Ochtends kom je de slaapkamer binnen, je springt op bed en je nestelt je spinnend in de holte van mijn knieën wanneer ik nog niet beweeg en niets zeg. Langzaam wordt ik wakker, rek mij uit, ik kom overeind, slaperig zeg ik “goedemorgen, Jaydee,”je komt naar mij toe, nestel je in mijn armen, ik druk je stevig tegen mij aan. Beide krijgen we een dosis dopamine van dit onmisbare gekroel.
13 jaar ben je bijna. Ben je mijn laatste poezebeestje?
Je volgt mij in huis, tuin en deels ook buiten. Je wacht mij op bij thuiskomst. Je staart naar mij als je iets wilt en ik weet precies wat. We zijn elkaars gezelschap samen met de huisvlieg en met onze laatst overgebleven vis, een pleco algeneter, Linda, van bijna 23 jaar. Dát is heel oud. We houden van muziek.
Een dansende algeneter. Mijn hand gaat langs het aquariumglas, ze volgt sierlijk als een ballerina. Haar zijvinnen lijken op een tutu. Als ze een dolfijn zou zijn dan was er begrip van mensen. . Dieren, hoe groot of klein ook hebben gevoel en …zijn muziek en tevens non verbale communicatie. Zielsverwanten. Er zijn geen woorden voor.
Ik voel mij dankbaar. Echter, vele huisdieren overleefde ik.
Dát vind ik het moeilijke.
Zijn zij de laatsten? Het aquarium wordt te zwaar voor mij om te onderhouden, vooral door de veelheid van slakkies die op mysterieuze wijze steeds weer ontstaan. Als Linda is overleden dan is het klaar. Geen geklater van water meer in de woonkamer. Nu gelukkig nog wel. En Jaydee? Moge ze nog lang en zo gezond mogelijk bij mij blijven. En ik bij hen.
Wat schrijf je toch mooie, gevoelige stukjes.
BeantwoordenVerwijderenPrachtige foto's erbij.
Ik voel met je mee.
Dank je. Liefs van M
Verwijderen