4.2024 zit ouder worden tussen mijn oren?

Zit ouderworden tussen mijn oren? Ja en nee. Al is mijn lichaam pijnlijk en doet mij dit geestelijk oud voelen, dan toch huist er nog steeds een geest met levendige energie in mij. Een energie waarmee ik alle kanten op kan.  Gedeprimeerd of optimistisch? Het is als een lopende band waar je kunt kiezen tussen de gerechten? Waar voed ik mij vandaag mee? Soms is dat kiezen verrekte zwaar en dan voel ik de zwaarte van mijn ouder wordende lichaam en dan voelt mijn geest stokoud aan. Dan neemt de energie donker niet te tillen of licht het van mij over. Dan worden de gedachten somberder en is het leven te zwaar voor mij. Terwijl er velen zijn die het nog veel zwaarder hebben. Ik heb niets te klagen! Dankbaar ben ik voor mijn zegeningen. Ik zie ze allemaal. Hooggevoeligheid, tja, dát kan ik soms nog steeds verfoeien, doch het schenkt mij tevens veel. Schoonheid zien in de Natuur en in wat en wie dan ook. Echter … soms het TE veel narigheid van een ander zien en voelen is pittig om te absorberen. Vroeger in mijn werkend leven kon ik daar beter mee omgaan De ellende van de wereld komt- tegenwoordig alleen nog via de Nos app- als via voelhorentjes bij mij binnen. TE erg. Soms is het niet te absorberen.Vooral omdat jij, ik, wij allemaal de misère van de zijlijn aanzien als onbegrijpbare horrorfilms. 

Doch … daarom juist ….

Dankbaar  …voor het steeds weer opnieuw geboren worden/ ontwaken worden in een nieuwe dag met nieuwe inzichten. Iedere dag is als een geboorte waarin ik in een land wakker word waar ik kan en mág kiezen om wat van mijn leven te maken. Keer op keer op keer weer! Een simpel leven 🫶.

Soms is dat kiezen zo moeilijk, dan wil ik niet meer. Ook dat is mens zijn. 

Gisteren voelde ik mij  steeds ouder en  eenzamer worden. Echter, op dit moment van schrijven is er weer het één-saam met mijzelf gevoel en daardoor met anderen. 

Verbondenheid is! 

Wel heb vandaag  me-time nodig.

❤️

3.2024 Niets is vanzelfsprekend

 Niets is vanzelfsprekend, daar is ze zich bewust van en dankbaar voor de nachtrust die ze heeft kunnen doorbrengen  in haar comfortabele bed dommelt ze nog na.

Dankbaar ook dat ze in een land leeft waar ziekenhuizen zijn en waar de mogelijkheid is om wat voor prothese dan ook te krijgen, vergoedt door een zorgverzekering.

Dankbaar is ze dat ze rustig op bed kan zitten schrijven en … tobben.

Dankbaar voor de vrijheid van keuzes maken en beslissingen te kunnen en mogen nemen, is ze dat ook?

Haar poezebeestje springt op bed voor het dagelijkse ochtenditueel kroelen. Ze houdt het diertje stevig en warm tegen zich aan.”hoi Jay, hoe moet het nou verder? Stel, dat ik voor een operatie kies. Gisteren koos ik ervoor. Het revalideren duurt lang. Hoe en wat met jou? Hoe zijn de x foto’s?. Wil ik het weten? Zit ik straks weer in de mallemolen van het dagelijkse snelle leven van werkenden. Ben nu al overprikkeld. “ Spinnend laat haar poezebeest zich even stevig vasthouden, wringt zich dan uit haar armen en raced de zoldertrap op, waar ze op de trede- die nog met zichtbaar is vanuit haar bed -zich omdraait:” kom nou, kom nou spelen op zolder.” 

De vrouw zegt “kom op” tegen zichzelf, zwiept haar benen uit bed, zit op de rand en doet haar eerste ochtendoefeningen. Ondertussen is haar gezelschapsdier van zolder naar beneden geroetsht. Het duurde haar te lang voordat het vrouwtje eindelijk eens naar boven was geklommen. Naar het atelier waar de verf is opgedroogd en canvasdoeken aan beide kanten beschilderd zijn met een diversiteit aan gevoelsuitingen.

