2.149 Tob niet, het loopt toch altijd anders

Een poos geleden had mijn linker wijsvinger een opdonder gehad, de nagel was erg beschadigd. Deze vertoonde een ravijn met rafelige hellingen. Zou het ooit nog genezen? Die nagel zou er vast af moeten. Ik maakte een foto. De herinnering aan een beschadigde nagel is beter dan aan geen nagel. Ook maakte ik een foto van mijn rechter nagel. Zo zou het moeten en mogen worden. En ...ziedaar na een maand was de gehele nagel geheeld.  Het liep prima af. Wat een wonder is het genezend vermogen van het lichaam. Jammer, dat dit niet lukte om op de plek van mijn geamputeerde borst een nieuwe te laten herrijzen🤪. Maar ja, een mens kan ook te veel wensen. Ik leef nog steeds! Is ook een wonder. Toch?

Dank je wel, herstellend vermogen op welk gebied dan ook in mij.

2.148 A Good Day

https://youtu.be/3Zl9puhwiyw

2.147 FAMILIE

Om elkaar geven, van elkaar houden 

                en bij elkaar horen, al zie je elkaar niet wekelijks

                      voelt 

       als een speciale verbinding,
is een unieke relatie.

                               Bloedband doet er vaak echt niet  toe.

                 Echtelieden, Vrienden en huisdieren hebben toch ook geen bloedband met elkaar!?

                               Als je elkaar adopteert  en als familie

in elkaars leven komt. 

                 dan ontstaat er een spirituele band

            met 

                          hartedraadjes verbonden 

                  van

Harteklop tot harteklop tot harteklop. 

                   Een  Verbond voor het leven

                             dát doet er toe

                                     want 

                             Familie is Familie

                                        ❤️

                            

                       

2.146 Behoefte?

Behoeftes? Laatst zei iemand tegen mij: jij hebt ook je behoeftes. Tja, dat is een feit. Mijn behoefte is schrijven. Zo kan ik verbinden, zo kan ik loslaten, ontspannen, accepteren, zo kan ik verwerken, wat dan ook uit kristalliseren en delen. In mijn Blogspot publiceren maakt het meestal oké. Het voelde oké vanmiddag. Zo, nu gaan met die banaan. Nu ga ik verder schrijven. 

Echter ... daarnet mijn laatste vanmiddag gepubliceerde schrijfsel ( van kinderloosheid naar twee volwassen kinderen) weggehaald en ergens gaat het mij aan mijn hart dat ik juist dát verwijderde. Maar ja, het gaat niet alleen om mijzelf. Het is nooit mijn intentie om wie dan ook te kwetsen of iets moeilijk te maken. En ...er stond voor mijn gevoel echt niets kwetsend in. 

Eigenlijk had ik niet naar anderen moeten luisteren en het laten 
staan? Eindelijk schreef ik eens niet in raadselen. Dit Blogspot 
hier is een overzichtelijke plek, ook als de dierbaarste  naasten hier ooit in de toekomst zouden komen en lezen. Daarom had ik het juist hier geplaatst. 

@ in de war.

2.145 Loslaten is mijn gevoel accepteren

De moeder heeft zich er haar  gedachten op dol gedraaid, ze kan haar kop erover breken maar ze zal net als dat haar ouders vroeger niet wisten wat zij dacht, voelde en meemaakte, dit evenmin van haar kinderen weten. Dat is hun privé.  Als ze iets vertellen voelt ze zich vereerd voor hun vertrouwen. Oké, ze is een Hooggevoelige , ze voelt aan. Maar met je kinderen kan het toch ontaarden in een invullen. Zij die zo’n hekel aan aannames en invullen heeft, is zich er nu bewust van dat door haar eigen warrigheid de laatste tijd, ze deels invulde in plaats van in te voelen, aanvoelen.

2.144 Thuis

Kalmerend spreekt zij zichzelf  toe. ‘Rustig rustig rustig, vanwaar die onrust terwijl er net een zo weldadige rust in ons was?’ 

Dan pakt ze de fiets en fietst en fietst en fietst de Natuur in. Ze staat stil bij koeien, paarden, schapen, ganzen, zwanen, allen met hun kleintjes. Moeders met hun kleintjes.  Ze kijkt, luistert en merkt op. Het leven is zoals het is. Rust wordt weer meester van haar. Ze ademt. Ze leeft. Ze is dankbaar. Ze beweegt. 

2.143 Fauré: Pavane

https://youtu.be/1AAXofuZ624