2.297 We wisten het niet

  Onze kinderen mogen we onze kinderen noemen volgens de Nederlandse Wet én de wet van mijn hart en ziel. In het belang van de kinderen? Eigenbelang door de kinderwens? 

Toentertijd  dacht ik dat het goed bij elkaar aansloot. In het belang van de kinderen. Ja! Dachten we. 

Mag ik er over schrijven hier?  Ja, schrijven staat vrij, echter de privacy van mijn  kinderen moet ik in acht nemen. Daarom schrijf ik op een enkele keer na nooit over mijn kinderen. 

In het belang van de kinderen en die van onze kinderwens dachten we gingen we  door ál die onderzoeken eind jaren ‘70, begin jaren ‘80. Het hemd wordt je van het lijf gevraagd. Dit is meer dan logisch want afgestaan zijn  en geadopteerd worden is niet niets. Zorgvuldig zijn. 

Waren we goed genoeg? Als aspirant ouders moet je aan zoveel verwachtingen voldoen vooral in de vorm van documenten. Papieren, papieren en nog meer papieren bij elkaar verzamelen. Het Gezinsonderzoek door de Kinderbescherming. We gingen ervoor. Probleempje was even dat ik in pleeggezinnen heb gezeten, doch ik kan liefde geven en ik had lieve ouders met normen en waarden.

Daarom ...we gingen ervoor. Dertigers waren we. Het mag niet weer misgaan met de kinderen. Afgestaan worden is al erg genoeg.

We deden alles met de beste intenties. 

Hun pap was en is een goede papa. Van mijzelf kan ik nu ook zeggen dat ik naar beste vermogen hun mam was en ben. Er waren tijden dat ik regelmatig twijfelde of ik het wel goed deed. Steeds opnieuw naarmate ze ouder werden vond ik opnieuw het mamaschap uit. Dat doet iedere ouder.

Helaas kwam er een scheiding tussen ex en mij. Het constante  gezinsbestaan wat ik mijn twee lieverds, mijn man en mijzelf ook zo had gegund was opeens anders. Toch is het nu ook goed. De kinderen zijn geliefd, zo gewenst en we gaven ze mee zelf keuzes te maken.

In maart 2019 kwam ik er voor het eerst achter dat er misstanden waren in de adoptiewereld. Het kindertehuis waar onze oudste vandaan kwam stond in een slecht daglicht. In één klap werden alle momenten vol schoonheid anders. Nu zijn ze terug. Ik mag ze koesteren. Mag dat? Ja.  Dat moet zelfs vind ik.

Over de misstanden gesproken met een paar dierbaren die zeiden wat ik niet moest voelen en denken. Behalve die ene lieverd die luistert. Met oudste kind het er over gehad. Zijn woorden moet ik respecteren. 

Het    is   niet   anders! Wat had ik gedaan als ik destijds iets had vermoed? Niets? Ik weet het niet. Het is gegaan zoals het ging.  En ja, mijn hooggevoeligheid was er ook. 

Omdat het mij traumatisch lijkt om je kind af te staan en om afgestaan te zijn heb ik altijd een in gedachten band met de beide biologische moeders gehad. Ja vooral de moeders. Af en toe schreef ik naar beide kindertehuizen dat de kinderen het goed maakten. Ik blijf loyaal naar de biologische ouders en naar de kinderen. Het een sluit het ander niet uit. 

En ja, onzeker is iedere ouder bij tijd en wijle. Doch van full time thuismoeder zijn heb ik geen spijt van gehad. Vaak brachten de kinderen vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis. Goede tijden. Het leven ging zo met ups en downs. We hadden en hebben  zeer speciale ervaringen/ gesprekken. Dankbaar ben ik dat ik dat mee mocht en nog mag meemaken. We hadden het goed. Ja, goedbedoelde soms te gênante vragen van mensen. Dan dacht ik altijd als onbekenden op straat van alles vroegen.’ Ik vraag toch ook niet naar uw voorouders enzovoort. ‘ Discriminatie was een onderwerp en een pijnlijkheid.

Wanneer de kinderen vragen hadden dan gaven we antwoord. Alles op hún tijd.

Dat veranderde in 2019.

Ergens voel ik nog steeds de band met de biologische moeders, maar ook is er de schaamte van het niet geweten hebben wat er zich in de landen van oorsprong afspeelde en dat er ouders zijn die hun kind opeens kwijt zijn. Vermist? Bij ‘gewoon’ afstaan kúnnen biologische ouders nog weten waar hun kind heengaat? Weet ik niet zeker. Ja, ik had er door de jaren heen tamelijk vrede mee. Had het druk met de kinderen. Met jongste wekelijks naar het ziekenhuis. De band met mijn kinderen was er al  voor hun komst. Verweg waren ze, op afstand maar oh zo dichtbij in mijn hart. En toen we bij het bedje van onze oudste stonden op een voor mij belangrijke datum voelde het zo kloppend. Was dat hoogmoedig? Ik weet het niet. Het voelde kloppend. En ik voelde mij nederig. Ook de thuiskomst in Nederland voelde kloppend. We kwamen thuis. Anderzijds voelde het deels toch ook dat ik het rot vond dat ik toentertijd geen oplossing voor de vooral moeders ( sorry vaders) wist.

