9. 2024 Afscheid

 Slaperig opent ze haar laptop. Het is nog vroeg in de ochtend. De morgenstond heeft goud in de mond? Vandaag is de eerste dag dat ze  haar jarenlange dagboekgebruik inwisselt voor het beeldscherm. 

Gisteren begon ze al  aan haar derde dagboek van dit jaar. Twee dagboeken per maand pende ze van zich af. Het was. Is het echt was? De tranen komen want zij en haar dagboeken hadden een intense en intieme  band. Is die band voorbij? Deels wel? Met de hand schrijven is onvergelijkbaar met het typen van twee vingers op een computer of telefoon. Met de hand schrijven- rechtstreeks op papier vanuit hoofd, hart en ziel in je eigen handschrift -is onverwoordbaar intiem. Is dít typen intiem?

Ja, nee. Totaal anders. Ze kijkt voor zich uit en typt blind. Het beeldscherm is te fel aan haar ogen op de vroege morgen. 

Ze begon op haar 12 de met dagboekschrijven. Dat is 64 jaar geleden. Er waren jaren dat ze af en toe schreef. Er zijn jaren geweest dat ze dagboeken verbrandde. Ook gooide ze een keer een zak dagboeken in een vuilniswagen. Waarom? Ze wou niemand tot last zijn als er iets gelezen zou worden. Dat voelde heel naar. Haar wezen verdween en doet nu dienst als vermalen  onderdeel van? Van wat?  Ze laat los. 

 Het was te veel geschrijf. Toch was zij dat schrijven. Was? Is? Was? 

Was het te veel? Is het te veel? Ze deed er niemand kwaad mee. Echter, ja, ze ziet in dat het veelheid is. 

Ze woont nu 23 jaar op dit adres en de dagboeken van deze jaren heeft ze als een verslaafde die flessen alcohol bewaard her en der in het huis weggestopt. Waarom? Na ja, omdat -als ze tezijnertijd de pijp uit is- haar kinderen niet wil belasten met haar loslaatmomenten- er toch ook veel liefdevol geschrijf over, aan en voor haar kinderen in. Hoeeee daar mee te händelen? Haar kinderen vinden het vervelend als ze over ze deelt op het net. En dus moest ze wel …op papier. Maar ja, daar staan ook haar zich niet lekker in haar vel voelende buien van zich afgeschreven. Verleden tijd. Alles is verleden. Gisteren is ook verleden. Momentopnames losgelaten en tevens gevangen in de tijd. 

Ze zucht diep. Geen dagboekgeschrijf meer.  Dit is zwaar. Is ze zichzelf erg aan het pijnigen? Ja, nee, ja, nee. Ze weet het niet. Gisteren toen ze haar dag eindigde in dat derde dagboek van 2024 waarvan ze op de negende pagina besloot dat ze gingen ( ja, want dat dagboek zelf roept om haar.)  pogen ermee te stoppen. Stoppen met met de hand schrijven? Gelooft ze het zelf? Ze schreef gisteren over sublimeren. Alleen nog maar sublimeren. Dus nooit meer rauw de pen laten gaan over het papier in deze tijd van duurzaamheid? Ze zegt niet nooit. Ze zegt nooit nooit!  Ze is de bomen en het papier dankbaar en voelt zich er klein door. Met lichte schaamte omdat zij altijd opkomt voor bomen. Doch de bomen en het papier bleven vrienden al schreef ze nog zo veel.

Afijn, het voelt  onwennig, ongezellig en als stoppen met roken om nu -steeds wegkijkend van het felle licht van het beeldscherm-te typen. Gelukkig heeft ze nog twee handgeschreven correspondenties. Dat is lekker.

