2.309 Zwanen

 Het paar dorpszwanen heeft dit jaar meer mijn aandacht dan eerdere jaren. Tijdens mijn ommetjes rond het dorp en wandelingetjes  erbuiten kwam ik ze vaker tegen dan voor de coronatijd. 

Wij respecteren elkaar. Vaak hum ik een mélodietje en beiden kwispelen dan vergenoegd zonder de vleugels op te zetten. Al vind ik zwanen die hun vleugels hooghouden nog zo prachtig, dan toch is het een teken van: pas op, niet in mijn territorium komen. Een klap met een zwanenvleugel wil je niet hebben. Een keer lichte tik -per abuis- tegen een hand gehad. Autsch , dat was  een krachtige mep.

Tegenwoordig praat ik steeds meer met ze en ze herkennen het geluid van mijn rollator en ... ze reageren op de namen die ik ze gaf. Dát is zooooo leuk.

De verrekijker van mijn vader doet goede dienst wanneer ik de omgeving afspeur en diens preciezerigheid ook, want de sloten rond het dorp heb ik zorgvuldig in kaart gebracht. Hebben letters gekregen. Ook houd ik bij wanneer ik wie zie.   

Het is broedtijd. Het vrouwtje ligt nu al een week op het nest  verweg op de vaste plek aan de rand van akkers zonder meer van plaats te ruilen met het mannetje ( voorzover ik het kan observeren). Eerder lagen ze er oms de beurt op. Ik reken mij suf wanneer de eieren uit zullen komen. Dát is lastig. Slechts aan de hand van foto’s ( alleen of  nog samen ) kan ik iets uitrekenen. Maar ja, ik heb geen dagelijkse foto’s. De broedtijd is ongeveer 35-36 dagen. Het begint op te schieten. 

Het mannetje komt sinds twee weken op een nieuwe manier naar mij toe. Zwemmend of... vliegend. Dat aan komen vliegen vanuit verweg uit een van de sloten vind ik zo iets bijzonders. 

Daar sta ik dan, dan weer hier

Dan weer daar

Met de verrekijker tuur ik

Heel in de verte iets wits. 

Is dat?  ... even bij de naam roepen

De eerste keer vond ik het overweldigend

Een geschenk.

Woppaaa accelereren over het water, 

dan over het water lopend, licht opstijgend om dan te landen met veel gespetter en gekwispel. 

De laatste keer stond ik  stilletjes te staan zonder roepen.

Tuurde... ja een witte stip wel heel ver weg in het water. 

Spetter, de spetter de spetter

Die keer, vloog hij een poos. 

Dichterbij kwam het geluid,

het zoemende geluid dat zo karakteristiek is voor de vleugels van vliegende zwanen.

Ontroerend mooi. Majestueus. Zoef, zoef, zoeeefff.

Oh oh oh, het ging wel erg snel. Recht op mij af.

“In het water landen”riep ik nog en met ongelooflijk veel gespetter landde mijn zwaanvriend aan het eind van de sloot bijna tegen de kant waar ik stond, om dan vol gratie de vleugels op te vouwen en sierlijk naar mij toe te zwemmen, al kwispelend. Een enkele keer heb ik wat eetbaars bij mij. Soms ook niet.

Het komt voor dat hij meedobbert in het water terwijl ik aan wal verder loop.

Wat ben ik benieuwd hoe het dit jaar zal zijn als de eieren uitgebroed zijn en de hele familie Zwaan in de sloten ronddeint. Oppassen maar, want eerdere jaren was het mannetje heel defensief naar zijn vrouwtje en jonkies toe.  Dat zijn alle mannetjes zwanen. Toch ben ik benieuwd of het hele gezin dan naar mij toekomt als ik daar sta te neuriën of ze bij de naam roep. De kleintjes ook een naam geven?

Zwemt een zwaan? Hm, ik vind van niet. Het is een drijven. Een deinen. Een varen. Een dobberen zonder haast.

 Een Video in mijn Blog zetten lukt mij nog niet. Wel  foto’s. Echter, dat beide in het verleden boven mij vlogen en dan vlak bij landen om dan naar mij toe te dobberen dat heb ik nog niet op de kiek. Trouwens, het vrouwtje ligt te broeden. Later zullen  ze met hun gezinnetje door alle sloten dobberen op zoek naar voedsel. 