De vrouw en de kat vonden het fijn om na het ochtendritueel kroelen op de zolder met een balletje, een kattenhengel  te spelen of de vrouw liet het laserlampje schijnen in de hoeken tussen en naast waar rijen schilderachtigheden al tijden staan te staan. Het kastje met Franse  kinderboeken- boeken die ze van haar vader kreeg in de jaren waarin ze in  pleeggezinnen verbleef - staat er nog steeds. Destijds had ze geen kat, doch deze boeken. Ze waren haar gezelschap. In bijna elk boek staat een handgeschreven opdracht van haar vader. Lieve Pap, dank je wel. Afijn, vandaag lukt het haar niet om de zoldertrap te beklimmen? Dat lukt al een poos niet meer zonder haar heupen en knieën te forceren. Het atelier voelt opeens als een appendix die bij een ander leven lijkt te horen. Uit een andere tijd van een andere zelf. Ooit was ze dat?  Oh, drama queen in action? Ze doet haar ogen dicht en visualiseert een leeg canvasdoek waar ze- als een kind- een keur aan kleuren op spuit en een blijmoedige aanblik laat ontstaan. 

Maar ja, het denken neemt wederom de overhand. Hier en nu was ze aan het tobben over wel of niet sterkere pijnmedicatie willen hebben. De dokter gaf het niet, eerst weer eens x foto’s laten maken en ergens is ze er blij toe. Want dan kom je in de verslavende pijnstillers. Haar huisarts begon wél over een heupprothese, maar de vrouw kapte het gelijk af. Geen gesnij meer in haar lijf en ook om andere redenen.  In gedachten pakt ze een ander leeg canvas die opeens als in een winkeltje in de geest op voorraad zijn, grijpt achter elkaar tubes verf en kwakt klodders verf op het doek. Hm, ze kan er om grijnzen. Dit! Deze manier van schilderen is eveneens een fijne manier om zich te drukken. Geen jarenlange dagboekschrijverij, geen lange e-mails naar een praktijkondersteuntser en geen daadwerkelijke canvasdoeken volschikderen.  Hoe gaat het verder? Met haar atelier dat een stilleven is geworden, het geeft haar rust dat het er nog kan zijn, mag zijn mét het kastje met boeken uit haar jeugd. Indien iemand het graag zou willen hebben in zijn geheel dan zou ze het kastje in zijn geheel weg kunnen geven? Maar ja, wie leest er Franse jeugdboeken uit de jaren’60? En dan die hoeveelheid schilderachtigheden? Zoveel. Stel, dat ze opeens de pijp uit gaat dan zitten haar kinderen er mee opgescheept. Naar de mobiele milieustraat ermee? Nee, 1 x heeft ze een drie schilderachtigheden naar het grof vuil gebracht. Ze ziet nog die drie kleurrijke triplexplaten tussen het afval. Ze voelt weer de  buikpijn die ontstond.

Nee, dát gaat ze niet meer doen, trouwens ze heeft geen auto meer. Op en aan haar rollator kan veel, doch schilderachtigheden naar de mobiele milieustraat brengen? Is letterlijk en figuurlijk te veel.

Nee. Voelt naar. Net als dagboeken verbranden. 

Doch wellicht schilderachtigheden aan een rommelmarkt aanbieden? Wellicht is dát een optie om de zolder leeg te krijgen?

Pfffff … nu zit ze wel over veel te tobben. Nou ja, ze vergeet er even de pijn door, waardoor het lopen steeds moeizamer is geworden. Straks tóch oefeningen doen.

Oh, poezebeest gluurt weer door de opening van de deur. Ze hebben oogcontact en huppetee poezebeest roffelt wederom de zoldertrap op. Naar het atelier. De vrouw pakt snel het laserlampje en klimt-zichzelf omhoog hijsend -de trap op. “ joehoee, ik ko-om .”

2.2024 Gedeprimeerd

  

Een zwaarte perst  zich om haar heen samen. Het drukt op haar. Ze stopt met over dit gedeprimeerd voelen na te denken. Geen zin in nadenken. Geen puf om keuzes te maken die motiveren.  Ze voelt zich afschuwelijk. Ze houdt meestal van Stilte. Toch is vandaag zo’n dag dat de Stilte oorverdovend is. De buren wederzijds lijken ook in dezelfde Stilte gevangen te zitten. Geen geluid van achter de muren te horen. Je hebt van die dagen dat één-saamheid met zichzelf is vervangen door een afgrijselijke dis-connectie met zichzelf en de wereld om zich. Resultaat een zo’n eenzaam voltooid leven emotie en tevens113 gevoel, maar ook weer niet. Vooral dat laatste niet! Voltooid Leven? Ja of nee?  Door haar traagheid lukt het nauwelijks om te schrijven, schilderen of speksteen te bewerken.

