2.333 Glinsteringen

 Glinsteringen als glitters,

gevangen zonnestralen in het water

adembenemende schoonheid,

dansende verlichtingen,

magische taferelen aanschouwen

om ons het wonderbaarlijke

wonder barende te laten zien.

Steeds weer ondanks welke vreselijkheden dan ook

in de wereld, toch in staat zijn om te kiezen de vreugde in ons te mogen laten zijn. 

Te voelen. Vreugde. Kwetsbaar en krachtig tegelijkertijd.

Ikigai is een Japans woord, het staat voor de reden om ochtends op te staan. 

Onze Ikigai is een passie. Voor ieder is dat een andere reden. Voor mij oa iets schrijven en delen. Of het nou naar een zwerm mussen, bloemen of vlinders in mijn tuin kijken is, naar een geordende groep overvliegende ganzen, een zwaan die reageert op de naam die ik hem gaf en op mij afvliegt. Of genieten van het samen met zoonlief een wandeling te maken in stilte. Of naar mijn dochter luisteren. Het is verbinding. Steeds nieuw, steeds sterker, steeds bewuster verbinding maken met dát wat ons vreugde schenkt in ons leven. Steeds weer lijkt het hetzelfde, doch steeds is het vernieuwd. Vernieuwend anders. Nooit saai,  als zaadjes die komen aanwaaien en letterluck en figuurlijk de prachtigste bloemen schenken.

De Natuur is als een museum met de mooiste schatten, de mooiste taferelen vol oude levende kunst, doch jonger dan het moment. Immer veranderend, al lijkt het van niet, al kan een ander het  daarom saai vinden, al heeft een ander behoefte om ver te reizen dan is dat oké, dat is diens Ikigai.

Dank je wel, Ikigai in mij.

Dank je wel, Ikigai in Wiet wier leven startte op 6 september 1934 en vandaag 29 augustus 2021- herdacht en online gevierd wordt. Verbondenheid met velen is. Je was een bijzonder mens, Wiet. Ik ben intens dankbaar je te mogen hebben ontmoet toen jij en Noor de Dansen van Universele Vrede naar Nederland brachten en van daaruit Europa door. Samen. Jullie waren en zijn éen twee eenheid. Dank je wel voor je kalme, soms grappige levenslust. Dank voor je muziek( Ah, de Santur)  je zang, je dans, je gedichten, je filosoferen, je grapjes, je genieten en zo veel meer. Nooit zal ik je los kunnen zien van Noor. Jullie samen. Onvergetelijk. Onvermoeibaar - leek het- dansen leiden/ begeleiden. De eerste keer in Nederland the Chief Seattle Medicine Wheel Dance dansen en zingen. Samen met Thea erheen eind jaren tachtig. Het zit sindsdien diep ingegrift in mijn dna er werd íets wakker gemaakt:“ every part of the Earth is sacred to my people. We all share the same breath, everything is connected,  the Earth does not belong to us, we belang to the Earth.” Het leidt mij en  tevens lijdt het mij want het valt niet mee als anderen geen respect hebben voor al wat leeft.

Nee, ik kwam toen mijn vader op hoge leeftijd naar Nederland verhuisde, nauwelijks meer dansen. Doch dansen deed en doe ik, fysiek of in de geest net als het zingen. Stilletjes en kalmpjes thuis vaak, doch mij verbindend en mij verbonden wetend met mensen van goede wil.

Je vierde het leven hoe moeilijk en ook hoe mooi dat zal zijn geweest, Wiet Akbar. Vandaag vieren we jouw leven. 

Ik kreeg een bericht nadat ik nét  had gedeeld over je overlijden:” er gaan iedere dag mensen ‘met vakantie’ en je kan daar en daar naar een ander soort dansen gaan.”. Daar ging en gaat het niet om. Alsof een leven niet herdacht mag worden, alsof een leven niets waard is, alsof de mens niets waard is.  Dan zou een mens voor niets geleefd hebben. Je bent nog maar net overleden en jij en Noor zijn mij intens dierbaar. Verbondenheid is, al zagen we elkaar nauwelijks toch was er de verbondenheid en die ene keer vorig jaar tijdens Corona dansen in de geest met het thema Verwondering toen was ik in mijn element en was buiten bij het water, bij de bomen, de paarden  terwijl de zon scheen aan een prachtige hemel waar de maan ook te zien was. Zo intens verbonden. 

Denkend aan de glinsteringen van de zon op het water, kijkend naar mijn poezebeestje die warm op mijn benen ligt terwijl ik schrijf zeg ik nogmaals dank je wel, Wiet Akbar, voor je Ikigai en ik wens je Noor -nu zíj alleen zonder jou verder haar levenswandel gaat-dat zij iedere ochtend opnieuw haar Ikigai zal voelen, haar reden om op te staan. Ik voel nu dat je er altijd zal zijn voor haar en de Dansfamilie, juist door je fysieke afwezigheid ben je zo intens aanwezig.

Vrede.💕🙏🕯🕊

Spirit of Peace

for your cause we give our strength

may war may cease

and Love may reign

mir, mir u mir.

(dancesofuniversalpeace)

,

Vrede begint in onszelf.

Keer op keer op keer

weer

Vrede🍀💕🍀

                                                          Glinsteringen op het water.

https://dansenvanuniverselevrede.nl/

2.291 Vredevol

 Er staan al een poos diverse schrijfsels in de stijgbeugels. Ze mogen nog langer in de beugels staan. Te zware kost  voor dit moment van schrijven. Het komt nog wel of niet.

Nu schrijf ik over vredevolle gevoelens. Vrede in mijzelf tijdens en na een avond zingen op afstand maar tóch dichtbij. Zeer ingetogen naar binnen kerend zonder videobellen, doch wel voluit. Verbonden met mijn medezangers. Echter, thuis en ...Thuis bij mijzelf. Het voelt alsof de kamer glimlacht. You tube speelt Om Tare tu Tare ture soha, spreekt van compassie  en zelfcompassie. Past goed bij het thema van #thedailycalm van vandaag: the middle way. Dankbaar voel ik mij voor deze dag die bijna ten einde is. Ik koos ervoor om er bewust een goede dag van te maken en het lukte mij om mij door niets te laten verontrusten, ook niet door de te verwachten avondklok. Dankbaar voel ik mij dat ik een dag rust nam. Lekker geschilderd. Op de vingers van één hand kan ik tellen hoe vaak/ weinig ik schilder- tijd heb genomen voor mijzelf in deze maanden van coronarestricties waarin lieve mensen mij vaker appen, bellen en beeldbellen. Dankbaar dat ik vandaag  weer eens door dat wat een ander wellicht faalangst  zou noemen, een e-mail  ins blaue hinein aan een presentator schreef die de e-mail zowaar op de radio voorlas. Onbedoeld is mijn boodschap over minder tegels in tuinen en de balans houden tussen steen en dat wat groeit en bloeit -met daarbij goed doen voor vogels en insecten- verspreid over luisteraars. Dat stemt mij intens dankbaar. Dat geeft mij een kick. Dat geeft mij het gevoel van: al draait de wereld nog zo raar, jezelf zijn mag zowaar.

Een wereldvredevlam brandt stilletjes en rustig doch vol leven en ik weet mij door de vlam en mijn harteklop verbonden met alle mensen van goede wil die wellicht eveneens tegelijkertijd een worldpeaceflame hebben aangestoken.

🍀💕🍀

#thedailycalm #calmapp #themiddleway

2.280 Vrijheid

 In het mandje dat vol vogelvoer aan de boom hangt, wiebelt naast de bezoekmussen de duif. De bezoekduif die na jaren afwezigheid de laatste weken langskomt. Het doet haar glimlachen.

De duif brengt haar een rustig gevoel

Ze schoot daarvoor als een gek in beginnende stress. Haar verbeelding ging alle kanten op. En wát is er aan de hand?. Schrijfvriendin van vanmorgen kwam met idee dat ze haar schrijfsels zou voorlezen. Hoppaaaaa...in de stress. Waarom? Wat is er anders dan in haar blogspot frank en vrij haar denken delen? Nou ja, verbaal zijn is je écht kwetsbaar opstellen.

Of niet?

Tot dusver is ze kwa spreken er op achteruit gegaan. Ieder mens heeft de eigen waarheid en dus luistert ze. Maar ja, haar verbale spreken manifesteert zich in haar en wil zich uiten nu er zoveel ongenuanceerd denken de wereld ingegooid  wordt, dan krijgt ze tóch iets van: “ pardon, mag ik ook eens wat zeggen? Eum...met vriendelijke ogen naar een ander kijken vanuit het hart helpt echt mee.” Maar ja, het klinkt zo soft?  Hm, oké dan: alle relschoppers in militaire dienst is ook een oplossing. 

Ze denkt terug aan toen ze ooit verhalen vertelde en ja ze heeft ook radio gemaakt bij een ziekenomroep. Ze kán verbaal zijn. Oh ja, en een video over een vriendelijke samenleving. Dat was het laatste. Ze durfde het kortgeleden in haar Blogspot te posten. Maar ja ...sinds de nachtdiensten, sinds haar pensionering, sinds haar ogen niet meer popie jopie zijn en sinds diverse valpartijen is ze zich steeds meer gaan terugtrekken van de wereld. Ze vindt het best. Behalve dat ze pittige wandelingen en fietsen mist. Waarom dan die stress?  Waarom, het zich getriggerd voelen alsof- als ze ja zegt - er iets ergs gaat gebeuren? 