 

Feedburner

 Snapt iemand wat een feedburner is? Ik schijn contactgegevens van mensen die mij volgen ( geen idee wie)te moeten downloaden. Dat doe ik niet. Vind ik niet kloppend. 

2.308 Weer eens een bericht

 Laat ik weer trachten een blogbericht te schrijven. Het is te lang geleden. De combinatie van een zeer nabij dierbaar familielid die een erge aandoening kreeg en de gevolgen ervan ondergaat doch er gemotiveerd en optimistisch van aan het herstellen is én qua mijzelf, bezorgd zijn over mijn dierbare familielid, getob met mijn ogen, mijn hoofd en veel stress bij zaken moeten regelen. Snel overprikkeld zijn en daardoor so wie so minder op de social media al voor dat mijn phone in het water viel.

Brieven mogen schrijven aan onze Koning voor zijn verjaardag  en voor het project Schrijven naar de Toekomst?Het lukt mij nog niet. Te oordelend ook ben ik betreffende een brief naar de jarige Koning. De bedoeling is dat senioren over de eigen levenservaring schrijft. Je zult jarig zijn en het lief en leed van senioren in briefvorm ontvangen als felicitatie🤔.  Ik ben er nog niet uit.

Qua brieven schrijven in betrekking tot het project Schrijven naar de Toekomst?  Ik blokkeer als ik er aan denk, terwijl ik wél hier ins blaue hinein schrijf. Hm, vast een vorm van bindingsangst. Een handgeschreven correspondentie is namelijk heel dichtbij. Hm, tja. 

17 april 2021 was de dag van de uitvaart van de op 7 april jongstleden overleden Prins Philip, Duke of Edingburgh. Hij en Queen Elizabeth ll trouwden een dikke maand voor mijn geboorte in 1947. 73 jaar gehuwd. Dan ben je verweven met elkaar al ben je nog zo verschillend. Mijn ex en ik waren 31 jaar getrouwd en ondanks de scheiding voel ik mij nog steeds verweven met hem zo erg dat ik gisteren - terwijl wij al twintig jaar verder zijn- bijna aan mijn dochter wou vragen”weet jij wanneer papa eindelijk eens thuiskomt?”

Hm, raar. Over een korte poos heb ik de uitslag van een mri van mijn hersenen. Wie weet heb ik Altzheimer, een tumor of ...niets. Of een gevolg van eerdere valpartijen. Ach, gewoon een stresskip- ondanks dat ik in het derde jaar van dagelijks de Calm app volgen ben- die naarmate ze ouder wordt de wereld niet meer bij kan houden en kalm aan kiest te doen ondanks dat het feit dat ze daardoor niet aan andermans verwachtingen kan voldoen.

Ben ik anders? Iedereen is anders dan een ander mét ieder onze kwaliteiten en tekortkomingen. Soit! Dus waarom steeds stressen als ik niet kan voldoen aan een ander? Hm. 

Een poos geleden viel mijn mobieltje in het water. Pas de dag erna googelde ik wat te doen in een dergelijk geval. Niet gaan droogföhnen. Deed ik wel. Niet in een bak met rijst doen. Deed ik wel. Ook niet tussendoor trachten op te laden. Deed ik wel. Maar het is - volgens de vele adviezen- niet goed om te doen. Het sputterde een beetje. Hm, electriciteit en vocht gaan niet samen. Dus, niet doen.

Wél werd overal geadviseerd om de phone in een zakje te doen, met rijst te vullen en dan luchtdicht te verpakken.  Dat deed ik. Rust in de tent. Geen druk. Slechts in de nabije bubbel.

Heel bewust was en ben ik mij van de rijst. Rijst, uitermate belangrijke voedsel. Velen ontberen het. Rijst versus een mobiele téléfoon, waar velen van denken niet zonder te kunnen. Dat is ook een vorm van hongersnood. Toch?