Ze kan letterlijk en figuurlijk niet vooruit. Zo’n vreselijke pijn met lopen. Het overheerst alles En … alles wat ze doet kost veel moeite. . Naar de dokter geweest , dubbelconsult van 10 minuten, voor sterkere pijnstillers. Niet gekregen.Eerst weer foto’s laten maken. Oké dan, vervoer regelen en naar het ziekenhuis. Ze voelt zich overprikkeld. Te kort geslapen. Op de Röntgenafdeling is het gelukkig rustig. Een zeer begripvolle radioloog zonder haast. Wel ging hij de uitslag gelijk doorsturen naar haar huisarts. Ze kon diezelfde middag nog bellen. Niet gedaan. Het is haar te veel. Jaja ze weet heus wel dat er ergere dingen zijn. Even pas op de plaats. De hele decembermaand was pittig. Wederom met  Kerst een spoedopname  van een dierbare. 

De andere dierbare heeft ook iets onder de leden. Kortom. Even diep doorademen, het volgende moment in.

Al maakte ze nog zulke opbouwende keuzes vandaag, dat kloterige gedéprimeerde gevoel heeft haar in de greep.

Ze probeerde het. Een schrijfsel publiceren? Te lang, maar ja…beter het toch te publiceren voordat ze de pijp uitgaat. Ze voelt zich als een beschreven stuk papier wat in elkaar gefrommeld werd en in een prullenbak is gegooid. Door haar eigen gedachtenwereld? Ze weet het niet. Ze weet niet veel. Ze twijfelt vandaag aan zoveel. Jawel ze heeft zelfcompassie. Dan nog gaat het niet lekker. Accepteren is loslaten. Doorademen.

Ze strompelt weer naar de wc. Ze plast wat af. Hoe zal het verder gaan met lopen? Ze is trager dan traag, terwijl de buitenwereld sneller en haastiger lijkt te gaan. Hoe zal het verder gaan met haar leven?  Haar leven als bejaarde?

Ze zet de radio aan. Stemt af op de Franse chansons zender om haar een tiener thuisgevoel te geven. Ze is dankbaar en tevens is er het” j’en ai ras le bol” gevoel.

Niet de woorden hebben in welke taal dan ook. Ze probeert zonder oordeel naar zichzelf met al haar gevoel te kijken. In gedachten hoort ze de echo van haar vaders stem: je stelt je aan! 

Is dat zo? Ze heeft geen idee.

Kom op, weer even bewegen. Beweeg je voeten al zit je. Beweeg je benen. Dan staan en stapje voor stapje voor stapje. Dan komen de tranen van onmacht. Het huilen doet wel ontspannen. Onthouden water te drinken. Eten ook. Chansons uit de jaren ‘60 komen uit de radio. Ze heeft heimwee.Thuispijn is daarvan de vertaling, Thuis kan ik vinden bij mijzelf? 

Adem in: ik 

Adem uit: ben thuis.

De oude kast die -waar haar ouders ook naartoe verhuisden- meeging, staat stil te staan. Vertelt verhalen. Lief en leed. Thuis kan ze ook nog vinden in het moederzijn, het zuszijn, het vriendinzijn. In het schrijven. In veel creativiteit. Kiezen. Steeds weer. Steeds ook kiezen om  dankbaar te zijn. Haar hart weer warm en blijmaken. Het leven in en door haar weer zin om te leven geven. Chi-up.

Dan roept haar poezebeestje haar weer bij de les en tot orde: “vrouwtje, mamauww ik heb honger, ik wil eten.”

1.2024 Onze hulpverleners preventief beschermen tijdens de Jaarwisseling

Onze hulpverleners komen ons te hulp als wij burgers in nood zijn. Maar omgekeerd? Wie schiet onze hulpverleners te hulp als zij in nood zijn en belaagd worden? Vooral tijdens de Jaarwisselingen! Kunnen wij dán hulpverleners beschermen? Ik weet het niet. Zelf blijf ik het liefst binnen en ik ben de enige niet. Doch wel Preventief! Ik bedoel VOORDAT de Jaarwisseling begint Met regels. 

 Het is nu 13 januari 2024 en het 

nieuws over belaagde hulpverleners  zit nog steeds na te sudderen bij mij. Graag zou ik dit bij de politiek ook zien. Dat het bovenaan agenda’s blijft staan: het gewelddadig omgaan met vuurwerk naar medemensen toe, naar onze  hulpverleners toe. Zoals  in een tv spotje werd gezegd —->Hulpverleners zijn ook een vader, moeder, broer, zus, kind, kleinkind, man, vrouw, echtgenoot, oom, tante enz. 

Wat jij niet wil dat jou overkomt, doe dat ook een ander niet aan,!!!”. Menen dat je je alles kunt veroorloven in de naam van vrijheid? VRIJHEID? Vrijheid is tevens  je aan regels en wetten houden, zoals het gros der Nederlanders doet. 

Het misbruiken van vuurwerk door er gewelddadig naar andere mensen mee om te gaan is te erg.

We vieren toch een nieuw kalenderjaar? Wanneer mag het een feest zijn? Hier - in het dorp waar ik woon- is het mooi. We hadden mooi siervuurwerk en -al moest mijn kat binnenblijven dan - het geknal vanaf de 28ste december was ook veel  minder heftig dan in vorige jaren.

Hulpverleners die als vrijwilliger bij de brandweer, politie en ambulance  werken belagen? HET IS TE ERG.. 

Kortom…het is vreselijk. Hoe halen lieden het in hun botte hersenen? Verveling? Ik hoef het niet te  weten.

Als we nou met zijn allen ideeën aandragen dan komen er opties waardoor dat geweld mogelijk kan minderen of vermeden zou kunnen worden! Is er daar niet een instantie voor.

Een #vuurwerkverbod schijnt nog niet te werken. Wel zijn er al minder soorten.

Wat mij kortgeleden  te binnen schoot. Een VOG ( verklaring omtrent gedrag!?) Iets preventiefs  met VOG’s! Maar wat?

1. Is het een optie om bij de #vuurwerkverkoop alleen vuurwerk te  mogen verkopen aan mensen die een VOG hebben
2. ??? Wie levert er een grandioos idee in bij de Overheid of bij de Hulpverleners zelf ??? 
3. Is het een idee om de vuurwerkverkopers op 28 december in de buurt van een Politiebureau te laten verkopen? Waar dan foto’s van slachtoffers hangen!
4. Nog een idee: gepakte daders mee laten lopen en rijden met de politie, brandweer of op de ambulances  het oud en nieuw daarop ? Dan leren ze gewelddadig omgaan met vuurwerk hopelijk af?
5. Kinderen van belaagde hulpverleners in video’s laten vertellen hoe hun ouders zijn beschadigd. 
6. HOE zouden de daders van vuurwerkgeweld het vinden als tegen de tijd dat ze na hard werken voor een auto gespaard te hebben, als deze zomaar in de fik wordt gestoken?
7. Misschien moet je rijden voor je werk. Of ermee naar het Ziekenhuis als arts of verpleegster of naar een brand. Stel, vuurwerkdader, dat jouw huis in de brand vliegt door vuurwerk dan zou je toch ook willen dat het geblust werd?  De brandweer oproepen voor niets om ze dan te bekogelen met stenen? Afgrijselijk. Ondertussen duurt een brand elders langer en krijgen mensen ergere echte brandwonden en raken mogelijk hun huis kwijt

Dat VOG idee blijft wel door mij heen spoken in combinatie met  vuurwerkverkopen en kopen als particulier. 

Wie heeft er nog meer preventieve ideeën waardoor mogelijk onze hulpverleners beschermd zijn tijdens de Jaarwisseling met Oud ? Dit schrijven is nog steeds geen oplossing. Dat frustreert mij. Moge er opties voor oplossingen komen en dan deze inleveren bij Gemeentes is een idee. Ik weet het niet. 

