijven. Dat is 64 jaar geleden. Er waren jaren dat ze af en toe schreef. Er zijn jaren geweest dat ze dagboeken verbrandde. Ook gooide ze een keer een zak dagboeken in een vuilniswagen. Waarom? Ze wou niemand tot last zijn als er iets gelezen zou worden. Dat voelde heel naar. Haar wezen verdween en doet nu dienst als vermalen  onderdeel van? Van wat?  Ze laat los. 

 Het was te veel geschrijf. Toch was zij dat schrijven. Was? Is? Was? 

Was het te veel? Is het te veel? Ze deed er niemand kwaad mee. Echter, ja, ze ziet in dat het veelheid is. 

Ze woont nu 23 jaar op dit adres en de dagboeken van deze jaren heeft ze als een verslaafde die flessen alcohol bewaard her en der in het huis weggestopt. Waarom? Na ja, omdat -als ze tezijnertijd de pijp uit is- haar kinderen niet wil belasten met haar loslaatmomenten- er toch ook veel liefdevol geschrijf over, aan en voor haar kinderen in. Hoeeee daar mee te händelen? Haar kinderen vinden het vervelend als ze over ze deelt op het net. En dus moest ze wel …op papier. Maar ja, daar staan ook haar zich niet lekker in haar vel voelende buien van zich afgeschreven. Verleden tijd. Alles is verleden. Gisteren is ook verleden. Momentopnames losgelaten en tevens gevangen in de tijd. 

Ze zucht diep. Geen dagboekgeschrijf meer.  Dit is zwaar. Is ze zichzelf erg aan het pijnigen? Ja, nee, ja, nee. Ze weet het niet. Gisteren toen ze haar dag eindigde in dat derde dagboek van 2024 waarvan ze op de negende pagina besloot dat ze gingen ( ja, want dat dagboek zelf roept om haar.)  pogen ermee te stoppen. Stoppen met met de hand schrijven? Gelooft ze het zelf? Ze schreef gisteren over sublimeren. Alleen nog maar sublimeren. Dus nooit meer rauw de pen laten gaan over het papier in deze tijd van duurzaamheid? Ze zegt niet nooit. Ze zegt nooit nooit!  Ze is de bomen en het papier dankbaar en voelt zich er klein door. Met lichte schaamte omdat zij altijd opkomt voor bomen. Doch de bomen en het papier bleven vrienden al schreef ze nog zo veel.

Afijn, het voelt  onwennig, ongezellig en als stoppen met roken om nu -steeds wegkijkend van het felle licht van het beeldscherm-te typen. Gelukkig heeft ze nog twee handgeschreven correspondenties. Dat is lekker.

In wezen ( we zen? Wahahaha ) zou dit schrijven ook intiem moeten mogen aanvoelen? In gedachten legt ze haar hand op haar hart en voelt de verbinding die het met haar hoofd maakt.Terwijl haar borststreek warmer wordt, gaan haar twee schrijfvingers verder met typen. Het met de hand schrijven was met 1 hand. Daar zat de pen tussen. De andere hand hield dan het dagboek vast. Ondersteunde het Je zou kunnen denken en zeggen dat dit digitale geschrijf dan organischer is? Hm.Ja, beide handen zijn nu bezig. Dus beide hersenhelften ook? Nou nee, want even een tekenkrabbeltje  er tussendoor kan niet. Hopelijk kan dit nooit, want dat zou dan met een chip in het hoofd zijn.. Dat vindt ze doodgriezelig.  

“Het een sluit het ander niet uit, niet te streng zijn voor mijzelf. Digitaal schrijven wil niet zeggen dat het met de hand schrijven helemaal over is. Alleen kies ik er nu voor om meer te sublimeren. Dus het om te zetten in iets leesbaars.”

Is dit leesbaar? 

Geen idee.

We zitten weer eens te ouwehoeren.

Stoppen met oordelen. Vriendelijkheid begint steeds weer bij jezelf. Compassie hebben met dat wat ze eerder eruitschreef. Jaja.

Als meisje in het eerste pleeggezin, mocht ze van haar vader geen klaagbrieven over heimwee  meer schrijven maar gezellige vrolijke brieven. Doet ze nu hetzelfde met zichzelf?  Hm. Misschien wel. Van zichzelf mág ze schrijven. Hoe dan ook. Hoe dan ook? Hm, Dan zou het niet uit mogen maken op welke manier? Schilderen is ook een zichzelf uiten. Maar ja, dat is hetzelfde verhaal als het dagboekverhaal. Te veel. 

Owww…3373 woorden al, collumnpjes schrijven á 500 woorden is een illusie voor haar.

Stoppen met oordelen nu, inner criticus, verdorie nog aan toe. Laat mij leven, vrij schrijven. Geen dwang. 