Ja, het is vreemd om zonder werkende phone te gaan wandelen. Doch zeer bevrijdend. Ik ben geen grote beller. Ook niet bij nood.  Hoewel, een zeer dierbaar familielid  belandde opeens in het ziekenhuis. Dan móet er gebeld worden. Zo communiceerde ik via buurvrouw’s telefoon met familie. Dankbaar dát die mogelijkheid tot communiceren bestaat.

E mail, smsen en videobellen. Steeds meer sociale apps met berichten van dierbare mensen met ieder andere wensen omtrent hóe ze contact willen. De een heeft liever een telefoontje dan een whats app. De ander heeft liever Signal dan Whats app. De ander ( die vriendschap is daardoor na 17 jaar voorbij😢) heeft liever alleen een voor mij ingewikkelde e-mailaccount, hetgeen mij stress gaf om te installeren tussen andere dingen door die mij stress gaven en geven. Nu zou ik niet meer weten hoe erop te komen. Ik heb door dat ik soms een vorm van dislectie kan hebben voor dat soort handelingen. Ik deed mijn uiterste best om aan een ieder gehoor te geven. Adem in, adem uit.

Tegen de tijd dat ik 80 ben -het gaat snel tegenwoordig- kunnen mijn leeftijdsgenoten en ik alle veranderingen dan nog bijbenen? 

Dagelijks train en beweeg ik al meer dan velen van mijn leeftijd of jonger. Dat vult ook de dag en de dag vliegt voorbij. Het lukt mij steeds slechter om contact met iedereen die mij lief is te onderhouden. Lang geen gelegenheid gehad om te schrijven of te schilderen. Gisteren belandde ik na maanden niet schilderen in mijn atelier en startte iets op. Wat doet mij dat goed. 

Op de phone zijn was wel een gewoonte die ik al trachtte te verminderen voor mijn ogen. Minder schermtijd. Minder prikkels. Op dit moment is het tamelijk rustig in mijn hoofd. Mijn eigen tempo gaan, hoewel er veel te communiceren valt betreffende mijn zieke dierbare naaste.  Mijn eigen vriendenkring lukt mij daardoor niet, nog niet, om bij te houden.  Mijn zoons verjaardag schoot er bij in. Dat vind ik echt heeeeeel erg, maar ja. Hij was weg. 

Dus ademen en  thuiskomen bij mijzelf. Minder stress. Minder stress ook doordat er nu geen mensen zijn die zeggen wat ik wel of niet moet/ mag voelen of hoe ik zou moeten denken of wat wel of niet normaal is. Mij terugtrekken is voor mij normaal, dan pas kan ik naar buiten komen. Zoals nu. Schrijvend.

Dat is het fijne aan mijn Blogspot. Hier kan ik wel mijn gedachten formuleren en stilletjes uitspreken of ✍️op papier in plaats van verbaal te moeten zijn. Het heilige praten. 

Echter, heel dankbaar dát ik werkende stembanden heb🎶 en wel iets wat op zingen lijkt eruit weet te galmen. Geen prestatiedrang en geen geoordeel over mijzelf. Het geeft mij  rust.

Op facebook kwam ik nog maar zelden. In verband met mijn ogen kies ik om schermtijd te minderen.  En nu met de nieuwe telefoon die van zoonlief kreeg@ dankbaar, kan ik op veel niet meer in verband met wachtwoordproblemen.

Al zijn alle vrienden mij dierbaar, de dag start ik trager dan tientallen jaren terug en het bijhouden op de sociale media is te snel en te veel. terwijl ieder bericht  mij dierbaar is en binnenkomt bij mij. Dat heb je met hooggevoeligheid. 

Is mijn phone als rijst voor mij? Ja en nee. Ik kan zonder dat vele. Dat kon ik heel vroeger ook. Er zijn nog steeds vele vormen van je kunnen verbinden. Maar ja, er zijn geen téléphone cellen meer hier in het westen. Of wel? Met mijn kinderen was er via het apparaat waar ik op typte de mogelijkheid tot videobellen en sms. 

Gisteren vond ik een oude - gloednieuwe- kleine Nokia phone terug. Zal ik die weer gaan gebruiken? Zo af en toe? Wat een luxe probleem.

In het laatste Whats appgesprek zei een vriendin toen ik aangaf dat ik tegenwoordig nog meer op mijzelf ben dan eerder: dat is niet normaal.

Vanuit haar perspectief is het wellicht niet normaal, maar vanuit mijn perspectief is het een mijzelf zijn. Of is dat narcistisch? Opladen. Stilte, zachte muziek en naar buiten , naar de dorpszwanen gaan. 

Broodnodig heb ik het om steeds weer bij mijzelf komen en mij daardoor tóch mij in stilte - zoals nu- verbonden  te voelen. Verbonden te voelen op een manier waarop ik mijn sneloverprikkeld beelden vormend brein  die - sinds ik langer met pensioen ben- steeds slechter alles wat binnenkomt kan absorberen- toch de broodnodige innerlijke rust schenk. Stress kan ziek maken.

Toch is een mobiele telefoon als een Life Line zodat mijn kinderen en ik elkaar kunnen bellen. Het brengt mij terug naar mijn tienerjaren in pleeggezinnen.wat zou het anders zijn geweest met een mobieltje op zak. Echter Soit. 

Het was zoals het was.  Al verlangde ik er naar, destijds ( jaren ‘60) mocht ik nooit naar huis bellen ( het kostte te veel om naar het  buitenland ) en ik kon zonder. Ik ben het gewend. Het zit ingebakken. Echter, mijn kinderen, zussen en vriendinnen vind ik heerluck om te horen. Maar ja, soms heb ik het nodig om mijn telefoon op stil te zetten. Hononopono. 

Wél voel ik mij intens dankbaar dat in ieder geval mijn kinderen en ik in mijn kortgeleden telefoonloze tijd via het apparaat waarop ik nu schrijf konden communiceren. 

Dankbaar dat er de mogelijkheid is dat ik in mijn Blogspot kan schrijven. 

Dankbaar voor mijn phone, want ondanks dat deze stil is weet ik er veel dierbaarheid op. Mijn oudste heeft nog een oude telefoon voor mij. Echter, ik koos ervoor om het even zo te laten, even betijen. Daarom stond  mijn phone écht op stil en daardoor hoor je gelijk de voice mail. ( kon ik niets aan veranderen )

Een ieder die mij op Whats app of waar dan ook heeft is nu- mits je tot dit Blog  zou zijn gekomen- op de hoogte van mijn onbereikbaarheid. Wees gerust, ik doe  kalmaan in deze - ondanks Corona- snelle wereld. Kalmaan? Ben ook bezig met de vele vriendinnen van de dierbare zeer naaste op de hoogte te houden. En nee...ik heb geen last van het eenzaamheidsvirus. Ja soms wel, maar dan is het de kunst om dat gevoel te accepteren, hopend dat een ander mij accepteert dát ik moet opladen. De hooggevoelogheid vind ik sterker worden sinds mijn pensionering. Het heeft zijn voors maar ook zijn tegens. 

Ieder mens is in diepste wezen zowel eenzaam als verbonden vind ik. Dan vind ik op mijn manier de weg weer op te laden en  om mij verbonden te voelen vanuit mijn binnenwereld naar mijn buitenwereld. 

Een saam verbonden.

1635 woorden😳. Lekker dan🧐🙄. Maakt niet uit. Er zijn mensen die dit schrijven van mij braken of ont-lasten noemen. 

Hm, is het dat?

Ik weet het niet en weet steeds minder. Zal in een volgend bericht eens iets moois over de dorpszwanen delen. 

#stress #ogen #minder schermtijd #dierbaren #schrijven #schilderen #het allemaal niet meer bij kunnen houden #traag zijn

2.307 Het is weer Lente

 

De eerste dag van de Lente

‘t is nog fris. Nachtvorst gehad,

tóch is het Lente.

Winters is er daglicht

in mijn tuin, daar ben ik 

dankbaar voor

met

donkere winters 

nog vers in mijn geheugen

nachtdiensten bij terminale patiënten

-toch al tien jaar geleden-

overdag trachten te slapen

en misschien nog een uur of twee 

daglicht meemaken.

Daarom apprecieer ik daglicht,

het kunnen zìen dát het licht is.

Het zien van het overdaglicht is

geen vanzelfsprekendheid.

Grauwe of blauwe luchten?

Dankbaar naar mijn ogen toe, dát ik het zie.

Lente. 