Met dank voor alle inzet aan de grandioze mensen die werken bij  Politie, Brandweer en Ambulance. Niet te vergeten ook in ziekenhuizen 🫶! Sterkte en Herstel voor hen die gewond en/of getraumatiseerd zijn geraakt tijdens Oud en Nieuw🫶.

https://nos.nl/l/2503423

https://nos.nl/l/2504407

26.2023 De ballade van gelukkige mensen

 Juist omdat er in de wereld veel ellende is, kom ik nu een ieder een mooie dag -met keuzes waar je je fijn bij voelt -toewensen met dit nummer. Dit nummer kan enthousiast, motiverend, inspirerend, blijmoedig en hoopvol maken ook indien je de woorden niet verstaat. Dan is de trilling ervan al opbeurend.

La Ballade des gents heureux door Gérard Lenormant. Een lied uit de jaren ‘60, dat mij omhoog kon tillen net als het schilderen van bijgaand schilderachtigheidje . 💞

https://youtu.be/he4jmetnkQY?si=jfAZ9NTxRlrdmS9p

25.2023 Hoogsensitief mens zijn/ HSP

  

Naarmate ik ouder word en ik in de categorie bejaard ben gekomen 🥳. ( fysiek kun je dat wel stellen) is mijn hooggevoeligheid sterker geworden. Dat wil zeggen: het mag er zijn van mij. Ik vecht steeds minder vaak ertegen, Soms kan ik het nog verfoeien, doch ook kan ik er dankbaar voor zijn. 

Ook sterker is het schoonschip maken met het verleden. Mijn verleden aankijken, rouw, verdriet, gemis aankijken en doorléven van steeds weer een ander perspectief.

Huilen en héél bewust zoet water drinken om de zoute tranen wederom aan te vullen en te helen is een medicijn voor mij en steeds weer kiezen om dankbaar te  zijn voor de zegeningen in mijn leven eveneens. Compleet te zijn. Terwijl ieder mens in wezen altijd al compleet was en is bij zijn, haar, hen, hun geboorte. Door al het er bij willen horen paste ik mij aan en aan en aan zoals de meeste tieners en volwassenen die nooit hebben mogen puberen eveneens doen.

❤️🪷

Word ik vanuit andermans perspectief gezien als anders? Zijn we niet allen verschillend met onze eigen anderszijn! Zo mooi! als een regenboog🌈 met vele vele kleuren. Met zijn allen maken we één groot geheel. 

❤️🪷

Na drie jaar nachtdiensten aan het eind van mijn werkend leven en vervolgens de pensioen phase in, ben ik meer en meer in mijzelf gekeerd en reis wat af in mijzelf. Of in de geest met in spirit vriendinnen en in mijn directe omgeving waar ik steeds weer mooie  ontdekkingen doe. Daar heb ik voldoende aan. Voel mij dankbaar voor de kinderen die ik de mijne mag noemen, dankbaar dat we in elkaars leven mochten komen. Dankbaar dat we mochten leren van elkaar  en groeien. Dankbaar voor de dieren in mijn leven, vriendinnen, kleine familie en buren. Dankbaar dat ik een dak boven het hoofd heb, een thuis, veilig kan inslapen en rustig wakker worden, een tuin die voor mij mijn paradijselijke plek is. Voeding, kleding, stromend water, electriciteit, warmte, een rollator, een wandelstok. In een land woon waar veel regels zijn en tevens ook veel goeds mogelijk.dankbaar voor de AOW, welke uitkering dan ook, niets is vanzelfsprekend. Kijken naar wat er wel goed is kreeg ik mee en gaf ik mijn kinderen mee.

  Waarom zou ik meer verlangen? Gezondheid, mobiel en fit blijven zijn belangrijk. 

❤️🪷

Leven en laten leven. 

En dit geldt ook voor mijn  hoogsensietief zijn. 

❤️🪷

Want er zijn nog steeds mensen die zeggen: je moet niet zoveel voelen als ik eens 1 middagje weg ben geweest en vervolgens afgeknoedeld ben van de indrukken via al mijn zintuigen. Positief of negatief, mijn brein heeft pas rust als een middag of ander dagdeel herkauwt is. Als wat dan ook verwerkt is. Ben nog steeds dingen van tientallen jaren  terug aan het verwerken. Triggers liggen op de loer, net wanneer ik lekker ontspnnen ben.

❤️🪷

Of een zin die iemand zegt kan ook heel lang in mijn brein van alle kanten bekeken worden . Of een woord die in mijn brein en mijn gehele gevoel een storm van beelden tevoorschijn kan triggeren. . Dus dat mag en moet dan óók eerst verwerkt worden. Rustig en stil.  Het is niet anders. Soms duurt het heel lang en dan kan ik wat dan ook steeds weer vanuit een ander perspectief zien. 

