2.227 zondag 15 maart motiverende gedachten voorrang geven

Zondag 15 maart 2020

De zonsopgang  en een merel met zijn gezang wekken mij na een diepe nachtrust, het is stil. Ik schrijf in mijn dagboek. Daarna volgt #The Daily Calm. Het thema? Ik citeer ‘Risk. Learn to be comfortabel with discomfort, its a way of training your life.’ Sociale onthouding? Dat ben ik wel gewend, hoewel ik best sociaal ben en voor verbinding. Er is momenteel  meer verbinding dan anders. Ook met mijn kinderen. Dat is fijn. Het overprikkelt mij tot nu toe nog niet, toch voel ik mij fysiek wat raar. Brandende voeten, koude handen of omgekeerd koude voeten en warme handen. Licht schrijnend gevoel in de borststreek ( geen druk). Nee, geen verhoging of koorts. Bloedwarm hoofd en gezicht, tensie vanmorgen 188/92 met een hartslag van 65. Nu geen stress, dus zal de tensie wel gedaald zijn. Af en toe hoest ik, het komt en het gaat. Nee, vast geen corona. Toch is het raar. Voel mij niet stresserig. Even aankijken maar. Ik heb nooit de griep en haal ook nooit een griepprik. Weerstand genoeg. 

2.185 ten gunste van het klimaat —>autoloze zondagen en andere ideeën

Autoloze zondagen

In de jaren ‘70 waren er autoloze zondagen. Ik vond het een verademing. Vandaag las ik dat de Overheid er serieus over denkt om een autoloze zondag in te voeren. Waarschijnlijk 1 per jaar las ik eerder. Waarom slechts éen? Waarom niet vaker? Bijvoorbeeld een keer per maand of twee manden? Niets mis mee. Goed voor mens, dier en milieu. Minder stress. Minder moeten.

2.184 Vrede

Sinds een maand staat er om de veertien dagen een mobiel Milieustation  ( ter grote van een bus) in haar gemeente. Ideaal. Spullen die niet meer door te geven zijn maar wel grondstoffen bevatten voor hergebruik kun je er afgeven, vooral handig als je geen auto hebt en slecht ter been bent is dit een uitkomst. Ze heeft haar schuur flink opgeruimd en ontdaan van wat niet meer te repareren valt. Al twee keer is ze met  volbeladen grote tassen aan en op haar rollator naar de plek gelopen waar die mooie mobile milieustraat staat met zijn diversiteit aan vakken. Al twee keer heeft ze twee pannetjes en een zak met kaarsenresten niet meegenomen en achtergelaten in de schuur. Twee oude verroeste steelpannetjes. Van haar overleden moeder en broer. Dierbaar dus. Op zich zijn de pannetjes nog goed, maar niet goed genoeg om voedsel in te bereiden.

Ze overdenkt ook iedere keer of ze de grote zak met stompen van wereldvredekaarsen bij de milieustraat zal afleveren. Ze kent niemand die kaarsen maakt. Echter, de stompen zijn speciaal want de kaarsen hebben altijd met een bepaalde intentie gebrand. Toch bij het grofvuil doen? Ze kan het niet.

Nee, ze kent niemand die kaarsen maakt. Zijzelf dan? Ja, waarom niet? Dat ze er niet eerder opkwam. Dát is duurzaam en tevens wordt de wereldvredevlam intentie nog meer doorgegeven.