Dankbaar voor de zon 

de zon die weer hoger staat,

eindelijk weer in mijn achtertuin

schijnend. Dag na dag zal dat meer zijn.

Nu kan ik nog veilig in de

de warme zonnestralen koesteren.

Bij het huis is het 5 graden. Achter 

in een beschut hoekje van de tuin 20 graden.

Zomers scheelt het eveneens veel.

Zon en maan doen de planten omhoog komen.

Zon en maan doen alles groeien.

Gedachten, gevoelens, cellen in ons  en inzichten.

Alles groeit. 

Ik zie, ik hoor en ik ruik het.

En ik? Vertraag nog meer. Lente is langzaam

doch gestaag

met daags een, twee of drie  keer dansen

om aan mijn cardio beweging te komen

en ook

omdat ik dankbaar ben dát ik kan bewegen.

Dankbaar voor het leven

hoe moeilijk het ook kan zijn

Het is Lente. Over elf dagen zomertijd.

Laten we hopen dat de avondklok periode dan voorbij is.

Avonds nog een ommetje

vergezeld door het warme gezang van een merel

in het steeds latere licht

daar kijk ik letterluck en figuurluck

naar uit. 

Voor mij

één van mijn summums van 

genieten.

2.306 Minder schermtijd

  In verband met mijn ogen kies ik om minder schermtijd te gebruiken. Daarom ben ik minder tot nauwelijks  op de sociale media en e- mailboxen te vinden.  Het is niet anders, want ik wil heel graag mijn schermtijd gebruiken om af en toe in mijn Blog te schrijven. ‘Tja’denk ik na de vorige blogs ‘wat branden mijn ogen toch zwaar en voelt mijn hoofd zwaar van het turen.’ Besef ik opeens  dat ik bijna  ál mijn schermtijd als vanouds in lange lappen tekst stop😁🤭, terwijl ik mijn stinkende best doe om kortere schrijfsels te typen 😅 en niet alleen te lozen☺️.

2.304 mijn vaders stem is niet meer

 Refererend naar mijn vorig epistel. Wat ik op een gegeven moment vermoedde, is waar. In het muziek cassette doosje zat een tape waar niet mijn vaders stem op staat, doch klassieke muziek.” Humor is de smeerolie van het leven” hoor ik zijn stem echoën in mijn hoofd. Ik mag alsnog het originele bandje zoeken en opsturen naar die lieve mens die het wou digitaliseren, doch nee. Momenteel niet. Genoeg tranen, genoeg emoties. De herinnering aan het laatste téléphone gesprek met mijn vader komt steeds helderder in mijn geheugen. Die laatste keer dat ik zijn stem hoorde koester ik met een gevoel van acceptatie dat het leven eindig is en dat het gaat zoals het gaat. Mijn traankliertjes werken goed en langzamerhand ben ik uitgehuild. Door het gemis heen dooooor ademen. Steeds weer.

Vandaag hoefde ik plotsklaps niet te taalcoachen. Ook dát is opeens voorbij. De fysieke school is weer open. Ben blij voor mijn taalmaatje/ bonusdochter die langs mag komen als ik haar nog zou kunnen helpen. Maar nee. Haha, de woordjes ja, nee en misschien heb ik goed meegegeven. Ze hanteert ze prima. Had alles voor de thee al klaargezet. Het was altijd zo gezellig. Ze klaagde nooit. Ook niet over Nederlanders. Het is maar goed dat sommige woorden nog niet tot haar doordringen. 

Zij en haar man zijn twee mooie, lieve, dappere jonge mensen met hun vaardigheden die ze voor de maatschappij willen inzetten.

Hij had zo graag boer willen zijn hier net als in zijn geboorteland. Maar ja, in Nederland moet je daarvoor een pittige studie doen en dat taalbereik  heeft hij nog niet. Misschien ooit. 

 

Op dit moment heb ik net een hazelnootgebakje ( was zo lang geleden) op en  kopjes thee. Op een bordje en in theekop& schotel van mijn moeder. Muziek danst door de kamer. De Libelle van de buurvrouw heb ik uit.