Denkend aan verdwijning/ vermissing voel ik hun rauwe smart. Ik stem mij af en weer zeg ik: sorry, dierbare moeders, ik wist het niet. Maar ja, wat is waarheid in ons geval? Waarheid is dat we een goed leven hadden. Ja met ups en downs doch tamelijk  stabiel. Tegenwoordig zijn ze al jaren  uitgevlogen. 

Vorige week waren adoptiemisstanden  wederom op het Nieuws. Mijn oudste was bij mij. We luisterden en we zeiden niet veel. Behalve dat het vreselijk was en is. Samen keken en luisterden wij. Ik blokkeerde. 

Gisterenavond  was het  voluit in het Journaal. Minister Dekker bood zijn excuses aan aan alle geadopteerden. Honopono bad ik tegelijkertijd. Is het echt waar? De misstanden? Wat is er waar?

Wat kan ik eraan veranderen? Niets. Er is boosheid in mij  dat er zo met kinderen is omgegaan. En ...met ons. Een wirwar aan gevoelens. Terwijl wij - en we zijn de enige niet- ons stinkende best deden om kind waardig te worden bevonden. Al die papieren. Zoveel. En ...een wachten, een verwachten van 5 jaar.  Of was het vier? Gek, ik weet het niet meer. En ja ... we gingen ervoor. Hoeeee kan het dat wij - en alle andere adoptief ouders- hier in Nederland alles legaal volgens de wet deden en dat er zo met de kinderen en ons werd omgegaan?  We twijfelden er totaal niet over dat 

ook zo was in het land van herkomst. Wat waren we jong en naïef. 

Hoe dit alles - als het waar is- te verantwoorden naar mijn kinderen toe? Ja! mijn kinderen. Ze voelen als mijn vlees en bloed. Ik ben een verbond voor het leven met ze aangegaan. Wij zijn een verbond aangegaan. Soms is het goed zegt vooral jongste lachend dat we geen bloedband hebben omdat ik soms wat warrig kan zijn in verband met veel voelen en aanvoelen. Dat neemt niet weg dat we van elkaar houden. Door dik en door dun. 

Doch ...na ja, ik voel mij op dit moment van schrijven nog te rot. Slapeloze nachten gehad. In een vicieuze  emotienele gedachten cirkel ronddraaien. Totaal niet meer denken aan de Calm app of aan ademen. 

Nu adem ik wel door en denk aan mijn twee volwassen lieverds. Ik kan mij niet voorstellen dat wij niet in elkaars leven zouden zijn gekomen. Ja, ik ben dankbaar dat we op elkaars pad mochten komen. Mochten? Mocht het?  Daar ga ik weeeeer.

Mijn ex echtgenoot appte mij vanmorgen oa: ik zou stoppen met dat worstelen. 

Ik dacht: gemakkelijk gezegd, ik ga mijn hele Blogspot volschrijven. Misschien geeft dat soelaas? Maar nee. Kalmaan. De privacy van mijn kinderen is belangrijk. Ze maken het goed.

En ja, dan zeg ik op dit moment: zijn er andere ouders van onze kinderen in de buurt? Nee. Dus we gaan gewoon verder anders word ik gek en maak ik mijn kinderen tureluurs. Onze kinderen. Die gewenst zijn en geliefd zijn. Nee, er is niemand anders in de buurt. Geen andere moeder. Het is niet aan mij om zoektochten te ondernemen. Ook niet in geval van vermissing? Op dit moment van schrijven zie ik in: Nee. Wat de kinderen ook kiezen te doen en te laten: het is goed. Waar zij zich het beste bij voelen. 

Ja, ik voel dat heel sterk: NEE, ik kan niemand redden. 

Wel kan ik kiezen hier en nu om mijzelf in mijn kracht zetten. De kracht van het mama zijn. Ook nu er ál dat gedoe is kan en mag ik het VANUIT DE WET VAN MIJN HART EN ZIEL zeggen dat ik hun moeder ben en daardoor mijn kinderen in hun Kracht houden. 

In het belang van de kinderen die zeggen geen behoefte te hebben om te zoeken. Dát is hún goedrecht. Waar ze ook voor kiezen het is goed. Dan sein ik nu de wens/ bede  het universum in richting  biologische ouders ver weg toe dat het de kinderen - zover ik het mag weten - goed gaat. Honopono. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel🙏🕯❤️.

 Honopono ook naar onze kinderen toe. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel.  🙏🕯❤️.

Wát spijt mij nu ik op dit punt van schrijven ben aangeland? Veel? Nee. Ik ben dankbaar voor dat de kinderen in mijn leven waren en zijn. Ook dankbaar dat ik ze als volwassene mag meemaken. Het spijt mij maar ik kan het leven van andere vrouwen niet oplossen. Ook niet het leven van de biologische ouders van onze kinderen. Noch kan ik het leven van onze  volwassen kinderen  regelen of oplossen of ze voor innersmart behoeden. 

Echter, Overheid van weleer. Het belang van welk kind dan ook moet altijd voorop staan in geval er ooit weer geadopteerd gaat worden.

De excuses aan alle geadopteerden hadden voorkomen kunnen worden als de overheid van destijds zich net als alle aspirant adoptief ouders zich aan de wet en de kompas van de morele wetten had gehouden. Pfff ...ik kom weer richting vicieuze cirkel. Het is zinloos. Stop mathil. Het is niet anders. Het is gegaan zoals het ging. 

Wat is de waarheid dan? Dat het ging zoals het ging.

Waarheid is dat we van elkaar houden. Door lief en leed. 

Waarheid is ook dat ik wederom het moederschap aan het uitvinden ben. 

Op de achtergrond blijven. Rustig gepensioneerd. 

Verdorie die Corona. Wat zou ik mijn kinderen op dit moment graag willen omarmen en knuffelen. Niet op afstand maar gewoon blij, blij, blij als voor de coronatijd. Blij elkaar te zien.

Al draait de wereld nog zo raar

Wij houden van elkaar.

Dat is míjn waarheid.

🍀💕🍀

 

2.296 Nationale Holocaust Herdenkings Dag

 Mijn allergie tegen generaliseren, vooroordelen, discrimineren en uitsluiten verergerde doordat ik opTwitter las dat sommige relschoppers die in Rotterdam huis hielden van een bepaalde afkomst zijn en ...gelijk werd -door een groep -ieder mens met die afkomst in Nederland over één kam geschoren. Het maakt mij misselijk. 

31 januari. Nationale Holocaust Herdenkingsdag. Op deze dag ‘hébben’ we het recht en ik vind tevens een plicht, een verantwoordelijkheid om voor verbondenheid te kiezen. Dat zijn wij verschuldigd aan alle omgebrachte onschuldige mensen van Joodse, Roma en Sinti afkomst. Alle mensen wier Vrijheid met voeten werd getreden. 

Iedereen van een bepaald Volk, een religie of een denkwijze over één kam te scheren?  

Dat voelt afschuwelijk. Als individu weet je je geen houding te geven. In het buitenlandse nieuws las ik over de rellen van kortgeleden, dat wij Nederlanders vanuit het perspectief van die kranten ook over 1 kam worden geschoren. Dat voelt ongemakkelijk. Ieder mens heeft zijn, haar en het kwaliteiten én tekortkomingen. Zie de mens!

Vrijheid in Vredestijd is een kostbaar goed. Het kan onder de voet gelopen worden en dát is niet waarom oorlog nu voorbij is. Is dat Vrijheid?  Hoe zit het met jouw en mijn innerlijke strijd? Is het oorlog of strijd?

Moge wij allen Bruggenbouwers tussen mensen zijn. Steeds opnieuw. Ja, ook in coronatijd.

Het is een keuze die het hart samen met het verstand maakt.

Vrijheid  in Vredestijd is voor mij kiezen om steeds weer voor verbondenheid te gaan al is er nog zo’n diversiteit.

Ik herhaal. Vrijheid, wat is dat?

Vrijheid en Vrede zijn met elkaar verweven.

We leven als land in en dankzij de Europese Unie al bijna 76 jaar oorlogsvrij

In Vrede en Vrijheid,

Dat is groot respect waard. 75 jaar - bijna 76 jaar- geleden zijn vele mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog omgekomen en vermoord. Voor  onze vrijheid? Nee, hun eigen Vrijheid werd verkracht. Hun waardigheid als mens werd gestolen, omgebracht.. 

Mensen uit landen waar oorlog en/ of dictatuur zijn naar ons land gevlucht.

Een land waar je in vrede en vrijheid kunt en mag leven.

Kies daarvoor zeg ik tegen mijzelf. Zelfs in coronatijd. Gewoon in je innerlijk. Heb het goed met jezelf, keer naar binnen. Al bijna drie jaar volg ik de mindfullness @ Calm app. Ik leer erdoor. Al kan ik nog steeds in de stress modus schieten en geen weerwoord hebben, dan kom ik er tóch steeds sneller uit, dankzij wat ik wel wist maar wat beter beklijft door Calm.

Vrijheid is voor mij vertrouwen met een gezonde dosis alertheid. 

Vrijheid is voor mij achterdochtige gedachten geen voeding geven, mij aan regels en wetten houden, met een gezonde dosis alertheid.