❤️🪷

Dus als iemand zegt dat ik niet zoveel moet voelen en denken, dan dacht ik in het verleden: ja ze hebben gelijk. Ik vocht ertegen, werd er naar van en …was boos op mijzelf. In de war. In een hevige worsteling. 

Alleen later, met mijn kinderen kon ik mijzelf zijn. En zij mochten tot zekere grens ook zichzelf zijn. Totaal geen probleem, hoewel opvoeden ook kan triggeren.  Dát maakt  iedereen mee . Het is een leerschool. En nog!

Mijn lieve broer die zichzelf van het leven benam, onder andere doordat zijn seksuele geaardheid niet werd geaccepteerd, moest gewoon zijn, wat dat ook moge zijn. Maar niet zichzelf. Dus ongewoon zichzelf.

Niemand is een robot! Vanuit mijn optiek is iedereen gewoon anders. Maar ja, ook ik accepteerde niet zoals ik was en ben. Sprak  mij niet vaak uit. Doch tegenwoordig spreek ik mijzelf uit via schrijven of een andere manier van mij kunstzinnig uiten, dan heb ik nauwelijks een filter. En via spreken begint het ook meer te komen.Toch vind ik dat het verbale vaak te hoog wordt geprezen. Het heilige praten, spreken.

Heus ik ben dankbaar voor het feit dat ik mij verbaal ook kan uiten, doch dan bescherm ik mij meer en ik kan ook onzin uitkramen om het praten zelf. Praten om het praten.

❤️🪷

Zeggen dat ik niet zoveel moet of mag voelen en denken is zeggen: dat ik niet mag zijn wie ik ben. 

Tegenwoordig accepteer ik  mijzelf steeds meer en ga mijzelf niet meer ten gunste van een ander veranderen in een niet HSP zijn, door het te accepteren en aan te geven. Door weer te onderdrukken? Door niet meer naar mijn intuïtie te luisteren,

❤️🪷

Op dit moment van schrijven  neem ik de phone even niet aan. ( mijn kinderen zijn op de hoogte en een paar andere dierbaren eveneens) Op dit moment ben ik even kluizenaar die geen mensen kiest te ontmoeten, noch zware gesprekken aankan omdat een gesprek aangaan gelijk staat voor mij aan aandachtig luisteren en ,,, er komen dan achter elkaar beelden, zijwegen van mijzelf én de ander in mijn hoofd  inclusief een jus aan gevoelens. De ene keer gaat het prima. 

Wanneer ik nog niet bijgetankt ben dan gaat het niet.

❤️🪷

Probleem is dat  sinds ik een  bejaarde leeftijd heb, dat er mensen zijn die vinden dat ik meer groepsmens😳 zou moeten zijn. Als dagbesteding. In een kringetje?  Verplicht. In een groep schilderen of schrijven? Ik heb dit alles in het verleden geprobeerd, dan paste ik mij toch te veel aan en voelde mij niet vrij om te schrijven zoals ik hier en nu doe. Of vrij om te schilderen. Ben wat dat betreft blij dat er minder verzorgingshuizen zijn. 

❤️🪷

Heus, ik ben een sociaal mens, anders had ik niet in de Zorg kunnen werken. Destijds had ik nog een professioneel filter in mijn brein. Ik wist zelf ook niet dat hoogevoeligheid bestond. De term werd niet gebruikt. 

 

Tegenwoordig ervaar ik dat er veel meer doorkomt via mijn  onzichtbare “voelhorentjes, antennetjes of sensoren. “ Het schenkt mij rust dat ik mijzelf meestal accepteer. Doch dat ik bijvoorbeeld voor mijn  verjaardag vorige week  koos om een  zeer rustige verjaardag te vieren? Dat was nog best druk waardoor ik mij verdrietig voelde omdat ik ben zoals ik ben en mij niet meer- zoals in jongere jaren- mij aanpaste om mee te kunnen doen met anderen.

Doch verbinding is er wel! Ik kán mij eenzaam voelen. Doch meestal als ik alleen ben is er meer en meer verbinding  met mijzelf en

met anderen in de geest,

❤️🪷

Ja, men wou mij onder de mensen krijgen. Dát moet en mag van mij een zeer intrinsiek keuze zijn. 

