2.2024 Gedeprimeerd

  

Een zwaarte perst  zich om haar heen samen. Het drukt op haar. Ze stopt met over dit gedeprimeerd voelen na te denken. Geen zin in nadenken. Geen puf om keuzes te maken die motiveren.  Ze voelt zich afschuwelijk. Ze houdt meestal van Stilte. Toch is vandaag zo’n dag dat de Stilte oorverdovend is. De buren wederzijds lijken ook in dezelfde Stilte gevangen te zitten. Geen geluid van achter de muren te horen. Je hebt van die dagen dat één-saamheid met zichzelf is vervangen door een afgrijselijke dis-connectie met zichzelf en de wereld om zich. Resultaat een zo’n eenzaam voltooid leven emotie en tevens113 gevoel, maar ook weer niet. Vooral dat laatste niet! Voltooid Leven? Ja of nee?  Door haar traagheid lukt het nauwelijks om te schrijven, schilderen of speksteen te bewerken.

Ze kan letterlijk en figuurlijk niet vooruit. Zo’n vreselijke pijn met lopen. Het overheerst alles En … alles wat ze doet kost veel moeite. . Naar de dokter geweest , dubbelconsult van 10 minuten, voor sterkere pijnstillers. Niet gekregen.Eerst weer foto’s laten maken. Oké dan, vervoer regelen en naar het ziekenhuis. Ze voelt zich overprikkeld. Te kort geslapen. Op de Röntgenafdeling is het gelukkig rustig. Een zeer begripvolle radioloog zonder haast. Wel ging hij de uitslag gelijk doorsturen naar haar huisarts. Ze kon diezelfde middag nog bellen. Niet gedaan. Het is haar te veel. Jaja ze weet heus wel dat er ergere dingen zijn. Even pas op de plaats. De hele decembermaand was pittig. Wederom met  Kerst een spoedopname  van een dierbare. 

De andere dierbare heeft ook iets onder de leden. Kortom. Even diep doorademen, het volgende moment in.

Al maakte ze nog zulke opbouwende keuzes vandaag, dat kloterige gedéprimeerde gevoel heeft haar in de greep.

Ze probeerde het. Een schrijfsel publiceren? Te lang, maar ja…beter het toch te publiceren voordat ze de pijp uitgaat. Ze voelt zich als een beschreven stuk papier wat in elkaar gefrommeld werd en in een prullenbak is gegooid. Door haar eigen gedachtenwereld? Ze weet het niet. Ze weet niet veel. Ze twijfelt vandaag aan zoveel. Jawel ze heeft zelfcompassie. Dan nog gaat het niet lekker. Accepteren is loslaten. Doorademen.

Ze strompelt weer naar de wc. Ze plast wat af. Hoe zal het verder gaan met lopen? Ze is trager dan traag, terwijl de buitenwereld sneller en haastiger lijkt te gaan. Hoe zal het verder gaan met haar leven?  Haar leven als bejaarde?

Ze zet de radio aan. Stemt af op de Franse chansons zender om haar een tiener thuisgevoel te geven. Ze is dankbaar en tevens is er het” j’en ai ras le bol” gevoel.

Niet de woorden hebben in welke taal dan ook. Ze probeert zonder oordeel naar zichzelf met al haar gevoel te kijken. In gedachten hoort ze de echo van haar vaders stem: je stelt je aan! 

Is dat zo? Ze heeft geen idee.

Kom op, weer even bewegen. Beweeg je voeten al zit je. Beweeg je benen. Dan staan en stapje voor stapje voor stapje. Dan komen de tranen van onmacht. Het huilen doet wel ontspannen. Onthouden water te drinken. Eten ook. Chansons uit de jaren ‘60 komen uit de radio. Ze heeft heimwee.Thuispijn is daarvan de vertaling, Thuis kan ik vinden bij mijzelf? 

Adem in: ik 

Adem uit: ben thuis.

De oude kast die -waar haar ouders ook naartoe verhuisden- meeging, staat stil te staan. Vertelt verhalen. Lief en leed. Thuis kan ze ook nog vinden in het moederzijn, het zuszijn, het vriendinzijn. In het schrijven. In veel creativiteit. Kiezen. Steeds weer. Steeds ook kiezen om  dankbaar te zijn. Haar hart weer warm en blijmaken. Het leven in en door haar weer zin om te leven geven. Chi-up.

Dan roept haar poezebeestje haar weer bij de les en tot orde: “vrouwtje, mamauww ik heb honger, ik wil eten.”