Daarnet zei ze wel al ja tegen een gedicht voorlezen/ voordragen van de schrijfvriendin.

“Dát is dus een belofte. Okee. Rustig en kalm zoals de duif zijn. Rustig ademen. Niets aan het handje. Het is leuk! Kom op. Stiekem vind je het heel leuk. Je mág het leuk, motiverend en inspirerend vinden.” 

Is ze wel zo vriendelijk voor zichzelf ? 

Als ze maar niet fysiek hoeft te reizen. Wahaha dat kan en mag niet eens in verband met reisbewegingen beperken. In gedachten ziet ze hoe nog niet zo lang geleden het regeringsvliegtuig opsteeg met het Koninklijk paar en hun kinderen. Ongelooflijk wat die over zich heen kregen van velen. Ze kwamen terug. Spijt betuigen. Al die meningen van al die mensen. Van de Burgerrechtbank. Zij is er bij voorbaat al bang voor.

Verbeelding viert hoogtij? 

Zal ze in het kader van Vrijheid, vriendelijkheid en daarom in het kader van haar innerlucke Vrede ja zeggen tegen het voorlezen van haar eigen schrijfsels ? Ze doet moeilijk.

Het borrelt in haar. De vrouwen van weleer geven haar een duw. Kom op. 

Eerst een ommetje maken? Duif vliegt op. 

Wintertijd. Tijd om nog meer kluizenaar te worden of om haar ‘ blaadjes’ te laten vallen als een boom vol zelfvertrouwen? 

