Kortgeleden was ik er van overtuigd dat ik zou gaan vloggen in kader van:’laat ik ook eens wat zeggen.’ Wou mij verbaal uitspreken hoe ik over allerlei vormen van pestgedrag/ uitsluiting zoals racisme en allerlei discriminatie denk. Met als titel: wie de schoen past trekke hem aan.’ Echter, ik zag in de NOS app zo veel onbegrijpelijke narigheid voorbij komen omtrent demonstraties, dat ik mij terugtrok. Schijtlijster in optima forma? Hét vlogmoment is weer eens voorbij.
Een huis met een tuin huren is een zegen. Ik zit nog buiten heel lui en ontspannen op mijn ligbed.
Behaaglijk trek ik de plaid over mijn benen heen die een pijn doen van heb ik jou daar. Ondanks het zware been gevoel voel ik mij dankbaar.
Het boompje telt 16 appels in de groei. Mini appels. Wat een wonder.
Eind 2018 kreeg ik haar. Ze zag er bijna dood uit. Één kale tak met twee ielige zijtakjes. Als ik haar niet wou dán werd ze weggegooid. Ik voelde het leven in haar. Ja, ze was en is welkom in mijn tuin. Bemoedigend sprak ik de tak toe. Ze verhuisde in de lente van 2019 van een bloempot naar de cementbak midden in de tuin. Helaas mag ze in mijn rijtjeshuis tuintje, waar al een boom staat, niet in de grond. (Nog niet? )Vorig jaar droeg ze voor het eerst bloesem en daarna vrucht. Drie appeltjes. Heel bewust at ik ze dankbaar in de wetenschap dat ik onder andere dankzij dat boompje leef. En dankzij mijn lichaam leeft het boompje in mij voort@dankbaar
Ze is iets groter dan dat ik ben en ze doet het in de cementbak prima als een volwaardige boom. Ik zit op het bankje naast haar, een tak raakt zowel mijn wang als een nog niet ontloken hortensiabloem van de plant die achter ons staat.
Een fluistering van de wind laat de tak bewegen. Glimlachend om dit moment vol schoonheid schenk ik langzaam mijn beker lauw geworden thee op de aarde. Het ontroerd mij dat ik sterk verbondenheid voel. Wij zijn deel van het eco systeem.
Mijn hartstreek wordt dankbaar warm terwijl de tak met blaadjes mijn wang streelt