In een groep praten? Nee. Voor een groep kan ik het wel. Dat moet ik niet te hard zeggen, doch in het verleden heb ik wel voor een groep gesproken en vertelt. Dát ging wel. Raar was dat eigenlijk? In een groep praten voelt voor mij  onecht. 

Behalve met kinderen. Die voelen aan en dan kan ik gerust mijn hoogsensitieve zelf laten zijn. Maar ja, geen kleine kinderen meer in mijn leven. Ze zijn volwassen. We zien elkaar 1 x per maand. Zoonlief komt in ieder geval 1x per maand logeren. Zo gezellig. Verder hebben ze hun eigen leven. En voor mij was en is het weer alleen zijn weer meer geconfronteerd worden met mijn eigen innerlijk kind, dat een eenzame, verlaten jeugd had vanaf haar 12 de en ws daardoor de neiging heeft tegenwoordig om dat gevoel op haar kinderen te projecteren? Hm, ja daar zit een waarheid in dat die neiging er is of …was.

Geen trauma op de kinderen projecteren zeg ik nu tegen mijzelf. Geleerd van gwoonniels.nl

 “Moet” ik gemakkelijker zijn? Leven en laten leven alsjeblieft. Eindeluck begin ik te accepteren van mijzelf dat ik diep en intens voel dat wat binnenkomt en daardoor kan ik eindelijk mijzelf zijn. 

Ik val in herhalingen? Dat mag, want dan beklijft het beter bij mij, misschien ook bijeen ander?

Vanmorgen had ik een pb gesprek met @gwoonniels op Instagram. Het hielp mij. Ik hoef niet altijd leuk gevonden te worden. Leuk gevonden worden? Dat vond ik iets dat niet meer bij mijn leeftijd past? Echter, ik  heb door dat dit gelijk staat als geaccepteerd willen worden om wie ik ben. Hoe ik die, wat ik wel of niet zeg. Hoe ik mij gedraag.  Met al mijn kwaliteiten en tekortkomingen. 

Ah, dat kan er alleen 1 zijn (nee, niet mijn kinderen of mijn poezebeest of vis of goede vriendin)  zijn van wieg tot graf. Ikzelf

❤️🪷🤗🥰

Daarom zeg ik tegen mijzelf: 

Wees op dit moment oké met wie je bent. 

Wees oké met jezelf en hoe je in elkaar steekt.  

Wees oké met het feit dat dit een lange lap tekst is.

Wees oké met het feit dat je het nodig hebt om dit schrijfsel in je blogspot te plaatsen.

Wees oké met het feit dat het een innerlucke noodzakelijkheid is. En jammer dan dat het geen literatuur is. Dat accepteren.

Voorgoed vriendjes met mijzelf zijn.

Doch ook van mijn medemensen blijven houden,

Zelf compassie en compassie.

Geen schade doen en van goede wil zijn

juist naar mijzelf toe!

Ik steek een wereldvredevlam aan … voor mijzelf!

Vriendelijkheid en Vrede beginnen bij ieder mens zelf, dat voel ik opeens sterker dan ooit.

❤️🪷

Indien iemand tot hier is gekomen met lezen. Mits ik dit publiceer. Dan wens ik een ieder een goede Winterzonnewende. De dagen gaan weer lengen. Heel in de verte lonkt de Lente.

Ik wens jullie fijne Kerstdagen🕯🎄💞, met jezelf of met anderen. 

Tevens De Beste Wensen voor 2024, in een zo goed mogelijke gezondheid, fitheid, energie, mobiliteit, optimisme, motivatie, inspiratie, créativiteit, vriendelijkheid, vrede, vertrouwen, verbinding, liefde, genegenheid, humor, respect, begrip, harmonie en al wat je jezelf wenst

🙏🕯🧡

Lieve groeten van gewoon Mathilde 🥰🙄

Omdat ik mij te erg bewust ben van de ellende in de wereld draag ik dit nummer op aan alle kinderen in de wereld en aan ieder innerluck kind in ieder mens. In ieder geval aan mijn eigen innerluck kind ( dat in diverse landen  en in drie pleeggezinnen opgroeide. ) 

https://www.google.nl/search?q=you+tube+l+enfant+et+loiseau&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-nl&client=safari#fpstate=ive&vld=cid:ea431ccd,vid:DQH1HlQeHdo,st:0

💞Liefde/ Genegenheid  voor iets of voor iemand is de oorzaak van veel, misschien wel alles.