Al twee dagen tot ik vandaag naar buiten ging ben ik brak door slaapgebrek en raar in mijn maag. Zondag naar een vriendin met vervoer op maat, de rit duurt meestal 12 minuten. Medisch mondkapje voor mond en neus.  Vervolgens gingen we een rondrit over Voorne Putten maken. Steeds beroerder werd ik. Warmmm met jas aan, strak in de autogordel. Mondkapje zat strak van neus tot kin. 1 uur lang. Steeds naar een ander adres rijden. Zo gestrest, misselijk, wee en duizelig werd ik.  Een mopperende, klagende mijnheer maakte dat de stress overging in mij geërgerd voelen op hem. Echter, ik kon mijn eigen kooldioxide/Co2  uitstoot bijna niet meer verdragen en had het gevoel van mijn graat te gaan. Gelukkig gaf ik het aan bij de chauffeuse dat ik echt een paar minuten naar buiten moest. Zelden ben ik zo dankbaar geweest om te kunnen ademen. Frisse lucht! Bomen. Windje. Zalig.

Afijn, uiteindelijk toch veilig bij vriendin aangekomen. Een flinke tijd zat ik daar in de tuin om bij te trekken.

Daarna was het goed. Vriendin had een heerlucke maaltijd bereid en ik kon er van genieten. Ondertussen luisterden we naar elkaar en ik spuide over een ver verleden. Over mijn broer die zich het leven benam en nog meer. Weer tranen. 

Avonds thuis gebracht dacht ik: laat ik toch het Nieuws even zien. Sindsdien voel ik mij verdrietiger en weer weeïger dan dat ik al was. Ooit droomde ik van een vriendelijke samenleving. De mensen in mijn omgeving zijn vriendelijk. Veel vriendelijkheid alom. Ik doe mijn bewuste best om ook vriendelijk te zijn, vriendelijk te blijven Sinds mijn pensionering kost het mij moeite. Echter, Dochterlief heeft het soms te verduren😔. Hononopono. 

Zondagavond nieuws. Wat ik zag raakte mij nog harder dan in het begin van de Corona maatregelen. Vredelievende, vriendelijke mensen zitten samen. Dragen hartjes op hun jas. Zitten mens te zijn zoals je zou wensen dat iedereen mens is. Knuffelen, houden handen vast. Harmonieus. Gewone mensen. 

Maar ja, er mochten maar 200 mensen demonstreren? Meer zijn het er. Veel meer. Ze zijn tegen de Corona maatregelen. 

Owww ... en toen! Het intimiderende  van de Politie vind ik in géén verhouding tot het vreedzame demonstreren. Over dat laatste heb ik geen oordeel.  Al zou ik zelf ook wel spoedig van de Corona maatregelen af willen zijn. Dan denk ik: als iedereen zich aan de regels houdt dan zijn ze sneller over. En ja, mensen mógen demonstreren. Mensen verschillen. Echter, het machtsvertoon en geweld van de Politie jegens vreedzaam demonstrerende burgers ...😢zo naar. 

Meestal begrijp ik ieders perspectief. Ja, ook van de Politie die op borden vroeg om weg te gaan. Ik vind dat je er dan gehoor aan moet geven. Echter, daarna al dat geweld om een noodwet te handhaven? Geweld lokt geweld uit. Vind ik erger dan een virus. Hoe erg ik het ook vind voor mensen die aan Covid19 overleden zijn of nog erg ziek zijn. Deze demonstranten waren toch geen relschoppers? Wellicht een paar. Maar de meeste - naar wat ik hoorde-waren vreedzaam.

Ondanks dat ik rustig thuis zit met een hazelnootgebakje en kopjes thee van en uit mijn moeders servies is er nog steeds verdriet in mij. Om zoveel. Onverwoordbaar.

Morgen verkiezingen voor de Tweede Kamer. Mijn stem laten horen. Terwijl ik zeker wist waarop ik ging stemmen ben ik nu in dubio. Dub dub dub. Waar doet een mens goed aan? Dit schrijfsel plaatsen is ook niet zo’n goed idee? Veelheid. 

Rare periode om te gaan stemmen. 

Laat ik trachten de gulden middenweg te blijven bewandelen.

Dan valt er een handgeschreven brief op de mat. De tweede al in korte tijd @dankbaar.

