Het is even droog. Nu echt naar buiten om een frisse neus te halen. Haren in de wind. Uitwaaien en bewegen. Haar linker been brandt. Soort zenuwpijn. Toch maar eens naar de dokter? Het duurt al zo lang. Dan ...haar hart slaat over en roffelt dan. Alarm. Bij de grote bomen in het groene hart van het dorp is dat wat zij een mini bos noemt met de grond gelijk gemaakt. Dat terwijl het rond volle maan is wanneer de sapstromen het sterkst zijn.
Waarom toch? roept ze naar de mannen van de gemeente die bij de rafelige afgehakte en gezaagde struik- en boomstronken staan uit te rusten. Ze houdt een kotsneiging in. Waarom toch? roept ze weer naar de overkant van de straat. Een van de mannen loopt op haar af, een jongen volgt op een afstand. ‘Er komen weer nieuwe struiken en bomen, mevrouw.’
‘maar waarom moesten die er waren weg?’
‘Dat weet ik niet, mevrouw, dit is in opdracht van hogerhand. Wij voeren het uit.’
‘Er komen echt nieuwe, hoor mevrouw.’
Mevrouw krijgt buikpijn en blokkeert. Zo vaak is ze al opgekomen voor al wat leeft en groeit. Ze heeft iets van overgave aan ik geef het op.. Ze heeft geen woorden meer. De jongen komt dichterbij. Ook hij vraagt waarom de struiken en bomen weg moesten. Hij kon er zo vet spelen. Ook hij wordt ‘gerustgesteld’ dat er nieuwe komen en dat het mooi wordt.
Het wás mooi!
Nieuwe? Wat hebben we daaraan? Waarom steeds weer dat disrespect naar de Natuur toe? Dat verkrachten en vermoorden? afschuwelijk. Alsof bomen - die ons zuurstof geven en alle troep uit de lucht halen voor ons- geen ziel hebben. Zo’n niet fijn voorbeeld voor de jeugd. Waar moeten alle diertjes heen en de vogels die daar hun plek hadden.
De vrouw liep er zelf ook zo graag al was je in een paar tellen door het bosje. Ze stelde zich dan voor in een groot bos te lopen. Haar poezebeest liep op zwoele zomeravonden met haar mee. Als een mini tijger sloop zij dan over het echte bospaadje wat deels nog zichtbaar is zonder de boompjes.
Bomen en struiken vergeef ons voor het disrespect.honopono
Geen opmerkingen:
Een reactie posten