2.83 Verbeelding brengt je overal

Het gestolen telefoonnummer en de gestolen naam door de good looking young man op foto uit mijn onderstaand  blogbericht met de titel Phishing had onderaan de woorden imagination brings you everywhere, staan.

2.82 phishing?

Tussen mijn contacten bespeur ik een contact met een foto van een mij onbekende breeduit lachende zeer goed uitziende jonge man met de naam van een mij bekende schrijfmaat. Dát klopt niet. Het telefoon nummer is - na onderzoek- het telefoonnummer van inderdaad die bekende schrijfmaat. De lachende jonge man heb ik geblokkeerd, gewaarschuwd door een buikgevoel, echter daardoor werd automatisch ook het schrijfmaatje geblokkeerd. 

2.81 Regels?

In Nederland zijn veel regels en zo ook op het gebied van schrijven zijn er voorschriften. Bijvoorbeeld een Haiku, een Japanse dichtvorm, is aan strenge regels onderhevig die gerespecteerd moeten(?) worden. Echter, is het zó erg wanneer éen van mijn schrijfmaatjes een wedstrijd drieregelige gedichtjes haikoe schrijven start met 5, 7 en 5 lettergrepen en verder zegt dat alle regels overboord mogen? Een lettergreep meer of minder maakt niet uit. Ik vind van niet want het was een wedstrijdje voor de lol. Het gaat om de inhoud. Om het plezier. Samen. Soms hoeft het toch niet zo serieus? Mag er geen luchtige noot in? Ik weet weer waarom mijn schrijfmaatjes en ik destijds van Een Groot Schrijfforum vertrokken omdat we niet mochten schrijven wat we schreven. Over schrijvende vrouwen. Het blokkeerde destijds als een betonnen muur. We mochten niet zijn. We 
mochten niet schrijven zoals we schreven terwijl het in mijn ogen
meeviel.

2.80 Wind in de Ruimte

Een zonnige dag met een fikse wind, zeg maar gerust storm. Lekker uitwaaien, de haren alle kanten op. Zalig. Voelen dat je leeft.

Bomen - met zwierende volop heen en weer bewegende krakende takken- die ietsje meedeinen met deze oerkracht en toch stevig in de aarde geworteld staan. Hoog opwaaiende dwarrelende, dansende blaadjes gevallen in de herfst worden meegenomen en belanden meters verder. In dit wiewaaiwoeiweer probeert de oudere vrouw te wandelen. De rollator wordt bijna van de grond opgetild. Haar poezebeest loopt een poos achter haar aan, dan keert deze zich op haar vierpotige schreden om en peert in een vorm van rennend sluipen terug naar huis. De vrouw geniet van het uitwaaien. Ze zet haar voeten stevig neer en is zich intens bewust van de zwaartekracht. Ze wil niet weer vallen. 
Gelukkig dát er zwaartekracht is. Terwijl ze vooruit komt is ze zich bewust van de Aarde -een om de zon roterende planeet in de immense Ruimte van het Heelal- die alles OP zich houdt door die gravitatie. Daarboven de wind, bewegende lucht, in de dunne tere beschermende dampigelaag die scheidt van de ruimte waarin de planeet roteert. 

Wat een prachtig, uniek wonder is dit gevende bolvormige ruimteschip waar we mogen leven. 

Thuisgekomen leest ze: https://nos.nl/l/2271226 oei, overlast is naar.

2.79 een paar dagen

Zondag

Ter ere van haar kinderen’s nieuwe banen uit eten. Ze voelt zich dankbaar. Gedrieën lopen ze na een smaakvolle maaltijd over de zonovergoten kade naar zoon’s huis. Hoge krabbers raken bijna de wolken.

2.78 55 woorden

Een schrijfmaatje doet mee aan een 55 woorden wedstrijd. Ik probeer  het ook door mijn gevoel van dit moment te verwoorden. Moeilijk!

.

De zondag lonkt met een stralende zon, opkomende bolletjes beschijnend. De eerste sneeuwklokjes zijn een feit. In haar schijnt de zon nog niet. Een weeïg, koud gevoel in de buik verspreidt zich steeds meer. Als met een innerlijke sneeuwschuiver duwt ze het weg. Smelt. Voel liefde. Sta op. Leef NU.

2.77 Reizen

Vanaf jonge leeftijd reisde ik veel in mijn uppie. Werd op internationale treinen gezet en hoppa. Echter, door de jaren heen ontwikkelde ik reisstress. Erge stress. Wel heb ik vakanties genoten met mijn ex ( op éen reis na, vanaf toen is de weerstand echt gestart.) later met het hele gezin ging het weer beter en viel het mee qua stress. Ook heb ik langere reizen gemaakt met mijn kinderen.  Ja, en nog mijn vader ja na jaar bezocht in het buitenland en later de drie laatste jaren van zijn leven in Nederland. Met mijn oudste zus maakten we familiereizen. Ik ben er dankbaar voor, maar oh, wat was en is het een werken aan mijzelf. Na de boomplanting voor mijn broer vorig jaar in Duitsland is er verschuiving gekomen.