Dankbaar dat mijn ogen kunnen lezen wat ze nog kunnen lezen. In een doosje weet ik brieven van mijn ouders. Tastbaar. Mijn vaders stem is niet meer, doch toch wel! 

Veeel te lang schrijven. Hélaas pindakaas. Niemand hoeft het te lezen.

En wie wel tot hier is gekomen ... wens ik én mijzelf nog een fijne dag met een warme😊glimlach en een mélodietje🎶 in je💖.

2.303 Nieuwe Maan en mijn vaders stem

 Ja, mijn schrijfsel over Internationale Vrouwendag ligt nog te sudderen. 8 maart was het.

Nee, ik zie het als altijd Vrouwendag, Mensendag. Sprak er met mijn dochter over. Ze vroeg door de phone:” wat schrijf je dan?” Ik las het voor. Over haar had ik ook geschreven en over mijn vroegere vrouwenzelf.

We schrapten het.

Daar denk ik nog steeds over na ...

Is het een loslaten? Dat schrappen van zaken die mij vreselijk naar raakten in het verleden en die deels nog doorwerken? Misschien wel, misschien niet. Alles op zijn tijd. In ieder geval kies ik ervoor om het geenszins te bagatelliseren.

Nieuwe Maan, nieuwe cyclus,  nieuw begin. Loslaten dat wat was. Opnieuw beginnen. Leven. 

Lef  hebben. Het stukje over Internationale Vrouwendag mag vanuit mijn intuïtie komen samen met oude vrouwenleed. Alles op zijn tijd. Ik laat los, ik ruim op, ik verscheur, ik sorteer, ik verplaats, ik geef door, ik geef weg. Vind brieven, veel brieven, ook van mijn vader. Aaah op die dag  dacht ik: “op twee mensen na in mijn leven schrijft niemand meer handgeschreven brieven” ontdekte ik een bericht met oproep tot brievenschrijver. Per e-mail of met pen op papier via www.schrijvennaardetoekomst.nl  waar je gekoppeld wordt aan een nog onbekende briefpartner. Ik heb mij opgegeven. Zo spannend en zo eng. Ik blijf door mijn stresssyndroom heenademen  en accepteer dat ik een schijtlijster ben. Ben ik dat? Het ís spannend. Echter, wat is het verschil met hier schrijven en een brief? Hm. Hier houd ik mij toch in. In een brief is het gauw schrijf maar raak, hoewel dát gevoel nu aan het wegebben is. 

Ondertussen ga ik gestaag verder met opruimen. Vandaag de duurzame bouwdoos voor het houten speelgoedchalet die nog van mijn op dertig jarige leeftijd om het leven gekomen broer is geweest. Ik geef door. Zo jammer dat er geen kringloopwinkel of rommelmarkt open is. Verder  maar weer, verder met opruimen. Oude spullen van mijn werk verscheurd. Ah, mijn vader vond álles historisch. 

 Maar ja, ik wil het mijn kinderen niet aandoen om zoveel- als ik de geest geef- op te ruimen. Schriften vol ellende en vreugde ten tijde van mijn jaren in de Thuiszorg. De declaratieformulieren, ik verscheurde ze. Nooit meer uren bij elkaar hoeven te sprokkelen. Alleen sommige bijzondere werkverhalen heb ik bewaard. Toch was het een goede tijd. Maar ja, mijn stresssyndroom vierde vaak hoogtij als ik een  dienst had waardoor ik naar een onbekende in the middle of  nowhere moest. Als ik er was dan was alles ok. Ik deed mijn werk goed en vanuit mijn hart. Loslaten, ook die periode. Echter, het heeft mij gevormd. Goede herinneringen aan de vele cliënten/ patiënten. Tot  aan mijn pension met een o uren contract gewerkt, zwaar want je kunt zeggen wat je wilt maar de huur moét betaalt worden en er moet brood op de plank. Mijn dochter was toen nog thuis. 

En nu? In de stilte van de late avond voel ik mij rustig, maar toch stuitert het  in mij. Heb zoveel opgeruimd. 