Vrijheid is voor mij wel of niet werken aan jezelf, aan je emotionele en geestelijke ontwikkeling met en in respect voor je medemens opdat we in vrede met onszelf en onze medemensen

kunnen leven. En Oke, het leven is niet statisch. Het beweegt. Ja, ook in Coronatijd.

En ja, we verschillen. Tegenwoordig merken we steeds meer de verschillen. Dat kan tot  ongelooflijke Babylonische spraakverwarringen leiden want ieder mens spreekt vanuit dat wat hij als waarheid ziet en voelt. Dat vind ik vaak zo moeilijk, want in wezen heeft ieder mens gelijk. Doch het gaat niet om je gelijk halen. Het gaat vind ik om vanuit je hart de ander te zien. Zo simpel en moeilijk tegelijkertijd.

Maar ja,  in ieder mens huist toch de behoefte om voor vol te worden aangezien. 

Om gezien te worden. Gehoord. Met vriendelijke ogen aangekeken te worden. We zijn allemaal mensen en hebben deze planeet als woonplaats. Ieder als het meezit zo’n negentig jaar. 

Leven en laten leven. Vanuit respect voor elkaars eigenheid. Zo simpel, zo moeilijk,

Een eigen wil, zelf keuzes mogen maken. Ja, ook in deze Coronatijd. Het goed hebben met jezelf.

Ons bewust zijn dat ieder doen en laten een gevolg kan hebben. 

In stilte herdenk ik al schrijvend de Holocaust. 

Een wereldvrede vlam brandt rustig 

Ze brandt voor zo afschuwelijk veel onschuldige mensen die omgebracht werden in de Tweede Wereldoorlog ( en ...daarna) om wie ze waren, waarin ze geloofden terwijl zij geen schade deden.

Waarom? 

Daarom ... alsjeblieft -sommige generaliserende- politici: stop met generaliseren! Geef alsjeblieft, alsjeblieft een goed voorbeeld aan de jeugd. Stop met vooroordelen voeding te geven. Wees Bruggenbouwers. 🙏🕯❤️

https://www.auschwitz.nl/nederlands-auschwitz-comite/onze-activiteiten/nationale-holocaust-herdenking/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Holocaust

🙏🕯💔 5-6 miljoen mensen! 

2.295 Een wandelingetje

Het dorp rondlopen. 

De rollator piept.

Mijn schoenen trommelen in een langzaam, rustig tempo over de weg.

Het water klotst een beetje. 

Langs de dijk loop ik,

bovenaan kijk ik naar het waterverschil. 

Dimensies. 

Het water staat hoog.

(@Bloem, zie je? Zoals je voorstelde heb ik van de zinnen een gedichtachtigheidje gemaakt. Echter ik krijg die witjes niet weg🤔.)

Onderaan grazen liggend de twee dorpszwanen. 

Ik lailailai 🎶luid Pavane, het mannetje kijkt kwispelend op. We kennen elkaar. Zijn vrouwtje zal over een paar maanden weer gaan broeden op haar vaste plek. Later de kleintjes. Ik verheug mij en kan er zo van genieten lente na lente na lente.

Ganzen vliegen in formatie hoog in de lucht 

lijken net door de draaiende wieken van 

de windturbines heen te vliegen, 

deze zoet, zoeff, zoefffen hun perpetue mobile,

helaas nooit locked down. Avonds na 21uur zijn ze nóg irritanter te horen

hoewel ze langzamerhand iets vertrouwds hebben.

Verder lopend zie ik een vrouw de ramen van haar zo gezellig uitziende dijkwoning lappen, een paar kippen scharrelen om haar heen. We zwaaien naar elkaar. “U bent de eerste mens die vandaag ik zie” roep ik.

“U ook” hoor ik terug. 

Weer in het dorp, ontmoet ik twee kinderen. Ze hebben beschilderde stenen gevonden. Ze jubelen. Ze doen mij glimlachen.

Thuiskomend begroet mijn poezebeest mij vanachter het raam met een voor mij  onhoorbaar mmmaaa. Als ik de sleutel in het slot steek komt zij mij tegemoet. Dag huisgenootje. Zij krijgt een mini potje brokjes en voor mijzelf zet ik een pot verse thee. ja, vaak gebruik ik oude zakjes, nu niet.

Mijn kinderen sturen mij een sms. Ik denk aan toen ze klein waren, hoe ze na schooltijd (lagere school, later basisschool) meestal een vriendje of vriendinnetje meenamen en hoe we regelmatig met zijn vijven theedronken. Kletsend.

Wat was het gezellig. Mijn mond krult in een dankbare💓 glimlach. 

Later toen ze al lang de deur uit waren, kwamen mijn buurvriendinnetjes vaak. Ze waren kind aan huis. Soms kwamen ze tussen de middag lunchen. Echter, vaker kwamen ze na schooltijd of in het weekend . Knutselen. Spelletjes doen. Vogels bekijken met de verrekijker. Hutje bouwen. Praten. Van gedachten wisselen. Zingen. Gek doen. Poffertjes bakken. Meehelpen met eten bereiden. 

Het was best druk, maar toch ...heerluck. Want wat was het gezellig. Mijn mond blijft krullen in een dankbare💓 glimlach. 

Ja, iedere periode en levensphase heeft zijn ups en downs. Op dit moment van schrijven rest dankbaarheid. Dankbaar dat ik het mee heb mogen maken.

De tiener die ik ooit was heb ik door de jaren heen al helend langs de tijdlijn van mijn leven naar Hier en Nu meegenomen. Het is volle maan, op dit moment geen blue moon of deels toch wel? Er is keuzevrijheid, ik kies om te zien wat hier en nu op dit moment is. 

De tiener die ik ooit was, glimlacht💖. We voelen ons stokoud en tóch ook jong tegelijkertijd. Zijn wij heel? Op dit moment van schrijven wel. Wel véél gevoel en emoties die ik eruit loop,schrijf, schilder en zing. Lailailai mijn moeder zong ook vaak besef ik opeens. Ah, Mam. Ik houd van je. Ze glimlacht over de dood heen rechtstreeks mijn hart en ziel in. 💓 Ah en Pap? Die hoor ik - bagateliserend -in mijn hoofd zeggen 

”Je stelt je aan. “

“Dag Pap. Mag ik alsjeblieft mijzelf zijn?”

Ik besluit dat het mag🥳 .

Dan haalt gelukkig een telefoontje van zoonlief mij nog meer in Hier en Nu. Fijn. Volgend weekend komt hij langs. Fijn. 

 “Zaterdagavond laat ga ik weer naar huis, Mam. “

 “Eum, dat gaat niet, zoon, in verband met de avondklok. Ruim op tijd weer naar huis gaan.”

 “Oh ja.”  

 “Het is niet anders” kiezen we bijna synchroon te zeggen. We maken er wat van. 

Daarna ga ik een maaltijd  voor mijzelf bereiden. Andijviestamppot met een vegaburger.

Dankbaar dat het kan.

Het is volle maan.

2.294 Volle Maan

  Al een poos heb ik een schrijfsel klaar over taalcoachen. Nou ja, taalvrijwilliger zijn want dat coachen ging mij gisteren niet goed af. Computer gedoeee. Aanmeld, inlog en activeringsgedoe waar ik niets van snap waarom het keer op keer op keer fout gaat en we er na een uur bijna uit zijn en dan toch weer niet. 

Uitleggen aan mijn taalmaatje cq bonusdochter lag evenmin in mijn vermogen en in haar vermogen lag  het te begrijpen ook niet. We begrepen er allebei geen bal van al dat digitale. Klantenservice en taalmaatjes docent gebeld. Stress in motion stak de kop op bij mij. 1/2 oxazepam helpt mij iets en dan ...verder.  Doorgaan. We zullen doorgaan. We lieten de verbale taal na nóg een uur eveneens voor wat het is en ik liet haar zien wat rockpainten is. Een happy stone maken door een steen te beschilderen en het dan ergens neerleggen om iemand blij te maken, ontspant en maakt zelf ook blij. In stilte schilderden wij. Gezellig. Wij begrijpen elkaar. Daar zijn geen woorden voor nodig. 

Maar ja, de wereld is van de Taal der Woorden? Babylonische spraakverwarringen ontstaan steeds meer zelfs al spreek je dezelfde landstaal. 

Stil. Stilzijn is ont-moeten.

Dat schrijfsel over statushouders en  taalvrijwilliger zijn laat ik voorlopig voor wat het is. Het komt wel of niet. 

Dan wou ik in verband met het feit dat het Holocaust Memorial Day was ook daar een stuk over schrijven. Tegen uitsluiting en vóór verbondenheid zijn. Want wat ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen. Mijn schrijfsel over Vrijheid in Vredestijd staat wél al klaar. Of ik het hier plaats is de vraag. Zo veel verschillende meningen zijn er en zo velen die zich niet vrij voelen. Gisteren tijdens een telefoontje met een dierbare vriendin eveneens. Opeens voel ik mij zo vermoeid. Zo afschuwelijk vermoeid. Meestal doe ik mijn best om mij in een ieder in te leven. Vanuit de diverse standpunten/ inzichten naar iets te kijken. 

Dat doe ik al vanaf mijn jeugdjaren. Zó dát ik op een gegeven moment op andermans meningen blijf herkauwen met een hoofd dat nauwelijks meer kan absorberen, terwijl ik heel goed weet waar ik voor sta. Dus is mijzelf uitsluiten is voor vandaag een strak plan? Straks mijn rollator en mijzelf uitlaten is  in ieder geval een strak plan. Uitwaaien. 

Uitsluiten, uitlaten, uitwaaien. Drie keer uit. Mag niet volgens  schrijvers die zich aan schrijfregels houden. Met alle respect maar het zal mij een worst zijn. Ik houd mij aan alle regels behalve met schrijven. Dát mag in dit land. Hoewel, je qua schrijven géén schade mag berokkenen. Verboden op te ruien. Was ik ook niet van plan, al zit ik mij af te vragen of ik op de een of andere manier via schrijven anderen zou kunnen stimuleren tot een vanuit thuis gezamelijk iets? .

Pfff ...vandaag niet. Heb genoeg aan mijzelf . Mijzelf te stimuleren, motiveren en inspireren.  Blah!

Want vandaag was er wederom digitale ellende. Wat krijg ik er een stress door. 

Heb mijn dag niet. Hoewel ik mijzelf had toegezegd te gaan schrijven of te schilderen. 

Nu ben ik moe en sluit mij voor vandaag zelf uit of misschien doe ik dat mijn leven lang al sinds mijn 12e?  Lekker thuis. Zacht muziekje op. Geen gepraat. Even geen meningen van een ander. 

Net stond een Politiewagen een poos in de straat tegenover mij. Dat gaf mij opeens zo’n weldadige rust. Een veilig beschermd gevoel na alle spanning en bezorgdheid over mijn kinderen, anderen  en ook hier bezorgdheid en oude echo’s vol angst, terwijl ik vertrouwen voeding blijf geven. Nu de wagen weg is schiet ik in de huilmodus en kan ik er niet mee stoppen. 

Het is volle maan.

O

2.293 Zijn ze helemaal van de pot gerukt?

Toen het Capitool werd bestormd door de eigen burgers had ik geen woorden. Nu ook niet veel behalve dat ik denk nu  er in Nederland al drie avonden afschuwelijke intimiderende, gewelddadige rellen: “zijn jullie helemaal van de pot gerukt?” Een vriendelijke samenleving is ver weg. Maar toch dichtbij? Want behalve de vernielers om het vernielen zijn - wat ikzelf lees- de meeste medelanders s zeer geschokt. We wonen in een goed land en al zijn er verschillen van mening ( die mogen worden uitgesproken )dan nog leven wij al 75 JAAR OORLOGSVRIJ. En dan nu? Door opgefokte kapotmakers wordt dit met de voeten getreden in het kader van Vrijheid. Vrijheid is geen schade doen, goede intenties hebben en van goede wil zijn. Je fatsoenlijk gedragen. Respect voor de ander  en jezelf. Respect voor andermans eigendom. Wat je niet wilt dat een ander overkomt, doe dat ook een ander niet aan. 

Gelukkig leven mijn ouders niet meer. Maar wel nog drie oude vriendinnen die de Tweede Wereld Oorlog  meemaakten en dan denk ik tevens aan alle Statushouders die zich netjes gedragen om zich aan te passen aan de normen en waarden van ons land. Hoe uit te leggen dat sommige inwoners -wat gezamenlijk is opgebouwd -vernielen? Gisteren toen ik op beeld hoorde dat er geroepen werd: kapot, alles moet kapot. Dan heb ik iets van “ nu ga je naar je kamer om af te koelen.”  Zijn ze helemaal gekkk geworden.  Al die ondernemers die het al moeilijk hebben door de Corona beperkingingen. Alles wat van Gemeentes is, van en door ons allemaal samen, van Belastinggeld betaald. Het is niet uit te leggen behalve dat die relschoppers een grenzeloze razende frustratie hebben. Wellicht thuis mishandeld worden en of aan de drugs zijn? Maar ja, dan nog ... gisteren schreef ik dat wellicht verdovingspijltjes zoals afgeschoten  bij woeste, getergde, gefrustreerde  dieren in het wild- wanneer je in hun territorium komt?- gebruiken een optie zou kunnen zijn. Discipline bijgebracht krijgen in het leger lijkt mij ook zo gek nog niet. Maar ja, maar ja, maar ja. Ik weet het niet. De beste stuurlui staan aan wal.Als ouder denk ik wél: waarom dit gedrag? Tegen Corona maatregelen?  Nee toch? Tegen de avondklok? Dat zou kunnen, maar is een aanname.  Dit vernielen gaat het ver voorbij. Alle perken te buiten. 

Nederland is een goed land. Oké, nu met al die Corona maatregelen is het voor een ieder moeilijk. 

Groot respect heb ik voor de Politie, de ME en de paarden en honden die daarbij helpen. Met stenen en vuurwerk bekogeld worden vind ik te erg. Voor mens en dier. Oh de dieren. Te erg. In oorlogsgebied. Zo noem ik het. Wat moeten familieleden van de Politie en andere Hulpdiensten in bezorgde angst hebben gezeten de voorbije drie avonden. 

Moge het vanavond rustig worden. Stil. 

Hm, in de wijk in de stad waar zoon woont werd om 16 uur  geadviseerd om binnen te blijven. @ bezorgd. Moge mijn kinderen veilig zijn en ook andermans kinderen .

