2.300 Mijn ogen

 

Gezichtsveld en gezichtsvermogen hebben met elkaar te maken. Maar het is niet hetzelfde. Ik vind het een afknapper dat ik mij geen bril met sterkere brillenglazen kan laten aanmeten omdat  een van mijn twee oogaandoeningen is verergerd. Ik kan al een stresskip zijn en ga het liefst niet naar een dokter maar ja, mijn ogen. Mijn ogen, dát is andere koek. Nog  steeds ben ik schoon na borstkanker en daarnet ging door mij heen dat  ik ‘ liever’ kanker heb in plaats van dat mijn ogen achteruitgaan. Nou ja, meen ik dat? Nee. Ja. Ik weet het niet. Het is geen keuze. Door redenen die ik hier niet uit de doeken kies te doen kan ik pas geopereerd worden aan de ene oogkwaal als het risico op blind worden niet meer uitmaakt. Dat zei een oogarts destijds toen de nu verergerde oogkwaal zich openbaarde bij mijn andere oogkwaal.

Nouuuuu voor mij wél maakt het wel uit, ook durf ik aan te nemen dat het voor iedere slechtziende uitmaakt. Ik schrijf, ik schilder en ik drink dat wat ik kán zien- vooral in de natuur-  met volle teugen in met mijn ogen. De kleuren in combinatie met geuren. Lieve ogen, lieve knappe ogen, doe je best. Ik heb als mantra: ik kijk met liefde en gemak.

Geen innerlijke verharding van kijken. Na ja, alles slijt in het menselijk lichaam, ook mijn ogen. Accepteren? Moeilijk. Accepteren is een vorm van loslaten, een vorm van ontspannen

Vandaag ben ik mij weer eens  zo bewust van wat ik wél kan zien. En ...wat ik kón zien. Er zijn mensen die helemaal niet kunnen zien. Dus ...Dankbaar zijn. Goed voor miin ogen zijn, schermtijd verminderen en net heb ik het abonnement op de NRC ( ik had alleen nog maar het Weekend) opgezegd. Misschien komt er ooit een audio abonnement. De krant lezen was  visueel tobben en ook qua prikkels veel. Echter ik kan zeggen dat het een goede krant is. Geen sensatie, goed geschreven genuanceerde journalistiek over tal van onderwerpen.

Het is kiezen betreffende mijn lezen en mijn schrijven. Mijn ogen hun rust geven. De tv is kapotgevallen omdat ik hem omstootte. Er komt wél een nieuwe tv. Ietsje groter. Maar nog steeds klein. Is ook een keuze. Naar the Voice kijkluisterenvind ik ontspannend. Gelukkig is er radio en met een tijdschrift en een loupe lukt het lezen ook beter.

Dankbaar ben ik dat er een  inspreekmogelijkheid is.

Opeens denk ik aan Helen Keller. Die had het pas zwaar. Er zijn mensen die het zwaarder hebben dan ik. Ik kan nog kiezen: appjes lezen, e-mail lezen of mijn sores er nu uit typen en hopppaaaa ins blaue hinein gooien. 

Al schijt ik zeven kleuren in mijn broek voor mijn ogen, dan toch probeer  ik steeds weer opnieuw te kiezen om het leven zo optimistisch mogelijk te benaderen. Mijn abonnement op The Optimist zal ik niet snel opzeggen. The Optimist is theoptimistmovement.nl gestart. 

Mijn vader die zeer slechtziend was aan het einde van zijn leven, kon niet meer lezen wat hij zelf schreef. Zijn handschrift was onleesbaar geworden. Zo vreselijk vond ik het voor hem. Moge het mijne leesbaar blijven. Ook het getypte.

Vandaag heb ik het even een beetje moeilijk. ‘Beetje’ erg bang op dit moment van schrijven om steeds slechtziender te worden. Doch aan gezondheid denken. Schrijven helpt mij meestal. Moge ik dit nog lang kunnen blijven doen wat een ander er ook van vindt. Een ieder en mijzelf  wens ik een motiverende  dag vol inspiratie  met in het hart een mélodietje en een lach. Keer op keer weer.  

