In het mandje dat vol vogelvoer aan de boom hangt, wiebelt naast de bezoekmussen de duif. De bezoekduif die na jaren afwezigheid de laatste weken langskomt. Het doet haar glimlachen.
De duif brengt haar een rustig gevoel
Ze schoot daarvoor als een gek in beginnende stress. Haar verbeelding ging alle kanten op. En wát is er aan de hand?. Schrijfvriendin van vanmorgen kwam met idee dat ze haar schrijfsels zou voorlezen. Hoppaaaaa...in de stress. Waarom? Wat is er anders dan in haar blogspot frank en vrij haar denken delen? Nou ja, verbaal zijn is je écht kwetsbaar opstellen.
Of niet?
Tot dusver is ze kwa spreken er op achteruit gegaan. Ieder mens heeft de eigen waarheid en dus luistert ze. Maar ja, haar verbale spreken manifesteert zich in haar en wil zich uiten nu er zoveel ongenuanceerd denken de wereld ingegooid wordt, dan krijgt ze tóch iets van: “ pardon, mag ik ook eens wat zeggen? Eum...met vriendelijke ogen naar een ander kijken vanuit het hart helpt echt mee.” Maar ja, het klinkt zo soft? Hm, oké dan: alle relschoppers in militaire dienst is ook een oplossing.
Ze denkt terug aan toen ze ooit verhalen vertelde en ja ze heeft ook radio gemaakt bij een ziekenomroep. Ze kán verbaal zijn. Oh ja, en een video over een vriendelijke samenleving. Dat was het laatste. Ze durfde het kortgeleden in haar Blogspot te posten. Maar ja ...sinds de nachtdiensten, sinds haar pensionering, sinds haar ogen niet meer popie jopie zijn en sinds diverse valpartijen is ze zich steeds meer gaan terugtrekken van de wereld. Ze vindt het best. Behalve dat ze pittige wandelingen en fietsen mist. Waarom dan die stress? Waarom, het zich getriggerd voelen alsof- als ze ja zegt - er iets ergs gaat gebeuren?
Daarnet zei ze wel al ja tegen een gedicht voorlezen/ voordragen van de schrijfvriendin.
“Dát is dus een belofte. Okee. Rustig en kalm zoals de duif zijn. Rustig ademen. Niets aan het handje. Het is leuk! Kom op. Stiekem vind je het heel leuk. Je mág het leuk, motiverend en inspirerend vinden.”
Is ze wel zo vriendelijk voor zichzelf ?
Als ze maar niet fysiek hoeft te reizen. Wahaha dat kan en mag niet eens in verband met reisbewegingen beperken. In gedachten ziet ze hoe nog niet zo lang geleden het regeringsvliegtuig opsteeg met het Koninklijk paar en hun kinderen. Ongelooflijk wat die over zich heen kregen van velen. Ze kwamen terug. Spijt betuigen. Al die meningen van al die mensen. Van de Burgerrechtbank. Zij is er bij voorbaat al bang voor.
Verbeelding viert hoogtij?
Zal ze in het kader van Vrijheid, vriendelijkheid en daarom in het kader van haar innerlucke Vrede ja zeggen tegen het voorlezen van haar eigen schrijfsels ? Ze doet moeilijk.
Het borrelt in haar. De vrouwen van weleer geven haar een duw. Kom op.
Eerst een ommetje maken? Duif vliegt op.
Wintertijd. Tijd om nog meer kluizenaar te worden of om haar ‘ blaadjes’ te laten vallen als een boom vol zelfvertrouwen?
Leven in Vrijheid?Ja!
~~~~~~~~~~~~_………
Op 26 oktobe 2020 sprak ik het luchtige gedichtje Je loopt nooit alleen geschreven door Odile Schmidt in. Te beluisteren op Facebookpagina: Gedichten luister. Hier plaatsen lukt mij ( nog) niet.
🍀💕🍀
