De brief waar ik hier laatst over schreef- brief waar ben je? - is nog steeds zoek en dus nog niet bij de geadresseerde aangekomen. Ik ben allang vergeten wat ik precies in die brief schreef, behalve dat het tevens een brief was waarin ik de geadresseerde en mijzelf feliciteerde met onze één jarige handgeschreven correspondentie. In deze digitale tijd een unicum? Opeens ben ik zeer pissig op de bombriefschrijver want ik vermoed dat mijn vermiste brief -die ietwat bobbelig was door een knutselwerkje- eruit gepikt is als zijnde verdacht en wellicht is vernietigd. Al heb ik de gloeiende pest aan aannames, nu doe ik het zelf. Eruit gepikt ook omdat hij grappig-ongebruikelijk- geadresseerd was? Mag ik alsjeblieft? Misschien vernietigd? Mag dát? Boos op de bombriefschrijver ben ik, want door hem, haar, het ligt mijn vrijheid aan banden. Mijn manier van briefschrijven en adresseren legt dat mens -die te lui is om gewoon zijn geld te verdienen- aan de ketting. Míjn vrijheid. Ook boos omdat de bombrief verstuurder mensen de stuipen op het lijf jaagt. Ondertussen hebben geadresseerde en ik onze correspondentie weer opgepakt. Beide hebben we keurig -zoals het hoort- onze brieven geadresseerd en ze zijn netjes door het sorteercentrum gekomen en bezorgd. Waarvoor mijn dank. Echter, dat vriendin en ik volgens regels moeten schrijven en geen uitpuilende enveloppen mogen versturen frustreert mij ontiegelijk want we waren creatief bezig. Schrijven is haar en mijn vrijheid! We kunnen cq mógen niet eens meer een mooi knutselwerkje van de brief plus envelop maken door de bombriefschrijver. Zo, dat wou ik even gezegd hebben. Moge hij/ zij/het snel gepakt worden.
En ...moge handgeschreven brieven alsjeblieft geschreven blijven worden. Anders ga ik er aan kapot. Pfff, ik voel mij een briesende egoïstische draak.
Bombriefschrijver ga een baan zoeken.