Liefde/ genegenheid, vriendelijkheid is volgens mij de Remedie.💞 

  

24.2023 Een babyboomer en postzegels

 De generatie babyboomers is onder andere opgegroeid  door kaarten en brieven met de hand te schrijven. Postzegel op de envelop, naar de dichtstbijzijnde brievenbus lopen en klaar. Trouwens mijn kinderen ( geboren in de jaren ‘80)ook nog. 

Vroeger wist je precies wat er op een brief of kaart moest. Tegenwoordig deels ook, echter van die 1 of 2 die erop staan weet je nog steeds niet wat een zegel kost want er blijft 1 en 2 opstaan. Vandaag ontdekte ik met de loupe een jaartal, maar dat zegt mij niets over wat de waarde van die zegel is.

Af en toe werken mijn hersenen op het gebied van cijfertjes wat minder en dan lukt online bestellen en betalen niet zo best tot niet. Geduld hebben, accepteren en dan loslaten  en dan gaat het naar een paar dagen weer wanneer ik minder overprikkeld ben.

Afijn, ik dacht dat postzegels online bestellen bij post.nl mij wel weer zou lukken. Ik startte met kerstzegels zien, prachtige zegels. Echter, die sla ik over dit jaar. Dus gelijk naar de normale zegels. In mijn hoofd hebbend dat de zegels in het nieuwe jaar €1,01 gaan kosten. ( wow). Na de kerstzegels kwamen cryptozegels. Alleen al van het woord krijg ik stress. Wát stáát er ???

Wat zijn cryptozegels? Niet zichtbare net als cryptogeld? 

 Geen zin en energie om mij daarin te verdiepen. Ik scroll en scroll en kom de tamelijk vertrouwde Willem Alexander 1 zegel tegen. Ik vergroot hem want misschien staat er toch een prijs op? Maar nee, wel een jaartal, dat zegt mij niets behalve dat mijn hoogevoelig brein gelijk  allerlei beelden met betrekking tot dat jaar tevoorschijn tovert. 

Nee brein, nu even niet. Alsjeblieft niet.  Ademen.

Ik adem, en denk”ik ga een stukje schrijven over waarom er niet meer opstaat hoeveel een postzegel kost. “ Ja, nu ga ik zeurpieten. Vroeger stond er op bijvoorbeeld 20 cent op. Waaaaaaarom kan dat niet meer???? Even googelen.

Gevonden https://www.filahome.nl/post/postvervoer/postzegels-krijgen-cijfer.htm je hoeft niet bij te plakken. Dit klopt volgens mij niet, omdat ik een paar keer boetes ontving. Dit nadat ik  zorgvuldig met een brievenweger mijn brief had gewogen. Boetes omdat er te weinig porto op zat

In bovenstaande link staat dat je niet meer hoeft bij te plakken. Ik word er moe van en nu heb ik nóg geen postzegels. 

Op het internet gaan om te bestellen? Daar is het moment van voorbij. Met een keur aan kleurrijke postzegels uitbundig geplakt op diverse brieven ga ik eerst maar naar de enige brievenbus in het dorp.Dan zijn die alvast de deur uit. Cryptozegels? Daar verdiep ik mij bij leven en welzijn 

zijn heel misschien over een paar jaar in. Dan ben ik over de 80 jaar en zou graag ze zelfstandig mogelijk willen blijven. 

Het dagelijkse leven leven kost mij moeite en tijd. Kan er voor senioren niet aparte zegels geprint worden? Dan wil ik wel een ontwerp maken. Voor rouw, kerst, geboorte, verliefd zijn er toch ook aparte postzegels? Wahahaha een babyboomer postzegel. Lol . Humor is de smeerolie van het leven zou mijnv

 vader zeggen. Maar ja maar ja …er zijn van die dagen …en ik heb ook door dat ik HET NIEUWS niet bijhoud  bij niet alleen overprikkeldheid maar ook bij  geboorte, ziekte, druk gezin,  en bij overlijdens. Dan gaat de wereld - in dit geval het nieuws betrekking hebbend op postzaken- verder en dat  ga ik niet inhalen. Maar tegenwoordig ben ik het mij wel bewust. 

Veranderingen in dit of dat jaar? Het is maar goed ook dat we niet álles kunnen bijhouden.