Terwijl ze wil afsluiten, gaat ze - nu ze hier toch is- naar haar e-mailbox. Oooo….bericht van het ziekenhuis. Binnenkort heeft ze een afspraak en ze moet ( MOET) een mijn dit en dat aanmaken voor het ziekenhuis om haar gegevens te kunnen controleren. Haar weerstand ertegen is zo groot dat ze blokkeert. De belasting zal ze dit jaar ook zelf digitaal moeten doen. M O E T EN! Nog een grótere weerstands hobbel en ze mag er van zichzelf niet meer over doorzeuren op papier.  Al deed dat soort schrijven goed, het loste niets op. 

Pfff 

Alles op zijn tijd.  Maar ja, dit zal de tijd ervoor dan wel zijn?  De digitale tijd neemt iedereen in de klauwen waardoor we  steeds afhankelijker worden van electriciteit terwijl de netwerken overbelast zijn als de hoofden van mensen. Zal ze de afspraak in het ziekenhuis afbellen? Ze heeft het gehad met het feit dat je v e r p l i c h t wordt werkelijk steeds meer digitaal te doen. In gedachten schrijft en krast  ze woest van zich af in haar derde dagboek van dit jaar. 

Doch …de bladzijden blijven voortaan onbeschreven? 

Dag dagboeken,

dank dat jullie er waren

door lief en leed heen

nu is het klaar.

     Punt.

Geloof je het zelf?

“ Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Dáár gelooft ze nu in!

Punt.

#dagboeken #dagboekschrijven #schrijven #uiting #accepeteren #loslaten

8.2024 Het is zoals het is.

 Tante Adel woonde in een kleine tussenwoning in Zeist. Het was een knusse woning, de zon liet stof dansen in haar licht daar in die kleine voor en achterkamer. Tante Adel had een kat  die ik eten mocht geven, door de tuin mee sjouwde. Een tuin met veel hortensia’s. Haar tuin was diep, aan het einde een koepelvormig tuinhuisje. Onder andere Tante Adel gaf mij mee respect te hebben voor al wat leeft. Mijn tuin nu- mijn paradijselijk plekje- lijkt op de hare. Allen heb ik geen tuinkoepeltje maar wel een kleine plek die ik mijn groene grot noem. Het is nu ondergepoept door vogels. Het brengt geluk?

Nu ik -na een wandeling in de wind- thuis zit uit te rusten, denk ik na over veel. Ik zie Tante Adels lege stoel, in die stoel heeft ze onze oudste nog vastgehouden iets meer dan veertig jaar geleden. De stoel lijkt mij toe te knikken. Ik knik respectvol terug. “Dag stoel, je roept veel bij mij op.” Ze verplaatst mijn herinnering naar ik meen 1952, ik was vijf jaar. Tante Adel had een grammofoon aangeschaft- het summum van nieuwerwetsigheid- en een single plaat er bij gekocht. Van Jules de Korte. 

Hoe we daar zaten, terwijl de zon in een schijnwerperstraal het stof liet dansen. Hoe we stilletjes zaten te luisteren. Steeds herhalend luisterden, ver voorbij enig waarom. 

Het is zoals het is.

Buiten gaat de wind te keer. 

Het is zoals het is. 

Het was zoals het was. Ik ben dankbaar .

https://youtu.be/cFlJ6EvicF0?si=RkgfKuwbtFDrOT_V

7.2024 De wind

Het blaast, gromt, rommelt, rammelt en stormt

Het  stormt, verplaatst, doet takken zwiepen, kraakt,

 rukt aan haren, jassen, dassen, rollators. Rukt en duwt aan en tegen fietsers, auto’s en zoveel meer

Een energieke uitblazerij als een uitademing vanuit het zuidwesten met een kracht van 52km per uur. 

Nietig voelen we ons?

Toch geeft de wind

  energie. 

Zolang het niet te veel stof doet opwaaien en er daardoor geen ongelukken gebeuren, 

doet het uitwaaien goed. 

https://www.google.nl/search?q=dust+in+de+wind&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-nl&client=safari#fpstate=ive&vld=cid:7979f131,vid:ebAKNDJj4wo,st:0

6.2024 Ouder worden en de was

 Ouder worden, eum… zijn. Fysieke beperkingen hebben die versterkt worden door pijn.. PIJN.

Ouder zijn is voor mij onder andere dat de was blijft hangen. Willen bewegen, in beweging moeten blijven. Maar toch luisteren naar de pijn. Niet anders dan kalm aan kunnen doen. 

Schuifel de schuifel, strompel de strompel. Traag als een schildpad of een slak.

Vandaag zag ik mijn was hangen. Droog en klaar om gevouwen (of gestreken ) en opgeborgen te worden in de hangkast, in andere kast op en een plank. Het ondergoed op drie verschillende plekken in de badkamer. Veel handelingen. Veel stappen. Een paar maanden terug dacht ik nog: een strek, rek, buig, draai, loop, rek enzovoort oefening. Prima op weg naar 10000 stappen. 