In wezen ( we zen? Wahahaha ) zou dit schrijven ook intiem moeten mogen aanvoelen? In gedachten legt ze haar hand op haar hart en voelt de verbinding die het met haar hoofd maakt.Terwijl haar borststreek warmer wordt, gaan haar twee schrijfvingers verder met typen. Het met de hand schrijven was met 1 hand. Daar zat de pen tussen. De andere hand hield dan het dagboek vast. Ondersteunde het Je zou kunnen denken en zeggen dat dit digitale geschrijf dan organischer is? Hm.Ja, beide handen zijn nu bezig. Dus beide hersenhelften ook? Nou nee, want even een tekenkrabbeltje  er tussendoor kan niet. Hopelijk kan dit nooit, want dat zou dan met een chip in het hoofd zijn.. Dat vindt ze doodgriezelig.  

“Het een sluit het ander niet uit, niet te streng zijn voor mijzelf. Digitaal schrijven wil niet zeggen dat het met de hand schrijven helemaal over is. Alleen kies ik er nu voor om meer te sublimeren. Dus het om te zetten in iets leesbaars.”

Is dit leesbaar? 

Geen idee.

We zitten weer eens te ouwehoeren.

Stoppen met oordelen. Vriendelijkheid begint steeds weer bij jezelf. Compassie hebben met dat wat ze eerder eruitschreef. Jaja.

Als meisje in het eerste pleeggezin, mocht ze van haar vader geen klaagbrieven over heimwee  meer schrijven maar gezellige vrolijke brieven. Doet ze nu hetzelfde met zichzelf?  Hm. Misschien wel. Van zichzelf mág ze schrijven. Hoe dan ook. Hoe dan ook? Hm, Dan zou het niet uit mogen maken op welke manier? Schilderen is ook een zichzelf uiten. Maar ja, dat is hetzelfde verhaal als het dagboekverhaal. Te veel. 

Owww…3373 woorden al, collumnpjes schrijven á 500 woorden is een illusie voor haar.

Stoppen met oordelen nu, inner criticus, verdorie nog aan toe. Laat mij leven, vrij schrijven. Geen dwang. 

Terwijl ze wil afsluiten, gaat ze - nu ze hier toch is- naar haar e-mailbox. Oooo….bericht van het ziekenhuis. Binnenkort heeft ze een afspraak en ze moet ( MOET) een mijn dit en dat aanmaken voor het ziekenhuis om haar gegevens te kunnen controleren. Haar weerstand ertegen is zo groot dat ze blokkeert. De belasting zal ze dit jaar ook zelf digitaal moeten doen. M O E T EN! Nog een grótere weerstands hobbel en ze mag er van zichzelf niet meer over doorzeuren op papier.  Al deed dat soort schrijven goed, het loste niets op. 

Pfff 

Alles op zijn tijd.  Maar ja, dit zal de tijd ervoor dan wel zijn?  De digitale tijd neemt iedereen in de klauwen waardoor we  steeds afhankelijker worden van electriciteit terwijl de netwerken overbelast zijn als de hoofden van mensen. Zal ze de afspraak in het ziekenhuis afbellen? Ze heeft het gehad met het feit dat je v e r p l i c h t wordt werkelijk steeds meer digitaal te doen. In gedachten schrijft en krast  ze woest van zich af in haar derde dagboek van dit jaar. 

Doch …de bladzijden blijven voortaan onbeschreven? 

Dag dagboeken,

dank dat jullie er waren

door lief en leed heen

nu is het klaar.

     Punt.

Geloof je het zelf?

“ Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Dáár gelooft ze nu in!

Punt.

#dagboeken #dagboekschrijven #schrijven #uiting #accepeteren #loslaten

8.2024 Het is zoals het is.

 Tante Adel woonde in een kleine tussenwoning in Zeist. Het was een knusse woning, de zon liet stof dansen in haar licht daar in die kleine voor en achterkamer. Tante Adel had een kat  die ik eten mocht geven, door de tuin mee sjouwde. Een tuin met veel hortensia’s. Haar tuin was diep, aan het einde een koepelvormig tuinhuisje. Onder andere Tante Adel gaf mij mee respect te hebben voor al wat leeft. Mijn tuin nu- mijn paradijselijk plekje- lijkt op de hare. Allen heb ik geen tuinkoepeltje maar wel een kleine plek die ik mijn groene grot noem. Het is nu ondergepoept door vogels. Het brengt geluk?

Nu ik -na een wandeling in de wind- thuis zit uit te rusten, denk ik na over veel. Ik zie Tante Adels lege stoel, in die stoel heeft ze onze oudste nog vastgehouden iets meer dan veertig jaar geleden. De stoel lijkt mij toe te knikken. Ik knik respectvol terug. “Dag stoel, je roept veel bij mij op.” Ze verplaatst mijn herinnering naar ik meen 1952, ik was vijf jaar. Tante Adel had een grammofoon aangeschaft- het summum van nieuwerwetsigheid- en een single plaat er bij gekocht. Van Jules de Korte. 

Hoe we daar zaten, terwijl de zon in een schijnwerperstraal het stof liet dansen. Hoe we stilletjes zaten te luisteren. Steeds herhalend luisterden, ver voorbij enig waarom. 

Het is zoals het is.

Buiten gaat de wind te keer. 

Het is zoals het is. 

Het was zoals het was. Ik ben dankbaar .

https://youtu.be/cFlJ6EvicF0?si=RkgfKuwbtFDrOT_V

7.2024 De wind

Het blaast, gromt, rommelt, rammelt en stormt

Het  stormt, verplaatst, doet takken zwiepen, kraakt,

 rukt aan haren, jassen, dassen, rollators. Rukt en duwt aan en tegen fietsers, auto’s en zoveel meer

Een energieke uitblazerij als een uitademing vanuit het zuidwesten met een kracht van 52km per uur. 

Nietig voelen we ons?

Toch geeft de wind

  energie. 

Zolang het niet te veel stof doet opwaaien en er daardoor geen ongelukken gebeuren, 

doet het uitwaaien goed. 

https://www.google.nl/search?q=dust+in+de+wind&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-nl&client=safari#fpstate=ive&vld=cid:7979f131,vid:ebAKNDJj4wo,st:0

6.2024 Ouder worden en de was

 Ouder worden, eum… zijn. Fysieke beperkingen hebben die versterkt worden door pijn.. PIJN.

Ouder zijn is voor mij onder andere dat de was blijft hangen. Willen bewegen, in beweging moeten blijven. Maar toch luisteren naar de pijn. Niet anders dan kalm aan kunnen doen. 

Schuifel de schuifel, strompel de strompel. Traag als een schildpad of een slak.

Vandaag zag ik mijn was hangen. Droog en klaar om gevouwen (of gestreken ) en opgeborgen te worden in de hangkast, in andere kast op en een plank. Het ondergoed op drie verschillende plekken in de badkamer. Veel handelingen. Veel stappen. Een paar maanden terug dacht ik nog: een strek, rek, buig, draai, loop, rek enzovoort oefening. Prima op weg naar 10000 stappen. 

Vandaag…al die verschillende plekken voor de verschillende kledingstukken. Stap stap, draai, buk, rek, pak, stap stap, draai enz. Wandelstok in andere hand. Pijnstiller ingenomen  die niet veel meer doet. Dus …op weg naar een operatie?Veel om aan te denken. Veel te regelen.

 

Vandaag begreep ik waarom er ouderen zijn die hun gewassen kleding laten hangen aan het wasrek.Daardoor lijkt het wél alsof je steeds hetzelfde draagt. Terwijl je het tóch wast.

Conclusie: vandaag heb ik voorlopig voor het laatst  gewassen  en droge kleding terug op hun verschillende plekken gelegd. Ik laat het voortaan aan het droogrek hangen. Een set kleding bij elkaar. Steeds hetzelfde aan.

Van bh  -behalve slipjes- tot bovenkleding en -vooral- een joggingbroek bij elkaar.  

Vooral bij pijn dient inspiratie en daardoor iets  gemak deze steeds trager wordende mens die zich sterk bewust is dat ze vol in de greep van de vergankelijkheid vertoeft waar ze in een eeuwig hier en nu leeft. 

Accepteren. Ook dat ik totaal oninteressante schrijfsels eruit laat ? Na ja, ik laat los.

Accepteren is  een vorm van loslaten.

Geen huis, geen wasrek, geen schone kleding en nog meer niet, dát is pas erg.

Dank je wel heupen, benen en voeten voor dat wat jullie altijd moeiteloos deden. 

Dank je wel dat jullie toch nog iets vooruitkomen. 

Ik leg mijn hand op mijn hart en zeg: dank je wel hart, dank je wel brein, dank je wel lichaam. Vroeger was je voor mij vanzelfsprekend. Tegenwoordig doe ik mijn best om beter naar je te luisteren en geen tiran voor je te zijn. Een hernieuwde balans is nodig. Ouderenzorg aan mijzelf geven. 🥰🤗🥳

Amen in de gloriahalleluja zou Bloem 🌷zeggen.

5.2024 Mijn huisgenoten/ zielemaatjes

 Ochtends kom je de slaapkamer binnen, je springt op bed en je nestelt je spinnend in de holte van mijn knieën wanneer ik nog niet beweeg en niets zeg. Langzaam wordt ik wakker, rek mij uit, ik kom overeind, slaperig zeg ik “goedemorgen, Jaydee,”je komt naar mij toe, nestel je in mijn armen, ik druk je stevig tegen mij aan. Beide krijgen we een dosis dopamine van dit onmisbare gekroel.

13 jaar ben je bijna. Ben je mijn laatste poezebeestje? 

Je volgt mij in huis, tuin en deels ook buiten. Je wacht mij op bij thuiskomst. Je staart naar mij als je iets wilt en ik weet precies wat. We zijn elkaars gezelschap samen met de huisvlieg en met onze laatst overgebleven vis, een pleco algeneter, Linda, van bijna 23 jaar. Dát is heel oud. We houden van muziek. 

Een dansende algeneter. Mijn hand gaat langs het aquariumglas, ze volgt sierlijk als een ballerina. Haar zijvinnen lijken op een tutu. Als ze een dolfijn zou zijn dan was er begrip van mensen. . Dieren, hoe groot of klein ook hebben gevoel en …zijn  muziek  en tevens non verbale communicatie. Zielsverwanten. Er zijn geen woorden voor.

Linda vin aan vin met haar jaren geleden overleden maatje Sanne

( het aquarium was troebel omdat het net schoongemaakt was)

Jaydee 3jaar jong  met de destijds nog levende 12 jaar oude sluierstaart Joy. Ze speelden met elkaar. Joy overleed 🥲op de dag dat ik 65 jaar werd. Dat is zoefff -op dit moment van schrijven- al 11 jaar geleden. Echter, ik denk niet in tijd want ik voel de tijdloosheid van het al bewustzijn.

Toen Jaydee jonger was liep ze ver met mij mee. Zelf lukt ver lopen mij momenteel niet meer. 

Jonge Jaydee

Twee ouwetjes/ bejaarden🥳 in 2023

 Mijn dieren en ik  zijn elkaars huisgenoten. We brengen elkaar in beweging. 

Ik voel mij dankbaar. Echter, vele huisdieren overleefde ik. 

Dát vind ik het moeilijke. 

Zijn zij de laatsten? Het aquarium wordt te zwaar voor mij om te onderhouden, vooral  door de veelheid van slakkies die op mysterieuze wijze steeds weer ontstaan. Als Linda is overleden dan is het klaar. Geen geklater van water meer in de woonkamer. Nu gelukkig nog wel. En Jaydee? Moge ze nog lang en zo gezond mogelijk bij mij blijven. En ik bij hen.

4.2024 zit ouder worden tussen mijn oren?

Zit ouderworden tussen mijn oren? Ja en nee. Al is mijn lichaam pijnlijk en doet mij dit geestelijk oud voelen, dan toch huist er nog steeds een geest met levendige energie in mij. Een energie waarmee ik alle kanten op kan.  Gedeprimeerd of optimistisch? Het is als een lopende band waar je kunt kiezen tussen de gerechten? Waar voed ik mij vandaag mee? Soms is dat kiezen verrekte zwaar en dan voel ik de zwaarte van mijn ouder wordende lichaam en dan voelt mijn geest stokoud aan. Dan neemt de energie donker niet te tillen of licht het van mij over. Dan worden de gedachten somberder en is het leven te zwaar voor mij. Terwijl er velen zijn die het nog veel zwaarder hebben. Ik heb niets te klagen! Dankbaar ben ik voor mijn zegeningen. Ik zie ze allemaal. Hooggevoeligheid, tja, dát kan ik soms nog steeds verfoeien, doch het schenkt mij tevens veel. Schoonheid zien in de Natuur en in wat en wie dan ook. Echter … soms het TE veel narigheid van een ander zien en voelen is pittig om te absorberen. Vroeger in mijn werkend leven kon ik daar beter mee omgaan De ellende van de wereld komt- tegenwoordig alleen nog via de Nos app- als via voelhorentjes bij mij binnen. TE erg. Soms is het niet te absorberen.Vooral omdat jij, ik, wij allemaal de misère van de zijlijn aanzien als onbegrijpbare horrorfilms. 

Doch … daarom juist ….

Dankbaar  …voor het steeds weer opnieuw geboren worden/ ontwaken worden in een nieuwe dag met nieuwe inzichten. Iedere dag is als een geboorte waarin ik in een land wakker word waar ik kan en mág kiezen om wat van mijn leven te maken. Keer op keer op keer weer! Een simpel leven 🫶.

Soms is dat kiezen zo moeilijk, dan wil ik niet meer. Ook dat is mens zijn. 

Gisteren voelde ik mij  steeds ouder en  eenzamer worden. Echter, op dit moment van schrijven is er weer het één-saam met mijzelf gevoel en daardoor met anderen. 

Verbondenheid is! 

Wel heb vandaag  me-time nodig.

❤️

3.2024 Niets is vanzelfsprekend

 Niets is vanzelfsprekend, daar is ze zich bewust van en dankbaar voor de nachtrust die ze heeft kunnen doorbrengen  in haar comfortabele bed dommelt ze nog na.

Dankbaar ook dat ze in een land leeft waar ziekenhuizen zijn en waar de mogelijkheid is om wat voor prothese dan ook te krijgen, vergoedt door een zorgverzekering.

Dankbaar is ze dat ze rustig op bed kan zitten schrijven en … tobben.

Dankbaar voor de vrijheid van keuzes maken en beslissingen te kunnen en mogen nemen, is ze dat ook?

Haar poezebeestje springt op bed voor het dagelijkse ochtenditueel kroelen. Ze houdt het diertje stevig en warm tegen zich aan.”hoi Jay, hoe moet het nou verder? Stel, dat ik voor een operatie kies. Gisteren koos ik ervoor. Het revalideren duurt lang. Hoe en wat met jou? Hoe zijn de x foto’s?. Wil ik het weten? Zit ik straks weer in de mallemolen van het dagelijkse snelle leven van werkenden. Ben nu al overprikkeld. “ Spinnend laat haar poezebeest zich even stevig vasthouden, wringt zich dan uit haar armen en raced de zoldertrap op, waar ze op de trede- die nog met zichtbaar is vanuit haar bed -zich omdraait:” kom nou, kom nou spelen op zolder.” 

De vrouw zegt “kom op” tegen zichzelf, zwiept haar benen uit bed, zit op de rand en doet haar eerste ochtendoefeningen. Ondertussen is haar gezelschapsdier van zolder naar beneden geroetsht. Het duurde haar te lang voordat het vrouwtje eindelijk eens naar boven was geklommen. Naar het atelier waar de verf is opgedroogd en canvasdoeken aan beide kanten beschilderd zijn met een diversiteit aan gevoelsuitingen.

De vrouw en de kat vonden het fijn om na het ochtendritueel kroelen op de zolder met een balletje, een kattenhengel  te spelen of de vrouw liet het laserlampje schijnen in de hoeken tussen en naast waar rijen schilderachtigheden al tijden staan te staan. Het kastje met Franse  kinderboeken- boeken die ze van haar vader kreeg in de jaren waarin ze in  pleeggezinnen verbleef - staat er nog steeds. Destijds had ze geen kat, doch deze boeken. Ze waren haar gezelschap. In bijna elk boek staat een handgeschreven opdracht van haar vader. Lieve Pap, dank je wel. Afijn, vandaag lukt het haar niet om de zoldertrap te beklimmen? Dat lukt al een poos niet meer zonder haar heupen en knieën te forceren. Het atelier voelt opeens als een appendix die bij een ander leven lijkt te horen. Uit een andere tijd van een andere zelf. Ooit was ze dat?  Oh, drama queen in action? Ze doet haar ogen dicht en visualiseert een leeg canvasdoek waar ze- als een kind- een keur aan kleuren op spuit en een blijmoedige aanblik laat ontstaan. 

Maar ja, het denken neemt wederom de overhand. Hier en nu was ze aan het tobben over wel of niet sterkere pijnmedicatie willen hebben. De dokter gaf het niet, eerst weer eens x foto’s laten maken en ergens is ze er blij toe. Want dan kom je in de verslavende pijnstillers. Haar huisarts begon wél over een heupprothese, maar de vrouw kapte het gelijk af. Geen gesnij meer in haar lijf en ook om andere redenen.  In gedachten pakt ze een ander leeg canvas die opeens als in een winkeltje in de geest op voorraad zijn, grijpt achter elkaar tubes verf en kwakt klodders verf op het doek. Hm, ze kan er om grijnzen. Dit! Deze manier van schilderen is eveneens een fijne manier om zich te drukken. Geen jarenlange dagboekschrijverij, geen lange e-mails naar een praktijkondersteuntser en geen daadwerkelijke canvasdoeken volschikderen.  Hoe gaat het verder? Met haar atelier dat een stilleven is geworden, het geeft haar rust dat het er nog kan zijn, mag zijn mét het kastje met boeken uit haar jeugd. Indien iemand het graag zou willen hebben in zijn geheel dan zou ze het kastje in zijn geheel weg kunnen geven? Maar ja, wie leest er Franse jeugdboeken uit de jaren’60? En dan die hoeveelheid schilderachtigheden? Zoveel. Stel, dat ze opeens de pijp uit gaat dan zitten haar kinderen er mee opgescheept. Naar de mobiele milieustraat ermee? Nee, 1 x heeft ze een drie schilderachtigheden naar het grof vuil gebracht. Ze ziet nog die drie kleurrijke triplexplaten tussen het afval. Ze voelt weer de  buikpijn die ontstond.

Nee, dát gaat ze niet meer doen, trouwens ze heeft geen auto meer. Op en aan haar rollator kan veel, doch schilderachtigheden naar de mobiele milieustraat brengen? Is letterlijk en figuurlijk te veel.

Nee. Voelt naar. Net als dagboeken verbranden. 

Doch wellicht schilderachtigheden aan een rommelmarkt aanbieden? Wellicht is dát een optie om de zolder leeg te krijgen?

Pfffff … nu zit ze wel over veel te tobben. Nou ja, ze vergeet er even de pijn door, waardoor het lopen steeds moeizamer is geworden. Straks tóch oefeningen doen.

Oh, poezebeest gluurt weer door de opening van de deur. Ze hebben oogcontact en huppetee poezebeest roffelt wederom de zoldertrap op. Naar het atelier. De vrouw pakt snel het laserlampje en klimt-zichzelf omhoog hijsend -de trap op. “ joehoee, ik ko-om .”