2.150 UPLOADS YOU TUBE TREES OF MEMORY MARIO DIERINGER’S FOOTHPATH FOR LIFE

https://www.youtube.com/playlist?list=UUvM_KH22HGab73HeRmUKgxA

Mario Dieringer’s  Foothpath for Life

Day 194 on the water. Too hot to Hike

Day195 it’s  hiking time again. Mario and Tyrion have  to walk 120 km in  the heath  till friday  7 juni (Görlitz) ( cold water, cold beer and Ice Cream ( cold🤪) are very welcome on their Foothpath) And carrots, cumbumber and appels too😄 for the sugar level when it’s lowerd down.

—->Walk with me and/or plant a Tree is Mario’s quote. 

info@treesofmemory.com <———

🍀🌳💕🌳🍀

https://www.treesofmemory.com/vision-of-suicide-prevention

Voor Nederland —->Telefoonnummer: Een luisterend oor bij suicide gedachten—->Preventie 0900 0113

2.75 STEM OP TREES OF MEMORY van 13 tot en met 23 januari 2019 🍀🌳💕🌳🍀

🍀🌳💕🌳🍀 Neem de tijd om rustig dit bericht  te lezen, bijvoorbeeld tijdens je lunchpauze, vanavond of wanneer het je schikt. Dank je wel.

( 24 januari 2019: de stembus is gesloten)

De Vereniging Trees of Memory met Mario Dieringer als initiatiefnemer is genomineerd voor Dein Weg Award  van de Ergo Verzekeringsgroep. 

2.63 I want to be happy, but ?

( my apologizes if its not the best English 😁)

How to have the courage to go further in life when you lost a dear one through suïcide? I lost my brother, a friend and a becong friend, three people who commited suïcide. And in the past me also tried it because life was too tough for me. Though my heart, my soul wanted to live. But... the fact that three dearones commited suïcide  made me think that it all was my fault. ( and that there was something terrible wrong with me)

2.62 Verbondenheid is

Hoe het kwam dat we ( een vriendin van nu, een vriendin van vroeger met diens man, Mario Dieringer en ik een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar ons gezin waarvan ik  62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten, zoals Free en ik vroeger deden, en huilde mijn smart eruit.  Echter, er scheen iets mis te zijn met je verdriet eruit te huilen, terwijl ik vind dat er niets mis met tranen is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. Mijn vader zei nooit iets over mijn broer. Beide hadden te diep verdriet. 

2.7 jezelf niet goed genoeg vinden omdat je niet aan andermans verwachtingen kunnen voldoen?

In de reisstress schieten omdat éen van de dierbare vrienden- die mij maandag bezochten, wat hadden we een mooie dag- zei dat ík nu ook maar eens bij ze langs moest komen. Echter, reizen is een ‘dingetje’ voor mij. Het triggert mij. Reis gerelateerde beelden komen op🙄. Ik denk terug aan mijn door mijzelf verwijderde Blogspot schilderen en schrijven waar ik bij tijd en wijle wat af ouwehoerde over reisstress. Ik meende van die stress af te zijn na een voor mij  belangrijke reis naar een dorp in Duitsland. Vooral mijn broer en ik brachten er drie grandioze jeugdjaren door. Met  een vriendin uit mijn jeugd, haar man, een huidige vriendin en Mario Dieringer hebben wij er in in het kader van het project  www.treesofmemory.com/international  een boom geplant voor mijn overleden broer die zich in 1980 van het leven benam. Het was een helende ervaring, ook qua reisstress. Maar dat laatste is helaas ondanks alle oefeningen nog steeds.   
springlevend. De reisstress dan. Mijn broer niet en mijn vroegere Blogspot evenmin. Doch beiden zijn nog in mijn gedachten en in mijn hart.

Iets in mij hoopte een verschil te kunnen maken in de draaimolen van het leven. Helaas pindakaas. Je moet het niet willen? Dat is te hoog gegrepen? Doch menselijk. Heb het webblog net nog gegoogled. Echter: Schilderen&Schrijven tillykuiper.blogspot.nl is niet meer. Wel vond ik nog sporen van haar bestaan. Dat doet mij goed. Een mens kan curieus in elkaar zitten. Ik besef dat ik op die plek onder andere ook over mijn broer heb geschreven. Daardoor - al bestond het internettijdperk nog niet- is hij een deel van het worldwide web is geworden. Dat schrijven is eveneens weg.