Vandaag…al die verschillende plekken voor de verschillende kledingstukken. Stap stap, draai, buk, rek, pak, stap stap, draai enz. Wandelstok in andere hand. Pijnstiller ingenomen  die niet veel meer doet. Dus …op weg naar een operatie?Veel om aan te denken. Veel te regelen.

 

Vandaag begreep ik waarom er ouderen zijn die hun gewassen kleding laten hangen aan het wasrek.Daardoor lijkt het wél alsof je steeds hetzelfde draagt. Terwijl je het tóch wast.

Conclusie: vandaag heb ik voorlopig voor het laatst  gewassen  en droge kleding terug op hun verschillende plekken gelegd. Ik laat het voortaan aan het droogrek hangen. Een set kleding bij elkaar. Steeds hetzelfde aan.

Van bh  -behalve slipjes- tot bovenkleding en -vooral- een joggingbroek bij elkaar.  

Vooral bij pijn dient inspiratie en daardoor iets  gemak deze steeds trager wordende mens die zich sterk bewust is dat ze vol in de greep van de vergankelijkheid vertoeft waar ze in een eeuwig hier en nu leeft. 

Accepteren. Ook dat ik totaal oninteressante schrijfsels eruit laat ? Na ja, ik laat los.

Accepteren is  een vorm van loslaten.

Geen huis, geen wasrek, geen schone kleding en nog meer niet, dát is pas erg.

Dank je wel heupen, benen en voeten voor dat wat jullie altijd moeiteloos deden. 

Dank je wel dat jullie toch nog iets vooruitkomen. 

Ik leg mijn hand op mijn hart en zeg: dank je wel hart, dank je wel brein, dank je wel lichaam. Vroeger was je voor mij vanzelfsprekend. Tegenwoordig doe ik mijn best om beter naar je te luisteren en geen tiran voor je te zijn. Een hernieuwde balans is nodig. Ouderenzorg aan mijzelf geven. 🥰🤗🥳

Amen in de gloriahalleluja zou Bloem 🌷zeggen.

5.2024 Mijn huisgenoten/ zielemaatjes

 Ochtends kom je de slaapkamer binnen, je springt op bed en je nestelt je spinnend in de holte van mijn knieën wanneer ik nog niet beweeg en niets zeg. Langzaam wordt ik wakker, rek mij uit, ik kom overeind, slaperig zeg ik “goedemorgen, Jaydee,”je komt naar mij toe, nestel je in mijn armen, ik druk je stevig tegen mij aan. Beide krijgen we een dosis dopamine van dit onmisbare gekroel.

13 jaar ben je bijna. Ben je mijn laatste poezebeestje? 

Je volgt mij in huis, tuin en deels ook buiten. Je wacht mij op bij thuiskomst. Je staart naar mij als je iets wilt en ik weet precies wat. We zijn elkaars gezelschap samen met de huisvlieg en met onze laatst overgebleven vis, een pleco algeneter, Linda, van bijna 23 jaar. Dát is heel oud. We houden van muziek. 

Een dansende algeneter. Mijn hand gaat langs het aquariumglas, ze volgt sierlijk als een ballerina. Haar zijvinnen lijken op een tutu. Als ze een dolfijn zou zijn dan was er begrip van mensen. . Dieren, hoe groot of klein ook hebben gevoel en …zijn  muziek  en tevens non verbale communicatie. Zielsverwanten. Er zijn geen woorden voor.

Linda vin aan vin met haar jaren geleden overleden maatje Sanne

( het aquarium was troebel omdat het net schoongemaakt was)

Jaydee 3jaar jong  met de destijds nog levende 12 jaar oude sluierstaart Joy. Ze speelden met elkaar. Joy overleed 🥲op de dag dat ik 65 jaar werd. Dat is zoefff -op dit moment van schrijven- al 11 jaar geleden. Echter, ik denk niet in tijd want ik voel de tijdloosheid van het al bewustzijn.

Toen Jaydee jonger was liep ze ver met mij mee. Zelf lukt ver lopen mij momenteel niet meer. 

Jonge Jaydee

Twee ouwetjes/ bejaarden🥳 in 2023

 Mijn dieren en ik  zijn elkaars huisgenoten. We brengen elkaar in beweging. 

Ik voel mij dankbaar. Echter, vele huisdieren overleefde ik. 

Dát vind ik het moeilijke. 

Zijn zij de laatsten? Het aquarium wordt te zwaar voor mij om te onderhouden, vooral  door de veelheid van slakkies die op mysterieuze wijze steeds weer ontstaan. Als Linda is overleden dan is het klaar. Geen geklater van water meer in de woonkamer. Nu gelukkig nog wel. En Jaydee? Moge ze nog lang en zo gezond mogelijk bij mij blijven. En ik bij hen.