Niets is vanzelfsprekend, daar is ze zich bewust van en dankbaar voor de nachtrust die ze heeft kunnen doorbrengen in haar comfortabele bed dommelt ze nog na.
Dankbaar ook dat ze in een land leeft waar ziekenhuizen zijn en waar de mogelijkheid is om wat voor prothese dan ook te krijgen, vergoedt door een zorgverzekering.
Dankbaar is ze dat ze rustig op bed kan zitten schrijven en … tobben.
Dankbaar voor de vrijheid van keuzes maken en beslissingen te kunnen en mogen nemen, is ze dat ook?
Haar poezebeestje springt op bed voor het dagelijkse ochtenditueel kroelen. Ze houdt het diertje stevig en warm tegen zich aan.”hoi Jay, hoe moet het nou verder? Stel, dat ik voor een operatie kies. Gisteren koos ik ervoor. Het revalideren duurt lang. Hoe en wat met jou? Hoe zijn de x foto’s?. Wil ik het weten? Zit ik straks weer in de mallemolen van het dagelijkse snelle leven van werkenden. Ben nu al overprikkeld. “ Spinnend laat haar poezebeest zich even stevig vasthouden, wringt zich dan uit haar armen en raced de zoldertrap op, waar ze op de trede- die nog met zichtbaar is vanuit haar bed -zich omdraait:” kom nou, kom nou spelen op zolder.”
De vrouw zegt “kom op” tegen zichzelf, zwiept haar benen uit bed, zit op de rand en doet haar eerste ochtendoefeningen. Ondertussen is haar gezelschapsdier van zolder naar beneden geroetsht. Het duurde haar te lang voordat het vrouwtje eindelijk eens naar boven was geklommen. Naar het atelier waar de verf is opgedroogd en canvasdoeken aan beide kanten beschilderd zijn met een diversiteit aan gevoelsuitingen.
De vrouw en de kat vonden het fijn om na het ochtendritueel kroelen op de zolder met een balletje, een kattenhengel te spelen of de vrouw liet het laserlampje schijnen in de hoeken tussen en naast waar rijen schilderachtigheden al tijden staan te staan. Het kastje met Franse kinderboeken- boeken die ze van haar vader kreeg in de jaren waarin ze in pleeggezinnen verbleef - staat er nog steeds. Destijds had ze geen kat, doch deze boeken. Ze waren haar gezelschap. In bijna elk boek staat een handgeschreven opdracht van haar vader. Lieve Pap, dank je wel. Afijn, vandaag lukt het haar niet om de zoldertrap te beklimmen? Dat lukt al een poos niet meer zonder haar heupen en knieën te forceren. Het atelier voelt opeens als een appendix die bij een ander leven lijkt te horen. Uit een andere tijd van een andere zelf. Ooit was ze dat? Oh, drama queen in action? Ze doet haar ogen dicht en visualiseert een leeg canvasdoek waar ze- als een kind- een keur aan kleuren op spuit en een blijmoedige aanblik laat ontstaan.
Maar ja, het denken neemt wederom de overhand. Hier en nu was ze aan het tobben over wel of niet sterkere pijnmedicatie willen hebben. De dokter gaf het niet, eerst weer eens x foto’s laten maken en ergens is ze er blij toe. Want dan kom je in de verslavende pijnstillers. Haar huisarts begon wél over een heupprothese, maar de vrouw kapte het gelijk af. Geen gesnij meer in haar lijf en ook om andere redenen. In gedachten pakt ze een ander leeg canvas die opeens als in een winkeltje in de geest op voorraad zijn, grijpt achter elkaar tubes verf en kwakt klodders verf op het doek. Hm, ze kan er om grijnzen. Dit! Deze manier van schilderen is eveneens een fijne manier om zich te drukken. Geen jarenlange dagboekschrijverij, geen lange e-mails naar een praktijkondersteuntser en geen daadwerkelijke canvasdoeken volschikderen. Hoe gaat het verder? Met haar atelier dat een stilleven is geworden, het geeft haar rust dat het er nog kan zijn, mag zijn mét het kastje met boeken uit haar jeugd. Indien iemand het graag zou willen hebben in zijn geheel dan zou ze het kastje in zijn geheel weg kunnen geven? Maar ja, wie leest er Franse jeugdboeken uit de jaren’60? En dan die hoeveelheid schilderachtigheden? Zoveel. Stel, dat ze opeens de pijp uit gaat dan zitten haar kinderen er mee opgescheept. Naar de mobiele milieustraat ermee? Nee, 1 x heeft ze een drie schilderachtigheden naar het grof vuil gebracht. Ze ziet nog die drie kleurrijke triplexplaten tussen het afval. Ze voelt weer de buikpijn die ontstond.
Nee, dát gaat ze niet meer doen, trouwens ze heeft geen auto meer. Op en aan haar rollator kan veel, doch schilderachtigheden naar de mobiele milieustraat brengen? Is letterlijk en figuurlijk te veel.
Nee. Voelt naar. Net als dagboeken verbranden.
Doch wellicht schilderachtigheden aan een rommelmarkt aanbieden? Wellicht is dát een optie om de zolder leeg te krijgen?
Pfffff … nu zit ze wel over veel te tobben. Nou ja, ze vergeet er even de pijn door, waardoor het lopen steeds moeizamer is geworden. Straks tóch oefeningen doen.
Oh, poezebeest gluurt weer door de opening van de deur. Ze hebben oogcontact en huppetee poezebeest roffelt wederom de zoldertrap op. Naar het atelier. De vrouw pakt snel het laserlampje en klimt-zichzelf omhoog hijsend -de trap op. “ joehoee, ik ko-om .”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten