2.32 bijzondere ontmoetingen op en nazomerse oktoberdag

Fietsen door de polders, over dijkjes met aan weerszijden bomen, daarachter weilanden met koeien, schapen en boerderijen. Er is zoveel te zien alleen al de buitenkant van de hoeves. Stallen, knusse zitjes met uitzicht op akkers en weidegrond. Steeds weer stap ik af, scan de omgeving. Dankbaar voor mijn zicht en mijn gezichtsveld.

2.31 een nazomerse dag in oktober met 26 graden

Bij het wakker worden voel ik de warmte al. De kamer is zonnig. Mijn ouder wordende botten en spieren zijn minder stijf. Daglicht met daarbij de zon die door de wolken schijnt doen goed, vooral wanneer je je natje en droogje hebt.

2.30 Over inburgeren, taalcoachen en schrijven

Heb vanmorgen een discussie achter de rug over vluchtelingenwerk, met name over taalcoachschap en integreren. Zoooo moe ervan. Of iemand wel of niet integreert ligt óok aan de omgeving, als die afhoudt en veroordeelt wat de inburgeraar nog niet kan ja, dan lukt het minder vlot.  Een kind behoor je ook te begeleiden! Toch? Natuurlijk kun je niet alle stenen op diens pad verwijderen, kijk daarom naar kwaliteiten in plaats van te oordelen over de ‘tekortkoming’ van de taal nog niet goed beheersen.

Alweer te veel witjes. Mijn excuses

Al eerder schreef ik dat ik het gekmakend vind, dat ik mijn schrijfsels in een Blogspot als deze niet rustig kan bewerken. Hoe meer ik bewerk hoe meer witjes want al bewerkend verdwijnt meestal de tekst, zodat ik pas later zie dat het niet kloppend is dóor die verdraaide witjes. 

Het valt niet uit te leggen. 

Heeft iemand een idee hoe ik normaal kan scrollen opdat de tekst zichtbaar blijft tijdens het bewerken?

2.29 over de crisis van het klimaat / insecten en plantjes in brandgangen

Wat ik ook bedenk, schrijf, doe en laat mijn standpunt kán veranderen. Mijn perspectief verandert al door overeind te komen uit een stoel en ergens anders te gaan zitten, staan of te lopen.

Mijn leven lang heb ik mij ingeleefd in anderen en -meer dan vaak goed voor mij was- mij aangepast aan andermans mening en standpunt. Echter, empathie kan een valkuil zijn.

2.28 Op nazomerse oktoberdag

Met een mouwloos shirt naar de bakker. Een vest mee. Voor de zekerheid.

Door het  groene hart van het dorp- waar de speeltuin is- spreken kinderen mij aan en we babbelen even over het hoe en waarom van mijn wandelstok. Dan loop ik verder:’ hallo bomen, met jullie prachtige groene bladerdak.’ Dag na dag transformeren ze van kleur. Warm rood begint de boventoon te vieren.

2.27 Dankbaar

Na een rusteloze nacht ontwaak ik na toch nog drie uur van de wereld te zijn geweest. Voel mij brak, maar dankbaar voor mijn warme bed.