Zingend, neuriën, dansend soms fysiek dan weer stil en innerluck, sta ik aan het stromende water. De zon schijnt aangenaam op deze nazomerse dag op 18 september 2021, de lucht is strakblauw met witte wolken, de wind waait kalm en streelt mij zacht, de aarde draagt mij en ik doe steeds weer mijn best om vredevolle stappen te maken, verder te gaan door te kiezen om mijn gedachten te richten. Dankbaar adem ik. Adem waar we drie minuten zonder kunnen. Drie minuten! Dank je, bomen. Dankbaar ben ik dat ik steeds weer schoonheid mag zien. Zien, kijken, horen, voelen, ervaren. Voel mij verbonden met anderen die zich ook afstemmen op liefde, licht, harmonie en schoonheid. De balans houdend, doch tóch stromend. Het leven is niet statisch, ook niet van de Natuur. Dat accepteren vind ik nog steeds moeilijk, doch het gaat de laatste jaren gemakkelucker.
Water in mij groet met het respect Water en groet water in iedereen. Emoties: levenstranen maar ook vreugdetranen. Krachtige zachte Levenskracht. Ik groet de elementen en voel die elementen ook in mijzelf. Schepen varen voorbij, laten eerst golven en vervolgens rimpelingen achter. Zoals mensen die overleden zijn deze achterlieten en wij als mens eveneens onze golven en rimpelingen groot en klein zullen achterlaten. Velen ook bij leven.
Vandaag is het mijn moeders geboortedag. Ze werd 19 september 1913 geboren. Het lijkt lang geleden. Toch is het in de eeuwigheid als een rimpeling. Ik mag deel uitmaken van haar rimpeling. We mogen allen onze rimpeling achterlaten, zoals ook onze voorouders deze achterlieten in ons. Bloedband of niet, zo voelt dat voor mij. Rimpelingen van waarde geef ik mee aan mijn kinderen. Zij doen er mee wat ze kiezen te kiezen.
Een mooi Danslied kwam terug in mijn geheugen (pas gisteren nadat ik terugkwam van het water las in een e-mail die mij werd toegestuurd door een dierbare Dansleidster dat ze het met mij deelde en dat nummer in ieder geval samen op afstand doch zo dichtbij, mee te dansen en te zingen) Ancestor, Skypeople, ik neuriede, zong, danste voorzichtig doch vanbinnen voluit. Af en toe zwaaiend naar de enkele voorbijgangers, voorbijvaarders en ondertussen mijn voorouders met respect groetend is het alsof er een lichte dna verschuiving in mij is.
Mijn voorouders en ieders voorouders, ieder deed naar beste kunnen vanuit hun eigen punt van staan in het leven, ieder met de ingeprente patronen ( patron= baas in het frans) die ingeprent zijn. Vanuit opvoeding, ervaringen, lief en leed, wantrouwen, vertrouwen, religie, cultuur, opleiding en meer die ieder zelf invult. Ministaatjes makend evolueren wij?