Zo, nu de frisse lucht in. Naar buiten. Kijken waar ik loop. Echter, ook om mij heen. Schoonheid zien. ZIEN!

KIJK! dit fotografeerde ik gisteren tijdens mijn ommetje.

2.280 Vrijheid

 In het mandje dat vol vogelvoer aan de boom hangt, wiebelt naast de bezoekmussen de duif. De bezoekduif die na jaren afwezigheid de laatste weken langskomt. Het doet haar glimlachen.

De duif brengt haar een rustig gevoel

Ze schoot daarvoor als een gek in beginnende stress. Haar verbeelding ging alle kanten op. En wát is er aan de hand?. Schrijfvriendin van vanmorgen kwam met idee dat ze haar schrijfsels zou voorlezen. Hoppaaaaa...in de stress. Waarom? Wat is er anders dan in haar blogspot frank en vrij haar denken delen? Nou ja, verbaal zijn is je écht kwetsbaar opstellen.

Of niet?

Tot dusver is ze kwa spreken er op achteruit gegaan. Ieder mens heeft de eigen waarheid en dus luistert ze. Maar ja, haar verbale spreken manifesteert zich in haar en wil zich uiten nu er zoveel ongenuanceerd denken de wereld ingegooid  wordt, dan krijgt ze tóch iets van: “ pardon, mag ik ook eens wat zeggen? Eum...met vriendelijke ogen naar een ander kijken vanuit het hart helpt echt mee.” Maar ja, het klinkt zo soft?  Hm, oké dan: alle relschoppers in militaire dienst is ook een oplossing. 

Ze denkt terug aan toen ze ooit verhalen vertelde en ja ze heeft ook radio gemaakt bij een ziekenomroep. Ze kán verbaal zijn. Oh ja, en een video over een vriendelijke samenleving. Dat was het laatste. Ze durfde het kortgeleden in haar Blogspot te posten. Maar ja ...sinds de nachtdiensten, sinds haar pensionering, sinds haar ogen niet meer popie jopie zijn en sinds diverse valpartijen is ze zich steeds meer gaan terugtrekken van de wereld. Ze vindt het best. Behalve dat ze pittige wandelingen en fietsen mist. Waarom dan die stress?  Waarom, het zich getriggerd voelen alsof- als ze ja zegt - er iets ergs gaat gebeuren? 

Daarnet zei ze wel al ja tegen een gedicht voorlezen/ voordragen van de schrijfvriendin.

“Dát is dus een belofte. Okee. Rustig en kalm zoals de duif zijn. Rustig ademen. Niets aan het handje. Het is leuk! Kom op. Stiekem vind je het heel leuk. Je mág het leuk, motiverend en inspirerend vinden.” 

Is ze wel zo vriendelijk voor zichzelf ? 

Als ze maar niet fysiek hoeft te reizen. Wahaha dat kan en mag niet eens in verband met reisbewegingen beperken. In gedachten ziet ze hoe nog niet zo lang geleden het regeringsvliegtuig opsteeg met het Koninklijk paar en hun kinderen. Ongelooflijk wat die over zich heen kregen van velen. Ze kwamen terug. Spijt betuigen. Al die meningen van al die mensen. Van de Burgerrechtbank. Zij is er bij voorbaat al bang voor.

Verbeelding viert hoogtij? 

Zal ze in het kader van Vrijheid, vriendelijkheid en daarom in het kader van haar innerlucke Vrede ja zeggen tegen het voorlezen van haar eigen schrijfsels ? Ze doet moeilijk.

Het borrelt in haar. De vrouwen van weleer geven haar een duw. Kom op. 

Eerst een ommetje maken? Duif vliegt op. 

Wintertijd. Tijd om nog meer kluizenaar te worden of om haar ‘ blaadjes’ te laten vallen als een boom vol zelfvertrouwen? 