Respect voor alle Hulpverleners.  Veel sterkte in en met uw werk.

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/01/21/oud-presidenten-clinton-bush-en-obama-prijzen-machtsoverdracht-in-videoboodschap-a4028527

Motiverend!

Verbondenheid overwint verdeeldheid. 

Als drie oud presidenten zich  kunnen  verenigen dan kunnen onze politici dit ook. .  Politici hebben een voorbeeldfunctie vind ik.  Owww ... en dan komen de Verkiezingen er ook nog aan. 

Moge verbondenheid en de gulden middenweg zegevieren.

🙏🕯

2.292 Vrijheid van keuzes maken?

 Getriggerd worden kan mooi zijn zoals  keer op keer prachtige bloemen te ontdekken.Her- inner je mooie momenten. Ogenblikken vol schoonheid. Herinner je hoe je je toen voelde. Blij? Dankbaar? . Herinner je het alsof het nu is. Voel. Voel je dankbaar. 

Getriggerd worden kan tevens als een stomp in je hart en maag zijn die in het verleden opgedane ervaringen, inprentingen te voorschijn kunnen toveren. Whammmm ... de tiener die in pleeggezinnen zat in de jaren’60 en nooit goed genoeg was, vooral niet als ze af en toe zichzelf durfde te zijn ... dat wil zeggen spontaan met goede wil? Nooit uit mogen avonds.

De tiener die ze vroeger was herbeleeft alsof het nu is. 

Was en is haar spontaan zijn overdreven? Nee!

Haar open hart beschermd zich. Pijnlijk gekwetst. 

ThuisTaalvrijwilliger zijn. Samen met haar taalmaatje de persconferentie van 20 januari beluisteren. Een avondklok zit in de planning. ‘En ...er mag maar 1 persoon op bezoek komen, dát gaat nu in. ‘Taalmaatje en de vrouw kijken ernaar aan. Wat wil dát zeggen? Mag alleen zij voortaan op bezoek komen? Is dat per dag? Of mag er op een dag eerst de ene op bezoek komen en dan bijvoorbeeld na een paar uur haar dochter? Niet dat ze zoveel bezoek ontvangt. Haar bubbel is klein, behalve toen de partner van een zus overleed. Ja, toen ging ze wel reizen, op bezoek en zelfs logeren in verband met de uitvaartplechtigheid. Volgens de corona maatregelen. 22 mensen. Afstand houden. Mondkapjes op. Bizar. Toch was het bijzonder. Maar zo onnatuurlijk om geen echte knuffel te kunnen geven. De menselijke maat ...?

1 persoon op bezoek? De Corona persconferenties vindt zij soms onduidelijk. De wellicht te verwachten avondklok waarvan het demissionaire kabinet nu toestemming moet krijgen van de Tweede Kamer irriteert haar. Niet dat ze winters wanneer het donker is, buiten is. Nee, het is haar keuze om binnen te blijven. Echter, wanneer het verplicht wordt krijgt ze bij voorbaat al een gevangen gevoel. 

Dát is het. Hetzelfde met haar bubbel. Ze houdt zich prima aan de regels. Ze wil een deel van de oplossing zijn dat er minder covid 19, minder Britse variant, minder Braziliaanse variant en minder Afrikaanse variant zal zijn. Ál die varianten😁🙄. Echter, dat een ander bepaalt wat ze wel of niet mag doen. Dat triggert haar vandaag méér dan eerder het geval was. Het stelt haar geduld op de proef. Niet dat ze buiten de coronatijd veel anders doet. Ze leeft haar teruggetrokken maar toch ook sociale leventje. Echter, dat ze niet de vrijheid heeft om zelluf ( ja, ja haar inner- tiener speelt op) te bepalen wat ze wel of niet kiest te doen breekt haar plotseling op ... als ze nu een etentje voor twee vriendinnen zou willen geven of voor haar familie? Het mag niet. Er staat zelfs een boete op. 

Niet dat ze dat anders zo vaak doet. Maar ja ... Vrijheid! De vrijheid om zelf te mogen kiezen is een zeer groot goed. Ja, ze heeft het goed in haar huis. Goed met zichzelf. Ze amuseert zich. Ze kan haar leven invulling geven ondanks de vele Corona maatregelen. 

Van stenen Happy Stones maken is een nieuwe passie. Stenen met een tekening en een boodschap. Hahaha, woordjes aan zichzelf en de vinder. Ze vindt het leuk om ze te verstoppen en leuk om er eentje te vinden. Is ze een kuddedier aan het worden? Iedereen doet het? So what? Als het maar motiveert en inspireert. Misschien is het een idee om een schilderachtigheidje op canvas ergens achter te laten? 