Dankbaarheid is geen vanzelfsprekendheid voor mij. Steeds weer is het -op momenten dat het ertoe doet- een keuze (vind ik). Steeds weer de keuze op momenten dat het niet lekker gaat en het leven mij bij de lurven pakt zoals afgelopen week. Maar ja, dan ben ik ook flink overprikkeld. Ik ben dankbaar dat ik dankbaar kán zijn en jammer dan als er mensen zijn die ietwat meewaardig naar mij kijken als ik het heb over dankbaarheid of over mijn paradijselijke plekje hier en nu. Nee, niet saai doch steeds nieuw. Vernieuwend en schoonheid zien, mij verbindend met de Natuur om het dorp heen, verbindend met mijn tuin, met de diertjes in mijn tuin. Mij steeds weer verwonderen. Dankbaar dat ik mij steeds weer kan verwonderen. Dankbaar dat ik letterluck en figuurluck kan ontlasten ook al zijn de wc’s verstopt🥳. Dankbaar dat ik een goede woningstichting heb. Er wordt aan gewerkt. Dankbaar dat ik er steeds weer voor kies om constructieve optimistische gedachten te hebben of eigenluck zijn het in het midden gedachten. Mijn ex echtgenoot gaf mij mee: beter is het blind te zijn dan wat dan ook van één kant te zien. Nu is letterluck blind worden nou niet zo aangenaam, ik vind een niet zo groot gezichtsveld ook niet zo fijn, doch ik heb wél het gevoel dat ik meestal wat dan ook bekijk van een afstand ( en soms dichtbij) en van twee kanten bezie. Daarom ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen als je niet in de schoenen van de ander hebt gestaan. Ik krijg er buikpijn van als dat op een grove manier gebeurt. Dat voelt zóooo niet kloppend voor mij. Wat wel kloppend voor mij voelt is keer op keer het magische dat het leven kan zijn zien. Geloven in oplossingen. Oplossingen visualiseren en voelen. Onze verbeeldingskracht is onze grootste kracht, zonder zou er niet veel ontdekt zijn. Samen. Dat zou mooi zijn. En ...zoals mijn moeder regelmatig zei: omdat we zo verschillend zijn hebben we zo veel te delen met elkaar. Dus ... deel ik vandaag mijn Blogspot hier. Ooit deelde ik mijn Blogspot Schilderen & Schrijven op Facebook. Daar voelde ik mij op een gegeven moment heel kwetsbaar bij en verwijderde het.
Daarom zeg ik: vriendelijkheid kost geen geld. Met vriendelijke ogen naar mijzelf, onszelf en anderen kijken lost meer op dan een ander belachelijk maken of pesten of een hele groep generaliseren. We zijn allemaal mensen.
Ah, Mama, ik ben in vrede met je, dank dat je geboren bent. Mijn voorouders die voor mij gingen groet ik met respect. Ze deden wat in hun vermogen lag. Zo doe ik dat ook. Momenteel doe ik kalmaan. En ja, het kind in mij mag van mij brocioli li lala zeggen en heerluck. Ja, het kind dat ik was en nog beetje ben weet als geen ander hoe het hoort. Dat is flink ingeprent. Echter, ze is genoeg gecorrigeerd in haar leven en dus zegt ze/ik: heerlucke broccioli en verzint nieuwe woordjes. Ze doet er niemand kwaad mee. Ja, mensen met grote talenkennis voelen zich mogeluck vreseluck? Ontspan, er zijn ergere dingen dan woordjes verzinnen.
Dankbaar ben ik voor alle vriendschappen in mijn leven, al lukt het mij om maar met slechts een paar regelmatig contact te houden, dan tóch blijft voor mij ieder ander al ben je uit het fysieke oog altijd in mijn 💕.
Verbondenheid is🍀💕🍀.
Een fijne vredevolle, nazomerse dag wens ik een ieder en moge er oplossingen komen voor mensen die in zware omstandigheden vertoeven🙏🕯💕 en moge de formatie van het nieuwe Kabinet rondkomen in goede verstandhoudingen.🙏🕯💕
Gisteren aan het water. Ik heb een fimpje gemaakt Van het stromende water, maar die doet het niet hier.
PS opeens denk ik aan de schrijfsels die ik in de steigers heb staan en die eigenluck af zijn. Over de Internationale Suicidepreventiedag. Mijmeringen of je het kunt voorkomen.
In ieder geval, indien je kiest om te willen en kunnen praten bel dan 0900-0113 of 113. Doch indien je tot hier bent bekomen mag ik waarschijnlijk mogelijk aannemen dat het met je gaat?
Ik laat het los. in ieder geval voorlopig, Ook het schrijfsel over mijn hakken in het zand nr2 . Ik gá verder al ben ik nog zo traag, stil en met regelmatig op de plaats rust houden is niets mis mee. dat is een keuze. Het wil niet zeggen dat ik met niets of niemand meeleef. Integendeel.