 Leven in Vrijheid?Ja!

~~~~~~~~~~~~_………

Op 26 oktobe 2020 sprak ik het luchtige gedichtje Je loopt nooit alleen geschreven door Odile Schmidt in. Te beluisteren op Facebookpagina: Gedichten luister. Hier plaatsen lukt mij ( nog) niet.

🍀💕🍀

2.276 Bordje hutspot

Ze heeft het gevoel tijd tekort te komen. Gelukkig, er is een uur meer doordat de wintertijd is ingegaan. Een illusie. Langzaam duikt haar bewustzijn wederom in de tijdloosheid van het schrijven. Vanmorgen ontstond er een harte respondentie op messenger met een dierbare schrijfvriendin. 

Stille getypte woorden raken en vullen elkaar aan.

Daarvoor had ze nét @The Daily Calm meditatie gedaan. Het ging dit keer over vriend(in) zijn met jezelf. Reflecteren. Naar binnen kijken. Jezelf keer op keer op keer ontmoeten, met vriendelijke ogen naar jezelf kijken en bij de hand nemen. Ja, dát leerde zij zichzelf in het leven. Het was, het kon en het is niet anders. 

De ander zien in de spiegel van het schrijven. Herkennen. Wat kunnen we van elkaar leren. Geestelijke kindjes ontstaan via het wonder van de adem van de geest.

En fysiek? Een kortdurende buitenbaarmoederlijke zwangerschap deed geen levend kind uit haar baren. En tóch mochten er kinderen in haar leven komen. De vrouwen van weleer lopen stilletjes met haar mee, wijzen haar- nauwelijks hoorbaar- de weg. Doch in de stilte van haar geest ontmoeten ze elkaar in de fluisteringen van haar hart.

Ónt moeten. Ze mag kiezen. Ze mag zijn. 

De schrijfvriendin schrijft gedichten. Zo beeldend. Vandaag schrijft zíj speels, wat een heerluckheid. Voorbij het serieuze gaan en woordjes bedenken. Mogen bedenken. Denken staat vrij. De Inspiratie staat vrij. Is vrij. De ver- beelding in woorden vangen vindt zij een zaligheid want de verbeelding is vrijmoedig. Ja, vrij en moedig. Dat is haar schoonheid en tevens een gevaar wanneer het zich negatief op anderen richt. Aannames maken veel kapot. Dat toont het Nieuws helaas veelvuldig.

De vrouwen van weleer lopen met en in haar mee. Zij zijn haar op dit moment. Hier en nu. Ze voelt ze, ze huilt ze, ze lacht ze, ze heeft velen geleefd. Ze schrijft ze. 

Ze glimlacht rustig en kalm. Rustig en kalm. Rustig en kalm. De schrijfvriendin schreef een gedicht voor haar en memoreerde schrijfsters tijd in de  verpleging en haar moeder zijn. Haar zuster zijn aan de bedden van velen. Ja, ze weet het weer. Ook de nachten, de nachten vól slaap tekort. Echter die diensten waren speciaal. Bij terminale mensen thuis. Kwetsbare mensen- jong tot oud- aan het einde van hun leven. Ze is dankbaar dat ze die nachten mocht meemaken, hoewel haar sociale leven nooit meer hetzelfde is geworden want haar voelhorens  konden na drie en half jaar nachtdiensten de ratrace van het collectieve bewustzijn niet meer aan. Echter, ze is dankbaar dat ze het heeft mogen meemaken. Wellicht heeft ze een verschil kunnen maken? Neuriën wanneer er geen woorden nodig zijn. Serene stille. Neuriën. Een hand vasthouden. Nu in coronatijd mag dit niet? Maar ook de zowel geestelijk als fysieke uitputtende nachten  voor beide partijen. Blauwe polsen. Vermoeid.

Neuriën. Een hand vasthouden. 

Die nachten. Altijd met respect. Altijd de mens in de ander zien. Haar medemens. Ieder is uit een zaadje en een eitje ontstaan vol doorgegeven genen. Een wonder. We mogen kiezen hoe we reageren. Steeds weer.  

Want ...

vandaag zou ze een stiltedag houden, een schrijfdag en mogelijk tevens een schilderdag. Op een dergelijke dag gaat de telefoon uit. Ze appt het door naar haar kinderen en naar een vriendin vlakbij, deze kan zich zorgen maken als ze niets hoort en gelijk na schrijfsters aankondiging per app belt de vriendin. Ze wil nog éven iets kwijt.  Ah, dan beeldbellen. Blij vertelt vriendin over een fijne  dag die ze gisteren genoot. De schrijfster luistert. Haar hoofd vol inspiratie wordt met andere beelden gevuld. Aan het eind van het toehoren zegt de vriendin “nu laat ik je. Fijne dag en veel inspiratie.”

Ze probeert dat waarover ze wou schrijven te voorschijn te halen. Het is nagenoeg weg. De vrouwen van weleer gniffelen. Dag focus. Haar kant en klaar lopende band met schrijfgerechten waarop ze een haute cuisine schrijfrecept dacht zag is verder gerold. 

Vrij.

Niets hoeft. 

Kiezen.

In spiratie. Alles is de bron. Een ieder shopt uit die bron op de eigen wijze. Toch heeft ze lekker geschreven. Bordje hutspot van 679 woorden.

2.240 maak er wat van ( leven en laten leven)

Mensen in haar omgeving zijn vriendelijk, behulpzaam en zo lief. Er is veelheid. Zal ze een 1/2 oxazepam  innemen omdat zíj de telefoon niet kan behappen?  Aan zichzelf valt nog veel te tornen, daar is ze het volmondig met haar inner criticus mee eens. Net heeft ze namelijk heel primair gereageerd op een artikel  van 1Vandaag over dagboekschrijven. Ze schaamt zich er dood over.

2.223 8 maart 2020

Zondag 8 maart 2020

Het is volle maan. De maan trekt het water in de aarde, zeeën, mens en dier omhoog. Water staat onder andere voor emoties. Wat zijn wij  bevoorrecht in vergelijking met vele mensen dat wij hier in vrijheid leven. Dat ik mag schrijven waar ik voor kies te schrijven. Vrijmoedig. Vrij én moedig? Mwoah. 

2.210 over handgeschreven brieven, de post en de nog steeds vermiste brief

In het dorp waar ik woon is binnen enkele jaren tijd de hoeveelheid brievenbussen drastisch verminderd. Ik weet nog dat ze weg werden gehaald. Het voelde als het naderende einde van het tijdperk schrijfpost. Vreselijk. Hoewel, het is begrijpelijk wanneer er steeds meer via de digitale snelwegen gaat.

Even snel naar de brievenbus is er voor mij fysiek niet meer bij. Daarbij werd ik mij vandaag bewust dat de lichting van deze enkele brievenbus stiekem is beperkt  tot woensdag en vrijdag. Vorige week zag ik op maandag dat de volgende lichting op woensdag was. ‘Vast een foutje ‘ dacht ik. Echter, daarnet - donderdag vóór 17 uur- zag ik bij het posten van een kaart dat de volgende lichting op vrijdag is.

2.190 Geef om jezelf

Et bonjour a toi l’artiste is een lied van en door Nicole Rieu uit 1975.

Het lijkt als gisteren dat bovenstaand nummer vier en veertig jaar geleden veel gezongen werd. Tja, we worden wat jaartjes ouder. Dát is niet vanzelfsprekend. Pijnen, levenspijnen vergezellen je. 

Hálloooo artiest. Hallo kunstenaar. Hallooootjuh kunstzinnigheid in je. Kom op. Schilder, schrijf, zing, dans of wat dan ook je zou willen doen. Ben je fysiek niet in staat om dansen? Een hand optillen is al een dans. Wil je eigenlijk niets al zou je het fysiek wél kunnen? Echt niet? Ook dát is een keuze. In je hoofd kan ook als je er fysiek niet toe in staat bent.

Geen canvasdoeken meer? Gebruik dan de achterkant van doeken of schilder over iets heen. In ieder mens huist kunstzinnigheid. Mag het? Mág het alsjeblieft? 

2.182 Schrijven✍️

Íeder manuscript waar ik mee bezig was met de gedachte ‘dit wordt een boek’ verdween op mysterieuze wijze uit mijn leven doordat laptoB’s crashten. 

Misschien kies ik er nu eindelijk eens en voor altijd voor om het hele boek idee uit mijn kop te zetten? 

Hm, misschien wel.

Manipuleer ik mijzelf?

Misschien wel. Misschien niet.

Is het de moed opgeven? Geen concentratievermogen? Geen wat dan ook? 

Het maakt niet uit.

2.178 Concreet en of abstract

Concreet iets beschrijven vind ik net zo moeilijk als concreet schilderen. Ik schilder abstract. Ik kan niet anders. Heerluck, vooral omdat ik in het dagelijks leven veel details zie, vind ik het ontspannend om gedachteloos vanuit mijn diepten of hoogten iets op het doek te krijgen. Sóms zou ik concreet willen schilderen. Nieuwe werelden schilderen.

Zou ik hetzelfde kunnen in woorden? Concreet stemmingen, landschappen, geuren en kleuren beschrijven? 

2.177 Een nieuw begin

Ze heeft het warm en koud tegelijkertijd. Waarom? Ze heeft zich opgegeven voor een schrijfcursus. Een proefcursus van een week. Misschien gaat ze zich voor de hele cursus opgeven. Echter, haar inner criticus staat in volle omvang voor haar, waardoor ze weer eens het gevoel krijgt dat ze een verkeerde keuze maakte. Wat jammer. Ze stond zó achter haar besluit. Zelfs achter het decennia lange dagboekschrijven heeft ze een punt weten te zetten. Nieuw begin.

‘Geloof je het zelf?’

‘Ja, nee, ja ...ik geloof het. Maaarrrrr ... zo af en toe kunnen we toch nog gezellig dagboekschrijven? Bijvoorbeeld NU?’

‘Dag inner criticus, geen zin in gemaar. Ga maar op het reserve bankje zitten. Ik ga een ommetje maken.’

2.176 Elkaar waard zijn?

Deels heeft het niet lekker in haar vel zitten met haar moeizame lopen te maken. Deels ook met het feit dat de dagen in huis meer zijn dan de dagen buiten. De ongedwongen praatjes met de wederzijdse buren- ieder relaxed zitten aan éen kant van de schutting- zonder bij elkaar op bezoek te hoeven gaan, zijn voorbij. De warmte ook.

2.89 Schrijven met pen op ( jawel, gerecycled) papier

Een correspondentie

Sinds een maand heb ik na jaren onthouding weer een correspondentie. Respons geven aan het hart( cor). Een handgeschreven gedachtenwisseling (van voor het bestaan van e- mails) per brief. Wederzijds pennen we steeds meer kantjes vol. Sinds mijn vader in 2011 overleed, heb ik - op kaarten schrijven na- nauwelijks met de hand naar buiten toe geschreven.

2.86 a) uitleg van een 64je ( gedichtselachtigheid)

Omdat er tijdens Bloems gedichtenwedstrijd serieus zó vreselijk serieus werd gepreekt over wat wel en niet kan én mag, heb ik bedacht dat ik het 64 je in het leven ga roepen. Indien iemand dit al heeft bedacht, dan verander ik het wel weer. Flexibiliteit in motion.

Mij gaat het erom dat ik het bij tijd en wijle nodig heb om speels te schrijven. Zonder regels of schrijfwetten. Ik respecteer heel veel, maar soms moet een mens toch even kunnen dollen en dansen?  Zolang we er niemand kwaad mee doen, dan is het toch goed? 

Te serieus op iets ingaan zoals de haiku wedstrijd van Bloem op Facebook, is voor mij- en niet alleen ik- TE. Het was niet leuk meer. Ik ben vaak al te serieus naar mijzelf toe. Dus ...voor de lol mag ook kunnen vind ik. 
Heerluck toch? Het ontspant. Schrijven is ieders vrijheid. Leven 
en láten leven. 

Een 64je telt jawel, 64 woorden

15 regels

7 zinnen van 1 naar 7 woorden

Middelste zin heeft 8 woorden

7 zinnen van 7 naar 1 woord

Door het getel komen je beide hersenhelften in harmonie, jawel🤪.
En ... als je het anders wilt/ kiest/ wenst, dan maak je lekker je eigen draai aan je eigen gedichtsel. Voel je vrij, indien je zou willen, om hieronder een 64je als respons te geven.

Ik wens een ieder een glimlach😊 en een melodie🎻 in het ❤️.

🍀💕🍀

2.81 Regels?

In Nederland zijn veel regels en zo ook op het gebied van schrijven zijn er voorschriften. Bijvoorbeeld een Haiku, een Japanse dichtvorm, is aan strenge regels onderhevig die gerespecteerd moeten(?) worden. Echter, is het zó erg wanneer éen van mijn schrijfmaatjes een wedstrijd drieregelige gedichtjes haikoe schrijven start met 5, 7 en 5 lettergrepen en verder zegt dat alle regels overboord mogen? Een lettergreep meer of minder maakt niet uit. Ik vind van niet want het was een wedstrijdje voor de lol. Het gaat om de inhoud. Om het plezier. Samen. Soms hoeft het toch niet zo serieus? Mag er geen luchtige noot in? Ik weet weer waarom mijn schrijfmaatjes en ik destijds van Een Groot Schrijfforum vertrokken omdat we niet mochten schrijven wat we schreven. Over schrijvende vrouwen. Het blokkeerde destijds als een betonnen muur. We mochten niet zijn. We 
mochten niet schrijven zoals we schreven terwijl het in mijn ogen
meeviel.

2.61 Vier schrijfwijven

We zijn met vier Schrijfmeiden, Schrijfvrouwen of Schrijfwijven. Het maakt geen mallemoer uit hoe we ons collectiefje noemen. Zeker sinds 2011 vormen wij een hechte groep met een stevige band vanuit de sprekende stilte die schrijven is. Soms delen wij tralala en soms is het shitzooi uit ons verleden of heden.

2.35 Uitdaging

Kijk, een manier om je de dag af te sluiten en een goede nachtrust te genieten.

https://writing4wellbeing.com/trajecten/

2.32 bijzondere ontmoetingen op en nazomerse oktoberdag

Fietsen door de polders, over dijkjes met aan weerszijden bomen, daarachter weilanden met koeien, schapen en boerderijen. Er is zoveel te zien alleen al de buitenkant van de hoeves. Stallen, knusse zitjes met uitzicht op akkers en weidegrond. Steeds weer stap ik af, scan de omgeving. Dankbaar voor mijn zicht en mijn gezichtsveld.

2.30 Over inburgeren, taalcoachen en schrijven

Heb vanmorgen een discussie achter de rug over vluchtelingenwerk, met name over taalcoachschap en integreren. Zoooo moe ervan. Of iemand wel of niet integreert ligt óok aan de omgeving, als die afhoudt en veroordeelt wat de inburgeraar nog niet kan ja, dan lukt het minder vlot.  Een kind behoor je ook te begeleiden! Toch? Natuurlijk kun je niet alle stenen op diens pad verwijderen, kijk daarom naar kwaliteiten in plaats van te oordelen over de ‘tekortkoming’ van de taal nog niet goed beheersen.

2:18 Adem maar

In de serene stilte van de dageraad 

stil zijn, luisterend naar binnen

keren.

Je Muse oprecht 

toestaan zich naar buiten te schrijven

aan jezelf,

is als de tegelijkertijd opkomende zon en maan

schijnend op een tuin getooid in ochtenddauw.

Ingetogen komt

alles tot leven.

Adem maar

2:17 Leef

Schrijf alsjeblieft weer

Schrijf je blij

haal de blokkade weg, voel je vrij.

Zegeningen

je ziet ze, dat is mooi.

Voel ze.

Open je hart,

kijk met vriendelijke ogen naar jezelf.

Stop met jezelf de vernieling in te denken.

Waarom toch?

Uit je zelf, laat het weer stromen

door de vermoeidheid heen.

Schrijf,
wees je eigen vooruitzicht.

Open jezelf, gekwetst worden 

kun je niet voorkomen

schrijf daarom je eigen  leven niet af.

Gun jezelf het licht in je ogen,

letterlijk en figuurlijk.

Stop met jezelf te kwetsen.

Stop met jezelf op te sluiten,

buiten te sluiten en verboden op te leggen

omdat 

 ...je niet perfect bent?