Ja, wat zit zij te miepen? Ze heeft het goed. Wekelijks worden haar boodschappen bezorgd. Grandioos.  Ze gaat iedere dag lopen. Haar rollator moet uitgelaten worden. Hahaha. In huis fietst ze op van die vloerpedalen zittend op een kruk. Minstens 4 km bewegen per dag is haar doel. Na schrijven of schilderen danst ze tegenwoordig een op het moment bedachte dans. Conditie behouden is Leven. 

Ze is geen ouderpaar dat thuiswerkt met ook nog drie kinderen die thuisonderwijs krijgen. Echter, ze wil haar gevoel niet bagateliseren. 

Inderdaad Is er geen oorlogssituatie en evenmin leeft ze in een vluchtelingenkamp waar de mensen geen echt dak boven het hoofd meer hebben. Geen warmte, geen warme kleding, geen warm water, geen douche en geen warm voedsel. Ze schaamt zich opeens voor haar klagen. Kijken of ze vandaag nog iets over kan maken. 

Tja, er is geen oorlogssituatie of vluchtelingensituatie. Daar is ze dankbaar voor. Echter al die beperkingen in Vredestijd. Ze heeft te doen met de mensen die hun bedrijven of branches naar de gallemiezen zien gaan. 

De lente laat zich al een beetje zien. Overal in het dorp komen al groene sprieten van bolletjes boven de aarde. Het is lekker, gezond, fris weer. De zon schijnt. Vanmorgen genoot ze van de druppels die de regen op haar ramen had achtergelaten. De zon maakte er regenboogbriljantjes van. Zo mooi. Verwondering is.

In de de Verenigde Staten van America heeft de nieuwe President decreten ondertekend ( onder andere )dat het land weer meedoet met het Parijs Klimaat akkoord.  En dat vindt ze belangrijk. Net zoals het belangrijk is dat er nu vast minder co2 in de lucht is. Moge bomen blijven staan. Zuurstof, koelte en woonplek geven ze. We kunnen niet zonder.

Ís het klagen als je opeens het gevoel hebt dat je vrijheid van keuzes maken heel erg in het geding is gekomen? Nee, ieder mens klaagt wel eens. Ieder mens heeft weleens verdriet en ieder mens voelt zich soms gedeprimeerd. Heeft vrijheid met uiterlijke wereld te maken? Ze kiest en ze keert naar binnen. Ze voelt haar 💓. Het is er weer. Een speciaal gevoel verwarmt haar borststreek. Dankbaar dat ze kán kiezen. Dankbaar dat ze kan kiezen om in het moment te zijn. Niet in daarnet, niet in straks, maar HIER EN NU. Ze kán kiezen om zichzelf te motiveren, te inspireren. 

Keer op keer op keer weer. Zien wat er wél is. 

Kom op, levenskracht. Chi up.

Quote from #the dailycalm @calm januar21 2021

2.291 Vredevol

 Er staan al een poos diverse schrijfsels in de stijgbeugels. Ze mogen nog langer in de beugels staan. Te zware kost  voor dit moment van schrijven. Het komt nog wel of niet.

Nu schrijf ik over vredevolle gevoelens. Vrede in mijzelf tijdens en na een avond zingen op afstand maar tóch dichtbij. Zeer ingetogen naar binnen kerend zonder videobellen, doch wel voluit. Verbonden met mijn medezangers. Echter, thuis en ...Thuis bij mijzelf. Het voelt alsof de kamer glimlacht. You tube speelt Om Tare tu Tare ture soha, spreekt van compassie  en zelfcompassie. Past goed bij het thema van #thedailycalm van vandaag: the middle way. Dankbaar voel ik mij voor deze dag die bijna ten einde is. Ik koos ervoor om er bewust een goede dag van te maken en het lukte mij om mij door niets te laten verontrusten, ook niet door de te verwachten avondklok. Dankbaar voel ik mij dat ik een dag rust nam. Lekker geschilderd. Op de vingers van één hand kan ik tellen hoe vaak/ weinig ik schilder- tijd heb genomen voor mijzelf in deze maanden van coronarestricties waarin lieve mensen mij vaker appen, bellen en beeldbellen. Dankbaar dat ik vandaag  weer eens door dat wat een ander wellicht faalangst  zou noemen, een e-mail  ins blaue hinein aan een presentator schreef die de e-mail zowaar op de radio voorlas. Onbedoeld is mijn boodschap over minder tegels in tuinen en de balans houden tussen steen en dat wat groeit en bloeit -met daarbij goed doen voor vogels en insecten- verspreid over luisteraars. Dat stemt mij intens dankbaar. Dat geeft mij een kick. Dat geeft mij het gevoel van: al draait de wereld nog zo raar, jezelf zijn mag zowaar.

Een wereldvredevlam brandt stilletjes en rustig doch vol leven en ik weet mij door de vlam en mijn harteklop verbonden met alle mensen van goede wil die wellicht eveneens tegelijkertijd een worldpeaceflame hebben aangestoken.

🍀💕🍀

#thedailycalm #calmapp #themiddleway