 Leven in Vrijheid?Ja!

~~~~~~~~~~~~_………

Op 26 oktobe 2020 sprak ik het luchtige gedichtje Je loopt nooit alleen geschreven door Odile Schmidt in. Te beluisteren op Facebookpagina: Gedichten luister. Hier plaatsen lukt mij ( nog) niet.

🍀💕🍀

2.195 Over mensenrechten, plichten en vreugdevuren

Wanneer ik op dit moment denk aan geschonden mensenrechten dan gaan mijn gedachten als eerste uit naar mensen (volwassenen en kinderen) die door oorlogsgeweld geen andere uitweg zagen dan te vluchten uit hun geboorteland en niet verder zijn gekomen dan de rand van Europa, waar ze in overvolle kampen vastzitten. Afschuwelijk. Ze mogen niet verder. Op zich is dat al verschrikkelijk. Maar dan sleept het verblijf zich in tijdloosheid tergend langzaam ovoort. Ja, er zijn tenten. Tenten, destijds als noodhulp opgezet zijn de enige bescherming in deze uitzichtloosheid om te overleven. Tenten waarin je kunt zitten en slapen op vochtige of doorweekte schuimrubber matrassen die langzamerhand vol zijn gelopen door de vele regenval. Slapen op  plassen water in de tenten die geen warmte meer bieden. Natte kleding. Erbarmelijke omstandigheden. Afschuwelijk. Natte koude winters en droge te warme zomers.

2.184 Vrede

Sinds een maand staat er om de veertien dagen een mobiel Milieustation  ( ter grote van een bus) in haar gemeente. Ideaal. Spullen die niet meer door te geven zijn maar wel grondstoffen bevatten voor hergebruik kun je er afgeven, vooral handig als je geen auto hebt en slecht ter been bent is dit een uitkomst. Ze heeft haar schuur flink opgeruimd en ontdaan van wat niet meer te repareren valt. Al twee keer is ze met  volbeladen grote tassen aan en op haar rollator naar de plek gelopen waar die mooie mobile milieustraat staat met zijn diversiteit aan vakken. Al twee keer heeft ze twee pannetjes en een zak met kaarsenresten niet meegenomen en achtergelaten in de schuur. Twee oude verroeste steelpannetjes. Van haar overleden moeder en broer. Dierbaar dus. Op zich zijn de pannetjes nog goed, maar niet goed genoeg om voedsel in te bereiden.

Ze overdenkt ook iedere keer of ze de grote zak met stompen van wereldvredekaarsen bij de milieustraat zal afleveren. Ze kent niemand die kaarsen maakt. Echter, de stompen zijn speciaal want de kaarsen hebben altijd met een bepaalde intentie gebrand. Toch bij het grofvuil doen? Ze kan het niet.

Nee, ze kent niemand die kaarsen maakt. Zijzelf dan? Ja, waarom niet? Dat ze er niet eerder opkwam. Dát is duurzaam en tevens wordt de wereldvredevlam intentie nog meer doorgegeven. 

2.168 Vrijheid van Meningsuiting

Op drie motiverende berichten na is het bescheiden groen omlijste aanplakbord met de woorden: aanplakbord voor vrije meningsuiting, leeg. Er is nog ruimte. 

2.162 mijn paradijslijke plek

Zondagse stilte in het mediterraan aanvoelende dorp. Stilller dan gisteren- zaterdag- baadt het dorp in een zalige, zomerse zwoelheid. Vogelgeluiden hebben de overhand. Gespetter in de boom waarin ik -door middel van een driepuntige plantenophanger- een lichte bak met water heb opgehangen waaruit mussen drinken en hun veren poetsen. Zo mooi om te horen en te zien.

2.130 4 & 5 mei

4 mei Dodenherdenking

Het regent te hard, de Nederlandse vlag staat daarom binnen,  half stok voor het raam. Een Wereldvredesvlam brandt rustig.

De kaars reisde een jaar geleden met een vriendin en mij mee naar Duitsland waar we in het kader van Trees of Memory een boom hebben geplant in Ittenbach voor mijn broer bij de plek waar we vroeger met onze ouders woonden en waar mijn broer en ik de drie mooiste jeugdjaren van ons leven beleefden in een dorp met veel natuur rondom. 

Daar bij de boom hebben we de doorgeefvlam aangestoken. Op Dodenherdenking eveneens. Drie mensen, twee Nederlanders en een Duitser waren samen twee minuten stil bij de vlam. Vredevolle momenten. Hier en Nu. 

2.85 Elfjes over vrede en vrijheid

Zien

wat bindt

niet wat scheidt

is zo belangrijk voor

Vrede

🍀

Vrijheid

van mening

kiest weloverwogen voor

het geheel, vol empathie, 

zwijgend.

🍀

Vrijheid

vind ik

wijslijk je mond
kunnen houden. Spreek daarom,

Bewust.

🍀

Vrede

In jezelf

Is het hoogste 

goed wat je kunt 

bereiken

🍀

Vrede 

Het land

van je ziel

Is het vechten voor

waard.

🍀

Een 

vermeden gevecht

is de moeite 

waard om voor te

vechten,

🍀

2.81 Regels?

In Nederland zijn veel regels en zo ook op het gebied van schrijven zijn er voorschriften. Bijvoorbeeld een Haiku, een Japanse dichtvorm, is aan strenge regels onderhevig die gerespecteerd moeten(?) worden. Echter, is het zó erg wanneer éen van mijn schrijfmaatjes een wedstrijd drieregelige gedichtjes haikoe schrijven start met 5, 7 en 5 lettergrepen en verder zegt dat alle regels overboord mogen? Een lettergreep meer of minder maakt niet uit. Ik vind van niet want het was een wedstrijdje voor de lol. Het gaat om de inhoud. Om het plezier. Samen. Soms hoeft het toch niet zo serieus? Mag er geen luchtige noot in? Ik weet weer waarom mijn schrijfmaatjes en ik destijds van Een Groot Schrijfforum vertrokken omdat we niet mochten schrijven wat we schreven. Over schrijvende vrouwen. Het blokkeerde destijds als een betonnen muur. We mochten niet zijn. We 
mochten niet schrijven zoals we schreven terwijl het in mijn ogen
meeviel.

2.41 Gedachten tijdens de herdenking van de wapenstilstand van WO1

11 november, 100 jaar geleden.Wapenstilstand van de Eerste Wereldoorlog. Deze oorlog duurde van half 1913 tot  1918.

Al die ons onbekende mensen die vielen voor onze vrijheid. Het is niet te bevatten, ook niet de oorlogen die sindsdien en nu nog gevoerd werden en worden. 

Vandaag is er bij mij  sterk het besef dat mijn moeder in het jaar voordat de Eerste Wereldoorlog uitbrak -in 1913-geboren werd. Mijn vader in 1914. Buiten 2 keer de moeder van mijn vader te hebben ontmoet heb ik mijn grootouders niet gekend. Ja, wel een beetje door de verhalen van mijn ouders. Het besef dat mijn beide grootmoeders zwanger waren tijdens de roerige, ellendige tijden in de landen om ze heen (Nederland was neutraal)hun verwachting, hun angsten, hun hoop, hun ongerustheid en hun 
liefde meegaven aan hun pasgeborenen raakt mij opeens sterk. Wat  zal dat pittig zijn geweest voor mijn grootouders en zoveel
 andere grootouders.