Een brief ligt op deurmat. Une lettre. Vrouwelijk.
Stil ligt ze daar, totdat ik mij buk en haar oppak.
Bedachtzaam, blij en dankbaar loop ik ermee naar de kamer.
Nadat ik haar op de tafel heb neergelegd,maak ik af waarmee ik bezig was.
“straks rustig lezen.”
Een brief, een handgeschreven brief is steeds zeldzamer aan het worden en ik mis het.
Vooral mijn vaders brieven.13 jaar geleden overleed hij.September is zijn geboortemaand.Dit jaar is het zijn 110 de geboortedag. Hij werd bijna 97 jaar.Geestelijk nog tiptop,behalve zijn ogen.Niet meer kunnen schrijven was een ramp.Echter,zijn brieven waren en zijn hém.Vastgehouden momenten in de tijd.
Tot oktober vorig jaar hadden mijn derde pleegvader en ik een kortdurende maar mooie handgeschreven correspondentie. Na zestig jaar elkaar weer ontmoeten.Via het schrijven! Er zat een leven tussen. Fysiek heb ik hem nooit meer gezien na ik opgehaald werd op mijn 17de. Hij overleed oktober jongstleden.
Hoe anders zijn brieven dan de e-mails en berichten waarvan velen via een keur aan nieuwsbrieven in mijn e-mail box binnenkomen. Na ze aangeklikt te hebben verdwijnen ze.
Uit de ongelezen mailbox.Dán is het onthouden geblazen.
De e-mails moeten wél gelijk beantwoord worden willen deze niet in vergetelheid van het digitale monster verdwenen.
Wat een verschil met een brief.Op een brief kun je hérkauwen.Op de tafel neerleggen.De tijd nemen en dan op een dag pak je de pen op om respons neven. Cor respons. Cor = hart. Harte respons. De pen verbindt doormidden van het handschrift het hoofd en hart/ziel.
Dankbaar voor de twee, soms drie correspndentievriendinnen die nog in mijn leven zijn.
Moge de enige brievenbus in het dorp blijven bestaan.
Doch …het brievenschrijven is geen moeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten