2.291 Vredevol

 Er staan al een poos diverse schrijfsels in de stijgbeugels. Ze mogen nog langer in de beugels staan. Te zware kost  voor dit moment van schrijven. Het komt nog wel of niet.

Nu schrijf ik over vredevolle gevoelens. Vrede in mijzelf tijdens en na een avond zingen op afstand maar tóch dichtbij. Zeer ingetogen naar binnen kerend zonder videobellen, doch wel voluit. Verbonden met mijn medezangers. Echter, thuis en ...Thuis bij mijzelf. Het voelt alsof de kamer glimlacht. You tube speelt Om Tare tu Tare ture soha, spreekt van compassie  en zelfcompassie. Past goed bij het thema van #thedailycalm van vandaag: the middle way. Dankbaar voel ik mij voor deze dag die bijna ten einde is. Ik koos ervoor om er bewust een goede dag van te maken en het lukte mij om mij door niets te laten verontrusten, ook niet door de te verwachten avondklok. Dankbaar voel ik mij dat ik een dag rust nam. Lekker geschilderd. Op de vingers van één hand kan ik tellen hoe vaak/ weinig ik schilder- tijd heb genomen voor mijzelf in deze maanden van coronarestricties waarin lieve mensen mij vaker appen, bellen en beeldbellen. Dankbaar dat ik vandaag  weer eens door dat wat een ander wellicht faalangst  zou noemen, een e-mail  ins blaue hinein aan een presentator schreef die de e-mail zowaar op de radio voorlas. Onbedoeld is mijn boodschap over minder tegels in tuinen en de balans houden tussen steen en dat wat groeit en bloeit -met daarbij goed doen voor vogels en insecten- verspreid over luisteraars. Dat stemt mij intens dankbaar. Dat geeft mij een kick. Dat geeft mij het gevoel van: al draait de wereld nog zo raar, jezelf zijn mag zowaar.

Een wereldvredevlam brandt stilletjes en rustig doch vol leven en ik weet mij door de vlam en mijn harteklop verbonden met alle mensen van goede wil die wellicht eveneens tegelijkertijd een worldpeaceflame hebben aangestoken.

🍀💕🍀

#thedailycalm #calmapp #themiddleway

2.191 Nog steeds onverwoordbaar

De verjaardag van de viering van dochter is net geweest. Dan voelt de mam zich altijd meer dan ooit verbonden met de geboortemoeders en het geboorteland van haar kinderen. Een Wereldvredesvlam brandt  sowieso op die twee dagen. 

Verbondenheid is.

2.154 Na drie nachten te kort geslapen

-Heb je door dat hoe drukker je bent en doet, hoe overprikkelender je geraakt én hoe meer je wilt doen? Dit geldt voor vele mensen, ook voor jou?

—Hm

-Ja, het lijkt wel of je door meer te willen doen je van het overprikkelde gevoel wilt vluchten. Denkt te kunnen vluchten?

—Hm 🤔

2.106 Leven en laten leven

Is een ieder die op deze planeet geboren is, niet bedoeld om hier te leven, te werken, en te leren 

compassie en empathie te hebben? Niemand uitgezonderd? Allemaal samen zijn we  de Mensheid. Toch?

2.14 Mijn inner criticus

Tja, wat te zeggen over mijn inner criticus?

Stil is het in mij. 

Vandaag is het stil. 

Ze houdt haar mond. Wel

de aanmoediging

‘Schrijf maar. Toe maar. Het mag.’ 

Geloof ik haar?

4 september, voor mij

een dag van vriendelijkheid en zelfcompassie.

Laat ik daar van genieten.

De fluisteringen van mijn hart glimlachen mijn ziel toe: 

een vriendelijke samenleving begint bij jezelf,

steeds weer 

@dankbaar.

🍀💕🎶🍀

2.7 jezelf niet goed genoeg vinden omdat je niet aan andermans verwachtingen kunnen voldoen?

In de reisstress schieten omdat éen van de dierbare vrienden- die mij maandag bezochten, wat hadden we een mooie dag- zei dat ík nu ook maar eens bij ze langs moest komen. Echter, reizen is een ‘dingetje’ voor mij. Het triggert mij. Reis gerelateerde beelden komen op🙄. Ik denk terug aan mijn door mijzelf verwijderde Blogspot schilderen en schrijven waar ik bij tijd en wijle wat af ouwehoerde over reisstress. Ik meende van die stress af te zijn na een voor mij  belangrijke reis naar een dorp in Duitsland. Vooral mijn broer en ik brachten er drie grandioze jeugdjaren door. Met  een vriendin uit mijn jeugd, haar man, een huidige vriendin en Mario Dieringer hebben wij er in in het kader van het project  www.treesofmemory.com/international  een boom geplant voor mijn overleden broer die zich in 1980 van het leven benam. Het was een helende ervaring, ook qua reisstress. Maar dat laatste is helaas ondanks alle oefeningen nog steeds.   
springlevend. De reisstress dan. Mijn broer niet en mijn vroegere Blogspot evenmin. Doch beiden zijn nog in mijn gedachten en in mijn hart.

Iets in mij hoopte een verschil te kunnen maken in de draaimolen van het leven. Helaas pindakaas. Je moet het niet willen? Dat is te hoog gegrepen? Doch menselijk. Heb het webblog net nog gegoogled. Echter: Schilderen&Schrijven tillykuiper.blogspot.nl is niet meer. Wel vond ik nog sporen van haar bestaan. Dat doet mij goed. Een mens kan curieus in elkaar zitten. Ik besef dat ik op die plek onder andere ook over mijn broer heb geschreven. Daardoor - al bestond het internettijdperk nog niet- is hij een deel van het worldwide web is geworden. Dat schrijven is eveneens weg.