Laatst nog, een stapel schoenendozen met negatieven en schoenendozen met muziek cassette bandjes heb ik verplaatst naar de voorzolder. Mijn atelier is te vol. Owww. Ik mag niet meer schilderen van mijzelf - terwijl ik erge behoefte heb- totdat ik weer eens mijn schilderplek heb aangepakt en het een en ander weg heb gedaan. Tegenwoordig schilder ik over eerder beschilderde doeken heen. 

Twee schoenendozen met muziekcassette bandjes, waarvan ik vaststelde dat er één verdwenen is. Waar oh waar zijn ze? Maar ja, mijn oude slecht werkende cassette recorder heb ik net voor de lockdown van een jaar geleden nog door kunnen geven. In de schoenendozen zaten oa bandjes in met de stemmen van mijn overlenden ouders en mijn overleden broer. Iets tastbaars. Iets voelbaars.

 In de Stilte probeer ik mij hun stemmen te herinneren. Ik zal ze niet meer horen of wel? 

Een mooi lief mens bood aan de tapes te digitaliseren en ik zond hem het enige bandje van één van mijn ouders - mijn vader- dat ik gisteren nog kon vinden. Een heel gek gevoel was het om Papa’s stem in een envelop op de post te doen. Zijn handschrift heeft zijn energie. Dát is hij. Zijn handschrift leeft of is het slechts een herinnering. Slechts? Maar de stem. Ja, een handschrift heeft eveneens een stem. Nu ook schrijf ik met mijn innerlijke stem. Een verbale stem is andere koek. Een andere dimensie. 

De laatste keer dat mijn vader en ik met elkaar spraken was de avond voor zijn plotselinge overlijden. 

Zijn speciale naam voor mij hoorde ik voor het laatst. Zijn: hou je goed. Daarmee sloot hij gesprekken en brieven af. Sindsdien is Papa’s stem stil. Zijn lichaam is niet meer. Zijn as is verstrooid. Doch de tape met zijn stem wordt gedigitaliseerd door de mooie mens die het aanbood te doen. Ik besef nu hoezeer ik Papa mis. Altijd al. Mijn vader deed naar beste kunnen. Hij was een topvader en zijn brieven waren hem. Altijd met minuscule tekeningetjes. Met zijn humor. Het zou mij ergens niet verbazen als op die tape niet zijn stem staat en dat er een ander bandje in het doosje zat. Het zal toch niet? De ochtend van zijn overlijden was dat ook echt papa achtig zoals dat ging en dat ik in mijn hoofd zijn stem hoorde die zei: onthoud dat  humor de smeerolie van het leven is waarna de téléphone ging en ik te horen kreeg dat hij was overleden. ik schreef er al eens over in mijn Blogspot. Of was het in mijn vorige?

Zachte muziek danst door de kamer. Heerluck de rust die er nu heerst in en om mij heen. 

Over een paar dagen hoor ik mijn vaders stem weer (of niet😅 , áls het bandje niet in dit doosje zat) wellicht ook die van mijn moeder? Op dit moment ik mij nog nooit zo sterk hun dochter gevoeld. Ze leven voort in mij. Hun kwaliteiten en sommige tekortkomingen hebben zich vermengd met mijn talenten en ik maak er maar een rommelig, warrig zooitje van? Soms wel, maar ik maak mijn  keuzes. 

Binnenkort hoop ik mijn vaders stem te mogen horen. Van ver over de dood heen. Wat een wonder is techniek. Momentopnames uit het verleden. Jaren ‘70 of ‘80? Mijn hart krampt opeens van verdriet en van warmte tegelijkertijd. Hart gevormd in mijn moeders buik dankzij een minuscuul zaadje en eitje. Wat een wonder is het menselijk leven. Het voortbestaan. Het doorgeven. Perpetue mobile van de harteklop. Generatie na generatie na generatie. Met mijn twee zussen vormen wij nu de oudste generatie van onze familie.

In gedachten zie ik mijn ouders, broer en zovelen dierbaren die overleden in de kamer op de bank zitten. Volle boel.

Alleen mijn vader is ooit in dit huis geweest. 

Binnenkort hoor ik zijn stem. Een levende herinnering in het hier en nu.

Ik mis mijn ouders en broer. Sterk hun voel ik  hun aanwezigheid. Echter, toch zijn ze niet meer. 

Het is Nieuwe Maan.